Drowning Pool

Πώς μας ξέφυγαν (;) αυτοί! Αποπαίδια της κατασκήνωσης του Ozzfest, μπαχαλάκηδες που χάνανε τον έναν τραγουδιστή πίσω από τον άλλο, είτε λόγω μπούφλας, είτε λόγω ντρόγκας, με τις δηλώσεις για κατάργηση της μπάντας και την επαναδραστηριοποίηση της να δίνουν και να παίρνουν, από μια άποψη είναι σχεδόν θαύμα που τα κατάφεραν μέχρι εδώ! Και σιγά τη μεγάλη τους ιστορία: ταλαιπωρούν και ταλαιπωρούνται από το 2001, ό,τι πρέπει δηλαδή για να ασχολείται κανείς αν σε κανένα εξάμηνο δίνει πανελλήνιες... Γιατί, κακά τα ψέματα, αν το sleaze hair metal σταμάτησε στο τελωνείο για διπλοτσεκάρισμα στοιχείων, το post grunge δεν πέρασε ποτέ τον ατλαντικό (του κόψανε τη visa), αν και με τις μπαλάντες του και μόνο κατάφερε να τρυπώσει στα ραδιόφωνά μας ως «δείγμα δωρεάν», για τους μικρούς και ουχί όμως καταφρονεμένους αυτής της παλιοχώρας... Πενία τέχνας κατεργάζεται...

Drama; Πολύ, πάρα πολύ. Στον ομότιτλο φετινό τους δίσκο, οι Drowning Pool χωρίζουν από γκόμενες, γυναίκες, σκυλιά, γατιά και βγάζουν θυμό. Πολύ θυμό, με γρέζο και ορμή, όπως πρέπει και όπως θέλουμε να ακούσουμε στο δρόμο, πατώντας το λιγάκι παραπάνω, κρεμώντας τη ματιά στην άκρη του καθρέφτη, με την ελπίδα ο διερχόμενος τροχονόμος να θολώσει. Με στίχους για κάθε είδους χωρισμό, έναν τραγουδιστή που ευτύχησαν να κλέψουν και να μη χωρίσουν από τον προηγούμενο δίσκο και πολύ καλές κουβέντες για κάτι όμορφο που μάλλον έχουμε εδώ, οι Drowning Pool πνίγουν την παλιοζωή μέσα στην ερτζιανικότητα των παραμορφώσεών τους ,αλλά δεν ξεχνούν πως τα όμορφα κομμάτια ξεπηδούν από την άκρη της κόλασης, έτσι για να σε δέσουν κι εσένα με ένα σκοινί και να αρχίσουν με την αξίνα τους να καρφώνουν τον τοίχο και να κοιτάνε κατά θεό μεριά. Βρήκαμε "King Nothing", βρήκαμε κάτι latex μάσκες, ακούσαμε και κάτι «ενοχλημένους», γοητευτήκαμε με την παιδικότητα του rock n roll μπολιάσματος και αναφωνήσαμε «ρε συ, τέσσερις φορές το άκουσα ήδη;». Ναι, μας συνεπήρε. Ναι, είναι καλό. Ναι, μας κερδίζει φορά τη φορά. Και ναι, αυτές οι κάμπιες οι γυναίκες φταίνε για όλα, ησύχασε δικέ μου, ή μάλλον «repeat» καλύτερα, πες τα άλλη μια φορά.

Με τους Stone Sour να μιλάνε πολύ και να ρίχνουν ψιλοάσφαιρα και τους Disturbed να έχουν υπερχειλίσει το θρόνο τους, βαρεμένοι να σηκωθούν, το post grunge διαμαντάκι της χρονιάς έρχεται από τα παλικάρια εδώ. Και ας φταίνε και για αυτό οι γκόμενες... Θα το αντέξουμε.