Οι Ινδοί Kapala, στο δεύτερο EP τους, δεν δείχνουν καμία διάθεση να εξελίξουν τον ήχο τους. Φυσικά, για τους συγκεκριμένους, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Η γραμματοσειρά και το εξώφυλλο, για ακόμη μια φορά φροντίζουν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο πριν ακουστεί η πρώτη νότα. Το πολεμοχαρές, βίαιο και κτηνώδες black metal των Kapala, αντλεί σαφείς επιρροές από συγκροτήματα τύπου Revenge, Conqueror, Blasphemy, αλλά και μεταγενέστερα όπως οι Heresiarch και οι Goatpenis. Συνεπώς, πέρα από τα κολασμένα στα όρια της φασαρίας samples στην αρχή και το τέλος του 25λεπτου αυτού EP, οι συνθέσεις, είναι, όσο πρωτόγονες χαοτικές και επιθετικές θα περίμενε κάποιος. Κανείς πιο παρατηρητικός, θα διαπιστώσει πως η ηχητική προσέγγιση, προσπαθεί μαζί με τα τύμπανα ερπύστριες και τους σποραδικούς ambient τοίχους και πολεμικά samples, να φέρει στο μυαλό το χάος των Tetragrammacide. Διόλου τυχαίο πως και τα δυο συγκροτήματα κατάγονται από την Kolkata της Ινδίας.

Bandcamp

Το σκοτεινό, ωμό και παλαιομοδίτικο σουηδικό (Στοκχόλμη) death metal είναι μια διαχρονική αδυναμία. Παρά την προφανή έλλειψη πρωτοτυπίας, διαρκώς ξεπροβάλλουν συγκροτήματα που επιθυμούν να ηχογραφήσουν την δική τους οπτική πάνω στον ιδιαίτερο αυτό ήχο. Οι Γερμανοί Scythe Lore, όπως και οι συμπατριώτες τους Vitriol, επιχειρούν μια πιο ατμοσφαιρική και σκοτεινή προσέγγιση στο παλαιομοδίτικο death metal. Είτε στις πιο αργές και χαρακτηριστικές Grave μελωδίες του "Behind 7 Walls Behind 7 Gates", είτε στια διαρκή σφηνάκια που θυμίζουν έντονα Dismember, όπως το "Eschatology Speaks All Tongues", στα είκοσι λεπτά του, είναι ένα φρέσκο αν και βλοσυρό, άκουσμα. Μοναδικό μείον, ο ήχος στα τύμπανα, ο οποίος στερεί αρκετά από το βάθος των εγχόρδων, και ειδικά από το πάνκικο παίξιμο που με τα d-beats του, δίνει ορμή στις συνθέσεις.

Bandcamp

Η Φινλανδική τριάδα των Scumripper επιδίδεται σε ένα, ομολογουμένως, αρκετά βρώμικο, συνδυασμό heavy metal και punk, πάντα σε ένα extreme περιτύλιγμα. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία, αποτελεί και την πρώτη τους ολοκληρωμένη απόπειρα, έπειτα το προ ολίγων ετών demo τους. Αν κάποιος φέτος απόλαυσε τον νέο δίσκο των Devil Master, έχει μια αγάπη σε black thrash του στυλ των Midnight και φυσικά τον εξιτάρει το crust d-beat, τότε οφείλει να ακούσει το "All Veins Blazing". Οι έντεκα συνθέσεις - ενέσεις ενδορφίνης, που απαρτίζουν τον δίσκο, ακούγονται τόσο ανεπιτήδευτα απειλητικές και ταυτόχρονα διασκεδαστικές. Με μόλις τρεις να ξεπερνούν το φράγμα των δυο λεπτών, θα ωθήσουν σίγουρα τον ακροατή σε αρκετές επαναλήψεις του δίσκου ώστε να τις ευχαριστηθεί πλήρως. Με έναν εξαιρετικά οργανικό ήχο (ιδίως στο μπάσο) και με τρομερά φωνητικά που θυμίζουν τους Autopsy αν παίζανε όπως οι Anti- Cimex, ο δίσκος ξεχωρίζει με άνεση στην ιδιότυπη γεωγραφία του μεταλλικού και αρκετά κιθαριστικού punk.

Bandcamp

Έπειτα από δεκατρία χρόνια και έχοντας στο μεταξύ ένα demo και δύο EP, οι Μεξικάνοι Infernal Conjuration θα μας προσφέρουν τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Έχοντας, έως σε σημείο υπερβολής, στηριχτεί στον ήχο των τριών πρώτων Morbid Angel άλμπουμ, την underground-ίλα των Sadistic Intent αλλά και την δαιμονική μαγεία των Περουβιανών Mortem μας προσφέρουν ένα ικανοποιητικό υλικό στο "Infernale Metallum Mortis". Ιδιαιτέρως όταν απομακρύνονται από τις επιρροές τους θα προβάλλουν κάποιες καλές ιδέες. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το τραγούδι "Necrolatria" όπου οι κιθάρες δημιουργούν μια μαύρη συνεχής ροή που σε κατακλύζει με ανείπωτο τρόμο και βλασφημία. Από κοντά και το "Cleansed In Asphyxia" με το εισαγωγικό του riff να δεσπόζει. Κρίνοντας από αυτά τα δύο κομμάτια οι Infernal Conjuration σίγουρα θα μπορούσαν να πήγαιναν καλύτερα. Ίσως η πιθανή χρονική διαφορά στις συνθέσεις να έχει παίξει ρόλο. Για παράδειγμα τα "Profound Immorality" και "Demonic Possession" είναι υπερβολικά προσκολλημένα στους Morbid Angel και πρακτικά, αν και καλά παιγμένα, δε προσφέρουν κάτι αξιοσημείωτο. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν αυτές τις «παθογένειες» ο δίσκος κάποια πράγματα θα σας δώσει. Έχει ωραίο εξώφυλλο και κυκλοφορεί σε LP και CD από 500 κομμάτια το καθένα.

Παράλληλοι βίοι για τους experimental finest της σκηνής του Sao Paolo. Οι Deafkids και Rakta μέσα στο 2019 κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα τα ωραιότατα άλμπουμ τους και μαζί όργωσαν την Ευρώπη, κάνοντας και ουκ ολίγες φορές παράλληλες εμφανίσεις. Όλη αυτή η συνεργατική ατμόσφαιρα έμοιαζε πολύ λογικό να αποδοθεί και σε κάποια κυκλοφορία και ιδού το παρόν 7ιντσο που βρίσκει τις δυο μπάντες να συνθέτουν και να παίζουν μαζί. Πρόκειται φυσικά για μια εκρηκτική σύμπραξη που περικλείει τα βασικά στοιχεία και των δύο. Tribal κρουστά, θορυβώδη electronics, ψυχεδελικά samples και πολύ ενέργεια που πλησιάζει μια μεταπάνκ αισθητική. Το "Forma" μυρίζει πιο πολύ Rakta έχοντας μια ελαφρώς πιο ατμοσφαιρική world αύρα ενώ το "Sigilo" φέρνει περισσότερο στον άγριο φουτουρισμό των Deafkids, με τις υπόκωφες κιθάρες να μοιάζουν με πολύ μακρινούς απογόνους του "Roots, Bloody Roots". Και τα δύο δείγματα είναι εξαιρετικά, όσο εξαιρετικές είναι και οι δύο μπάντες και παρά τον εκτεταμένο πειραματισμό η ενέργεια που εκλύουν είναι καθαρή και κατανοητή. Ωραιότατη κυκλοφορία που αποτελεί το ντοκουμέντο της συνύπαρξης δύο συναρπαστικών νέων σχημάτων που βλέπουν τα ονόματα τους να μεγαλώνουν. Ειδικά για τους Deafkids σας έχουμε προειδοποιήσει ξανά ότι θα γίνουν σημαντικό όνομα. Για του λόγου το αληθές, το φθινόπωρο ξεκινάνε αμερικάνικη περιοδεία μαζί με τους Neurosis. Αν ο συγκεκριμένος χώρος σας ενδιαφέρει, το "Forma/Sigilo" θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω.

Bandcamp