Cult Leader

Nothing For Us Here

Deathwish (2014)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 07/07/2014
Βίαιο, τραχύ, σάπιο και βάναυσο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Gaza μετά από κάποια προβλήματα, έδιωξαν τον τραγουδιστή τους, τα φωνητικά ανέλαβε ο μπασίστας και ουσιαστικά χωρίς μεγάλες διαφορές, έχουμε τους Cult Leader. Οπότε έχουμε τους Anthony Lucero στα ουρλιαχτά, Sam Richards στο μπάσο, Mike Mason στις κιθάρες και Casey Hansen στα τύμπανα. H σύγκριση οπότε αναπόφευκτη. Ο ήχος παρόμοιος. Metalcore βάση, grindcore περάσματα και sludge βρώμα. Ομορφιά πίσω από την ανελέητη επίθεση. Σαπίλα βαθιά που δεν λέει να φύγει με τίποτα.

Ο δίσκος, ντεμπούτο, δεν φτάνει καν τα είκοσι λεπτά σε διάρκεια. Οπότε και η γνώμη μου θα είναι σύντομη, λιτή και ελπίζω εύστοχη.

"God's Lonely Childern": χαοτικό, χαμηλά κουρδισμένο, θορυβώδες και επίπονο. Είναι η εισαγωγή. Ουρλιαχτά πάνω από παραμορφώσεις και έντονους θορύβους. "Flightless Birds": προοδευτικό hardcore, εκρηκτικά grind φωνητικά, ανελέητη συντριβή. Η ουσιαστική έναρξη της επίθεσης προς πάντες. "Mongrel": βαρύ, με ρυθμό, παγιδευτικό. Εξίσου σφοδρό, αλλά με πιο αργό βήμα. Ο Lucero ξελαρυγγιάζεται ουρλιάζοντας «I am a loyal dooooooog». To ύφος του σε κάνει να χαμογελάς. "Indoctrinator's Deathbed": σκατένιο, βάναυσο, ασήκωτο και brutal. Αγγίζει τον ορισμό του grindcore με απίστευτα βαρύ και αλήτικο ύφος. "Skin Crawler": μανιακό, χωρίς κανένα έλεος. Ό,τι θα μπορούσες να περιμένεις από αυτούς και την πρώην μπάντα τους. Ρυθμικό και έξυπνο παρ' όλη την αγένειά του. "Driftwood": λασπωμένο και αργό. Καμία σχέση με τα προηγούμενα ούτε σε διάρκεια αλλά ούτε σε μορφή. Το μοναδικό κομμάτι πάνω από τρία λεπτά. Λοξό και μελωδικό! Ναι, έχει μελωδία. Είναι βαρύ, βγάζει μια μαυρίλα και μια σκοτεινιά, αλλά αναπνέει. Ελέγχει, κοιτάει, ψάχνει και πετάει τις βόμβες του εκεί που πρέπει.

Η μπάντα το ψάχνει. Αλλάζει και προσπαθεί να καταλήξει στον ήχο που θα ακολουθήσει. Εσείς φροντίστε να είστε εκεί, σε ό,τι κάνουν.
  • SHARE
  • TWEET