Crystal Viper

Μια φορά και αρκετό καιρό πριν, το αμιγώς heavy κομμάτι του metal επιδείκνυε με περισσή περηφάνια τις κυρίες που το εκπροσωπούσαν. Πρέσβειρές του τις αποκαλούσε, δεν ήταν και πολλές τα χρόνια τα παλιά, ειδικά πίσω από το μικρόφωνο. Κατέκτησαν περίοπτη θέση με την αξία τους και μνημονεύονται ακόμα και στις μέρες μας: Doro Pesch (Warlock - Doro) και Leather Leone (Chastain) συνεχίζουν ακάθεκτες τις καριέρες τους, ίσως και να αποτέλεσαν έμπνευση για τη frontwoman των διεθνών πια Crystal Viper, Marta Gabriel. Μία από τις καλύτερες φωνές στο metal εν γένει, υπεράνω φύλου.

Φαντάζει σαν καινούργια αρχή τούτος ο δίσκος, με ελαφρώς ανανεωμένη σύνθεση και νέα δισκογραφική στέγη. Ο πολυοργανίστας Ced (εδώ ως ντράμερ) φροντίζει με τους υπόλοιπους έγχορδους, να βάλουν πλάτη στη Marta ώστε να μην πάει στράφι η ερμηνεία της. Όπως με το προ διετίας "Tales of Fire And Ice", καθώς το γυαλισμένο power metal που μας πρόσφεραν, ήταν αδιάφορο επιεικώς. Μπορεί να είχαν διάθεση για αλλαγή/πειραματισμό/ολοκλήρωση συμβολαίου, γεγονός είναι πάντως ότι η heavy εκδοχή τους, όπως αυτή εμφανίζεται εκ νέου στο The Cult, είναι άκρως πιο σαγηνευτική. Και αυτό γιατί ενσωματώνει τα power metal στοιχεία τους ως συμπληρωματικά, όχι σαν προεξέχοντα. Η δε παραγωγή, αν και παραμένει καθαρή, δεν είναι τάξεως Eurovision. Θα μπορούσε όμως να είναι αρκετούς τόνους πιο σκοτεινή/θολωμένη, η Lovecraftική θεματική του δίσκου την αναζητά, όπως ο διψασμένος την παγωμένη μαυρομπύρα του. Τεράστιες δαγκάνες και πλοκάμια σκίζουν τον ουρανό στο εξώφυλλο, καθώς το απόκοσμο μυθολογικό πλάσμα ξεκινά την κάθοδό του, που προμηνύει θάνατο και απελπισία. Ο δίσκος δεν είναι μια ενιαία ιστορία, αλλά αυτόνομες και επηρεασμένες από τον άρχοντα του μεταφυσικού τρόμου. Θα βρούμε μέχρι και ολάκερη σύνθεση για μία από τις ελάχιστες πρωταγωνίστριες των έργων του, Asenath Waite.

Από το πανέμορφο intro μέχρι τον επίλογο του δίσκου- περισσότερα για αυτόν λίγο αργότερα- οι κατά βάση μεσαίων ταχυτήτων συνθέσεις, κυμαίνονται από πολύ καλές έως πάρα πολύ καλές. Οι τρεις κιθάρες αστράφτουν και βροντούν σε κάθε ευκαιρία και ο Ced (πάλι αυτός) αποδεικνύεται μάστορας και πίσω από το drum kit. Πώς να μην οργιάσει η Marta λοιπόν με τέτοιο υλικό; Τσαχπίνικο ενίοτε με εκείνες τις μελωδίες που δεν τις λες ακριβώς folk, είναι αυτές που συναντάμε π.χ. σε Running Wild ή Suidakra. Από εκείνες, της ανάτασης, που φουσκώνουν στήθια και κάνουν χείλη να σφυρίζουν στον σκοπό τους. Αν αναλογιστούμε και το γεγονός ότι η μπάντα δε βρέθηκε ποτέ για την ηχογράφηση του δίσκου, ουσιαστικά μιλάμε για κατόρθωμα. Καθείς παρέδωσε τα μέρη του ηχογραφημένα, η πρόσφατη πραγματικότητα που ζούμε δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στα σχέδιά τους.

Ο επίλογος γράφεται όμοιος με αυτόν του δίσκου: Παραδοσιακά, οι Crystal Viper επιλέγουν ως bonus track μια διασκευή. Αυτή τη φορά έχουν και καλεσμένο. Έναν από τους δημιουργούς της αυθεντικής, δεν είναι άλλος από τον Andy LaRocque στο "Welcome Home" του Βασιλιά. Εκεί που άλλοι τρώνε τα μούτρα τους σε παρόμοιες περιπτώσεις, η Marta φαντάζει ως ιδανική παρτενέρ του King (τους φαντάζομαι ντουέτο και επί σκηνής) και εντυπωσιάζει. Διασκευή δεν τη λες με τίποτα, είναι η απόδοση της μπάντας στον συγκεκριμένο ύμνο και μια ευκαιρία να ξανακούσουμε αυτόν τον τεράστιο μουσικό.

YouTube