Oren Ambarchi

Πιστεύω ότι σε όλους τους ανθρώπους έχει έρθει μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να δοκιμαστούν. Η δική μου δοκιμασία είχε το όνομα "Triste" και δημιουργός της ήταν ο Oren Ambarchi. Επειδή πιθανότατα δε θα τον γνωρίζετε, πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμο να σας δώσω κάποιες πληροφορίες πριν ξεκινήσω την κριτική: Πρόκειται για έναν electronic guitarist και percussionist που μας έρχεται από την Αυστραλία και η δουλειά του βασίζεται κυρίως στην "εξερεύνηση της κιθάρας έτσι ώστε να την επαναπροσδιορίζει ανάγοντας το όργανο σε μια alien zone (!) όπου δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσει τον εαυτό του" - μιλάμε πάντα για την κιθάρα για όσους χάθηκαν. Παρακαλώ κρατείστε τις πληροφορίες γιατί θα σας χρησιμεύσουν στη συνέχεια.

Πως έγινε λοιπόν και έπεσα στην παγίδα: Στη διανομή των promos (αρκετό καιρό πριν οφείλω να ομολογήσω) ρωτήθηκα αν θα ήθελα να ακούσω και ακολούθως να αξιολογήσω το εν λόγω cd του Oren. Δυστυχώς δεν το άκουσα εκείνη τη στιγμή και έτσι χωρίς να το καλοσκεφτώ το πήρα, όντας άνθρωπος ανοιχτός στις εναλλακτικές προτάσεις (της μουσικής)...

Στο σπίτι το έβαλα να παίξει. Αφού πάτησα το play συνειδητοποίησα ότι για αρκετή ώρα δεν ακουγόταν τίποτα. Είχαν πρόβλημα τα ηχεία; Έπαθε κάτι το στερεοφωνικό; Αφού η απάντηση ήταν αρνητική στα παραπάνω ερωτήματα προσπάθησα να ανοίξω το volume στο μέγιστο και τότε συνέβη! Από το βάθος των ηχείων ξεχώρισα έναν αχνό ήχο! Ήταν μια νότα στην κιθάρα! Περιμένοντας για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα ξανακούστηκε ο ίδιος ήχος. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στα 3 λεπτά τραγουδιού έχοντας απολαύσει 2 υπέροχους... ήχους από τον μοναδικό δημιουργό Oren Ambarchi (εδώ πέφτει χειροκρότημα)! Το πρώτο "κομμάτι" συνεχίστηκε και διήρκεσε 18:04 βασανιστικά λεπτά στα οποία ο φίλος μας Oren έπαιζε κιθάρα όπως τα παιδάκια που ο δάσκαλος τους έχει βάλει να μάθουν τις οκτάβες και επειδή δεν είναι σίγουρα ποια είναι η επόμενη νότα κάνουν τουλάχιστον πέντε λεπτά για να ξανακουστεί το ευλογημένο το όργανο. Και μετά από αυτό το πρώτο δείγμα μοναδικής μουσικής (αν θες να πλαισιώσεις ταινίες του Αγγελόπουλου) από τον πολυαγαπημένο Αυστραλό καλλιτέχνη θεώρησα σκόπιμο να μην επηρεαστώ και να συνεχίσω στο δεύτερο track.

Για πολύ κακή μου τύχη, αλλά και όσων επιχειρήσουν να ακούσουν αυτό το δίσκο, ήταν ακόμα χειρότερο! Διότι ενώ ξεκίναγε με τον ίδιο υποτονικό ρυθμό και τα ίδια πάντα... μελωδικά ακούσματα, στη συνέχεια η κιθάρα σταμάτησε παντελώς και το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας ακατάπαυστος βόμβος (!), ο οποίος διήρκεσε περίπου εφτά λεπτά και που ακολούθως αντικαταστάθηκε από ένα δυνατό συριγμό σα σήμα κινδύνου (άλλα πέντε λεπτά), ενώ το κομμάτι έκανε φινάλε με "ζεστούς" γνώριμους ηλεκτρονικούς ήχους, σαν αυτούς που ακούγονται ως μουσική υπόκρουση στο Pacman.

Ξεπερνώντας το πολιτισμικό σοκ το οποίο είχα βιώσει, μάζεψα όσο κουράγιο είχα και είπα μέσα μου: "δε θα τον αφήσεις να σε καταβάλει! Μπορείς ν' ακούσεις ολόκληρο το δίσκο!".

Έτσι προχώρησα γενναία στο τρίτο, το οποίο ακολούθησε τους εκνευριστικά ήρεμους τόνους που εμφανίστηκαν και στο πρώτο track. Στο τέταρτο όμως ο καλλιτέχνης μεγαλούργησε: Σκεφτείτε ότι βρίσκεστε στο μηχανοστάσιο της πολυκατοικίας σας και το ασανσέρ δουλεύει ασταμάτητα για οκτώ λεπτά. Κάπως έτσι εμπνεύστηκε ο Oren για το τελευταίο -thank god!- κομμάτι του ανεπανάληπτου αυτού δίσκου, ο οποίος όπως περιγράφεται και στο cd απευθύνεται σε experimental (αυτό να λέγεται), avant garde (πες το κι έτσι) listeners.

Oren σ' ευχαριστούμε γι' αυτό το μοναδικό δώρο που έκανες στην παγκόσμια κοινότητα της μουσικής!