Audrey Horne

Δεν υπάρχουν πολλές μπάντες σαν τους Audrey Horne εκεί έξω. Επιτρέψτε μου να τους θεωρώ ως μια από τις καλύτερες μπάντες που εμφανίστηκαν στη rock μουσική την τελευταία 15ετία και η οποία για μια σειρά από λόγους - κάποιοι εξηγήσιμοι και κάποιοι όχι τόσο - δεν έχει καταφέρει ακόμα να κάνει το βήμα παραπάνω σε εμπορικό επίπεδο και σε απήχηση.

Η δισκογραφία τους είναι αψεγάδιαστη, παρά την μεγάλη ηχητική στροφή που πραγματοποίησαν στο μέσο της πορείας τους. Ξεκίνησαν ως μια μπάντα που έπαιζε μοντέρνο heavy rock, με επιρροές από μπάντες όπως οι Faith No More και οι A Perfect Circle κι άμεσα κατάφεραν να αποτυπώσουν μια δική τους ιδιαίτερη ταυτότητα, κυκλοφορώντας τρία καταπληκτικά άλμπουμ, το "No Hay Banda", το "Le Fol" και κυρίως το ομότιτλο "Audrey Horne" ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της σκληρής μουσικής της προηγούμενης δεκαετίας.
 
Κατόπιν κάποιων εσωτερικών αλλαγών, κατέληξαν ότι θέλουν να ακολουθήσουν μια διαφορετική κατεύθυνση και να γίνουν μια straight forward hard rock μπάντα κι αυτό έκαναν, παίρνοντας τις βασικές αρχές της hard rock μουσικής και φέρνοντάς τες στον σημερινό ήχο. Το αποτέλεσμα ως τώρα είναι δυο καταπληκτικά άλμπουμ, το "Youngblood" και το "Blackout" κι ένα λιγότερο καλό, το "Pure Heavy" που κι αυτό όμως περιλαμβάνει 3-4 τραγουδάρες.

Όσοι, όμως, είχαν την τύχη να δουν τους Audrey Horne να παίζουν ζωντανά θα συμφωνήσουν πως το φυσικό περιβάλλον της μπάντας είναι η σκηνή. Για αυτό και η απόφαση να κυκλοφορήσουν ένα live άλμπουμ μοιάζει να έχει λογική και εν μέρει τη διαφοροποιεί από τις συνηθισμένες ζωντανές κυκλοφορίες, η πλειονότητα των οποίων δεν έχει και το ίδιο ενδιαφέρον που είχαν στις προ-internet εποχές.

Το "Waiting For The Night" έχει δυο σκέλη: το καθαρά ακουστικό και το οπτικοακουστικό. Στο πρώτο μέρος, η μπάντα απαθανατίζει μια επετειακή εμφάνιση που πραγματοποίησε στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Bergen, όπου εκτός από την έμφαση στο τελευταίο στούντιο άλμπουμ της, το "Blackout" και πέραν των αναντικατάστατων συναυλιακών τραγουδιών, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό τιμά και τα τρία πρώτα άλμπουμ έστω και για λίγο.
 
Δεν θα αναφερθώ στην απόδοση της απόδοσης και σε τέτοια πράγματα. Θεωρήστε τα δεδομένα όταν μιλάμε για τους Audrey Horne, όπως επίσης θεωρήστε δεδομένα τα πολύ υψηλά επίπεδα ενέργειας που εκπέμπουν όταν πατάνε το σανίδι. Επίσης, δεν θεωρώ πως υπερβάλλω όταν λέω πως οι Arve Isdal και Thomas Tofthagen αποτελούν το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο στη hard rock μουσική σήμερα: το έχω ζήσει και είμαι πεπεισμένος. Συν τον Toschie που είναι ένας τρομερός τυπάς, frontman και με ξεχωριστή φωνή και το πολύ στιβαρό rhythm section των Kjetil Greve (drums) και Espen Lien (μπάσο) με τον δεύτερο να βοηθά σημαντικά και στον τομέα των δεύτερων φωνητικών και έχεις μια «φονική μηχανή» επί σκηνής. Μια μπάντα που ιδρώνει τη φανέλα, γίνεται συχνά ένα με το κοινό και σε κάνει να περιμένεις να έρθει το βράδυ που θα πας στο live τους, όπως λέει το τραγούδι και ο τίτλος που ορθά επέλεξαν να δώσουν στο πρώτο τους live άλμπουμ.

Να μιλήσω για τραγούδια; Αν είσαι στο live τους και παίζουν σερί ύμνους όπως το "Youngblood", το "Blackout" και το "Pretty Little Sunshine" και μένεις ακίνητος και ασυγκίνητος, καλύτερα παράτα το άθλημα που λέγεται hard rock. Δεν το νιώθεις! Βάλε στην εξίσωση τραγούδια σαν το "Redemption Blues" ή το "This Is War", καθώς και το party που στήνουν κάθε φορά στο "Waiting For The Night" και το σετ γεμίζει τραγουδάρες. Βάλε ως bonus την υπέρτατη μπαλάντα "Sail Away" και το καταιγιστικό "Blaze Of Ashes" από το ομότιτλο άλμπουμ, καθώς και τα φανταστικά "Weightless" και "Threshold" από τα δυο πρώτα άλμπουμ αντίστοιχα και έχεις ένα σύνολο παραπάνω από χορταστικό. Μόνη μου ένσταση το ότι - όντας εντός έδρας - ο Toschie μιλάει Νορβηγικά στο κοινό.

Πηγαίνοντας στο Blu-Ray που συνοδεύει το ηχητικό μέρος της κυκλοφορίας, το πρώτο μέρος έχει ανακατεμένα 9 τραγούδια από το προαναφερθέν σόου, το οποίο είναι επαγγελματικά γυρισμένο, μαζί με 4 ακόμα τραγούδια από ένα φεστιβάλ στην ίδια πόλη και την ίδια χρονιά, καθώς και δυο τραγούδια από την προηγούμενη περιοδεία του 2014, τα οποία είναι κάπως «ερασιτεχνικά» γυρισμένα.

Μιλώντας για «ερασιτεχνικά» πλάνα πάμε στα υπόλοιπα περιεχόμενα του Blu-ray. Σε αυτά περιλαμβάνονται κάποια τραγούδια ή και ολόκληρες ζωντανές εμφανίσεις από κάθε περίοδο της μπάντας, όλα γυρισμένα με μια και μόνο κάμερα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Υπάρχει υλικό από τις πρώτες ημέρες της μπάντας που μοιάζουν ακόμα παιδιά, εμφανίσεις από την περίοδο του ντεμπούτου άλμπουμ τους, πλάνα από την κονσόλα από το live για την κυκλοφορία του "Audrey Horne" το 2010 και μια ολόκληρη εμφάνιση στο Παρίσι το 2018. Ευτυχώς, στο τέλος υπάρχει και η περσινή, 40λεπτη εμφάνιση της μπάντας στο (επίσης τοπικό) Karmoygeddon φεστιβάλ, η οποία είναι πιο επαγγελματικά γυρισμένη.

Με συνολική διάρκεια 5 ώρες, ακόμα κι εγώ - που θα μπορούσα να θεωρηθώ ταγμένος οπαδός τους - αμφιβάλλω αν θα κάτσω να δω ξανά το εν λόγω Blu-ray στην ολότητά του, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν το ευχαριστήθηκα. Κυρίως γιατί δεν ήταν μια ακόμα στημένη και ωραιοποιημένη κυκλοφορία για να θαυμάσουμε τους rock stars που πρωταγωνιστούν, ούτε μια προσπάθεια να αλλοιώσουν την πραγματικότητα και να δείξουν πιο σπουδαίοι ή επιτυχημένοι από αυτό που είναι.

Κι αυτό ακριβώς είναι το δυνατότερο (και ενδεχομένως σε κάποιους τομείς ένα αδύναμο) στοιχείο της μπάντας: η αυθεντικότητα σε αυτό που κάνουν. Είναι μια μπάντα που θα δώσει τα πάντα ακόμα κι αν παίζει μπροστά σε 50 άτομα (το έχω ζήσει), που κατά τη διάρκεια του live τα μέλη της θα βρεθούν να παίζουν μέσα στο κοινό, που μετά το live θα κάτσουν να πιούν μπύρες με τον κόσμο. Και με κάποιο τρόπο αυτό το feeling αυθεντικότητας βγαίνει μέσα από την εν λόγω κυκλοφορία.

Θα έλεγα πως το "Waiting For The Night" είναι τελικά μια κυκλοφορία μόνο για οπαδούς των Audrey Horne, αλλά από την άλλη γιατί να μην είναι κάποιος οπαδός των Audrey Horne;