Audrey Horne

Θυμάμαι στα beat 'em up παιχνίδια περασμένων δεκαετιών που, αν κέρδιζες τον αντίπαλο χωρίς να φας κάποιο χτύπημα, τότε έβγαινε η σήμανση «flawless victory». Ε, λοιπόν, ως τέτοια θα χαρακτήριζα την πορεία των Audrey Horne από το πρώτο τους άλμπουμ "No Hey Banda" ως και το περσινό "Youngblood".

Κάθε άλμπουμ ήταν και μια νίκη για το συγκρότημα, επιτυγχάνοντας το βέλτιστο, ήτοι να εξελίσσεται και ταυτόχρονα να διατηρεί την ποιότητα σε πολύ υψηλά επίπεδα, κατατάσσοντας έτσι τους Νορβηγούς ως μια από τις καλύτερες σύγχρονες hard rock μπάντες στο διεθνές στερέωμα, με βάση τα δικά μου δεδομένα αξιολόγησης.

Με το νέο άλμπουμ , η πορεία αυτή μάλλον ανακόπτεται, καθώς για πρώτη φορά η μπάντα δείχνει να μην εξελίσσεται, πιστοποιώντας πως η σημαντική στροφή στον ήχο την οποία ακολούθησε με το "Youngblood" δεν ήταν παροδική, αλλά ήρθε εδώ για να μείνει. Το "Pure Heavy" ηχεί πολύ κοντά στον προκάτοχό του, κάνοντας ακόμα πιο άμεση και οργανική την συνθετική προσέγγιση της μπάντας και υποδεικνύοντας πως τα μέλη της έχουν κατασταλάξει σε  αυτή την κατεύθυνση.

Όπως συνέβη και με τον προκάτοχό του, έτσι και το νέο άλμπουμ αποτελεί προϊόν συνεργατικής δουλειά των μελών της μπάντας και ουσιαστικά μορφοποιήθηκε ζωντανά μέσα στο στούντιο, σε αντίθεση με τα τρία πρώτα άλμπουμ που ήταν προϊόν ανταλλαγής ιδεών για μεγάλο διάστημα κάθε φορά. Αυτή τη φορά μεσολάβησε μόνο ένας χρόνος για την κυκλοφορία νέου υλικού και η αμεσότητα στην προσέγγιση είναι εμφανής, καθώς τα τραγούδια είναι τελείως straight forward, γραμμένα για να παίζονται ζωντανά, χωρίς να φοβούνται να φανερώσουν τις επιρροές τους.

Ποιές είναι οι εν λόγω επιρροές; Σίγουρα οι Thin Lizzy, όπως θα καταλάβει κάποιος ακούγοντας το πρώτο single "Out Of The City", οπωσδήποτε μπάντες όπως οι Kiss, οι Van Halen, οι Mötley Crüe και γενικότερα αυτού του είδους το αμερικάνικο rock των '80s, αλλά παράλληλα και οι Iron Maiden, καθώς το κιθαριστικό δίδυμο των Arve Isdal (Enslaved) και Thomas Tofthagen (Sahg) δείχνει να αγαπάει περισσότερο από κάθε άλλο τους Adrian Smith και Dave Murray.

Η κιθαριστική τους δουλειά αποτελεί μάλλον ό,τι καλύτερο  έχει να παρουσιάσει το άλμπουμ, με κάμποσες ωραίες ιδέες, όπως το riff του εναρκτήριου "Wolf In My Heart", τα θέματα του "Holly Roller", τις Thin Lizzyκες μελωδίες του "Out Of The City" και τα αδιαμφισβήτητα Maiden-ικά περάσματα που θα βρει κανείς στο "Volcano Girl" και στο "High And Dry".

Το θέμα είναι πως συνολικά το επίπεδο των συνθέσεων δεν ξεπερνάει το «απλά συμπαθητικό». Μια τόσο καλή μπάντα θα ήταν δύσκολο να βγάλει κακή δουλειά και το "Pure Heavy" σίγουρα δεν είναι τέτοια, αλλά ακούγεται σαν ένα αρκετά υποδεέστερο "Youngblood". Τα αίτια για αυτό το συμπέρασμα είναι η γενικότερη έλλειψη νεύρου στις συνθέσεις και η προσπάθεια του Toschie να γράψει πιο απλοϊκές και άμεσες φωνητικές γραμμές από αυτές που του ταιριάζουν, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τα περισσότερα refrain να ακούγονται σχετικά flat και αδιάφορα. Κοινώς, η αμεσότητα του τρόπου σύνθεσης και η ταχεία οδός που επέλεξαν, δείχνουν να έχουν αποδυναμώσει το στοιχείο της διαφοροποίησης που στο παρελθόν χαρακτήριζε το συγκρότημα και το έκανε να ξεχωρίζει.

Εντούτοις, το "Holly Roller" αποτελεί μια δυναμική σύνθεση που ξεχωρίζει, το "Out Of The City" είναι διασκεδαστικό και το "Tales From The Crypt" είναι μια πολύ ευχάριστη, συναυλιακή σύνθεση, με ωραίο ρυθμό και feelgood διάθεση. Το "Diamond" προσφέρει μόνο μερικά δευτερόλεπτα ακουστικής μελαγχολίας που τόσο μου λείπει από τους τωρινούς Audrey Horne και το "Waiting For The Night" είναι η αγαπημένη μου σύνθεση του άλμπουμ, αφού περιλαμβάνει το νεύρο και το δυνατό refrain που μου λείπει συνολικά από την πλειονότητα των συνθέσεων.

Από την άλλη, τραγούδια σαν το "Into The Wild" ή το "Boy Wonder" που κλείνει το άλμπουμ, είναι πραγματικά αδιάφορες συνθέσεις και το "Gravity" είναι σαν να προσπάθησαν να ξαναγράψουν το ομώνυμο τραγούδι από το "Youngblood" και να τους βγήκε πολύ χειρότερο.

Παρακολουθώντας τη μπάντα από τα πρώτα της βήματα, είναι η πρώτη φορά που νιώθω σχετικά απογοητευμένος από μια νέα τους δουλειά και όσοι ήδη ένιωσαν έτσι από το "Youngblood" (αδίκως κατ' εμέ), ίσως δεν πρέπει καν να ασχοληθούν με το "Pure Heavy". Δεν μπορώ να πω πως το άλμπουμ δεν κυλάει εύκολα, αλλά θεωρώντας τους Audrey Horne μια από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στη hard rock μουσική, έχω άλλες απαιτήσεις από αυτούς.

Όπως και να έχει, η ουσία δεν αλλάζει και οι Audrey Horne παραμένουν μια μπάντα που ακόμα δεν έχει λάβει την αναγνώριση που της αξίζει σε διεθνές επίπεδο και αξίζουν να αποκτήσουν μεγαλύτερο status από αυτό που κατέχουν σήμερα. Πρόκειται για μπάντα τοπ επιπέδου και εν τέλει ας πούμε ότι μετά από τέσσερεις μεγάλες νίκες δικαιούται και μια μέτρια εμφάνιση και ισοπαλία. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε και οι νίκες θα ξαναέρθουν.