Audrey Horne: «Μόλις εκφράσεις μια άποψη κάποιος θα πει ότι τον προσβάλλει»

Από την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το υπέροχο "Le Fol", δεκαπέντε χρόνια πριν, διέκρινα κάτι ξεχωριστό στους Νορβηγούς Audrey Horne, με το όνομα εμπνευσμένο/δανεισμένο από τη θρυλική σειρά του David Lynch, το "Twin Peaks". Το ομότιτλο άλμπουμ ισοπέδωσε τα πάντα και αποτελεί ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, ανεξαρτήτως ιδιώματος, πριν εν συνεχεία έρθει η στροφή σε πιο κλασσικές hard rock φόρμες, όπου κι εκεί - ειδικά με άλμπουμ όπως το "Youngblood" και το "Blackout" η παρέα των Toschie/Arve Isdal/Thomas Tofthagen/Kjetil Greve/Espen Lien τα κατάφερε παραπάνω από περίφημα.

Όλα αυτά χρόνια, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω αρκετές φορές με τον Toschie, τόσο τηλεφωνικά όσο και δια ζώσης, και πάντα αποτελούσε έναν από τους πιο cool και ευχάριστους συνομιλητές, μετρημένος αλλά χωρίς να μασάει ποτέ τα λόγια του. Κυρίως, όμως, είχα την ευκαιρία να τους δω ζωντανά αρκετές φορές και να πιστοποιήσω ότι επί σκηνής είναι το φυσικό τους περιβάλλον, προσφέροντας πάντα ένα εκπληκτικό σόου. Και κάπως έτσι, αργά και σταθερά οι Audrey Horne έχουν εξελιχθεί σε μια από τις πιο αγαπημένες μου σύγχρονες μπάντες.

Με τη νέα τους δουλειά, το "Devil's Bell" όχι μόνο επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες, αλλά προσφέρουν μια από τις πιο δυνατές στιγμές της δισκογραφίας τους, και φυσικά δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία για μια ακόμα συνομιλία με τον Toschie να πάει χαμένη. Αυτός με αποζημίωσε με μια πλούσια και πολύ ευχάριστη συζήτηση, κατά την οποία μιλήσαμε για την πιο heavy ηχητική στροφή και τον πιο σκοτεινό χαρακτήρα του άλμπουμ, την έμπνευση πίσω από τα τραγούδια και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα σημεία που αφορούν τη νέα αυτή κυκλοφορία, ενώ έκανε κι έναν μικρό απολογισμό της εικοσαετούς ως τώρα πορείας της μπάντας. Πριν κλείσουμε με την ελπίδα/ευχή πως αυτό θα είναι το άλμπουμ που θα τους φέρει επιτέλους και στη χώρα μας, απολαμβάνουμε μια ακόμα υπέροχη δουλειά των Νορβηγών και μια ακόμα απολαυστική συνέντευξη με τον frontman τους.

Μου λείψατε φίλε μου, πώς είσαι;

Είμαι καλά! Κι εσύ μας έλειψες! Νομίζω η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν στη Γερμανία… ή κάνω λάθος;

Η τελευταία φορά, ε; Όντως πρέπει να ήταν στη Γερμανία, στην περιοδεία σας με τον Danko Jones... Στη Δρέσδη…

Α ναι, στο venue με τις σκάλες… ναι, ναι.. Πρέπει να έχουν περάσει κάποια χρόνια.

Αναγκαστήκαμε να πάρουμε λίγο χρόνο μακριά από την μπάντα, κάτι το οποίο νομίζω πως μας έκανε καλό, εν τέλει

Όντως! Τώρα, όμως, είμαι πολύ χαρούμενος που έχω ξανά την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου. Ελπίζω τα δύο τελευταία χρόνια να μην ήταν ιδιαίτερα δύσκολα τόσο για εσένα προσωπικά όσο και την μπάντα.

Για να είμαι ειλικρινής, ήταν καλά. Φυσικά, δεν ήταν και τόσο καλά όσον αφορά στις περιοδείες, στις συναυλίες κι όλα τα σχετικά, αλλά πέραν αυτού του τομέα στην πραγματικότητα ήταν ωραία που κάναμε ένα διάλειμμα. Διότι, είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαστε ανελλιπώς εδώ και είκοσι χρόνια και παρόλο που δεν αποτελεί καθημερινή ασχολία μας - μιας και με τους Audrey Horne δεν είμαστε απασχολημένοι όλο τον καιρό όπως κάποιες μεγαλύτερες μπάντες - είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύουμε ή το σκεφτόμαστε - είτε περιοδεύοντας, είτε γράφοντας τραγούδια, είτε ευρισκόμενοι στο στούντιο, είτε γενικότερα κάνοντας διάφορα πράγματα που αφορούν την μπάντα - σταθερά εδώ και είκοσι χρόνια. Υπό αυτήν την έννοια, ήταν ωραίο το να κάνουμε ένα διάλειμμα, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν κάνεις διάλειμμα. Εκτός κι αν συμβεί κάτι σαν αυτό που συνέβη, οπότε είσαι αναγκασμένος να πάρεις λίγο χρόνο μακριά από την μπάντα, κάτι το οποίο νομίζω πως μας έκανε καλό, εν τέλει.

Δεν ξέρω αν έπαιξε κάποιο ρόλο, πάντως τέσσερα χρόνια με το "Blackout" επιστρέφετε φουριόζοι, καθώς το "Devil's Bell" είναι ένα ακόμα καταπληκτικό άλμπουμ που κυκλοφορείτε! Οπότε, τα συγχαρητήρια μου!

Σε ευχαριστώ!

Το νέο άλμπουμ έχει ένα πνεύμα και μια ενέργεια που θα μπορούσε να έχει το δεύτερο ή το τρίτο άλμπουμ μιας μπάντας

Οφείλω να ξεκαθαρίσω πως δεν είναι ο ενθουσιασμός μου που μιλάει, αφού με μπάντες τόσο αγαπημένες όσο τους Audrey Horne προσπαθώ να είμαι όσο αντικειμενικός ή και αυστηρός μπορώ, μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ. Μου αρέσουν τα τραγούδια, ο ήχος, η κατεύθυνση που ακολουθήσατε. Εσύ πως νιώθεις για αυτό;

Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω το ίδιο με σένα… Μετά από είκοσι χρόνια καριέρας θεωρώ ότι φτιάξαμε ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ μας. Έχει ένα πνεύμα, μια παραγωγή και μια ενέργεια που θα μπορούσε να έχει το δεύτερο ή το τρίτο άλμπουμ, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Διότι, συνήθως η πορεία μιας μπάντας κορυφώνεται κάπου στο δεύτερο ή στο τρίτο άλμπουμ, όπου και γράφουν το πιο «ζωντανό» τους (σ.σ.: vivid) άλμπουμ. Όμως, στη δική μας περίπτωση, θεωρώ πως διαφοροποιείται αυτό.

Το αγαπώ πολύ αυτό το άλμπουμ, είμαι πολύ υπερήφανος για αυτό. Θεωρώ πως είναι κάπως πιο βαρύ και κάπως πιο «αυθόρμητο» (σ.σ.: devil may care) κατά μια έννοια. Από πολλές πλευρές, πρόκειται για ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ μας. Έχει περισσότερο χαρακτήρα και περισσότερη δύναμη από όσο είχαμε εδώ και καιρό, παρόλο που δεν είμαι σίγουρος γιατί συνέβαινε αυτό… Πιστεύω ότι έχει να κάνει και με το γεγονός πως όταν το γράφαμε και το ηχογραφούσαμε, αναγκαστήκαμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά από ότι θα κάναμε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Το ότι δουλέψαμε διαφορετικά, μάλλον ήταν καλό για εμάς, γιατί έτσι κάναμε ένα βήμα πίσω και είδαμε τα πράγματα υπό μια διαφορετική οπτική γωνία.

Επίσης, με την πανδημία, είχαμε αρκετό χρόνο να βυθιστούμε στα τραγούδια και να επικεντρωθούμε σε αυτά. Υπό κανονικές συνθήκες γράφουμε πολλά τραγούδια, περισσότερα από όσα τελικά ηχογραφούμε, αλλά αυτήν τη φορά δεν θυμάμαι πόσα τραγούδια γράψαμε, αλλά ηχογραφήσαμε περίπου δεκατρία εξ αυτών και δεν πρέπει να γράψαμε και πολύ περισσότερα συνολικά. Άντε 16-17 τραγούδια. Εν πάση περιπτώσει, αντί να προσπαθήσουμε να γράψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο - που συνήθως αυτός είναι ο τρόπος μας, το να γράφουμε ό,τι μας έρχεται στο μυαλό και ποτέ να μην αφήνουμε υλικό στην άκρη - αυτήν τη φορά γράψαμε τραγούδια με τα οποία ήμασταν χαρούμενοι και μετά κάτσαμε κάτω και είπαμε «πόσο καλά μπορούμε να κάνουμε αυτά τα τραγούδια;». Οπότε, πήγαμε πίσω στα τραγούδια ξανά και ξανά και δουλέψαμε πάνω σε λεπτομέρειες, με εξαίρεση κάποια που μας έκαναν κλικ με τη μια και όλα έμοιαζαν σωστά από την πρώτη στιγμή.

Όπως και να έχει, είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό το άλμπουμ, το οποίο είναι μάλλον το άλμπουμ με το οποίο υπήρξα πιο χαρούμενος από ποτέ όταν άκουσα το τελικό master. Διότι, συνήθως έχεις μπουχτίσει με τα τραγούδια, αφού τα ακούς για τόσο πολύ καιρό όταν ηχογραφείς και τα παίζεις στις πρόβες, οπότε όταν παίρνεις στα χέρια σου το τελικό άλμπουμ τα έχεις ακούσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που εννοείται είσαι υπερήφανος, αλλά θες να το ακούσεις για να δεις τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα. Αλλά, με αυτό το άλμπουμ απλά απήλαυσα το να το ακούω. Οπότε θα συμφωνήσω μαζί σου πως είναι ένα δυνατό άλμπουμ, αν δικαιούμαι εγώ να πω κάτι τέτοιο.

Αυτό το άλμπουμ ταιριάζει τέλεια ανάμεσα στο "Audrey Horne" και το "Youngblood"

Ηχητικά, παρόλο που είναι συχνά δύσκολο να χαραχτεί μια σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ του hard rock και του metal των '80s, θεωρώ ότι το "Devil's Bell" είναι ένα πιο metal άλμπουμ και μουσικά και από πλευράς παραγωγής. Συμφωνείς με αυτό; Αν ναι, ήταν συνειδητή επιλογή; Ή θεωρείς ότι είναι άσκοπο να προσπαθούμε να βάλουμε την ταμπέλα rock ή metal;

Συμφωνώ μαζί σου. Συνήθως, πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε και να ηχογραφούμε ένα άλμπουμ, πάντα έχουμε συζητήσεις, όχι για να βγάλουμε κάποιο πλάνο, αλλά για να δούμε που βρισκόμαστε ο καθένας μας. Πάντα συζητάμε για το τι είδους άλμπουμ θα θέλαμε να φτιάξουμε κάθε φορά, και πάντα υπάρχουν κουβέντες του στυλ «θα πρέπει να είναι λίγο περισσότερο έτσι ή θα πρέπει να είναι λίγο περισσότερο αλλιώς» και «θα πρέπει να κάνουμε αυτό και θα πρέπει να κάνουμε το άλλο». Πάντα προκύπτουν διάφορες ιδέες και σκέψεις γύρω από τη μουσική. Οπότε ξεκινάμε να γράφουμε και να ηχογραφούμε και καταλήγουμε κάπου μίλια μακριά από αυτό που είχαμε σκεφτεί. Ξεκινάς να γράψεις μουσική και καταλήγεις κάπου αλλού.

Αλλά, αυτό είναι το μοναδικό άλμπουμ στο οποίο όλοι μας συμφωνούσαμε πριν ξεκινήσουμε να το γράφουμε. Όταν το συζητήσαμε, όλοι μας είπαμε «ας φτιάξουμε ένα heavy άλμπουμ. Αυτήν τη φορά ας φτιάξουμε κάτι που θα ροκάρει και δεν θα πηγαίνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Ας γράψουμε killer rock τραγούδια κι ένα συνολικά βαρύτερο άλμπουμ». Κι όλα τα τραγούδια προέκυψαν κατά αυτό τον τρόπο. Μας βγήκαν λίγο βαρύτερα και λίγο πιο σκοτεινά, υπό μια έννοια. Υπάρχει περισσότερη μελαγχολία σε κάποια από τα τραγούδια.

Στο τρίτο μας άλμπουμ, στο "Audrey Horne" κάναμε κάτι που ήταν σχετικά σκοτεινό και κάπως πιο progressive, ενώ μετά είχαμε αυτήν τη μετάλλαξη όταν φτάσαμε σε ένα σημείο που είπαμε «Πρέπει να κάνουμε κάτι πιο διασκεδαστικό. Πρέπει να επιστρέψουμε στο σημείο που περνάμε καλά με τη μουσική μας», μέσα από την οποία προέκυψε το "Youngblood". Και με πολλούς τρόπους, θεωρώ πως αυτό το άλμπουμ ταιριάζει τέλεια ανάμεσα σε αυτά τα δυο άλμπουμ. Διότι, έχει πολλά στοιχεία από το "Audrey Horne" κατά την άποψή μου: έχει πολύ περισσότερο τον ήχο, τη μελαγχολία και το σκοτάδι και τα progressive στοιχεία από αυτό το άλμπουμ. Αλλά, την ίδια στιγμή, έχει πολλά κλασσικά hard rock, fun στοιχεία από το "Youngblood". Οπότε, κατά την άποψή μου, ταιριάζει τέλεια ανάμεσα στα δυο αυτά άλμπουμ.

Όσον αφορά στο "Blackout"… είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό, θεωρώ πως είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Αλλά με το "Blackout" φτάσαμε σε ένα σημείο όπου προσπαθούσαμε να πάμε προς όλες τις κατευθύνσεις, αφού αυτό το άλμπουμ έχει όλα τα διαφορετικά στυλ αναμεμιγμένα μέσα του.

Αυτήν τη φορά επικεντρωθήκαμε στο φτιάξουμε ένα πιο βαρύ άλμπουμ, καθώς επίσης και σε κάποια ακόμα στοιχεία που συζητήσαμε, όπως για παράδειγμα «Σε τι είμαστε καλοί; Ποια είναι τα δυνατά μας σημεία;». Το συζητήσαμε και καταλήξαμε ότι το ένα στοιχείο είναι μελωδίες - το γεγονός πως γράφουμε μουσική με ξεκάθαρη μελωδία, καθώς επίσης οι διπλές κιθάρες και τα πιο μελωδικά σόλο, αντί για τα γρήγορα heavy metal σόλο. Οπότε, θέλαμε να επικεντρωθούμε σε αυτά και συμφωνήσαμε πως αφού σε αυτά είμαστε καλοί, θα έχουμε περισσότερα τέτοια στοιχεία. Κάπως έτσι, αυτό το άλμπουμ έχει περισσότερες μελωδίες με διπλές κιθάρες αντί για κιθαριστικά σόλο. Υπάρχουν, φυσικά, κιθαριστικά σόλο στο άλμπουμ, αλλά έχουμε πιο σαφή εστίαση στο στοιχείο των διπλών, κιθαριστικών μελωδιών.

Ενδεχομένως να με είδες να χαμογελάω σε κάποια φάση, διότι ήδη απάντησες στην επόμενη ερώτηση που είχα, επιβεβαιώνοντάς με ότι το νέο άλμπουμ σας καλύπτει το κενό ανάμεσα στο "Audrey Horne" και το "Youngblood"…

Είναι ωραίο το να ακούω πως και κάποιος άλλος το πιστεύει αυτό, αφού για μένα είναι απολύτως προφανώς πως αυτό είναι το άλμπουμ που θα έπρεπε να είχαμε γράψει ανάμεσα σε αυτά τα δύο άλμπουμ και ξεχάσαμε να το γράψουμε και να το ηχογραφήσουμε…

Δεν είμαι ποιητής τύπου Bob Dylan. Δεν γράφω στίχους για να αλλάξω τα μυαλά του κόσμου

Και έχε υπόψη σου ότι αυτά είναι τα δυο αγαπημένα μου Audrey Horne άλμπουμ, οπότε βγάζει απόλυτα νόημα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ και το "Devil's Bell" μάλλον. Ανέφερες πως είναι ένα σκοτεινό άλμπουμ και θα συμφωνήσω πως είναι πιο σκοτεινό σε σχέση τις προηγούμενες δουλειές σας, από το artwork ως τους στίχους και τον τίτλο του. Σκεφτόμουν λοιπόν αν υπήρξαν κάποια συγκεκριμένα περιστατικά στη ζωή σου που σε επηρέασαν και έπειτα έχω την περίεργη συνήθεια να διαβάζω τα liner notes και είδα ότι αφιερώνεις το άλμπουμ σε ένα φίλο σου που έφυγε από τη ζωή. Είναι προσωπικά πράγματα που βίωσες τα οποία βγήκαν στο άλμπουμ; Ή έτυχε να προκύψει έτσι;

Θεωρώ πως όλα αυτά τα πράγματα είναι βαθιά ριζωμένα στο υποσυνείδητό μας, οπότε δεν μπορώ να πω ότι ήταν ένα πράγμα που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα.

Πολύς κόσμος με ρωτάει αν το ότι είναι ένα πιο σκοτεινό άλμπουμ οφείλεται στην κατάσταση του κόσμου και στο αν με επηρέασε η πανδημία και εγώ απαντάω πως «δεν ξέρω, αλλά δεν νομίζω». Διότι, η πανδημία μπορεί να ήταν κακή σε πολλά επίπεδα, αλλά αποτέλεσε και μια καλή περίοδο επίσης, κάτι που μερικές φορές με κάνει να νιώθω άσχημα που το λέω, γνωρίζοντας πως πολύ κόσμος πέρασε πολύ δύσκολα στην περίοδο της πανδημίας.

Αλλά, δεν νομίζω πως υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που έκανε το άλμπουμ πιο σκοτεινό. Μάλλον έχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός πως θέλαμε να γράψουμε ένα πιο βαρύ άλμπουμ. Έτσι, στιχουργικά βγήκε πιο σκοτεινό διότι η ίδια η μουσική ήταν πιο βαριά και πιο σκοτεινή. Πάντα έλεγα πως δεν είμαι ποιητής τύπου Bob Dylan και πως δεν γράφω στίχους για να αλλάξω τα μυαλά του κόσμου ή να τον εκπαιδεύσω ή κάτι τέτοιο. Απλά, γράφω στίχους που ντύνουν τα τραγούδια και στίχους που θεωρώ ότι ταιριάζουν στη μουσική. Όταν η μουσική είναι πιο βαριά και πιο σκοτεινή και πιο progressive ήταν φυσικό επακόλουθο. Για να είμαι ειλικρινής δεν το σκέφτηκα καθόλου, απλά έγραψα στίχους και μετά από κάνα δυο τραγούδια συνειδητοποίησα πως προκύπταν πολύ πιο σκοτεινοί σε σχέση με αυτούς που έγραφα εδώ και πολύ καιρό.

Και πράγματα όπως ο θάνατος του φίλου μου… Ήταν ο πιο παλιός μου φίλος, ήταν ο πρώτος φίλος που μπορώ να θυμηθώ να έχω και ήταν φίλος μου καθ' όλη τη ζωή μου. Υπήρχαν περίοδοι που τον έβλεπα κάθε μέρα και περίοδοι που κάναμε καιρό να τα βρεθούμε ή να μιλήσουμε. Αλλά, πάντα ήταν ένα πολύ στενός φίλος. Και ξαφνικά απεβίωσε, απλά… πέθανε. Δεν είχε κάποια αρρώστια, ούτε κάτι που να οδήγησε στον θάνατό του. Η καρδιά του απλά σταμάτησε. Ήταν μεγάλος οπαδός των Audrey Horne. Μεγαλώσαμε παρέα και ήταν ακριβώς όπως εγώ, πάντα παθιασμένος με τη μουσική και ειδικά με το hard rock. Μεγαλώσαμε ακούγοντας δίσκους μαζί και ήταν πολύ υπερήφανος για όσα πέτυχα με τους Audrey Horne. Του άρεσε πολύ να παίζει και να ακούει μουσική, αν και ποτέ δεν έγινε μουσικός ο ίδιος. Ήταν πάντα πολύ υπερήφανος που κατάφερα κάτι - για να το θέσω κατά αυτό τον τρόπο - με τη μουσική μου.

Όπως είναι φυσιολογικό, πράγματα σαν αυτό κάθονται κάπου μέσα σου όταν κάνεις πράγματα. Κι ο θάνατός του με φρίκαρε. Ήμουν στο σπίτι του Thomas, του κιθαρίστα μας και δουλεύαμε πάνω στο τραγούδι που εξελίχθηκε στο "Ashes To Ashes". Ήταν όταν το γράφαμε που δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν κοινό φίλο και μου είπες πως πέθανε. Και ήμουν σε φάση «πως; Τι έγινε;» κλπ. Όταν το έκλεισα και είπα στον Thomas πως ένας από τους παλιότερους φίλους μου πέθανε μου είπε να συνεχίσουμε κάποια άλλη μέρα, αλλά του είπα ότι προτιμώ να συνεχίσουμε και να δουλέψουμε. Μου πήρε μια ή δυο μέρες μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Κι όταν αυτό έγινε με χτύπησε πολύ άσχημα και πέρασα ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σκεπτόμενος υπερβολικά γύρω από αυτό. Είναι φυσιολογικό αυτά τα πράγματα να σε επηρεάζουν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι κάθισα κάτω κι έγραψα ένα τραγούδι γύρω από αυτό. Αλλά, ναι, επηρεάζει το μυαλό σου και το πως σκέφτεσαι.

Έτσι, θεωρώ ότι ήταν πολλά τα πράγματα που έκαναν αυτό το άλμπουμ πιο σκοτεινό, αλλά όχι κάποιο συγκεκριμένα. Ίσως κάποιοι άλλοι να επηρεάστηκαν πολύ περισσότερο από την πανδημία από ό,τι εγώ. Εγώ απέκτησα παιδί, οπότε η προσοχή μου ήταν εκεί στραμμένη. Μπορεί να μην μπορούσαμε να περιοδεύσουμε, αλλά σκεφτόμουν πως έχω μια κόρη και πρέπει να επικεντρωθώ σε αυτήν. Οπότε για μένα δεν ήταν και τόσο καταστροφή, αλλά για τους υπόλοιπους που καίγονταν να βγουν σε περιοδεία ίσως ήταν περισσότερο και έτσι να επηρέασε τους ίδιους και τη μουσική που έγραψαν… Δεν ξέρω να σου πω…

Επεσήμανες το ότι επικεντρωθήκατε στις διπλές κιθάρες και δεν υπάρχει λόγος να αρνηθεί κάποιος ότι η επιρροή των Maiden είναι ισχυρή σε αυτό το άλμπουμ, ίσως μεγαλύτερη από ποτέ. Πως προέκυψε αυτό;

Κοίτα, ποτέ δεν ξεκινάμε λέγοντας «Ας γράψουμε ένα τραγούδι που θα ακούγεται σαν Iron Maiden». Ποτέ δεν το έχουμε κάνει αυτό. Έχουμε γράψει πολλή μουσική προηγουμένως στην καριέρα μας που επίσης είχε επιρροές από Iron Maiden, ενδεικτικά σε τραγούδια όπως το "This Ends Here", το "Boy Wonder", το "Redemption Blues" ή το "This Is War"… Σε όλα αυτά υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές στους Iron Maiden. Αλλά, δεν είναι ότι το προσπαθήσαμε. Έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο με τον οποίο ο Thomas κι ο Arve παίζουν κιθάρα και με τον τρόπο που γράφουν μουσική. Ειδικότερα όταν γράφουν μουσική μαζί, κάθονται και τζαμάρουν και αυτό που τους βγαίνει είναι πολύ Iron Maiden, κατά κάποιο τρόπο. Σίγουρα πάντως έχουμε μεγάλη επιρροή από τους Iron Maiden, καθώς είναι με σιγουριά μια από τις μπάντες που επηρέασε και τους πέντε μας, κυρίως όσο μεγαλώναμε.

Αλλά, όπως είπα και πριν, δεν είναι ότι καθόμαστε και προσπαθούμε να γίνουμε Iron Maiden. Στη μουσική μας βρίσκονται διάφορα στοιχεία από Iron Maiden, αλλά την ίδια στιγμή τα φωνητικά μου είναι πολύ διαφορετικά ως προς τις μελωδίες, ενώ κι ο τρόπος που τραγουδάω είναι πολύ μακριά από τους Iron Maiden και τον Bruce Dickinson. Για να σου είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να ξέρω γιατί προκύπτει αυτό. Απλά, είναι αυτό που είναι…

Όποιος γράφει μουσική έχει επηρεαστεί από κάποιον άλλο που έγραψε μουσική πριν από αυτόν. Είναι φυσιολογικό και δεν μπορείς να το αποφύγεις

Ένα από τα καλύτερα στοιχεία των Audrey Horne είναι πως με κάποιο τρόπο, ενώ αφήνετε εμφανείς τις επιρροές σας, τις κάνετε δικές σας. Ο τελικός ήχος είναι Audrey Horne κι αυτό μου είναι πολύ ξεκάθαρο προσωπικά και κάτι που μου αρέσει πολύ. Ενδεχομένως αυτήν τη φορά, οι αναφορές στους Iron Maiden να είναι πιο έντονες, όχι μόνο λόγω των διπλών κιθαριστικών θεμάτων, αλλά και λόγο του t-shirt που φοράει το κορίτσι στο video για το ομότιτλο τραγούδι ή ακόμα και λόγω του πρώτου σας instrumental τραγουδιού, του "Return To Grave Valley". Πάντως, σε καμία περίπτωση η όποια αναφορά δεν γίνεται με αρνητική χροιά, το αντίθετο…

Ναι, συμφωνώ. Και νομίζω πως ποτέ δεν προσπαθήσαμε να το κρύψουμε ή να το αρνηθούμε ή οτιδήποτε. Οι Iron Maiden είναι μια γαμημένα σπουδαία μπάντα, όλοι μας τους αγαπάμε και φυσικά η μουσική μας είναι πολύ επηρεασμένη από αυτούς.

Αλλά, την ίδια στιγμή, πολλές άλλες μπάντες έχουν εξίσου δυνατές επιρροές, με τη μόνη διαφορά πως ενδεχομένως αντλούν επιρροή από μια μπάντα που δεν έχει απαραίτητα τόσο μοναδικό ήχο όσο είχαν οι Iron Maiden. Στην ιστορία της rock μουσικής υπήρξαν κάποιες μπάντες που είχαν έναν ήχο τον οποίο όποια άλλη μπάντα ακουμπήσει θα έχει αναπόφευκτα αναφορά σε αυτές να τις ακολουθεί. Σαν κάποιες άλλες μπάντες που είναι πολύ επηρεασμένες από τους Black Sabbath ένα πράγμα. Που τους ακούει ο κόσμος και πάντα λέει «α ναι, παίζουν σαν Black Sabbath». Όμως, υπάρχουν και οι μπάντες που έχουν έντονες αναφορές από άλλες μπάντες, οι οποίες όμως δεν έχουν τόσο μοναδικό ήχο, οπότε δεν τις διακρίνεις με τη μία. Όπως και να έχει, πάντως, όποιος γράφει μουσική έχει επηρεαστεί από κάποιον άλλο που έγραψε μουσική πριν από αυτόν. Είναι φυσιολογικό και δεν μπορείς να το αποφύγεις.

Έτσι είναι η μουσική. Ακούς κάτι και κάποιος άλλος σου λέει ότι δεν ακούει το καθόλου

Όσον αφορά στο πρώτο βίντεο που κυκλοφορήσαμε, με το κορίτσι με το Iron Maiden t-shirt, αυτό ήταν περισσότερο ιδέα του ανθρώπου που επιμελήθηκε τρία βίντεο για εμάς - δυο έχουν κυκλοφορήσει και αναμένεται και το τρίτο (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε πριν δημοσιευτεί το βίντεο για το "Animal"). Μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε «έχω αυτό το κορίτσι που θέλω να το κάνω να φαίνεται σαν rock chick. Πως να την ντύσω;». Εμείς ήμασταν σε φάση «είναι το δικό σου σόου, εσύ κάνεις τα βίντεο, εσύ να αποφασίσεις». Μας λέει «σκεφτόμουν να της βάλω ένα t-shirt συγκροτήματος, αλλά σκεφτόμουν ενδεχομένως κάποιας black metal μπάντας ή κάτι που δεν είναι κοντά στη μουσική σας». Το σκεφτήκαμε και του είπαμε «Ξέρουμε πως το τραγούδι είναι έντονα επηρεασμένο από Iron Maiden, οπότε απλά βάλε της ένα t-shirt των Maiden». Όπως είπα και προηγουμένως, δεν έχει κανένα νόημα να το αρνιόμαστε ή να το κρύβουμε ή οτιδήποτε. Αυτό είναι και είναι καλύτερο να το λέμε παρά να της βάζαμε ένα t-shirt των Genesis και να λέγαμε «Όχι, όχι! Δεν μας ήρθαν καθόλου οι Iron Maiden στο μυαλό όταν γράφαμε αυτό το τραγούδι».

Αλλά ξέρεις πως είναι η μουσική. Πριν μερικές εβδομάδες ένας δημοσιογράφος μου είπε ότι μπορεί να ακούσει ξεκάθαρα σε αυτό το άλμπουμ ότι τα φωνητικά μου είναι έντονα επηρεασμένα από τον Biff Byford των Saxon. Και του απάντησα πως «ξέρεις κάτι; Δεν έχω ακούσει ποτέ Saxon στη ζωή μου. Είναι σπουδαία μπάντα, τους γνωρίζω και τους έχω ακούσει, αλλά δεν ήταν ποτέ μια μπάντα της οποίας αγόρασα έναν δίσκο και τον έβαλα να παίξει». Αλλά έτσι είναι η μουσική. Ακούς κάτι και κάποιος άλλος σου λέει ότι δεν ακούει καθόλου αυτό που ακούς εσύ. Στην περίπτωση, όμως, των Iron Maiden όλοι μας το λένε πως ακούνε την επιρροή τους σε αυτό το άλμπουμ…

Τσέκαρες αν ο δημοσιογράφος αυτός άκουσε το σωστό άλμπουμ; (γέλια)

Χμμμ, λες να νόμιζε πως μιλάει με κάποιον άλλο; (γέλια)

Πάμε και λίγο στα τραγούδια του άλμπουμ, ξεκινώντας με το "Ashes To Ashes" και μια περίεργη αίσθηση πως κάπου στα 50 δευτερόλεπτά από το ξεκίνημα του τραγουδιού υπάρχει ένας μπλακμεταλικός φόρος τιμής στο "Freezing Moon" των Mayhem. Είναι αίσθηση μου ή ισχύει;

Δεν νομίζω πως έγινε κάτι τέτοιο σκόπιμα. Ο Thomas έγραψε αυτό το τραγούδι, εγώ κι ο Thomas. Βασικά, όλοι ενεπλάκησαν με κάποιο τρόπο στο κομμάτι της μουσικής, αλλά στη βάση του γράφτηκε από εμένα και τον Thomas. Όταν, λοιπόν, έγραψε αρχικά το τραγούδι, αυτό ξεκίναγε από το σημείο που μπαίνει μόνη της η κιθάρα. Πιο μετά με κάλεσε και μου είπε «έχω ένα intro που μπαίνει πριν από αυτό». Αλλά υπήρχε ήδη ένα εναρκτήριο σημείο, καθώς ανοίγει με το πολύ τυπικό Audrey Horne intro και μετά αλλάζει σε πιο μελαγχολικό και πιο σκοτεινό, μπαίνει δηλαδή κάτι σαν δεύτερο intro. Και στην πραγματικότητα είναι αυτό ακριβώς: δυο διαφορετικά intro.

Όταν τελειώσαμε με τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ συζητήσαμε πολύ για το ποιο τραγούδι θα το άνοιγε. Κάποιοι στην μπάντα θέλανε να ανοίγει με το "Devil's Bell", διότι μπαίνει δυνατά με τη μία στο ψητό. Εγώ και κάποιοι άλλοι θέλαμε να ανοίγει με το "Ashes To Ashes", διότι το προηγούμενο άλμπουμ άνοιγε με το "This Is War", ενώ το "Youngblood" ξεκίναγε με το "Redemption Blues" που είναι στην ίδια λογική, έχουν τον ίδιο τύπο εισαγωγής. Και τελικά συμφωνήσαμε να ανοίξουμε με το "Ashes To Ashes", το οποίο ως εκείνη τη στιγμή ακόμα άνοιγε με το δεύτερο intro, διότι αυτό που κατέληξε ως πρώτο intro ως τότε ήταν το intro του "Devil's Bell".

Αυτό άλλαξε όταν ήρθε στο στούντιο ένας φίλος μας, ο οποίος δεν είναι μουσικός. Ήρθε και συζητάγαμε μαζί του με ποιο κομμάτι να ανοίξουμε το άλμπουμ και συμφώνησε κι αυτός με το "Ashes To Ashes", γιατί ήταν κάπως διαφορετικό σε σχέση με τα τραγούδια με τα οποία συνήθως ανοίγουμε τα άλμπουμ. Αλλά κάποιοι επέμεναν πως η εισαγωγή του "Devil's Bell" είναι πολύ καλύτερη, οπότε λέει αυτός «και γιατί δεν τη χρησιμοποιείτε στο "Ashes To Ashes"; «Διότι έχει ήδη μια εισαγωγή» του απαντάμε. «Ε ας έχει δυο εισαγωγές» μας λέει. Το σκεφτήκαμε και είπαμε να το δοκιμάσουμε και μόλις το ακούσαμε είπαμε «αυτό ακούγεται καλό! Σαν να ήταν φτιαγμένο να γίνει έτσι εξαρχής!».

Το "Ashes To Ashes" είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι αυτό που ανοίγει και αυτό που κλείνει το άλμπουμ. Πάντως, σωστά επεσήμανες πως πριν μπει κανονικά το τραγούδι η εισαγωγή είναι κάπως σκοτεινή, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ μου κάποιο υλικό από Mayhem ή Darkthrone ή τέτοιου τύπου. Ίσως να επηρεάστηκε ο Thomas, αλλά αυτό δεν το ξέρω…

Μόλις πας να εκφράσεις μια άποψη κάποιος θα πεταχτεί και θα πει «αυτό που λες με προσβάλλει

Στο επόμενο τραγούδι, στο "Animal", υπάρχει μια γραμμή στους στίχους που μου τράβηξε την προσοχή. Λέει πως «σε καιρούς σαν αυτόν, είναι δύσκολο να διακρίνεις τη χείρα βοηθείας από τη σφιγμένη γροθιά». Τι ακριβώς θες να πεις με το τραγούδι και αυτόν τον στίχο;

Έχει να κάνει με το πως έχει γίνει ο κόσμος… Σε πολλές περιπτώσεις ο κόσμος που ζούμε είναι μια χαρά, αλλά μόλις πας να εκφράσεις μια άποψη κάποιος θα πεταχτεί και θα πει «αυτό που λες με προσβάλλει». Και τότε θα πρέπει να αποσύρεις αυτήν την άποψη. Ή θα σε ακυρώσουν με πολλούς τρόπους.

Στα social media, στην εποχή μας, υπάρχουν πολλοί κτηνώδεις άνθρωποι που απλά θέλουν να μειώνουν τους άλλους ή να λένε πράγματα που δεν είναι αληθή και όλα τα σχετικά. Την ίδια στιγμή υπάρχει πολύς κόσμος που λέει πράγματα τα οποία δεν πιστεύει απαραίτητα, διότι νιώθει πως στην τρέχουσα κατάσταση αν εκφράσει την άποψή του θα του επιτεθούν και δεν είναι αρεστός. Οπότε, αυτό που θέλω να πω είναι πως, με αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, είναι πολλές φορές δύσκολο να διακρίνεις αν ο άλλος είναι ειλικρινής.

Ως μουσικός δέχεσαι πολλά κομπλιμέντα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι ειλικρινή από ανθρώπους στους οποίους αρέσει η μουσική σου. Αλλά όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχει κόσμος που έρχεται και σου λέει «Φοβερό άλμπουμ! Τρομερό» και μόλις γυρίσεις την πλάτη σου λέει «Το έχουν χάσει λίγο… μπλα μπλα μπλα». Οπότε, αυτός είναι ο τρόπος μου να πω ότι η χείρα βοηθείας και η σφιγμένη γροθιά είναι δυο πολύ διαφορετικά πράγματα, αλλά είναι σαν την αγάπη και το μίσος. Και είναι πολύ δύσκολο να πεις αν ο κόσμος είναι ειλικρινής.

Πολύς κόσμος μιλάει άσχημα για κάποιον άνθρωπο ή για κάποια μπάντα, μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή. Αυτό είναι κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα

Ακόμα κι αυτοί που λένε άσχημα πράγματα για σένα ή που λένε άσχημα πράγματα για τον οποιοδήποτε, πολλές φορές το μόνο που επιζητούν είναι προσοχή. Οπότε μιλάνε άσχημα για κάποιον άνθρωπο ή για κάποια μπάντα, μόνο και μόνο για να τραβήξουν την προσοχή επειδή γίνονται έντονα επικριτικοί απέναντι σε κάτι. Κι αυτό είναι κάτι που ποτέ μου δεν κατάλαβα. Αν μισείς μια μπάντα, γιατί ξοδεύεις τόσο χρόνο μιλώντας για το πόσο τη μισείς; Είχα πάει μια φορά σε ένα μπαρ στο Λονδίνο και ο bartender είχε ένα κουτί για φιλοδωρήματα που έγραφε πάνω «κάθε φορά που βάζεις φιλοδώρημα ο Justin Bieber χάνει ένα κομμάτι της ψυχής του». Πήγα στον bartender και το είπα ότι δεν πρόκειται να αφήσω φιλοδώρημα. Θέλω να πω, σοβαρά τώρα; Βρες και βάλε κάτι θετικό εκεί πάνω. Αν δεν σου αρέσει ο Justin Bieber, μην τον ακούς. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι έχει παραγίνει το κακό με το να μισεί ο κόσμος μπάντες ή άλλα είδη. Τι νόημα έχει όλο αυτό; Αν δεν σου αρέσει, μην το ακούς. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.

Όταν μου έστειλε το riff του "Break Out" ο Arve ήμουν σε φάση «Γάμα με! Έτσι ακριβώς μου αρέσει το hard rock

Το καταλαβαίνω. Τώρα πάμε σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ, το "Break Out" το οποίο ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο για το τελείωμα του. Είναι φτιαγμένο για μεγάλα sing along στις συναυλίες σας. Μπορώ να φανταστώ το κοινό να τραγουδάει τη μελωδία και εσύ να παίζεις μαζί του. Θα τους κάνεις να τραγουδάνε μαζί σου, έτσι δεν είναι;

Απόλυτα! Ο Arve το έγραψε αυτό το τραγούδι κι όταν μου το έστειλε να το ακούσω, όταν μου έστειλε κάποια μέρη του… βασικά όταν μου έστειλε το riff της κιθάρας ήμουν σε φάση «Γάμα με! Έτσι ακριβώς μου αρέσει το hard rock. Έτσι θα έπρεπε να ακούγεται!». Θέλεις απλά να σηκώσεις τη γροθιά σου στον αέρα, να πιείς μπύρα και όπως είπες να τραγουδήσεις κι εσύ (σ.σ.: sing along).

Όταν γράψαμε αυτό το τραγούδι είχαμε μόνο το riff και το verse, και συζητούσαμε για το chorus, πως θα θέλαμε να γράψουμε ένα πολύ μεγάλο chorus. Αλλά μετά συζητήσαμε για το πως πολλά από τα αγαπημένα μας τραγούδια έχουν το ίδιο κιθαριστικό riff τόσο στα verse όσο και στα chorus και απλά αλλάζουν διάφορα πράγματα γύρω από αυτό. Όμως το riff στην κιθάρα παραμένει το ίδιο. Έτσι προσπαθήσαμε να γράψουμε κι εμείς ένα chorus πάνω στο ίδιο riff που έχει και το verse, οπότε στην πραγματικότητα η κιθάρα μένει σχεδόν σταθερή σε όλο το τραγούδι, με τα drums και τα φωνητικά να αλλάζουν μόνο μεταξύ verse και chorus. Και νομίζω πως το κάναμε επιτυχημένα. Διότι, όπως λες κι εσύ, το chorus είναι εύκολο, δεν θέλει καθόλου σκέψη, μπορείς απλά να το τραγουδήσεις. Μπορεί να το ακούσεις σε ένα live αυτό το τραγούδι και αν ακούσεις μια φορά το chorus από τη δεύτερη φορά και μετά μπορείς να το τραγουδήσεις αν θες. Είναι μόνο μια γραμμή, δεν θέλει σκέψη, είναι πολύ εύκολο να το ακολουθήσεις.

Όπως είπα και πριν, όταν ο Arve μου έστειλε το riff ήμουν σε φάση «Απολύτως ναι! Αυτό το υλικό θέλω να γράφουμε». Κι εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι, θεωρώ πως ο Arve έγραψε φοβερά κιθαριστικά μέρη, όπως τη μελωδία στο τέλος. Θέλαμε να γράψουμε τέτοιες μελωδικές γραμμές στην κιθάρα ώστε ο κόσμος να μπορεί να τις τραγουδήσει όπως θα τραγούδαγε και τα φωνητικά. Αυτό το στοιχείο μου αρέσει πολύ.

Εκνευρίζομαι που είμαστε στο 2022 και παραμένουμε τόσο πολύ στον μεσαίωνα, πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες, σεξουαλικότητα, θρησκεία ή οτιδήποτε έχουν κάποιο πρόβλημα

Πάμε και στο ομότιτλο τραγούδι, το οποίο επιλέξατε ως πρώτο single και το οποίο αφιερώσατε σε όλα τα φρικιά της φύσης αυτού του κόσμου, ως μια γιορτή των διαφορετικοτήτων μας. Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία ή έμπνευση πίσω από αυτό το τραγούδι;

Όχι. Όχι απαραίτητα συγκεκριμένη. Βασικά, σε καθημερινή βάση εκνευρίζομαι που είμαστε στο 2022 και παραμένουμε τόσο πολύ στον μεσαίωνα, πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες, σεξουαλικότητα, θρησκεία ή οτιδήποτε έχουν κάποιο πρόβλημα. Είναι απλά άνθρωποι που μπορεί να έχουν μια διαφορετική άποψη από εμάς, διαφορετική σεξουαλικότητα ή οτιδήποτε διαφορετικό. Έλα τώρα, θα έπρεπε να έχουμε εξελιχθεί και να τα έχουμε ξεπεράσει αυτά. Θα έπρεπε να έχουμε φτάσει σε ένα σημείο - μετά από πόσες χιλιάδες χρόνια της ανθρωπότητας - όπου θα έπρεπε να έχουμε συνειδητοποιήσει «Οκ, αυτός ο τύπος είναι διαφορετικός από εμένα, αλλά αυτό δεν τον καθιστά απειλή ούτε σημαίνει πως δεν είναι φυσιολογικός». Είναι ο τρόπος μου να πω ότι πρέπει να μάθουμε πλέον πως αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος ή αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη ως προς τι πρέπει να τρώει για παράδειγμα, τότε αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Είναι απλά διαφορετικός με τον ίδιο τρόπο που εγώ κι εσύ είμαστε διαφορετικοί, πιθανότητα σε πολλά πράγματα. Αλλά δεν επικεντρωνόμαστε σε αυτές τις διαφορές. Επικεντρωνόμαστε σε αυτό που μοιραζόμαστε, σε αυτό που έχουμε κοινό. Κι όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη έχουν κάτι κοινό να μοιραστούν. Ας επικεντρωθούμε σε αυτό.

Πηγαίνοντας παρακάτω, φαντάζομαι πως γνωρίζεις ότι οι Steven Tyler και Joe Perry των Aerosmith είναι διάσημοι ως «toxic twins». Αλλά για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση πως στο τραγούδι "Toxic Twins" αναφέρεσαι στο κιθαριστικό σας δίδυμο, στον Thomas και τον Arve. Το πέτυχα;

Βεβαίως! Γιατί αυτοί οι τύποι είναι οι δικοί μας toxic twins. Ο Steven Tyler κι ο Joe Perry μπορεί να είναι οι toxic twins για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά για εμάς είναι ο Arve κι ο Thomas.

Έγραψα το τραγούδι από την οπτική γωνία που θα μπορούσε να αφορά κάποιον λυκάνθρωπο ή τον δράκουλα ή κάτι συναφές, μόνο που όταν βγαίνουν δεν διψάνε για αίμα ή για ψυχές ή κάτι τέτοιο. Κυνηγάνε το αλκοόλ και το να περάσουν καλά. Προσπάθησα οι στίχοι να έχουν μια τρελή προσέγγιση του στυλ «δεν θα μας πάρετε από εδώ ζωντανούς. Δεν μας παίρνετε έτσι εύκολα από αυτό το πάρτι!».

Θυμάμαι όταν ηχογραφήσαμε αυτό το τραγούδι και το βάλαμε να το ακούσουμε με ρώτησαν πως θα λέγεται. Και πάντα είχαμε ένα εσωτερικό αστείο μέσα στην μπάντα ότι αυτοί οι δύο τύποι είναι οι toxic twins, διότι όταν είμαστε σε περιοδεία όλο φεύγουν και τους χάνουμε και συνήθως τους βρίσκουμε κάπου να πίνουν με άλλο κόσμο. [σ.σ.: έχω ιδία πείρα επί τούτου και το επιβεβαιώνω] Οπότε μεταξύ μας οι υπόλοιποι είμαστε σε φάση «ποιος θα πάει να φέρει τους Toxic Twins;». Είναι στάνταρ ατάκα. Έτσι, όταν διάβασαν τους στίχους και με ρώτησαν πως θα λέγεται το τραγούδι και τους είπα "Toxic Twins" γύρισαν και οι δύο και είπαν «Φυσικά, είναι για εμάς, ε;». Είναι κάτι σαν εσωτερικό μας αστείο. Πάντως, με κάποιο τρόπο ταιριάζει. Είτε ξέρεις την ιστορία είτε όχι, είναι ταιριαστός τίτλος.

Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι οι Audrey Horne θα συνέχιζαν είκοσι χρόνια μετά

Τώρα, το 2022 σηματοδοτεί την 20^η επέτειο από την ίδρυση των Audrey Horne, ενώ έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια από το ντεμπούτο άλμπουμ σας. Πως νιώθεις για την πορεία που έχετε διαγράψει ως τώρα;

Είναι μια φοβερή πορεία. Ξεκινήσαμε ως side project και δεν είχαμε ποτέ την πρόθεση να γίνει full time μπάντα. Και σίγουρα ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε είκοσι χρόνια μετά. Ήμασταν απλά κάτι τύποι από διάφορες μπάντες που είπαμε να γράψουμε διαφορετική μουσική, να κάνουμε κάτι που αγαπάμε και είναι διαφορετικό από αυτό που κάνουμε συνήθως. Έτσι μαζευτήκαμε και γράψαμε κάποια τραγούδια και καταλήξαμε να σκεφτόμαστε «Γαμώτο, αυτό είναι αρκετά καλό». Οπότε είπαμε να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ έτσι για να έχουμε κάτι και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε είχαμε υπογράψει και μετά από λίγο κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ μας, το οποίο έκανε σημαντική επιτυχία και όλα εξελίχθηκαν από εκεί και ύστερα. Αλλά ποτέ δεν σχεδιάσαμε να γίνει κάτι τέτοιο.

Θεωρώ σημαντικό το γεγονός πως ποτέ κανείς μας δεν έβγαζε 100% τα προς το ζην από αυτήν τη μπάντα. Πάντα ασχολούμασταν μαζί της, αλλά βγάζαμε λεφτά κι από άλλες μπάντες ή άλλες δουλειές που κάναμε. Οπότε, ποτέ δεν το κάναμε επειδή έπρεπε και ποτέ δεν το κάναμε για τα λεφτά. Δεν είναι πως αν δεν βγάλουμε ένα νέο άλμπουμ και δεν πάμε περιοδεία δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, όπως συμβαίνει με άλλες μπάντες. Και το γεγονός ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε όλο αυτό, το καθιστά ακόμα πιο διασκεδαστικό για εμάς. Διότι, από τη στιγμή που κάτι γίνεται υποχρέωση, γίνεται περισσότερο «δουλειά», αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Οπότε, οι σκέψεις μου; Μπορώ να πω ότι είμαι έκπληκτος που υπάρχουμε ακόμα, αν σκεφτώ το πως ξεκινήσαμε αυτήν τη μπάντα.

Η τελευταία μου ερώτηση δεν είναι ακριβώς ερώτηση… Είναι περισσότερο παράκληση. Τι θα γίνει, θα έρθετε στην Αθήνα; Νομίζω πως η επόμενη φορά που θα σας δω πρέπει να είναι στην Ελλάδα…

Συμφωνώ απολύτως! Θα θέλαμε πολύ να έρθουμε εκεί και γιατί δεν έχουμε έρθει πραγματικά δεν μπορώ να το ξέρω . Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε για αυτό…

Οκ, αν έχεις καμία ιδέα πες μου πως μπορώ να βοηθήσω. Δεν είμαι κι εγώ σίγουρος τι άλλο να κάνω (σ.σ. : εδώ ανταλλάσσουμε κάποιες αστείες ιδέες και κάποιες) off the record πληροφορίες…

Πέρα από την πλάκα, θέλουμε πολύ να έρθουμε εκεί και να παίξουμε. Όπως είπα, δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί δεν έχουμε έρθει ως τώρα. Κάθε φορά που μας κλείνουν περιοδεία δεν είναι ότι μας ρωτάνε που θέλουμε να παίξουμε. Πάμε ως εκεί που φτάνει η κάθε περιοδεία. Αλλά, ίσως μπορούμε να ασκήσουμε λίγη παραπάνω πίεση και ίσως να φέρουμε κάποιους booking agents σε επικοινωνία.