Apocalyptica

Για αρχή δε θέλω να σας κρύψω ότι είμαι μεγάλος οπαδός τούτων εδώ των Φινλανδών, από εκείνη τη μαγική νύχτα, κάποια χρόνια πριν στο Gagarin, όπου τους είδα live να επαναπροσδιορίζουν την έννοια του βιρτουόζου μουσικού και να αφήνουν μίλια πίσω κάποιους άλλους, Aμερικανούς, που ναι μεν είναι θεοί, αλλά όχι και σαν τους Apocalyptica...

Νέος δίσκος λοιπόν, νέες συνεργασίες, νέο καταπληκτικό εξώφυλλο και νέες και πολλές απαιτήσεις από όλους τους οπαδούς του σχήματος - καθώς (κακά τα ψέματα) οι Apocalyptica είναι κάτω φραγμένοι ποιοτικά: ακόμη και αν έμπαιναν στο studio άυπνοι και μεθυσμένοι και ηχογραφούσαν το "Worlds Collide" με τη μία, κακό δε θα μπορούσε να είναι. Το πολύ πολύ να ήταν μέτριο...

Και να λοιπόν που το νέο πόνημα των συμπαθών Τσελιστών με το περισσευούμενο ταλέντο με διχάζει και με προβληματίζει. Αρχικά θα σταθώ στις πολλές και διάφορες συνεργασίες τους, με εκλεκτούς προσκεκλημένους: στο "Grace" συνεργάζονται με τον Tomoyasu Hotei, συνθέτη / κιθαρίστα από την Ιαπωνία και δε μας εκπλήσσουν, στο "I'm Not Jesus" η φωνή του Corey Taylor των Slipknot ανεβάζει γρέζα και αδρεναλίνη, στο "Helden" με τον Till Lindemann των Rammstein τα πράγματα σκαλώνουν σε υποτονικά αβαθή, στο "I Don't Care" με τον Adam Gontier μας παραδίδουν άλλη μια μέτρια στιγμή και τελικά στο "SOS" με την Cristina Scabbia των Lacuna Coil μας απογοητεύουν. Ειδικά το "SOS" το περίμενα πολύ καλύτερο... Πολλές και μέτριες συνεργασίες λοιπόν για αρχή και μαύρα σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό του "Worlds Collide".

Αν προχωρήσουμε τώρα και στις instrumental συνθέσεις θα παρατηρήσουμε πως εκτός από τα "Last Hope" και "Burn", τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου μοιάζουν βουτηγμένα σε παλαιότερες ιδέες του σχήματος, από τις οποίες μπορεί να έχουν πάρει κάποια εξαιρετικά «εξωτερικά» χαρακτηριστικά, αλλά τίποτα από τον βαθύτερο χαρακτήρα τους. Το φετινό album των Apocalyptica λοιπόν είναι μια συλλογή / συρραφή από ιδέες που χωρίς να είναι κακές, είναι ξαναπαιγμένες και μάλιστα καλύτερα. Το θεϊκό drumming του Lombardo είναι και πάλι εδώ, αλλά αυτή τη φορά δεν κάνει την διαφορά: όποιος παλαιότερος δίσκος τους συγκριθεί με τον φετινό, θα κριθεί ως καλύτερος. Δε μπορώ να μιλήσω για έλλειψη έμπνευσης, αλλά μπορώ σαφέστατα να διακρίνω μια εμμονή / προσκόλληση σε παλαιότερες συνταγές, πράγμα που όσο να 'ναι απογοητεύει, αν αναλογιστείς τα (αλλεπάλληλα) στεγανά που έχουν σπάσει κατά καιρούς οι Apocalyptica.

Όταν σε κάθε δίσκο είχες καταφέρει να επαναδιαμορφώσεις τον ήχο σου, δίνοντάς του νέα πνοή, σίγουρα οι απαιτήσεις είναι μεγάλες. Οι Apocalyptica δεν έπαψαν να είναι ταλαντούχοι. Μη γελιέστε: το "Worlds Collide" για άλλους θα ήταν highlight καριέρας. Για τους συγκεκριμένους όμως θεούς της Φινλανδίας είναι απλούστατα η πιο μέτρια στιγμή τους, που παρά τις εκλάμψεις της, απευθύνεται μόνο σε πολύ hard-core φίλους. Δείτε τους live, ακούστε κάτι δικό τους οπωσδήποτε (αν δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα) αλλά σαφέστατα μην αρχίσετε το ταξίδι σας στον κόσμο τους από το "Worlds Collide". Έχουν βγάλει καλύτερα.