Amenra

Mass V

Neurot (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 26/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μπορεί τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το αριστουργηματικό "Mass IIII" του 2008 να φαίνονται πολλά για τον περισσότερο κόσμο, αλλά δεν θα έπαιρνα και όρκο ότι το ίδιο ισχύει και για τους χαρισματικούς Βέλγους. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αδιάλειπτη όρεξη που έχουν για να δημιουργούν, αφού μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια έχουν κυκλοφορήσει ένα σωρό δίσκους, EP και split μέσω των πολυάριθμων project στα οποία εμπλέκονται λίγο-πολύ όλοι τους, αλλά περισσότερο με την ακατανίκητη τελειομανία που φαίνεται να διακατέχονται. Ίσως αν δεν ήταν ο «πολύς» Billy Anderson (ο οποίος επιμελήθηκε την παραγωγή του άλμπουμ), να τους έπαιρνε άλλα τόσα χρόνια μέχρι να θεωρήσουν ότι είναι έτοιμοι για να παρουσιάσουν το "Mass V" στον κόσμο.

Εν πάση περιπτώσει, το "Mass V" είναι γεγονός και αν δεν ήταν το -μέτριο για μένα- "Honor Found In Decay" της μπάντας που γέννησε και όρισε το ατμοσφαιρικό sludge, των θεών Neurosis, τότε θα μιλάγαμε για τον σημαντικότερο δίσκο της χρονιάς, για το doom / sludge.

Οι Amenra για ακόμη μία φορά εκπλήσσουν. Για ακόμη μία φορά καταφέρνουν και δημιουργούν τόσο θηριωδώς έντονη μουσική. Για ακόμη μία φορά μας σπρώχνουν με βία μέσα σε μία άβυσσο όπου τα σκοτεινά συναισθήματα και ο αβάσταχτος πόνος, κυριαρχούν και κινούν τα νήματα. Από τα πρώτα υπνωτιστικά αφηρημένα ακόρντα του "Dearborn And Buried", δίνεται το έναυσμα για την έναρξη ενός υπερβατικού ταξιδιού. Δημιουργούν αδημονία. Κάθε μουσικό τους θέμα προκαλεί μια έντονη πρωτόγνωρη ανυπομονησία για το τι θα επακολουθήσει. Κάθε φορά δικαιώνονται. Κάθε νότα είναι εκεί που πρέπει και προκαλεί το ανάλογο συναίσθημα τη στιγμή που πρέπει. Υπάρχει μεθοδικότητα. Υπάρχει ευλάβεια.

Οι μεγαλύτερες διάρκειες (και τα τέσσερα κομμάτια είναι πάνω από εννιά λεπτά), εξυπηρετούν τον σκοπό τους στο έπακρο. Οι συνθέσεις αναπνέουν. Έχουν ζωή. Κάθε κομμάτι είναι και ένα έργο τέχνης. Δεν υπάρχουν εύπεπτα κομματάκια-χιτάκια (ποτέ δεν υπήρχαν άλλωστε). Είναι σαν εξωγήινες οντότητες που με νωχέλεια ακολουθούν σαν σκιές τους ρυθμούς της ψυχής. Οι ταχύτητες έχουν πέσει αισθητά και η επώδυνη ατμόσφαιρα έχει ενταθεί. Οι κιθάρες με σχεδόν σουρεαλιστικό τρόπο προσφέρουν διαστρεβλωμένες μελωδίες που προκαλούν σύγχυση. Η βαθιά εσωτερική δύναμη του δίσκου συνθλίβει. Τα υπνωτιστικά θέματα που αναδύονται ανάμεσα στους φρενιασμένους ρυθμούς, ψυχοπλακώνουν. Και πάνω απ' όλα...

...Η ΦΩΝΗ. Αυτή η φωνή που άλλοτε με ψίθυρους κατευνάζει και άλλοτε με βίαια ουρλιαχτά εξυψώνει. Η πιο εσωτερική στροφή στον ήχο την εξυπηρετεί άψογα. Σαν να βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και οι αλλοπρόσαλλοι ήχοι χορεύουν σαν γαϊτανάκι γύρω της. Μερικές φορές σκεπάζει τα πάντα. Ηχεί μέσα στο κεφάλι εκκωφαντικά. Ίσως είναι τα πιο αποθεωτικά και καλοδουλεμένα φωνητικά του Colin. Είτε όταν τραγουδάει μελωδικά, είτε όταν ψιθυρίζει είτε όταν στριγγλίζει σαν να μην υπάρχει αύριο, προκαλεί ανατριχίλες. Στις εναλλαγές, δε, με τη βραχνάδα του Scott Kelly που κάνει guest φωνητικά στο υπέροχο "Nowena I 9.10" που κλείνει το δίσκο, βιώνονται ανεπανάληπτα πράγματα.

Οι Amenra για ακόμη μία φορά υπερβαίνουν τους εαυτούς τους. Μπορεί αρχικά να με ξένισε η έλλειψη αυτής της hardcore δυναμικής που διακατείχε τους προηγούμενους δίσκους τους, αλλά τελικά ακρόαση με ακρόαση βυθίστηκα και χάθηκα μέσα στα αχανή και θεοσκότεινα μονοπάτια του "Mass V". Οι αλλαγές στον ήχο τους δεν βγάζουν μάτια αλλά είναι καίριες και επισφραγίζουν την προοδευτικότητά τους. Συγκρίσεις με το παρελθόν είναι ανόητες, όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο έντονα βιωματική μουσική. Το θέμα είναι ότι το "Mass V" είναι άλλο ένα αριστούργημα από τους Βέλγους και εν τέλει το ερώτημα που τίθεται, είναι το εξής: Έχει αυτή η μπάντα ταβάνι;
  • SHARE
  • TWEET