Το symphonic prog στα βήματα των μεγάλων του είδους

Υπάρχουν φορές που το δεδομένα ποιοτικό μένει στις σκιές της λήθης, καταφέρνοντας να βρει μονάχα μια μικρή μερίδα της απήχησης που πραγματικά θα δικαιούταν. Στη μουσική βιομηχανία τέτοιες περιπτώσεις είναι κάτι το σύνηθες, καθώς μονάχα το ταλέντο και η σκληρή δουλειά μοιάζουν να μην αρκούν πάντα. Ωστόσο, με το χρόνο να αποδεικνύεται ο αντικειμενικότερος κριτής, τα μουσικά έργα των αφανών ηρώων υπάρχουν, περιμένοντας να αποκαλύψουν τη μαγεία τους σε αυτούς που θα τα ανακαλύψουν.

Στα πλαίσια αυτής της «διαστροφής», θα παρουσιάζουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 57:

Οι Yes και ο μιμητισμός των σχημάτων που τους ακολούθησαν

Το πρόβλημα του μιμητισμού και των ξεκάθαρων επιρροών δεν είναι πρόσφατο στη μουσική βιομηχανία, με μπάντες και καλλιτέχνες να επιλέγουν, συνειδητά ή όχι, να καταλήξουν «ακόλουθοι» ενός κυρίαρχου προγενέστερου δημιουργού, μέχρι να επιλέξουν - αν επιλέξουν - το δικό τους, προσωπικό ηχητικό μονοπάτι. Στην περίπτωση, δε, του progressive rock της δεκαετίας του '70, είναι προφανές πως οι τεράστιες – σε δημοφιλία και καλλιτεχνικό έργο - μπάντες του είδους δημιούργησαν με τις δουλειές τους τις συνθήκες ώστε να ξεπεταχτεί μια πληθώρα συγκροτημάτων που προσπάθησαν να ακολουθήσουν τις διδαχές τους, άλλοτε με επιτυχία και προσωπικό τόνο κι άλλοτε ως στείρα αναπαραγωγή ηχητικών μοτίβων.

Προεξέχουσα όλων, ως η πιο άμεσα επιδραστική μπάντα στα νεότερα σχήματα των '70s, υπήρξε και εκείνη που παρουσιάστηκε ως η πιο προσβάσιμη στο - πάντοτε σημαντικό και πολυπληθές – αμερικανικό κοινό της εποχής. Ο λόγος, φυσικά, για τους σπουδαίους Yes, την μπάντα εκείνη που έχει αναδειχθεί μια από τις μακροβιότερες και πιο ιστορικές της προοδευτικής συνομοταξίας και που, μισό αιώνα μετά την ίδρυση της, ακόμη εμπνέει νέους μουσικούς και ταξιδεύει ακροατές με τα μουσικά της έργα.

Βέβαια, ένα τέτοιο σχήμα δεν θα μπορούσε να αποσχολήσει τη στήλη, λόγω της αδιαμφισβήτητης δημοφιλίας που απολαμβάνει ακόμη και σήμερα, οπότε η όλη αναφορά στο όνομα τους έχει σκοπό να καταδείξει την πιο άμεσα αντιληπτή κι εμφανή επιρροή των Relayer, του obscure αμερικανικού σχήματος στο οποίο θα αναφερθούμε αυτόν το μήνα.

Relayer - The Relayer Album (HSR, 1979)

Έχοντας ιδρυθεί στη Victoria του Texas στα μέσα της δεκαετίας του ’70, οι Relayer θα έπαιρναν την ονομασία τους από το έβδομο άλμπουμ των προαναφερθέντων Βρετανών prog πιονέρων, το οποίο είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 1974. Με ιδρυτές τον keyboard-ίστα Tim Munson και τον μπασίστα/τραγουδιστή Guy Schwartz, σύντομα το ντουέτο θα έψαχνε μουσικούς από την ευρύτερη περιοχή του Texas για να στελεχώσει τη νεοσύστατη μπάντα του, με τον κιθαρίστα Win Landureth και τον ντράμερ Mike Rayburn να μπορούν να θεωρηθούν ως μόνιμα μέλη αυτής της προσπάθειας.

Συνθετικές ιδέες υπήρχαν αρκετές, αλλά η απουσία ενός δισκογραφικού συμβολαίου, καθώς και το συνεχές πέρα-δώθε μουσικών που έρχονταν να συνεισφέρουν στη δημιουργική διαδικασία καθυστερούσε τις διεργασίες, με αποτέλεσμα η κυκλοφορία του δίσκου να γίνει πραγματικότητα μόλις το 1979, με όλες τις απαραίτητες διαδικασίες (παραγωγή, κυκλοφορία, προώθηση) να πραγματοποιούνται από την ίδια την μπάντα (κοινώς, τους Munson και Schwartz). Όσο, δε, για τη συναυλιακή δραστηριότητα της μπάντας, μερικά τοπικά gigs μικρής εμβέλειας είναι όλα κι όλα όσα μπόρεσε να πράξει, λογικό αν αναλογιστεί κανείς τις δύσκολες, ακόμη και τότε, συνθήκες για μια ανεξάρτητη, αμιγώς ερασιτεχνική μπάντα.

Πάντως, το ύφος του συγκροτήματος κάθε άλλο παρά αδιάφορο μπορεί να αξιολογηθεί, καθώς διέσχιζε με μαεστρία το συμφωνικό prog των Yes (προφανώς) και ELP, το pomp prog των Kansas και Styx και τις AOR ακτές, μέχρι να καταλήξει σε ένα σχεδόν southern λογικής rock ‘n’ roll υβρίδιο. Τα πλήκτρα του Munson αναμενόμενα κυριαρχούν στο υλικό και ανακαλούν την εποποιία των Keith Emerson, Rick Wakeman και Patrick Moraz, την ίδια στιγμή που το μπάσο του βιρτουόζου Schwartz παρουσιάζεται σαφώς πιο απρόβλεπτο κι ενδιαφέρον από τις ερμηνείες του, οι οποίες προσανατολίζονται σε ένα πιο catchy, radio-friendly πλαίσιο που έρχεται ανά στιγμές σε αντίθεση με την πιο σύνθετη και ποικιλόμορφη μουσικη δομή των συνθέσεων. Ομοιότητες, βέβαια, υπάρχουν και με τη δημιουργική οπτική συγκροτημάτων όπως οι Ambrosia ή οι Starcastle, με τους Relayer, ωστόσο να αποτελούν κάτι παραπάνω από απλώς μια μπάντα μιμητών των Yes, γεγονός που η ονομασία τους άφηνε να διαφανεί με τον χειρότερο δυνατό για εκείνους τρόπο.

Τί ακολούθησε;

Απολύτως τίποτα. Βλέπετε, η εποχή (τέλη '70s) και οι συνθήκες δεν ευνοούσαν τη μακροημέρευση μιας άγνωστης progressive rock μπάντας, με το μειωμένο ενδιαφέρον να αποθαρρύνει τα μέλη από το να προσπαθήσουν για κάτι περισσότερο. Ηχογραφήσεις της μπάντας από την περίοδο δημιουργίας του ενός και μοναδικού της άλμπουμ διασώζονται βέβαια, όπως και κάποιες ηχογραφημένες ιδέες της από την περίοδο που ακολούθησε αυτού, αλλά ακόμη δεν έχουν δει επισήμως το φως της δημοσιότητας, παρά τις προσπάθειες που υπήρξαν κατά καιρούς. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε να έρθουμε αντιμέτωποι με κάτι που θα μοιάζει με ένα δεύτερο άλμπουμ, μα μέχρι τότε, μια ακρόαση του "The Relayer Album" θα μας αποκαλύψει μια από τις πολλές μπάντες που με λίγη τύχη και πολλή θέληση παραπάνω, θα μπορούσαν να μας απασχολήσουν περισσότερο.

YouTube