Jazz με μέλι από λουκουμάδες

Ο Νίκος Παπαδογιάννης περπάτησε στη Νέα Ορλεάνη και τράβηξε ένα λαχείο, που τον ταξίδεψε μισό αιώνα πίσω.

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 24/02/2017 @ 16:29

H Νέα Ορλεάνη είναι μία μαγευτική πόλη, ίσως η ωραιότερη που έχω δει στη ζωή μου, με ζωντανή μουσική κάθε είδους (αλλά κυρίως jazz, blues, big band, zydeco) να ξεχύνεται από κάθε μαγαζί, από κάθε ανοιχτό παράθυρο. Αυτά, όμως, τα γνώριζα ήδη ξεκινώντας για το All-Star Game του ΝΒΑ, όπως γνώριζα και το μουσικό πρόγραμμα της ανάπαυλας του ημιχρόνου: John Legend, Jon Batiste της γνωστής -και από τη σειρά Treme- οικογενείας της πόλης κ.ο.κ.

Eκείνο που δεν φανταζόμουν ήταν ότι θα πετύχαινα ένα εν ενεργεία μέλος μίας από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία της rock, να παίζει για φραγκοδίφραγκα στο υπαίθριο καφέ κάποιου πάρκου της πόλης, μπροστά σε οικογένειες που έκαναν πικνίκ και σε αμέριμνα σκιουράκια...

Ήταν εξαρχής φανερό, ότι ο κύριος ήταν, όχι μερακλής ερασιτέχνης (όπως τόσοι και τόσοι στη μουσική σκηνή της "Big Easy"), αλλά επαγγελματίας. Ακόμα και το απαίδευτο αυτί έπιανε τον γεμάτο ήχο της κιθάρας, τη σωστή άρθρωση, τα αμέτρητα χιλιόμετρα στη φωνή, την άνεση του έμπειρου και περπατημένου.

Σκεφτήκαμε, ωστόσο, ότι στην παγκόσμια μητρόπολη της καλής μουσικής θα είναι συνηθισμένο φαινόμενο, μία αδέσποτη πινελιά ποιότητας. Ώσπου, ο μουζικάντης που ψυχαγωγούσε με κιθάρα κιαι φυσαρμόνικα τη βαριεστημένη πελατεία του "Mοrning Call", μίας καφετέριας που λειτουργεί 24 ώρες στις παρυφές του City Park και υπερηφανεύεται για τους καλύτερους λουκουμάδες «μπενιέ» στην πόλης, αποφάσισε να συστηθεί.

Νομίζω ότι ήμουν ο μοναδικός που έδωσε σημασία στα λόγια του. «Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και για τα φιλοδωρήματά σας. Λέγομαι Ντέιλ Σπάλντινγκ και η πραγματική μου δουλειά είναι τραγουδιστής των Canned Heat»! Ναι, των θρυλικών Canned Heat, που έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία της μουσικής που αγαπάμε και που εξακολουθούν να περιοδεύουν μέχρι σήμερα, 52 χρόνια μετά την ίδρυσή τους και 48 από το Woodstock, με σύνθεση βεβαίως αγνώριστη σε σύγκριση με την αρχική.

Άλλωστε, ο κλασσικός frontman τους, ο «αρκούδος» Bob Hite, αποδήμησε από αυτόν τον μάταιο κόσμο το 1981, μετά από overdose ηρωίνης, ενώ ο εμβληματικός κιθαρίστας Alan "Blind Owl" Wilson μπήκε άθελά του στο πένθιμο «κλαμπ των 27» το 1970 κιόλας, λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατο της Janis Joplin και του Jimi Hendrix.

Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, τα πρώην μέλη των Canned Heat που εγκατέλειψαν πρόωρα τα εγκόσμια είναι -διόλου αισίως- δεκατέσσερα. Σωστά διαβάσατε, δεκατέσσερα.
Ο Dale Spalding, που λέτε, τραγουδάει, παίζει κιθάρα, μπάσο και φυσαρμόνικα στους Canned Heat από το 2008, οπότε κοντεύει να κλείσει δεκαετία. «Πνευματικό παιδί» της Νέας Ορλεάνης, γνώρισε τον ντράμερ του συγκροτήματος, Fito de la Parra, στο Όστιν του Τέξας, όπου μετακόμισε μετά τον τυφώνα Κατρίνα το 2006. Θα είχε γνωρίσει και τις ομορφιές του «Γκαγκάριν», αν δεν ματαιωνόταν για αδιευκρίνιστους λόγους η συναυλία του 2011.

Το πρόσφατο (2015) ζωντανό άλμπουμ, "Songs From The Road" είναι η πρώτη ηχογραφημένη δουλειά του με τους Canned Heat. Ο Spalding ηχογραφεί και με άλλους μουσικούς, αλλά και solo, ενώ συμπληρώνει το πενιχρό του εισόδημα με τα σκόρπια, ποτισμένα με μέλι από λουκουμάδες, δολάρια που αφήνουν οι περαστικοί σε μια γυάλα, στο πάρκο της Νέας Ορλεάνης.

Και αν τύχει να τον συναντήσει -και να τον αναγνωρίσει- o υποψιασμένος φαν μέσα στο τραμ 30 της γραμμής Treme - Canal St., μπορεί να ζήσει το τζαμάρισμα της ζωής του...

  • SHARE
  • TWEET