Το εισιτήριο και το κοιμητήριο

To φεστιβάλ έγινε σε στάδιο μιας άλλης εποχής, είχε στην προμετωπίδα του -για τους μυημένους- ένα αστέρι που δεν υπάρχει πια, οργανώθηκε από μια εμβληματική φιγούρα που έφυγε νωρίς από τη ζωή και είχε για χορηγό ένα ταξιδιωτικό γραφείο που αποχαιρέτησε εδώ και δεκαετίες την ελληνική αγορά.

Την Κυριακή συμπληρώνονται 30 χρόνια από την αυλαία του "Rock In Athens". Αλήθεια, πότε πέρασαν; Ο Joe Strummer έφυγε για τους ουρανούς, η Μελίνα δεν μένει πια εδώ, το Nouvelles Frontieres μας άφησε χρόνους, αλλά οι αναμνήσεις από το Καλλιμάρμαρο παραμένουν ζωντανές.

Το σωτήριον έτος 1985, η Αθήνα ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Εν έτει 2015, η Ελλάδα είναι το αποχωρητήριο της γερασμένης όσο ποτέ «γηραιάς ηπείρου».

«Αυτό το εισιτήριο θα γίνει κοιμητήριο», διαδήλωναν έξω από το Στάδιο τα πανκιά που απαιτούσαν να μπουκάρουν δωρεάν, για να αποθεώσουν τους Stranglers και για να γιαουρτώσουν τον Boy George.

Τελικά μπήκαν όλοι, μετά από παρέμβαση του θρυλικού Αττικάρχη Νίκωνα Αρκουδέα και του ...ΓΑΠ, ο οποίος είχε οριστεί υπουργός Πολιτισμού μόλις την προηγούμενη μέρα! Πρωθυπουργός ήταν, υγιέστατος ακόμη, ο μπαμπάς του...

Προηγήθηκε της διαπραγμάτευσης κλωτσοπατινάδα με τα ΜΑΤ, εμπρησμοί αυτοκινήτων και η απαραίτητη πυρκαγιά στον Αρδηττό. «ΜΑΤ και ΜΕΑ, για μια Ελλάδα νέα». «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα». Ωραίες εποχές.

Τους Depeche Mode, που ακόμη είχαν φράντζες και έπαιζαν synth-pop, οι μπαχαλάκηδες δεν τους πρόλαβαν. Τους Stranglers, τους σήκωσαν στα χέρια. Και τους πλουμιστούς Culture Club τους υποδέχθηκαν με μπουκάλια και πέτρες.

Απτόητος ο Boy, έγραψε στα μέζεά τους «άντρακλες» της νέας Ελλάδας και ειρωνεύτηκε τον αρειμάνιο ανδρισμό τους. Η βλακεία είναι ανίκητη, αλλά δεν κερδίζει και ποτέ.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν μια άλλη εποχή, το μακρυνό 1985. Στα σχολεία παίζαμε ακόμα ξύλο, οι ροκάδες με τους καρεκλάδες. Το ταξικό μίσος ήταν ακόμη υπαρκτό και η μουσική, πρόφαση.

Δεν υπήρχε πιθανότητα να μοιραστούν την ίδια σκηνή οι Judas Priest με τους Prodigy της εποχής, ούτε μπορούσε κανείς να διανοηθεί συγκυβέρνηση της αριστεράς με την ψεκασμένη δεξιά. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ήταν 10 χρονών.

Τη δεύτερη μέρα δεν είχε έκτροπα, ίσως επειδή ήταν πιο ομοιογενές το line-up. Ήμουν από νωρίς στο λιοπύρι και θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα με τους Talk Talk. Δεν ήταν γραφτό τους να γίνουν διάσημοι, αλλά οι δύο δίσκοι που ξέφυγαν από την ποπ πεπατημένη είναι μέχρι σήμερα πολύτιμη παρακαταθήκη.

Με το σούρουπο βγήκαν οι λαοφιλέστατοι Cure, στις μεγάλες τους δόξες, και ισοπέδωσαν τις διαχωριστικές γραμμές. Η Nina Hagen είχε σουξέ σε όλα τα μήκη και πλάτη του στερεώματος, αλλά οι σκληροπυρηνικοί αδιαφόρησαν για τους εκκεντρικούς λαρυγγισμούς της Γερμανίδας και ανασυντάχθηκαν για αυτό που ερχόταν.

Οι Clash τα γκρέμισαν όλα κι έφυγαν, στη μοναδική αν δεν απατώμαι φριχτά εμφάνισή τους στην Ελλάδα. Ηταν μάλιστα η τελευταία συναυλία της ιστορίας του συγκροτήματος! Στις 27 Ιουλίου 1985, στα καλλιμαρμαρένια αλώνια της ανυποψίαστης Αθήνας...

Στην αφίσα και στο εισιτήριο του φεστιβάλ (αξίας 2.000 δραχμών), οι Clash εμφανίζονταν ως «special guests», επειδή δεν τους άρεσε η συνύπαρξη με τους Culture Club!

«Αν είχα έρθει στην Αθήνα νωρίτερα, θα ήμουν κι εγώ μαζί με αυτούς που πετούσαν τις πέτρες», δήλωσε θρασύτατα ο Joe Strummer. Το πνεύμα του punk ζούσε τις τελευταίες του αναλαμπές. Πέθανε μαζί με τους Clash.

To Rock In Athens ήταν το πρώτο μεγάλο μουσικό φεστιβάλ που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Όπως και αν το κάνουμε, άνοιξε δρόμους. Εξυπακούεται ότι άφησε οικονομική ζημιά, παρά την αθρόα προσέλευση και τα δυνατά ονόματα.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, οι καλλιτέχνες μοιράστηκαν 45 εκατομμύρια δραχμές, ενώ η ΕΡΤ πλήρωσε άλλα 6 για να αγοράσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Θυμάμαι ότι η συναυλία είχε προβληθεί σε συνέχειες (και ελαφρώς πετσοκομμένη) από την κρατική τηλεόραση και στριμώχτηκε σε δύο τρίωρες βιντεοκασέτες VHS. Άραγε να τις έχω ακόμα σε κάποια αποθήκη;

Ήμουν 19 ετών και έδινα εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, εκείνο τον Ιούλιο. Στο λεωφορείο της μεταμεσονύχτιας επιστροφής, μελετούσα Μπαμπινιώτη!

Δύο χρόνια αργότερα, έπιασα δουλειά στην "Απογευματινή" και φόρτωσα τις σπουδές στον κόκορα. Οι συναυλίες, όμως, ήταν και παραμένουν βασική παιδεία.