Για μια χούφτα δολάρια

Ο Νίκος Παπαδογιάννης φέρνει από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού μία παλιά ιστορία για τον πρόωρα χαμένο Glenn Frey

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 21/01/2016 @ 08:43

Ο τοίχος στο εξωτικό ξενοδοχείο του Ρικ, στην Κόστα Ρίκα, ήταν γεμάτος με αναμνηστικά που του θύμιζαν την πατρίδα. Μπαστούνια του μπέιζμπολ, καπελάκια των Ντιτρόιτ Ρεντ Ουίνγκς, αφίσες ρετρό, εισιτήρια από παλιές συναυλίες.

Και, σε μία γωνία, ένας, αστραφτερός κάτω από τον τροπικό ήλιο, πλατινένιος δίσκος των Eagles. Γνήσιος, όχι ιμιτασιόν. «Στον φίλο μου τον Ρικ», έγραφε η αφιέρωση. Υπογραφή: Glenn Frey.

«Κάθισε να σου πω μια ιστορία», μου είπε όταν είδε την απορία ζωγραφισμένη στο τσουροφυλισμένο από τον ήλιο πρόσωπό μου. Έβαλε το "Hotel California" στο κοινόχρηστο iPod που βρισκόταν επί 24 ώρες στη διάθεση των θαμώνων του, μου άνοιξε μία μπύρα, πήρε έναν χυμό καρύδας μπροστά του και βάλθηκε να μου λέει.

Για τα νεανικά του χρόνια στο Μίσιγκαν, για τη φιλία του με πρωτόβγαλτους μουσικούς στη δεκαετία του '70, για εκείνη τη συναυλία του Joe Cocker όπου πρωτοάναψαν αναπτήρες και πυρσοί («είχαν πέσει οι ασφάλειες αλλά ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει»), για τις δικές του περιπέτειες από τότε που καβάλησε ένα αυτοκίνητο και έφυγε για τον νότο, για τον αγαπημένο του Bob Seger.

Και για τον Glenn Frey.

«Δεν είχε πεντάρα στην τσέπη του, οπότε του δάνεισα ένα πενηντοδόλαρο και του ευχήθηκα καλή τύχη. Έφυγε από το Ντιτρόιτ για την Καλιφόρνια και δεν ξανακοίταξε πίσω του. Ακόμα μου τα οφείλει τα 50 δολάρια, αλλά δεν σκοπεύω να του τα ζητήσω . Άλλωστε τόσος κόσμος μου χρωστάει λεφτά, εμένα μου φτάνει που έχω την ησυχία μου εδώ στο Γουανακάστε...».

Δεν την είχε πάντοτε την ησυχία του ο Ρικ. Αλλά αυτή είναι μία άλλη, πονεμένη και ολίγον θλιβερή ιστορία, που μοιάζει σαν μεξικάνικο γουέστερν. Θα σας την πω κάποια άλλη φορά, αφού πρώτα σιγουρευτώ ότι δεν θα πάρουν τα σκάγια τη μνήμη κάποιου εκλιπόντος ή την οικογενειακή ζωή κάποιου ζωντανού. Θα χρειαστεί όμως να κεράσετε άφθονη τεκίλα, όχι μόνο εμένα, αλλά και τον Ρικ.

Ο πλατινένιος δίσκος με την αφιέρωση του Glenn Frey φωτίζεται πλέον από ένα κερί, στη μνήμη του παλιόφιλου που αναχώρησε νωρίς από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ανοιξα άλλη μία μπύρα και ζήτησα από τον Ρικ να βάλει το συγκινητικό "Wasted Time", που είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από την κληρονομιά των Eagles. Ή το "Desperado", που μοιάζει γραμμένο για τον ίδιο τον οικοδεσπότη μου.

Εάν εκείνη τη μέρα ο Ρικ είχε τις τσέπες του άδειες, μπορεί ο πλανήτης να μην είχε ακούσει ποτέ το "Hotel California". Πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς το "Hotel California";

  • SHARE
  • TWEET