Damian Wilson: «Με μπέρδεψες. Σε ενδιαφέρει να μπεις στους Iron Maiden;»

Ο σπουδαίος Άγγλος μουσικός κι ερμηνευτής μας μιλάει για το νέο άλμπουμ του, την καριέρα του και για το πώς έφτασε κοντά στο να γίνει ο τραγουδιστής των Iron Maiden

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 09/09/2016 @ 14:02

Ο Damian Wilson είναι από τους πιο πολυπράγμονες και - κατ' εμέ - σπουδαίους τραγουδιστές της γενιάς του. Το έχει αποδείξει πολλές φορές, με τους Ayreon, τους Star One, τους Threshold, τους Headspace, ακόμα και με τους Maiden United. Η κυκλοφορία του εξαιρετικού, νέου, προσωπικού του άλμπουμ ήταν η αφορμή για μια απολαυστική συζήτηση σε βάθος για το σύνολο της πλούσιας καριέρας του, αλλά και της παραλίγο ένταξής του στους Iron Maiden.

Damian Wilson

Θέλω να σε συγχαρώ για το νέο solo άλμπουμ σου. Μου αρέσει πολύ και στην πραγματικότητα είναι η τρίτη εξαιρετική δουλειά στην οποία τραγουδάς μέσα στο 2016; Έχεις πάρει φωτιά, ε;

Ναι, έχω πάρει φωτιά... (γέλια). Βασικά, προσπαθώ αν βγάλω όση περισσότερη δουλειά μπορώ. Θεωρώ πως η φωνή μου δεν ήταν ποτέ σε καλύτερη κατάσταση, οπότε θέλω να την χρησιμοποιώ και να την κρατώ απασχολημένη.

Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει τις καλύτερες δουλειές της καριέρας σου, με τα δυο άλμπουμ των Headspace, τα δυο άλμπουμ με τους Threshold, το άλμπουμ με τον Adam Wakeman και τώρα το solo άλμπουμ σου. Θα έλεγες πως είσαι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας σου; Επίσης, τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί για σένα σε σχέση με το παρελθόν;

Κοίτα, είμαι λίγο μεγαλύτερος πλέον ηλικιακά, αλλά η φωνή μου πραγματικά πιστεύω ότι δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί βλάκες τραγουδιστές που κάνουν αντίστοιχα σχόλια. Νιώθω ότι είμαι στα καλύτερά μου φωνητικά. Και αυτό είναι υπέροχο, αλλά αν είσαι στην κορυφή υπάρχει μόνο ένας δρόμος και αυτός είναι προς τα κάτω. Οπότε, καταλαβαίνεις πως ελπίζω να διατηρήσω δυνατή τη φωνή μου για μερικά χρόνια ακόμα.

Το νέο σου άλμπουμ είναι ή το τέταρτο προσωπικό, αλλά επέτρεψε μου να πω πως τα προηγούμενα πέρασαν λίγο απαρατήρητα. Συμφωνείς; Τι άλλαξε αυτήν τη φορά;

Το τελευταίο θα έλεγα πως πέρασε απαρατήρητο. Δεν ξέρω... Κοίτα, όταν είναι να κάνεις ένα προσωπικό άλμπουμ, το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου και το κυκλοφορείς όταν μπορείς. Θέλω να πω πως θα κυκλοφορούσα έξι solo δίσκους αν ήταν στο χέρι μου. Υπάρχει αρκετό υλικό και αρκετό κίνητρο για να τα κάνω. Αλλά, το να τα βγάλεις εκεί έξω και να έχεις τη ζήτηση που απαιτείται είναι κάτι διαφορετικό.

Ξέρεις, ανήκω κατά βάση στον κόσμο της metal και της progressive μουσικής. Όπως καταλαβαίνεις το υλικό των προσωπικών μου άλμπουμ δεν πέφτει και πολύ σε αυτόν τον κουβά. Οπότε, είναι σαν να αλλάζω από είδος σε είδος. Πρώτα από όλα είναι πολύ δύσκολο να γίνεις αποδεκτός από τα άλλα είδη. Το άλλο θέμα έχει να κάνει με το ακροατήριο. Υπάρχουν λίγοι μεταλλάδες που τους αρέσει να χαλαρώνουν, να αράζουν με κάτι πιο μαλακό, αλλά επί του συνόλου, ένας μεταλλάς είναι μεταλλάς και θέλει βαριά μουσική. Και το καταλαβαίνω αυτό, αλλά εγώ είμαι λίγο πιο διαφοροποιημένος, όσον αφορά στο γούστο μου. Προσωπικά, έχω μια πολύ εκλεκτική αγάπη για τη μουσική, οπότε υπάρχουν όρια στα είδη για το δικό μου γούστο.

Αυτό φαίνεται νομίζω και στο άλμπουμ. Αυτό που πραγματικά μου αρέσει πολύ στο "Build For Fighting" είναι πως είναι ευκολοάκουστο, αλλά την ίδια στιγμή έχει πολλά ποιοτικά στοιχεία. Μου φαίνεται πως «μπορείς να βγάλεις τον μουσικό έξω από το prog, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το prog από τον μουσικό»...

(γέλια) Νομίζω πως είναι λίγο αστείο. Αν ακούσεις του Headspace, στιχουργικά, είναι κάπως ανταγωνιστικοί. Έχουν κάποιου είδους ένταση, η οποία δεν εκφράζεται κατά τον ίδιο τρόπο στο σόλο υλικό μου, αλλά προέρχονται από την ίδια πηγή, είναι ο ίδιος άνθρωπος που τους γράφει και στην πραγματικότητα οι σκέψεις μου είναι οι ίδιες. 
Προσπαθώ πάντα να μην βγάζω έντονη άποψη στους στίχους μου. Προσπαθώ να εκφράζω τον εαυτό μου χωρίς να εκφράζω άποψη, ώστε να κάνω τους ακροατές να σκεφτούν. Και με τους Headspace αυτό γίνεται. Προσπαθώ να σκουντήξω λίγο τον κόσμο, αλλά οι απόψεις μου είναι συχνά το αντίθετο από αυτό που ο κόσμος πιστεύει ότι λέω, Από την άλλη στο σόλο υλικό μου δεν χρειάζεται να είμαι τόσο ανταγωνιστικός, όμως και πάλι έχουν βάθος. Αν δεν δίνεις την απαραίτητη προσοχή και παρασύρεσαι από μια εύκολη μελωδία, μπορεί να νομίζεις ότι το νόημα δεν είναι το ίδιο βαθύ, αλλά είναι.

Πες μου μερικά λόγια για τη διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών. Τα έκανες όλα μόνος σου ή κάποιοι από τους εκλεκτούς καλεσμένους στο άλμπουμ σε βοήθησαν και σε αυτό το κομμάτι;

Όποτε παρουσιάζω τραγούδια ή υλικό, πάντα έχει τεράστιο αντίκτυπο πάνω τους το με ποιον δουλεύω μαζί. Πιστώνεται στο σύνολο, σε όλους τους μουσικούς που εμπλέκονται. Έχουμε φοβερούς μουσικούς από την Ολλανδία, την Ιρλανδία και την Αγγλία. Και το αποτύπωμά τους είναι πολύ ξεκάθαρο, είναι πολύ σημαντικό οι καλλιτέχνες να φαίνονται στο άλμπουμ. Οπότε είμαι αρκετά σίγουρος πως αν δούλευα με άλλους μουσικούς, το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως διαφορετικό. Επίσης, πρέπει να δοθεί και εύσημο σε αυτόν που έκανε τη μίξη. Ο Jens ήταν αυτός που έκανε το άλμπουμ να «δεθεί». Ο Andrew Holdsworth που έκανε την παραγωγή έκανε εξαιρετική δουλειά και είναι ένας πολύ αφοσιωμένος μουσικός και υπέροχος φίλος. Όπως κι ο Bill Shanley...

Νομίζω είναι λίγο αστείο. Είχα μάλλον περισσότερα από σαράντα τραγούδια, οπότε πήγα στον Andy και συζήτησα μαζί του σε ποια εξ αυτών θα ήθελε να δουλέψει και σε ποια θα ήθελε να κάνει παραγωγή. Μετά τα κόψαμε σε είκοσι επτά τραγούδια και μπήκαμε να τα ηχογραφήσουμε με μια μπάντα στο στούντιο. Κι από εκεί προέκυψε το άλμπουμ. Παίξαμε με τη σειρά όλα τα τραγούδια και επιλέξαμε αυτά που πραγματικά νιώθαμε ότι αξίζει να δουλέψουμε για να ολοκληρωθούν και επίσης αυτά που ταίριαζαν με την θεματολογία "Build For Fighting" που είχε το άλμπουμ.

Το άλμπουμ ονομάζεται μεν "Build For Fighting", αλλά η αίσθηση που έχω ακούγοντας τους στίχους είναι πως περισσότερο εκφράζεις το «ότι δεν θες να παλεύεις άλλο». Υπάρχει κάποια αντίθεση εδώ;

Ενδεχομένως να μοιάζει με αντίθεση. Μου βγαίνει ο Headspace εαυτός μου... Αυτό που λένε οι στίχοι είναι πως πρέπει να έχουμε κάποιου είδους μάχη στη ζωή μας. Πρέπει να έχουμε την αντίσταση και την πίεση που η ζωή μας δίνει για να ζήσουμε. Δεν έχει να κάνει με το να παραιτούμαστε από τις μάχες. Στην πραγματικότητα έχει να κάνει με το να αποδεχόμαστε και να συνειδητοποιούμε ότι οφείλεις να μάχεσαι και επιβιώσεις και να ζεις. Είναι κάτι το θετικό.

Είναι σαν τους μύες μας. Αν δεν βρίσκουν αντίσταση οι μύες μας θα ατονήσουν και θα εξαφανιστούν. Στείλε τον άνθρωπο στο φεγγάρι και οι μύες του στο διάστημα θα διαλυθούν, διότι δεν έχουν αυτήν τη συνεχή αντίσταση απέναντί τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, εμείς τα ανθρώπινα όντα, χρειαζόμαστε τις δυσκολίες, χρειαζόμαστε τον μόχθο. Είναι πραγματικά σημαντικός. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να δώσεις σε έναν άνθρωπο όσα επιθυμεί να έχει. Να του δώσεις λεφτά και να τον γεμίσεις με όλες τις ανέσεις που θέλει. Οι πιο καταπιεσμένοι άνθρωποι που ξέρω είναι και οι πιο πλούσιοι. Οι άνθρωποι με τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους πλούσιους. Όταν είσαι χορτασμένος χάνεις το νόημα, διότι σου χρειάζεται ο μόχθος στη ζωή. Πρέπει να έχουμε αυτή την αντίσταση απέναντί μας, ώστε να έχουμε μια χαρούμενη, γεμάτη ζωή.

Damian Wilson - Built For Fighting

Θα έλεγα πως συμφωνώ μαζί σου σε αυτό. Γενικά, συμφωνώ με πολλούς από τους στίχους σου...

Μερικές φορές θυμάμαι τα λόγια από το τραγούδι "Disciple" «Κρίμα για τους προνομιούχους, γιατί έχουν προδοθεί». Συχνά ο κόσμος αναρωτιέται «τι στο καλό λες εκεί;». Αλλά το θέμα είναι πως χάνουν το νόημα. Το έχασαν! Διότι, δεν τους αποκαλύφθηκε. Διότι, δεν καταλαβαίνουν τη σημαντικότητα των απλών πραγμάτων στη ζωή και πόσο υπέροχο είναι αυτό. Δεν είναι προνόμιο να είσαι πλούσιος. Δεν είναι προνόμιο αυτό. Προνόμιο είναι να ζεις τη ζωή.

Μουσικά τώρα, τα δυο αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ είναι το "Impossible" και το "Fire", κυρίως λόγω των τρομερών ενορχηστρώσεων με το πιάνο και τα βιολιά. Υπέροχες συνθέσεις, οπότε πες μου δυο λόγια γι' αυτές.

Λοιπόν, το "Fire" το έγραψα γύρω στο 2000. Ζούσα σε ένα μικρό σπίτι που ήταν στην έξοδο ενός μεγαλύτερου κτιρίου, που βρίσκεται κοντά σε ένα ποτάμι, σε ένα κανάλι και είχε ένα τζάκι στο κέντρο του σπιτιού. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής είχα δυο φίλους που είχαν σχέσεις με κοπέλες με τις οποίες δεν θα έπρεπε να έχουν. Ξέρεις, ανεύθυνες σχέσεις. Κι αυτό είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά, έχει να κάνει με το πάθος και το να μην μπορούμε να ελέγξουμε τους εαυτούς μας. Οι στίχοι εκφράζουν ακριβώς αυτό και το μουσικό «χτίσιμο» έχει να κάνει με το να μας ρουφάει αυτή η φωτιά και αναγκαστικά να δεσμευόμαστε σε κάτι που δεν μας γεμίζει, που δεν είναι καλό για εμάς. Αλλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Αυτό το έγραψα κάπου το 2000 ή το 2001.

Όσον αφορά στο "Impossible" τώρα. Είχα έναν φίλο που έμεινε παράλυτος μετά από ένα ατύχημα. Βασικά έχω δυο φίλους που έμειναν παράλυτοι. Ο ένας από ατύχημα με τη μηχανή κι ο άλλος από ατύχημα στο σκι. Όταν άκουσα τα νέα για το φίλο μου που τραυματίστηκε στο σκι ήμουν συντετριμμένος. Ήταν δεκαεπτά χρονών και ήταν παράλυτος και έμοιαζε το πιο τραυματικό και απίστευτο γεγονός. Και το έγραψα τότε εκείνη τη στιγμή που άκουσα τα νέα.

Πρόκειται για ένα τραγούδι που παρουσιάζω στον Andy σε κάθε άλμπουμ που έχω κάνει ποτέ. Με τον Andy έκανα το πρώτο μου άλμπουμ πίσω στα 90s και ποτέ δεν του άρεσε, πάντα το απέρριπτε. Αυτή τη φορά το λάτρεψε, ήταν το αγαπημένο του και δεν μπορούσε να θυμηθεί ότι του το παρουσίαζα σε κάθε άλμπουμ (γέλια). Οπότε, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μια περίεργη περίπτωση, αλλά είναι σπουδαίο. Και βγήκε πολύ καλό.

Έχεις και κάμποσα πιο «ελαφριά» τραγούδια όπως το "Thrill Me" και το "I Won’t Blame Life". Είναι αντιπροσωπευτικά το πώς είσαι ως άνθρωπος, όταν δεν είναι στη σκηνή, παίζοντας έναν «ρόλο»;

Δεν νομίζω ότι παίζω κανέναν ρόλο, νομίζω ότι είμαι ο εαυτός μου στη σκηνή. Και θα έλεγα πως σίγουρα είμαι αυτός ο άνθρωπος.

Το "Thrill Me" έχει να κάνει με το να πιάνεις τη ζωή και να ζεις γνωρίζοντας πως θα αποτύχεις και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό. Είναι ένα τραγούδι που το έχτισα σταδιακά. Στην πραγματικότητα το έγραψα για κάποιον άλλο και συγκεκριμένα για τη μητέρα του μικρότερου γιου μου. Έκανε ένα άλμπουμ και το έγραψα γι' αυτό, αλλά δεν το ηχογράφησε. Στην πραγματικότητα, ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τον Andy και δεν το πήρε τελικά το τραγούδι. Μου είχε ζητήσει να της γράψω ένα τραγούδι, της το παρουσίασα και τελικά δεν το πήρε, αλλά ούτε και στον Andy άρεσε (γέλια)... Κάτι περίεργο είχε αυτό το τραγούδι...

Πριν πολλά χρόνια, είχα την βασική του μελωδία και βρισκόμουν στο σπίτι του John Wetton παίζοντας μερικές ιδέες. Κάποια στιγμή έπαιξα τη μελωδία του “Thrill Me”, χαζολογώντας στην κιθάρα, και ο John Wetton είπε «αυτό είναι σπουδαίο!» κι αυτό ήταν. Σκέφτηκα «κάτι πρέπει να κάνω με αυτό».

Όταν η Alex Sharpe, η μητέρα του μικρού μου γιού έκανε το άλμπουμ της και ήθελε ένα τραγούδι, της το παρουσίασα, αλλά δεν το χρησιμοποίησε, καθώς δεν άρεσε ούτε στον Andy, όπως και όταν του το ξαναπαρουσίασα μετά. Ήμουν ο μόνος που ένιωθε ότι έπρεπε να το χωρέσει, διότι ένιωθα πως είναι καλό, οπότε το έχωσα στο session με τα 27 τραγούδι. Ακόμα κι όταν το ηχογραφήσαμε δεν νομίζω πως ήταν και μεγάλος οπαδός του...

Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρόβλημα. Υποθέτω ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει για μένα αυτό το τραγούδι. Είδα και κάποια σχόλια που το ανέφεραν ως χαζοχαρούμενο (σ.σ.: fluffy είναι η λέξη που είπε). Ναι, είναι «χαζοχαρούμενο» για έναν μεταλλά ή για κάποιον που ακούει heavy μουσική πιθανότατα. Αλλά δεν είναι για μένα. Υπάρχει πολύ συναίσθημα και νόημα σε αυτό το τραγούδι κι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ζω εγώ.

Damian Wilson

Πώς και επέλεξες να διασκευάσεις ένα τραγούδι των Depeche Mode και συγκεκριμένα το "Somebody";

Όταν ήμουν μικρό αγόρι, συνήθιζα να ακούω το "Somebody" των Depeche Mode κάτω από τα σκεπάσματα και να ονειρεύομαι να έχω κάποιον στη ζωή μου, ως νεαρός. Οπότε δεν το σκέφτηκα καθόλου, πάντα ήθελα να το παίξω, και ξεκίνησα να το παίζω ακουστικά. Έτσι, σκέφτηκα πως πρέπει να το βάλω στο άλμπουμ. Είναι πραγματικά σπουδαίο τραγούδι και παρουσιάζεται με έναν διαφορετικό τρόπο.

Ένα διαφορετικό από τα υπόλοιπα τραγούδια στο άλμπουμ είναι το "Sex And Vanilla". Μοιάζει ένα τραγούδι που θα είναι πολύ διασκεδαστικό στις συναυλίες. Σε τι αναφέρεται;

Μου μοιάζει αστείο, αλλά μόλις είπες ότι θα ήταν διασκεδαστικό για τις συναυλίες; Είναι το μοναδικό τραγούδι που δεν θέλω να παίξω ζωντανά! Το πιο περίεργο με αυτό το τραγούδι είναι ότι είχα βάλει μια γραμμή (σ.σ.: hook) και όταν φτάσαμε στο τέλος της μίξης ανακάλυψα ότι η γραμμή αυτή δεν υπήρχε! Βασικά, την αφήσαμε εκτός. Ήταν περίεργο που έμεινε εκτός και σκεφτόμουν να τη βάλουμε από πάνω (σ.σ.: overdub) κατά τη διάρκεια του mastering, αλλά στην πραγματικότητα έμεινε όπως ήταν. Έχει να κάνει με τα λεφτά και τη δύναμη, ξανά με τους ανθρώπους που έχουν όλες τις ανέσεις και κρατάνε τον έλεγχο. Και φυσικά, όπως με τη δύναμη και τα λεφτά, το σεξ χρησιμοποιείται κατά τον ίδιο τρόπο.

Τώρα με τους Headspace, τους Threshold, την προσωπική σου καριέρα, τους Maiden United και την συνεργασία με τον Adam, ποιες είναι οι προτεραιότητές σου; Πώς τα ισορροπείς όλα αυτά;

Αυτό έχει να κάνει με αυτό πάνω στο οποίο δουλεύω κάθε φορά. Δεν υπάρχουν πραγματικές προτεραιότητες. Είναι σαν τα παιδιά. Συχνά όταν σε ρωτάνε αν έχεις κάποιο αγαπημένο παιδί και πάντα τους απαντάω πως «αυτό ξέρει ποιο είναι». Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αγαπημένα παιδιά. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες. Όταν δουλεύω πάνω σε κάτι, αυτό είναι και η προτεραιότητά μου. Οι Threshold είναι το ίδιο σημαντικοί με το solo υλικό μου. Όλα είναι σημαντικά.

Θα μπορούσα να πω πάντως πως αν έχεις το επώνυμο Wilson και είσαι στην rock μουσική βιομηχανία τότε μάλλον πρέπει να είσαι λίγο workaholic, κρίνοντας από εσένα, τον Steven και τον Ray (γέλια)...

(γέλια). Είναι οικογενειακός συναγωνισμός! Έτσι πάει! Όσο περισσότερο δουλεύει ο Steven, τόσο περισσότερο πρέπει να δουλέψω εγώ και το ίδιο ο Ray. Πρόκειται για αγνό οικογενειακό ανταγωνισμό! (γέλια).

Αλήθεια, είναι ευχή ή κατάρα για τους μουσικούς το ότι πρέπει να περιοδεύουν συνεχώς στις μέρες μας για να έχουν αξιοπρεπές εισόδημα; Επίσης, για να το επιτύχουν αυτό πρέπει να έχουν πολλά, διαφορετικά σχήματα, όπως έχεις εσύ. Είναι καλό ή κακό το να συμμετέχει κάποιος σε τόσα projects; Τι υπέρ και τι κατά έχει;

Προσωπικά, μου αρέσει η ποικιλία στη ζωή. Θεωρώ ότι αυτό που γίνεται μου ταιριάζει πολύ. Σκέφτομαι τις μέρες που υπέγραφες αποκλειστικές συμφωνίες και δεν μου ταίριαζε καθόλου αυτό. Λατρεύω το να ανεβαίνω στη σκηνή, να δίνω συναυλίες, να γνωρίζω κόσμο και να συνδέομαι με αυτόν. Οπότε μου αρέσει πολύ όλη αυτή η κατάσταση του να περιοδεύω και να είμαι με κόσμο. Σε πολλούς δεν αρέσει, αλλά εγώ είμαι πολύ τυχερός που το λατρεύω. Και νομίζω πως είναι η καλύτερη πλευρά μου αυτή. Αυτή η ποικιλία που με κρατάει χαρούμενο και σε εγρήγορση είναι τέλεια για μένα.

Μου αρέσουν σχεδόν όλες οι δουλειές σου, αλλά έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτές που συνεργάζεσαι με τον Adam Wakeman. Είναι ο Adam από τους πιο υποτιμημένους μουσικούς στη rock μουσική και στο prog πεδίο συγκεκριμένα; Εννοώ από τους οπαδούς;

Πιστεύεις αλήθεια ότι ο Adam είναι υποτιμημένος.

Το λέω γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν του πιστώνονται αυτά που του αναλογούν. Παρόλο που παίζει με τον Ozzy και τους Sabbath, δεν νομίζω ότι οι οπαδοί τους γνωρίζουν ακριβώς ποιος είναι ο Adam και τι συνεισφέρει...

Δεν έχουν ιδέα! Δεν-έχουν-ιδέα! Όταν ανεβαίνω στη σκηνή με τον Adam νιώθω τόσο ευγνώμων, νιώθω τιμή να είμαι στην ίδια σκηνή μαζί του. Γνωριζόμαστε από πολύ νεαρή ηλικία και νιώθω δέος όταν είμαι στη σκηνή μαζί του και ευγνώμων που είμαι εκεί. Δεν θα τον έχωνα ποτέ πίσω από μια κουρτίνα. Ποτέ! Δεν έχει σημασία ποιος μουσικός Θεός θα νόμιζα ότι είμαι ή ποιος μουσικός Θεός θα ήμουν, δεν θα τον έβαζα ποτέ πίσω από μια κουρτίνα.

Στο youtube δεν υπάρχει τίποτα από το άλμπουμ που κυκλοφορήσατε στην αρχή της χρονιάς, πέραν του πρώτου single που είχατε βγάλει κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι καλό ή κακό. Θέλω να μιλήσω σε κόσμο για αυτήν τη δουλειά και να τους πείσω ότι είναι καλή, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς στις μέρες μας ο κόσμος θέλει πρώτα να ακούσει κάτι και να το ακούσει δωρεάν...

Δεν έχω κανένα θέμα με το να ακούει ο κόσμος δωρεάν τη μουσική. Κανένα πρόβλημα απολύτως. Όταν ξεκίνησε η φάση με την ανταλλαγή μουσικής τις πρώτες μέρες πάντα έλεγα ότι θεωρώ πολύ ωραίο. Αν ο κόσμος ενδιαφέρεται και θέλει να ακούσει και να μοιραστεί τη μουσική, αυτό είναι κάτι το υπέροχο. Κατά την άποψή μου δεν πρέπει να συνδέεται με το οικονομικό κομμάτι, το γεγονός ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως σήμερα έχουμε μια βιομηχανία που υποστηρίζει ότι αγαπά τη μουσική, ισχυρίζεται ότι ενδιαφέρεται, αλλά το μόνο που κάνει είναι να την εκμεταλλεύεται και να περνάει τη μουσική μέσα από ψηφιακές πλατφόρμες, υποστηρίζοντας ότι πληρώνει τους καλλιτέχνες, ενώ στην πραγματικότητα δεν το κάνει. Απλά τους εκμεταλλεύεται και βγάζουν κάποιοι λεφτά για πάρτη τους. Πηγαίνω πίσω στις παλιές μέρες, στο piratebay και σε συναφή μέσα και νομίζω πως ήταν πολύ-πολύ καλύτερα. Θεωρώ μεγάλο κρίμα το να μπαίνει το επιχειρηματικό κομμάτι στη μέση. Και έχω την αίσθηση πως αυτοί που φωνάζουν περισσότερο για αυτή την κατάσταση είναι όλοι τους χωμένοι στη βιομηχανία και τους ενδιαφέρει να βγάζουν λεφτά, όχι να μοιράζονται τη μουσική.

Damian Wilson

Τώρα, πάμε στους Threshold. Έπαιξες τεράστιο ρόλο στην επανάκαμψη της μπάντας, μιας κι έχετε κυκλοφορήσει δυο υπέροχους δίσκους και ετοιμάζετε και ένα νέο, concept άλμπουμ. Πώς νιώθεις πλέον στην μπάντα; Πώς εξελίσσεται αυτή η σχέση;

Είναι όλα καλά. Είναι μια πολύ δεμένη και κατασταλαγμένη μπάντα. Νομίζω πως οι μπάντες συνεχώς εξελίσσονται και αλλάζουν εσωτερικά. Τα παιδιά είναι υπέροχα, είμαστε φίλοι και πραγματικά μου αρέσει να παίζω ζωντανά μαζί τους. Το μόνο που θα ήθελα να κάνω, θα ήταν μάλλον να γράφω περισσότερο μέσα στο πλαίσιο της μπάντας, αλλά αυτό είναι μάλλον δύσκολο.

Ο Richard κι ο Karl έχουν αναπτύξει μια πραγματικά δυνατή συνεργασία για παράδειγμα. Έχουν μια σπουδαία συνεργασία στο κομμάτι της σύνθεσης. Θα ήθελα να εμπλακώ κι εγώ λίγο σε αυτό, αλλά είναι πλήρεις με αυτό που κάνουν. Το στενάχωρο είναι ότι δεν υπάρχει νόημα να πεταχτώ απλά και να πω «Θέλω να μπω κι εγώ να γράψουμε το "Rubicon"» ή κάτι τέτοιο, διότι παράγουν ήδη εξαιρετικό υλικό μόνοι τους. Δεν χρειάζονται έναν φωνακλά τραγουδιστή να έρθει και να τους το χαλάσει.

Ενώ με τους Headspace, όλοι δουλεύουμε μαζί και συνεισφέρουμε, στους Threshold έχουμε μικρές, επιμέρους τσέπες από τις οποίες προέρχονται οι συνθετικές ιδέες. Για παράδειγμα, ο Peter γράφει κυρίως μόνος του, ο Richard μαζί με τον Karl, όπως κι ο Johanne, αλλά κι ο Steve. Αλλά, δεν έχω το ίδιο δέσιμο όσον αφορά στον συνθετικό τομέα, όπως έχω στους Headspace όπου γράφω όλες τις φωνητικές γραμμές, τις μελωδίες και δουλεύω με όλα τα παιδιά για να ολοκληρώσουμε τα τραγούδια.

Ένα πράγμα που έκανα - όχι στο τελευταίο άλμπουμ, στο προηγούμενο - ήταν το ότι έγραψα το "That’s Why We Came", το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ απλό Damian τραγούδι, το οποίο ο Richard το έκανε τελείως Threshold. Κάτι που είναι φοβερό και υπέροχο, αλλά στην πραγματικότητα θα ήθελα να το γράψουμε μαζί. Μόνο που δεν μπορείς να τα εξαναγκάσεις αυτά τα πράγματα, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα να δουλέψουν.

Σε πολύ λίγα πράγματα από όσα έχω κάνει σε αυτόν τον κόσμο και τα οποία σκόπευα να κάνω, έχουν πετύχει. Έχω κάνει άνω-κάτω τη ζωή μου και όλα όσα ήθελα να κάνω. Είμαι χάλια πατέρας... (γελάει)... ευτυχώς που τα παιδιά μου με αγαπάνε... Είμαι απαίσιος στις σχέσεις, είμαι απαράδεκτος στο να προσέχω τους άλλους. Σε όσα πράγματα θεωρώ σημαντικά, αποτυγχάνω. Όσα βάζω σκοπό να τα κάνω, καταρρέουν.

Νομίζω πως το μόνο πράγμα που μπορώ να θυμηθώ εδώ και πολύ καιρό ότι κατάφερα να κάνω είναι να βάλω το single από το νέο μου άλμπουμ στο ραδιόφωνο. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έβαλα στόχο να κάνω εδώ και καιρό και το κατάφερα, κάτι που είναι φοβερό! Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ, συνήθως αποτυγχάνω.

Οπότε, δεν υπάρχει νόημα να πιέζω για μεγαλύτερη συμμετοχή στη συνθετική διαδικασία των Threshold, αλλά από καρδιάς εύχομαι να μπορούσα να εμπλακώ περισσότερο σε αυτό το κομμάτι.

Πίσω στο παρελθόν, η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή σου ήταν το 1998 στο "Into The Electric Castle" των Ayreon. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο; Θεωρείς σημαντική τη συνεργασία που είχες τότε με τον Arjen; Ρωτάω επειδή νομίζω πως πολύς κόσμος - όπως εγώ - σε έμαθε από εκείνη τη συνεργασία...

Λοιπόν, τη συγκεκριμένη εποχή πέρναγα πραγματική κατάθλιψη. Θεωρώ πως η εν λόγω συνεργασία έβγαλε ό,τι καλύτερο είχα κι αυτό έκανε ο Arjen. Το ωραίο με τον Arjen είναι πως ξέρει τις φωνές πολύ καλά, ξέρει τους μουσικούς με τους οποίους δουλεύει και τους αφήνει να είναι οι εαυτοί τους. Και γι' αυτό βγάζει τον καλύτερο εαυτό τους. Μπορώ μόνο να σκεφτώ τα καλύτερα για τον Arjen αναφορικά με τα πάντα, καθώς είναι ένας αξιαγάπητος gentleman, ο οποίος είναι πολύ αφοσιωμένος στη μουσική του και στο να παράγει έναν φανταστικό κόσμο μουσικής και έκφρασης.

Πάμε ακόμα πιο πίσω, όταν πέρασες audition για να ενταχθείς στους Iron Maiden. Λέγεται πως έφτασες αρκετά κοντά. Τι συνέβη τελικά, τι θυμάσαι από όλο αυτό και πώς νιώθεις πλέον;

(γελάει) Μπορώ να σου πω για αυτό... Βασικά... (παύση)

Damian, είσαι εδώ;

Ναι, εδώ είμαι, απλά σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσα πρέπει να σου πω, τι πρέπει να σου πω. Καταλαβαίνεις... Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που ήμουν πολύ νέος. Δεν ήξερα και πολλά για το επιχειρηματικό κομμάτι. Δεν καταλάβαινα τι ήθελα να επιτύχω. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πραγματικά ήθελα να κάνω κάτι πολύ δημιουργικό.

Ήμουν πολύ κολακευμένος όταν μου τηλεφώνησε ο Steve Harris να τον συναντήσω. Και προέκυψε πολύ απρόοπτα. Στην πραγματικότητα, προέκυψε τόσο απρόοπτα, που δεν συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Steve Harris στο τηλέφωνο. Όταν σήκωσα το τηλέφωνο νόμιζα ότι ήταν ο φίλος μου ο Steve από τους Landmarq (σ.σ.: η μπάντα του Damian εκείνη την περιόδο). Ήταν περίεργα και είχαμε μια μάλλον αστεία κουβέντα στο τηλέφωνο. Το έκλεισα, έφτιαξα μια κούπα τσάι και σκεφτόμουν ότι τελικά αυτός ήταν ο Steve Harris... Κόλλησα λίγο.

Μετά από λίγο το τηλέφωνο χτύπησε ξανά και ήταν πάλι ο Steve Harris λέγοντας 
- «Εδώ, ο Steve Harris». 
- «Όλα καλά Steve;»
- «Ναι, απλά με μπέρδεψες πριν; Σε ενδιαφέρει να μπεις στους Iron Maiden;»

Ήμουν τόσο μπλαζέ στο πρώτο τηλεφώνημα που δεν ήταν σίγουρος για την άποψή μου και για το αν δεσμευόμουν στο να μπω στην μπάντα. Δεν ξέρω, ήταν περίεργα. Υποθέτω ότι εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να καταλάβω το τι πραγματικά απαιτούσε αυτό που ζητούσαν. Πήγα στο σπίτι του Steve και παίξαμε αρκετά τραγούδια. Θυμάμαι να παίζουμε το "The Trooper" και να το λέω με όλη μου τη δύναμη και να λέμε «Πάμε ξανά» και να ξαναπαίζουμε το "The Trooper". Διασκέδαζα την κάθε στιγμή...

Αλλά ήμουν πολύ νεαρός, πιο νεαρός από τον Blaze και τα μέλη της μπάντας. Θεωρούσα ότι είναι γέροι και στο τέλος της καριέρας τους. Και τότε ήταν πιο νέοι από ό,τι είμαι εγώ τώρα. Αλλά τότε... Ξέρεις πως είναι όταν είσαι νέος. Ο κόσμος είναι ένα τελείως διαφορετικό μέρος. Δεν το βλέπεις όπως είναι στην πραγματικότητα. Απλά σκέφτηκα «Θεέ μου, δεν θέλω να λέω τραγούδια των Iron Maiden κάθε βράδυ, μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Θέλω να κάνω κάτι νέο, κάτι δημιουργικό». Και το περίεργο είναι πως μετά από όλα αυτά τα χρόνια τι κάνω; Τραγουδάω κάθε βράδυ τραγούδια των Iron Maiden και το λατρεύω (γέλια). Το λατρεύω πραγματικά...

Έχω την αίσθηση - και πάντα έτσι το έβλεπα - ότι για τον Steve Harris ο Blaze Bayley ήταν πάντα η πρώτη επιλογή. Και θεωρούσα ότι θα τον έπαιρνε κι από πιο νωρίς. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Blaze εκείνες τις ημέρες ήταν η φωνή του βρετανικού metal. Ο Blaze έχαιρε τρομερά μεγάλης εκτίμησης εκείνη την εποχή. Οι φίλοι μου συνήθιζαν να πηγαίνουν να τον βλέπουν ζωντανά και γυρνώντας από τις συναυλίες μου έλεγαν «Damian πρέπει να δεις αυτό τον τύπο, σκίζει. Βγαίνει στη σκηνή και σου λέει πως είναι ο χειρότερος εφιάλτης σου». Και το πίστευαν αλήθεια. Ήταν μια τρομακτική φιγούρα, ήταν σπουδαίος, ήταν metal, ήταν φοβερός. Είναι σπουδαίος frontman. Με τους Wolfsbane ήταν ο εαυτός του, αλλά με τους Iron Maiden έχω την αίσθηση ότι μπήκε σε μια θέση που δεν του επιτρεπόταν να ανθίσει ως ο εαυτός του, σε αυτό που πραγματικά είναι.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι σε μια μπάντα που είχε άλλον τραγουδιστή πριν. Το ξέρω από την συνεργασία μου με τον Rick Wakeman και τον Ashley Holt, όπου όταν έβγαινα να τραγουδήσω πάντα υπήρχε κάποιος που έλεγαν «Θεέ μου, γιατί έχει αυτόν τον τύπο, τον Damian Wilson; Ο Ashley κρατάει πολύ καλύτερα». Φυσικά και είναι υπέροχος ο Ashley, αλλά σκέψου να το τραβάς αυτό συγκρινόμενος με τον Bruce Dickingson... καταλαβαίνεις... «Τον κακομοίρη, είναι χάλια, δεν είναι;» (γέλια)

Το θέμα είναι πως οι περισσότεροι τραγουδιστές έχουν κάτι το πραγματικά ξεχωριστό, γι' αυτό είναι και οι μπροστάρηδες. Όταν βλέπω τραγουδιστές σαν τον Ashley Holt για παράδειγμα, βλέπω μια υπέροχη φωνή. Κι έχεις τον Bruce Dickinson, τον Blaze Bayley και τον Paul Di Anno. Λατρεύω τον Paul Di Anno στα τραγούδια από τα πρώτα άλμπουμ των Maiden, το πνεύμα του κι όλα. Και σκέφτομαι έναν άλλο στίχο από παλιότερο τραγούδι μου «η φλόγα σου θα σε καταστρέψει». Αυτό που σε κάνει σπουδαίο, θα σε γκρεμίσει. Και νομίζω πως πολύ συχνά οι frontmen γκρεμιζόμαστε από την ίδια μας την φλόγα.

Όπως είπες και στην αρχή της κουβέντας μας, είσαι μέρος της metal μουσικής και ειδικά του progressive ιδιώματος. Ξεκίνησες στο ιδίωμα στα '90s όταν δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές, αλλά τώρα όλοι στη βιομηχανία το υποδέχονται θετικά, σε βαθμό που ο όρος ίσως έχει αρχίσει να χάνει το νόημά του...

(γελάει)... Ναι, επεκτείνεται, έτσι δεν είναι; Καταλαβαίνω τι λες. Θα έλεγα πως και στα '90s ήταν δημοφιλές, αλλά δεν υπήρχε κάποια πλατφόρμα για αυτό. Όταν έχει περιοδικά που λέγονται Prog για παράδειγμα, στην Αγγλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, όταν έχεις τέτοιου είδους περιοδικά, τότε έχεις και τις πλατφόρμες που απαιτούνται για να το διαδώσεις. Κάνουν πολύ καλό και κάνουν τη μουσική αυτή να ακουστεί για τα καλά.

Αλλά το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτά τα περιοδικά γίνονται δημοφιλή. Φυσικά και θέλουν να πουλήσουν περισσότερα αντίτυπα και να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου, οπότε αρχίζουν να ανοίγουν υπερβολικά την ύλη τους. Ξεκινάνε να καλύπτουν κι άλλα είδη, να καλύπτουν άλλα είδη μουσικής. Αυτό συμβαίνει και στη metal μουσική και παντού. Σύντομα ανοίγεται αρκετά σε σημείο που πιθανότατα δεν είναι αγνό. Αλλά και πάλι είναι σπουδαίο όλο αυτό. Όλα είναι μουσική. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να εκφραστούν και θέλουν να διασκεδάσουν τον κόσμο και να συνδεθούν με αυτόν. Είναι κάτι το υπέροχο, δεν υπάρχει τίποτα κακό στη μουσική και δεν έχει σημασία τι είδους είναι. Είναι υπέροχο το να γράφεις μουσική και είναι το πιο ωραίο πράγμα να ακούς.

Τι περιλαμβάνει το μέλλον λοιπόν; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου αναφορικά με την καριέρα σου και για όλα τα project που τρέχεις;

Βασικά, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω, θα συνεχίσω να προχωράω. Έχω πολλές περιοδείες μπροστά μου και θα προσπαθήσω να φτιάχνω όσο το δυνατόν περισσότερα άλμπουμ και να μπαίνω στο στούντιο όσο περισσότερο μπορώ και να συνεχίσω να παίζω ζωντανά μέχρι να πέσω κάτω... Μέχρι να καώ (γέλια)...

Μήπως έχεις κάτι σπέσιαλ που θα ετοιμάζεις και θα έπρεπε να μάθουμε για αυτό;

Μπορώ να σου πω ότι σύντομα μπαίνω στο στούντιο με τους Threshold και.... χμ, είναι τόσα πολλά (γέλια)... Μάλλον, με βλέπω να δουλεύω πολύ σκληρά.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Built For Fighting" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.

  • SHARE
  • TWEET