Night Fever

Πάνε δέκα χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ των Night Fever, ενός σχήματος που ξαναέκανε στο underground το hardcore άκρως απολαυστικό. Οι Δανοί punks πριν από δέκα και βάλε χρόνια παρουσίασαν μια ενεργηtική, rock ‘n’ roll-ίστικη άποψη στο παραδοσιακό hardcore με δίσκους όπως τον δυναμίτη του "Vendetta", αντλώντας από συγκεκριμένες διακλαδώσεις του, συνθέτοντας εθιστικά και απολαυστικά κομμάτια. Έπειτα από μια μακρά περίοδο αδράνειας, το συγκρότημα επιστρέφει αυτές τις ημέρες με το νέο του άλμπουμ, "Dead End" μέσω της εκλεκτικής Svart Records, και επαναφέρει στο προσκήνιο την δική του οπτική πάνω στο ιδίωμα.

Οι Night Fever δεν προβλεπόταν να αλλάξουν ιδιαίτερα το ύφος τους. Το "Dead End" κρατάει ακόμα από την κληρονομιά των Poison Idea, των Slapshot και των Misfits, επικοινωνεί ακόμα με τις βρώμικες κιθάρες του ωμού NWOBHM, και «γαυγίζει» δίχως αύριο. Στα όρια του metallic hardcore αλλά στην πιο ανόθευτη και ‘80s εκδοχή του, το νέο άλμπουμ των Δανών επί 36 λεπτά ηχεί ασταμάτητο. Οι δώδεκα συνθέσεις χαρακτηρίζονται από φανταστικές κιθάρες, τρομακτικά δεμένο (αναμενόμενο αλλά πάντα ευχάριστο) rhythm section, και έναν δρομίσιο αέρα πυρπόλησης των πάντων. Με λίγα λόγια, το "Dead End" σε αρπάζει από τα μούτρα και σου επιβάλλεται αφού δύσκολα θα σταματήσεις τις ακροάσεις πριν το τέλος.

Όπως γίνεται αντιληπτό, η δισκογραφική επιστροφή της μπάντας στοχεύει πρώτιστα στο να ικανοποιήσει τα ένστικτά των μελών της. Κομμάτια όπως η δήλωση του "Reunited" με το εναρκτήριο riff του, το "The Killing Floor" ή το "Up The Wall", με την πρώτη ακρόαση ηχούν τόσο αυθόρμητα όσο και προϊόντα εμπειρίας, λες και συγκροτήματα τύπου Rat Cage μυούνταν στο μυστικό του ατσαλιού. Πώς προκύπτει αυτό; Από την προσέγγιση των Night Fever στα κιθαριστικά σόλο. Οι αλά Motorhead εκρήξεις, οι δισολίες που θυμίζουν Judas Priest στο "Waiting For Death", οι Venom-ικοί και Diamond Head-ικοί καλπασμοί στο "Rot", οι αλητείες του "Lone Wolf", ισορροπούν με τις βοστωνέζικες αποχρώσεις του εναρκτήριου ομότιτλου ή του θανατηφόρου mid-tempo "By The Throat" που θυμίζει Cro-Mags.

Το "Dead End" είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για συναυλιακές καταστάσεις. Το σχετικό δελτίο τύπου τον χαρακτηρίζει ως τον πιο οργισμένο της μπάντας, αλλά τέτοια πράγματα λίγη σημασία έχουν. Οι Night Fever επέστρεψαν δίχως να έχουν υποκύψει σε κανένα ηχητικό συμβιβασμό, χωρίς να έχουν νερώσει το αλκοόλ τους, με τραγούδια που δεν μπορείς να αντισταθείς. Από τα ιδιότυπα παθιασμένα φωνητικά μέχρι το τελευταίο κιθαριστικό παιχνίδισμα, το συγκρότημα καταφέρνει να ισορροπήσει εκ νέου, σαν να μην πέρασε μια μέρα, το ψυχωμένο του punk rock με τις metal & hardcore ανησυχίες του, χωρίς να υποπέσει σε αστοχίες. Οι Night Fever επανήλθαν έπειτα από μια δεκαετία άκρως σαρωτικοί και είτε θεωρείς τον ήχο τους παρωχημένο, είτε απλά συμπαθητικό, δεν μπορείς να αρνηθείς πως αν ακούσεις το "Dead End" κάτι θα σε τραβήξει να το ξανακούσεις. "This is hardcore. Here we go again".

Bandcamp