Ludovico Einaudi @ Ηρώδειο, 20/06/17
Μαγευτική βραδιά γεμάτη συναισθήματα
Μετά τη sold-out εμφάνιση του στο Ηρώδειο πριν τρία χρόνια, και με ένα ακόμη άλμπουμ στο ενεργητικό του, το πειραματικό "Elements", ο Ιταλός συνθέτης επέστρεψε στον ίδιο μαγευτικό χώρο για να γοητεύσει ξανά το ελληνικό κοινό. Και τα κατάφερε.
Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που αφήνουν τη μουσική να μιλήσει γι' αυτούς, και ο Ludovico Einaudi είναι ένας από αυτούς. Πλαισιωμένος από μια ομάδα εξαίρετων μουσικών, ανέλαβε το ρόλο τόσο του πιανίστα όσο και του διευθυντή της μικρής του ορχήστρας.
Το ξεκίνημα έγινε με το πιο πρόσφατο υλικό από το "Elements", και συγκεκριμένα το δυναμικό "Petricor", το οποίο απογειώθηκε με τη συνεισφορά των εγχόρδων αλλά και του εντυπωσιακού φωτισμού σε συνδυασμό με τα projection που έπαιζαν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της συναυλίας και έντυναν ιδανικά την κατά τ' άλλα λιτή σκηνική παρουσία.
Αυτό που έγινε προφανές μετά από λίγα κιόλας λεπτά από το ξεκίνημα της βραδιάς, ήταν το πόσο πιο έντονο και συναισθηματικά φορτισμένο γίνεται το υλικό του Ludovico στη live μορφή του, πόσο μάλλον όταν ο χώρος από μόνος του προκαλεί τέτοιο δέος. Γεγονός που φάνηκε από τη θερμότατη ανταπόκριση του κοινού και τα δυνατά χειροκροτήματα (ακόμη και όταν κάποια κομμάτια δεν είχαν ακόμη τελειώσει), αλλά και τα επιφωνήματα συγκίνησης και θαυμασμού που κατά διαστήματα έσπαγαν τη σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί.
Μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, που διαταράχθηκε από κάποια συναυλία που γινόταν κάπου εκεί κοντά και εισέβαλλε ιδιαίτερα στα πιο ήσυχα μέρη και το solo του Ludovico. Κάπως ενοχλητική θα έλεγε κανείς και την παρουσία των φλας που επιδεικτικά άναβαν όλο το βράδυ σε διάφορα σημεία του θεάτρου, αλλά και τις οθόνες των κινητών που προφανώς στις μέρες μας είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο.
Ξεπερνώντας, όμως, τις μικρές αρνητικές νότες, τόσο η απόδοση των μουσικών, ο ήχος αλλά και το οπτικό κομμάτι της συναυλίας δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Το δέσιμο των κρουστών, των ηλεκτρονικών ήχων, των εγχόρδων και των περίτεχνα μινιμαλιστικών κιθαρών με το επιβλητικό πιάνο ήταν ιδανικό, ξεπερνώντας σε κάποια σημεία τις στουντιακές εκτελέσεις των κομματιών, ενώ κάποιες μικρές αλλαγές έδωσαν ένα πιο αυθόρμητο και ζωντανό χαρακτήρα στη συναυλία.
Φυσικά όπως όλοι μας, καθένας έχει τις προτιμήσεις του, και για τον γράφοντα οι υψηλότερες στιγμές της βραδιάς ήταν το "The Tower" με τα υπνωτικά μεταλλόφωνα, το συνταρακτικό "Eros" αλλά και το επικό κλείσιμο με το "Choros" που κυριολεκτικά αποθεώθηκε από το κοινό και προκάλεσε ανατριχίλα σε όλους μας.
Κρίνοντας από τα χαμόγελα που έβλεπα γύρω μου κατά την έξοδο, αλλά και την ανατριχίλα που είχα κατά διαστήματα, η εμφάνιση αυτή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι λιγότερο από συγκλονιστική. Ως την επόμενη φορά Ludovico.
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
(Mε επιφύλαξη)
Petricor
Elements
Fly
Newton's Cradle
Una Mattina
The Tower
Stella del Mattino
Piano Solo
Divenire
Numbers
Eros
Experience
Fuori Dal Mondo
Choros