Tindersticks @ Μέγαρο Μουσικής, 31/10/22

Η σχέση μας ως κοινό με τους Tindersticks ήταν από την αρχή ζεστή και παραμένει έτσι μέχρι και τώρα. Από τις αρκετές τους επισκέψεις στη χώρα μας, τις τελευταίες φορές οι συναυλίες τους έχουν δοθεί σε χώρους που δε συνηθίζουμε να επισκεπτόμαστε και τόσο συχνά, όπως για παράδειγμα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ή στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Αυτή τη φορά ήταν το Μέγαρο Μουσικής που θα φιλοξενούσε δύο συναυλίες για την επέτειο των τριάντα χρόνων τους ως συγκρότημα. Τριάντα χρόνια μέσα στα οποία η δημιουργικότητα των Tindersticks μας έχει αγγίξει αρκετές φορές.

Η παράσταση - γιατί περισσότερο ήταν παράσταση παρά συναυλία στα μάτια μου - ξεκίνησε με μόνο τα μέλη της μπάντας επί σκηνής, στο μισοσκόταδο, να καταπιάνονται με το πραότατο "Willow" και το εντονότερο "A Night So Still", στο οποίο ο Staples συνεισέφερε και με μια μελόντικα. Στο ταξιδιάρικο "Medicine" που ακολούθησε ο Staples έπιασε την ακουστική του κιθάρα, αλλά ήταν η ηλεκτρική του αριστερόχειρα Neil Fraser που ακουγόταν σα να μας μιλούσε κατάψυχα με την μελαγχολία και τον χαρακτήρα που έβγαζε το παίξιμο.

Η τρομπέτα στο "Sleepy Song" έσκισε κυριολεκτικά την ατμόσφαιρα, κυριαρχώντας επί δικαίων και αδίκων σε ένα κρεσέντο. Τα χειροκροτήματα ανάμεσα στα κομμάτια είχαν ενταθεί και μετά την πρώτη έντονη στιγμή της βραδιάς, δηλαδή το "Her", έμελε να ενταθούν ακόμα περισσότερο. Λογικό εν μέρει, αφού τώρα πια είχαν ξεφυτρώσει κι άλλοι μουσικοί δίπλα στην πεντάδα των Tindersticks, τα τύμπανα είχαν γίνει πιο επιθετικά, ενώ η κιθάρα είχε γίνει σχεδόν surf στο στυλ και σε προέτρεπε να κουνηθείς.

Η προαναγγελία των τριών επετειακών βραδιών των Tindersticks στην Ελλάδα μας είχε υποσχεθεί και την παρουσία ορχήστρας και είχε έρθει η ώρα και γι’ αυτήν. Το ενθουσιωδώς υποδεχθέν "Another Night In" έριξε κουρτίνες μελαγχολίας γύρω μας, αίσθηση που εξακολούθησε και στο "How He Entered" με τη νοσταλγική του μελωδία. Πλέον το σχήμα ήταν πλήρες στη σκηνή και έπαιζε με όλη του τη δυναμική.

Ακολούθησε μια αρκετά ενδιαφέρουσα αλληλουχία κομματιών από το "No Treasure But Hope", από τα οποία τα "Trees Fall" και "Pinky In The Daylight» ήταν λίγο πιο γλυκερά, ενώ τα "See My Girls" και "Tough Love" τα ξεχώρισα λόγω του ότι ήταν πιο πλούσια ενορχηστρωτικά. Η αλληλουχία διακόπηκε μόνο από το "Johnny Guitar", διασκευή το κομμάτι της Peggy Lee από το ομότιτλο western του 1954. Μα πού το βρήκανε!

Η Gina Foster ανέλαβε τα γυναικεία φωνητικά σε μια μαγική εκτέλεση του "Travelling Light" και έμεινε για να συνοδεύσει τον Stuart και το επίσης ωραιότατο "My Oblivion". Για το τέλος του set οι Tindersticks είχαν κρατήσει κυρίως κάποια πιο ενεργητικά κομμάτια, όπως το "City Sickness" και το "Say Goodbye To The City", στα οποία σχεδόν ξεσηκωθήκαμε. Για μια ακόμα φορά σε αντίστοιχου ύφους συναυλία, έμεινα εντυπωσιασμένος από τον αρτιότατο drummer που ξέρει τι να παίξει και πώς να το παίξει, συμβάλοντας όχι φανταχτερά, αλλά κομβικά και καίρια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιλάμε για τον Αμερικανό Earl Harvin.

Μετά από μια πολύ ωραία εκτέλεση του "For The Beauty" η μπάντα έφυγε προς τα ενδότερα. Σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό, πριν ακόμα από την αποχώρηση ξεκίνησε ένα ασταμάτητο και ρυθμικό χειροκρότημα το οποίο κράτησε όσο χρειαζόταν για να ξαναεμφανιστούν οι μουσικοί στη σκηνή. Τα τρία τραγούδια που μας είχαν επιφυλάξει ξεκίνησαν με το φοβερό "My Sister" από το ντεμπούτο, το οποίο ακούσαμε χωρίς να ανασαίνουμε καν, από σεβασμό. Στο "Harmony Around The Table" ήταν η ίδια η επί σκηνής ορχήστρα που χτυπούσε πρώτη απ’ όλους μας παλαμάκια, παρασύροντάς μας τελικά σε ένα ρυθμικό ντελίριο που έδωσε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς.

Σε αντιδιαστολή με το σκηνικό στην αρχή του encore, ήταν το τέλος του. Η ζέση με την οποία έφυγαν οι ...φανατικοί του κοινού από τον χώρο με το που ακούστηκε η τελευταία νότα του "Tiny Tears" και πριν ακόμα ο (λιγομίλητος) Staples μας αποχαιρετήσει, είναι πιθανό να μας στέρησε άλλο ένα τραγούδι. Στο εκτυπωμένο setlist υπήρχε ως δεύτερο encore το "For Those…", αλλά δεν ακούστηκε ποτέ. Μερικές φορές το «κάτι παραπάνω» δεν είναι δεδομένο, αλλά πρέπει να το διεκδικείς κιόλας.

Εν κατακλείδι πάντως, στο Μέγαρο Μουσικής βιώσαμε μια γιορτινή παράσταση για τα τριάντα χρόνια μιας αγαπημένης μπάντας. Η ένταση των πολύχρονων δεσμών των Tindersticks με το ελληνικό κοινό επιβεβαιώθηκε και ανανεώθηκε με μια άρτια σε όλα της παραγωγή. Είναι ευκαιρία όταν χώροι όπως το Μέγαρο Μουσικής γίνονται διαθέσιμοι για την πραγματοποίηση τέτοιων μουσικών γεγονότων (σε απλά και κατανοητά λόγια, ο ήχος ήταν τέλειος) και τις ευκαιρίες δεν πρέπει να τις αφήνουμε να πηγαίνουν χαμένες. Πόσω μάλλον όταν αυτές περιλαμβάνουν μπάντες όπως οι σπουδαίοι και διαχρονικοί μας φίλοι από το Nottighamshire.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά