Αφιέρωμα: At The Gates - Dare to kiss the burning darkness?

Από τον Φίλιππο Αλέκου, 16/09/2008 @ 05:39
Είναι πολύ λίγες οι μπάντες που κατάφεραν σε μικρό χρονικό διάστημα να χαράξουν ανεξίτηλα το όνομα τους στην ιστορία του metal. Και οι At The Gates έχουν το προνόμιο να είναι ένα από αυτά τα λίγα συγκροτήματα.

Η μπάντα ξεπηδά στα μέσα του 1990 από τις στάχτες των «φρεσκοσκοτωμένων» Grotesque, μέλη στους οποίους είχαν διατελέσει ο Tomas "Tompa" Lindberg και ο κιθαρίστας Alf Svensson. Μαζί με τα δίδυμα αδέρφια Björler και τον Adrian Erlandsson στα drums δημιουργείται η αρχική σύνθεση των At The Gates. Χωρίς να χρονοτριβούν, κυκλοφορούν το πρώτο τους demo "Gardens Of Grief" με τέσσερα τραγούδια και τραβάνε την προσοχή της Dolores Records, μέσα απ' την οποία κυκλοφορούν τα ίδια τραγούδια επίσημα πλέον με τη μορφή ep.

To ep κυκλοφορεί το Μάιο του '91, με τον Tompa να αφιερώνει τους στίχους του "At The Gates" στη μνήμη του Per Ohlin (Mayhem, Morbid), που είχε αυτοκτονήσει ένα μήνα πριν. Η μουσική δε θυμίζει σε τίποτα το ύφος που έκανε τους At The Gates γνωστούς παγκοσμίως. Πολύπλοκες συνθέσεις που ακολουθούσαν τη μέχρι τότε παράδοση της χώρας τους στο death συνθέτουν τη μουσική του "Gardens Of Grief", ενώ είναι διάχυτες και οι black metal επιρροές της μπάντας, κυρίως στο θέμα της ατμόσφαιρας.



Ακολουθούν περιοδείες με τεράστια ονόματα του death metal χώρου, όπως οι Bolt Thrower, οι Dismember και οι Massacre, και όλα αυτά είναι παραπάνω από αρκετά για να κάνουν την Peaceville Records να ενδιαφερθεί για τη μπάντα.

Υπό τη στέγη της κυκλοφορούν τα επόμενα τρία full length albums τους, ξεκινώντας με το αριστουργηματικό "The Red In The Sky Is Ours". Το ντεμπούτο τους κυκλοφορεί το 1992 και παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο της μπάντας από αυτό του ep. Η μουντές και μελαγχολικές του συνθέσεις δημιουργούν μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και το βιολί του Jesper Jarold απλά εντείνει τη μαυρίλα που εκλύει ο δίσκος. Στο τραγούδι "Windows", όμως, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, διακρίνονται και κάποια από τα στοιχεία που αργότερα θα τους κάνουν διάσημους. Την κυκλοφορία του "The Red In The Sky Is Ours" υποστηρίζουν με ζωντανές εμφανίσεις και το βιολί τους περιοδεύει παρέα με αυτό των My Dying Bride.

Το Μάιο του '93 έρχεται και ο διάδοχος. Το μεγαλεπήβολο "With Fear I Kiss The Burning Darkness" μπορεί να μην περιλαμβάνει βιολί όπως ο προκάτοχος του, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει εφιάλτες από την πρώτη του ακρόαση. Σκοτεινό και επιβλητικό, με πολύπλοκες δομές, εισάγει για πρώτη φορά μία βάση μελωδίας στα τραγούδια των At The Gates, χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμα όμως. Αποτελεί και την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας με τον Alf Svensson, ο οποίος αποχώρησε μετά την ηχογράφηση του. Μια μίνι αγγλική περιοδεία με Anathema και Cradle Οf Filth και η κινηματογράφηση του πρώτου τους live επί αγγλικού εδάφους για το MTV περιβάλλουν την κυκλοφορία.



Ο τελευταίος δίσκος για την Peaceville κυκλοφόρησε, κλασσικά, ένα χρόνο μετά, όπως συνήθιζε το συγκρότημα. "Terminal Spirit Disease" ο τίτλος του, σημαδιακός όπως αποδείχτηκε, αφού αποτελεί μεταίχμιο για τους At The Gates. Με νέο κιθαρίστα στη θέση του Svensson, τον Martin Larsson, αφήνουν πίσω το παρελθόν και μας παρουσιάζουν ένα νέο εαυτό. Πιο άμεσες συνθέσεις και μια thrashy κατεύθυνση αποτελούν τη νέα ταυτότητα του σχήματος, το οποίο δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα το στυλ των προηγούμενων δίσκων του. Όχι εντελώς τουλάχιστον. Παρ' όλα αυτά, το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου αποτελεί ιδανικό πρελούδιο για το επερχόμενο "Slaughter Of The Soul". O δίσκος, αν και παρουσιάστηκε ως full length, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ep, αφού μόνο έξι από τα κομμάτια του είναι καινούρια, αλλά αποτελεί και το μεγάλο breakthrough προς την εμπορική επιτυχία. Χαρίζει στη μπάντα το πρώτο headline tour στην Ευρώπη και στρώνει το δρόμο για την απόλυτη καταξίωση...

...η οποία έρχεται το 1995 με την κυκλοφορία του "Slaughter Of The Soul". Ένας δίσκος μνημείο, που δημιούργησε μία ολόκληρη σχολή και έβαλε το Gothenburg της Σουηδίας στο μουσικό χάρτη. Αλλάζοντας δισκογραφική στέγη, περνάνε στην Earache Records και μπαίνουν στα Fredman στούντιο για να ηχογραφήσουν το κύκνειο άσμα τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πιο πιασάρικο δίσκο των At The Gates. Μικρά τραγούδια με death/thrash καταβολές και με τη μελωδία να έχει ριζωθεί καλά πλέον στις δομές της μουσικής τους, καταφέρνουν να ακουστούν ακραίοι και παράλληλα μελωδικοί, χωρίς να χάνουν καθόλου σε δύναμη. Ίσα ίσα που όλος ο δίσκος αποτελεί μία έκκριση αδρεναλίνης και δημιουργεί μια λυσσασμένη ατμόσφαιρα που σε αρπάζει με την πρώτη απ' το λαιμό. Όλα τα παραπάνω συντελούν στο να εκτιναχθεί η δημοτικότητα της μπάντας στα ύψη. Airplay στο MTV με το video του "Blinded By Fear", headline περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, καθώς και μία υποψηφιότητα για το σουηδικό Grammy είναι τα άμεσα επακόλουθα.



Και εκεί που όλα μοιάζουν τέλεια για τη μπάντα, οι Anders και Jonas Björler, κουρασμένοι από τις συνεχείς περιοδείες, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν. Τα υπόλοιπα μέλη, βλέποντας ότι δε μπορούν να συνεχίσουν χωρίς το βασικό πυρήνα του γκρουπ, εγκαταλείπουν το όνομα At The Gates και ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο. Πάνω από δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη διάλυση τους και αναπάντεχα, το 2007, ανακοίνωσαν ότι θα επανασυνδεθούν για κάποιες επιλεγμένες ζωντανές εμφανίσεις μέσα στο 2008, αλλά απέκλεισαν εντελώς το ενδεχόμενο νέου δίσκου. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Anders: «Λοιπόν... νοιώσαμε ότι είναι επιτέλους η ώρα. Συζητούσαμε για μια πιθανή επανασύνδεση πολλά χρόνια, αλλά μόλις τώρα όλα μοιάζουν ιδανικά. Για μένα είναι κάτι σαν επίλογος...».

Φίλιππος Αλέκου
  • SHARE
  • TWEET