Nick Waterhouse, George Zervos, The Big Nose Attack @ Gazarte Roof Stage, 30/08/23

Ο Αμερικανός επίδοξος αναβιωτής του ήχου και του στυλ της δεκαετίας του '50 δε μας είναι καθόλου άγνωστος, μιας και αποτελεί τακτικό επισκέπτη της Αθήνας. Έχοντας περάσει από διάφορους χώρους, είχε μάλλον έρθει η ώρα και για το λίγο διαφορετικού τύπου Gazarte Roof Stage. Σε μια βραδιά που από την ανοιχτή στέγη η δεύτερη πανσέληνος του Αυγούστου μας έλουσε με το φως της γίναμε δέκτες αρκετού και τίμιου ευρύτερου rock 'n' roll, χωρίς όμως να φτάσουμε να σεληνιαστούμε.

Φτάνοντας στο Gazarte Roof Stage αυτοί που έχουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ενημέρωσαν ότι οι The Big Nose Attack ανακοίνωσαν πως θα έπαιζαν ένα μικρό σετάκι πριν ακόμα από το support σχήμα του George Zervos. Είχα μια μικρή επιφύλαξη μιας και την προηγούμενη μέρα αυτό δεν είχε συμβεί, αλλά η περιέργεια έφυγε μόλις το ντουέτο του Little Tonnie και του Boogieman πάτησε την καλαίσθητη σκηνή. Στη λιγότερη από μισή ώρα που είχαν στη διάθεσή τους πρόλαβαν να παίξουν έξι κομμάτια, στο γνωστό τους ενεργητικό και νευρώδες στυλ.

Το γεγονός ότι είναι μόνο μια κιθάρα, ένα σετ ντραμς και μια φωνή δεν τους εμποδίζει καθόλου να έχουν γεμάτο και πυκνό ήχο. Η αγάπη τους για το rock 'n' roll βγαίνει ατόφια και στη μουσική τους αλλά και στη σκηνική τους παρουσία και τα «αδέρφια» απέδειξαν ακόμα μια φορά ότι μπορούν να σταθούν και να δώσουν αξιοσημείωτες εμφανίσεις. Τούτη ήταν άλλη μία και ήταν ευχάριστη έκπληξη το ότι τους είδαμε ουσιαστικά χωρίς να το περιμένουμε. Τα "She's A Witch" και "Yeah! (That Girl)" ήταν αυτά που ξεχώρισαν λίγο παραπάνω. Αυτά τα αναπάντεχα, έχουν τη χάρη τους.

Τη μπάντα του George Zervos δεν είχε τύχει να τη δω ζωντανά μέχρι τώρα. Ένα μικρό πρόβλημα με την κιθάρα του στη μέση "Don't Get Me" δεν άργησε να λυθεί και η μπάντα συνέχισε το κομμάτι παίρνοντας ρυθμό από τα παλαμάκια μας. Το funky μπάσο έδινε πόνο, ενώ το "Saw Red" είχε ωραίο κιθαριστικό solo. Τα εμβατηριακά τύμπανα του "For Your Love" έκλεισαν τον μικρό κύκλο εκτέλεσης σχεδόν ολόκληρου του ομότιτλου ντεμπούτου (και μόνου, μέχρι σήμερα) δίσκου του σχήματος. Εκεί περιλαμβανόταν και διασκευή σε Elvis Presley, δηλωτική μάλλον της αγάπης του Ζερβού στον Βασιλιά.

Λίγο μετά μας έσκασε μια εναλλακτική διασκευή του "The Trooper" των Iron Maiden σε country γραμμή, η οποία δεν ξέρω αν θα έκανε τον Steve Harris να χαμογελά ή να μειδιά, αλλά εμάς ξεκάθαρα μας έκανε και χαμογελάσαμε. Ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και έφερε έναν western αέρα. Το ρυθμικό "Bad Bad Girl" έβαλε το ρυθμικό, χορευτικό rock και πάλι στο επίκεντρο, για να κλείσουμε με το "Babe I Like It" σε rockabilly ατμόσφαιρα. Το τρίο του Ζερβού αποτέλεσε για δεύτερη φορά ταιριαστή επιλογή και το πάντρεμα rockabilly, garage, blues και άλλων επιρροών από την από 'κει πλευρά του Ατλαντικού ήταν επιτυχημένο.

Σε σχέση με παλιότερες εμφανίσεις του, τα τέσσερα άτομα που είχε τώρα μαζί του ο Waterhouse ήταν μια μάλλον μικρή ορχήστρα. Το στήσιμο της μπάντας ήταν λίγο διαφορετικό, λιγότερο περίπλοκο και πιο ακουστικό. Η αλήθεια είναι ότι τα πνευστά με τα οποία τον είχαμε δει άλλες φορές μου έλειψαν λιγάκι αρχικά, όμως από το "(No) Commitment", το πρώτο κομμάτι στο οποίο το κοντραμπάσο βγήκε στο προσκήνιο και ξεχώρισε, ξέχασα γρήγορα τα σαξόφωνα. Σε αυτό συνέτεινε και το γεγονός ότι η όρεξη και η απόδοση της μπάντας ήταν πάνω-κάτω στα ίδια επίπεδα με αυτά που έχουμε συνηθίσει, δηλαδή πλήρως επαγγελματικά.

Ο Waterhouse μπορεί να υποστηρίξει πολύ καλά τόσο μουσικά όσο και με όρους performance αυτό που έχει επιλέξει να κάνει. Παρουσιάζει μια εκμοντερνισμένη εκδοχή μιας παλιότερης εποχής, καταφέρνοντας όμως να μην ακούγεται ή να φαίνεται ρετρό. Το αργόσυρτο "Late In The Garden" και το επόμενο "The Problem With A Street" είχαν σχεδόν surf κιθάρες, με κρυστάλλινα καθαρά. Το "Plan For Leaving" τους έδωσε χώρο για λίγο αυτοσχεδιασμό. Έπειτα ήρθε το catchy "Katchi" (συγγνώμη, δεν κρατήθηκα) να κάνει το ελαφρώς διστακτικό ως τότε κοινό να μετακινηθεί προς τα μπροστά και να κουνηθεί λίγο.

Η φάση στο Gazarte Roof Stage ήταν από την κονσόλα και μπροστά όλος ο χώρος να είναι ελεύθερος για όρθιους, εκτός από ελάχιστα τραπεζάκια στο πλάϊ. Από την κονσόλα και πίσω υπήρχαν μόνο τραπεζάκια για όποιον ήθελε να δει τη συναυλία καθιστός με το ποτό του. Αυτό ήταν για μένα και το μόνο «μειονέκτημα» της βραδιάς, ότι δηλαδή η φάση ήταν κατά κάποιον τρόπο σα να βλέπεις τη house band ενός μαγαζιού και η ενέργεια δεν μπορούσε να μεταδοθεί σε ολόκληρο τον χώρο. Ίσως αν ήμασταν όλοι όρθιοι ή όλοι καθιστοί να ήταν διαφορετικά.

Απτόητος από μάλλον υπερβολικούς προβληματισμούς σαν αυτούς, ο Nick Waterhouse συνέχισε με το συναισθηματικό "(Are You) Hurting". Η αγαπημένη μου στιγμή της βραδιάς ήταν το αγαπησιάρικο "The Fooler" από τον τελευταίο δίσκο με τον απλό στίχο "I am the fool, you are the fooler" να σκοράρει μέσα μου. Το "Is That Clear" παίχτηκε σε μια υπέροχη, ξεχειλωμένη έκδοση που διατήρησε όλη του την ενέργεια σε πολύ περισσότερο χρόνο από τα δυόμισι λεπτά της κανονικής του διάρκειας – ταξιδιάρικοι οι ρυθμοί και κομβικά τα φωνητικά του drummer στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το κυρίως set έκλεισε μετά από μόλις λίγο παραπάνω από μία ώρα, με μια παρέα μπροστά να έχει πιαστεί από τους ώμους και να χορεύει.

Δε θα μπορούσαν να μην ξαναβγούνε, με το κλασσικό "LA Turnaround" να συντηρεί το διασκεδαστικό κλίμα μπροστά από τη σκηνή. Όταν αποχώρησαν και πάλι, τα επιφωνήματα σε αυτό το δεύτερο διάλειμμα ήταν ακόμα εντονότερα και αυτό που εν τέλει καταφέραμε να κερδίσουμε ήταν ένα απολαυστικό "(If) You Want Trouble" Τα εβδομήντα πέντε λεπτά της εμφάνισης του Nick Waterhouse θα μπορούσαν να ήταν και περισσότερα, αλλά από άλλη, είδαμε τους The Big Nose Attack εξτρά από το αρχικό πρόγραμμα.

Το setlist βασίστηκε περίπου κατά το ήμισυ στον φετινό δίσκο του Waterhouse με τίτλο "The Fooler", με αρκετά μάλιστα τραγούδια από εκεί να είναι από τις πιο καλές στιγμές της συναυλίας. Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το ξαναγράψω: είναι πολύ ωραίο όταν ένας καλλιτέχνης περιοδεύει και παίζει μεγάλο μέρος του νέου του δίσκου, δείχνει ότι πιστεύει στη δουλειά του. Ο Waterhouse για μια ακόμη φορά ήταν ένας σπουδαίος, επαγγελματίας διασκεδαστής και έκανε τη δουλειά του άψογα. Χαλάλι του λοιπόν κι αυτού και όλων των μουσικών που από τη σκηνή είχαν την καλύτερη θέα της τεράστιας πανσελήνου μέσα από την ανοιχτή οροφή του Gazarte Roof Stage!

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος