Spineless: «Το περιβάλλον που ζούμε είναι δυσφωνικό, με πολλές έννοιες»

 Παρ’ όλο που μετρά μόλις δύο δίσκους, το project των Spineless αποτελεί ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντα μυστικά στο εγχώριο underground. Η Χρύσα Τσαλταμπάση, που αποτελεί την κινητήριο δύναμη και γενική αρχιτεκτόνισσα της μουσικής τους, είναι μία εξαιρετική συνομιλήτρια, οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία για μία συνέντευξη για το νέο άλμπουμ, "Dysphonia", αλλά και για την επικείμενη εμφάνισή της στο Gagarin, στις 18 Νοεμβρίου, όπου θα ανοίξει μαζί με την Σοφία Σαρρή για την Chelsea Wolfe.

Στην συζήτηση που ακολουθεί, η αφετηρία είναι πάντα η μουσική δημιουργία, όμως από εκεί πηγαίνουμε αβίαστα προς πολλές κατευθύνσεις: τα διαφορετικά νοήματα πίσω απ’ τη λέξη «δυσφωνία», τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο και τα σκοτάδια του, τη διαφορά μεταξύ αναβλητικότητας και υπερκόπωσης, και το πλήθος ετερόκλητων μουσικών αναφορών, βασιλιάς των οποίων δεν είναι άλλος, απ’ τον εμβληματικό Mike Patton.

Γεια σου Χρύσα! Είμαι ο Μάνος, και σε καλωσορίζω στο Rocking.gr. Θα ήθελα να το πάρουμε απ’ την αρχή, μιας και είναι η πρώτη συνέντευξη που μας δίνεις, και να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για το project των Spineless, έτσι ώστε να σε μάθουν κι οι αναγνώστες.

Αρχικά, είναι ένα project που το είχα στο μυαλό μου και στα συρτάρια μου από το 2004 περίπου. Ο πρώτος δίσκος, το "Speaking Of Chaos And Relative Peace", βγήκε το 2018, οπότε καταλαβαίνεις τώρα, περάσανε διάφορα πράγματα μέχρι τελικά να έρθει και να γίνει μία πιο ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μου για το τι ήθελα να κάνω. Είχα πάντα κομμάτια από εδώ κι από εκεί για διάφορα πρότζεκτ, αλλά είχα και κάποια που ήξερα ότι είχαν μία άλλη σύνδεση μεταξύ τους, και κάποια στιγμή θα τα έκανα κάτι. Οπότε, ουσιαστικά, είναι διάφορες ιδέες, στίχοι, και μελωδίες που είχα, και κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να κάνω έναν δίσκο, θέλω να φτιάξω μία μπάντα για να το πλαισιώσω, και κάπως έτσι έχουμε φτάσει σήμερα εδώ.

Στη μουσική όλα τα στοιχεία συνθέτουν τα πολλά συναισθήματα που βιώνουμε στη ζωή. Δεν υπάρχει μόνο χαρά ή λύπη

Να πούμε εδώ ότι οι επιρροές που έχεις αναφέρει σε σχέση με τους Spineless βρίσκονται σε μία πολύ μεγάλη ψαλίδα, μουσικών, ειδών, υφών. Κι αυτό περνάει και στους δίσκους. Θα μπορούσες να διαλέξεις μία λέξη, οποιαδήποτε, για να εκπροσωπήσει τον ήχο των Spineless;

Η πιο κατάλληλη λέξη είναι ο αχταρμάς! (Γέλια) Πάντα αυτό συνέβαινε. Γενικά, από πολύ μικρή ηλικία ακούω πολλά διαφορετικά πράγματα, οπότε δεν ξέρω ποιο θα ήταν αυτό που θα υπερισχύσει. Αν βγάλουμε τους Mr. Bungle, που είναι η καλύτερη μπάντα στον κόσμο – έτσι, στο πλάι, χωρίς παρωπίδες – γενικά άκουγα πάντα πολλά διαφορετικά πράγματα. Οπότε, κάπως έτσι υπάρχει κι αυτή η ποικιλομορφία, που εγώ το πιστεύω γιατί μου το λέτε. Για να το λέτε όλοι κάτι τέτοιο θα γίνεται! Εγώ βλέπω ότι έχουμε και λίγο distortion, λίγο σκληρές κιθάρες, έχουμε και λίγο μελωδία, έχουμε και λίγα γκαρίσματα, γιατί όλα συνθέτουν πολλά συναισθήματα που βιώνουμε στη ζωή αυτή. Δεν είναι μόνο χαρά ή μόνο λύπη, είναι λίγο απ’ όλα.

Είναι κάτι που ήθελα να αναφέρω, ότι σε σχέση με τον προκάτοχό του, είναι πολύ πιο μινιμαλιστικός και εστιασμένος. Δεν ξέρω αν συμφωνείς, ότι γι’ αυτό τον λόγο ακριβώς οι αντιθέσεις του γίνονται πιο μεγάλες. Η μεταστροφή ας πούμε απ’ το ατμοσφαιρικό στο θόρυβο, με τα "To The Core" και το "NΟΖΖ", εμένα με έπιασε εξαπίνης. Μπορεί να υπήρχε και στο προηγούμενο άλμπουμ, αλλά εδώ χτυπάνε λίγο περισσότερο.

Αρχικά, σ’ ευχαριστώ που πήρες το χρόνο να ακούσεις το δίσκο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να ακούει κάποιος αυτά που κάνω. Και ναι, συμφωνώ. Είναι όντως πολύ διαφορετικό απ’ το προηγούμενο, κι αυτό γιατί στον προηγούμενο δίσκο όλα ξεκίνησαν απ’ το 2004. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια άλλαξα κι εγώ μουσικά, στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, κλπ. Φτάσαμε στο τώρα, στο οποίο δούλεψα σαν ομάδα πρώτη φορά με τον Κώστα Βερίγκα τόσο στενά. Έχουμε κάνει την παραγωγή μαζί, και είναι και πολύ καλός μου φίλος. Το δουλέψαμε πιο πολύ σαν ομάδα, ενώ στον προηγούμενο δίσκο πήγα ουσιαστικά εγώ με όλα μου τα μπαγκάζια και είπα «Ωραία, να σου πω. Αυτό πρέπει να βγει. Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις για να το βγάλουμε να τελειώνουμε.» Εδώ, είχαμε περισσότερα sessions στα οποία συζητούσαμε για το δημιουργικό κομμάτι. Επίσης, σε τρία κομμάτια η μουσική είναι του Κώστα, οπότε έδωσε φρέσκιες ιδέες, και στην παραγωγή. Κρατήσαμε το μινιμαλιστικό, το οποίο στην πραγματικότητα υπάρχει γιατί εγώ δεν ξέρω πολύ καλά να παίζω κανένα όργανο (γέλια). Ξέρω λίγο απ’ όλα, οπότε όλα μπορώ να τα φτάσω μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Μετά έρχεται ο Κώστας, που βάζει τις ωραίες ιδέες, εκεί με τα πλίτζι πλίτζι – κλάπα κλούπα και τα λοιπά, και ολοκληρώνεται σαν ιδέα.

Τώρα, πραγματικά, δεν ξέρω πώς έγινε και τα κομμάτια είναι τρίλεπτα. Δεν έγινε επειδή είπαμε να το πάμε έτσι, απλά προέκυψε, είδα κι όταν τζάμαρα στο πιάνο και τραγουδούσα ότι είναι μέχρι εδώ και it’s okay. Γιατί εγώ στο μυαλό μου πάλι ήθελα δεκάλεπτα, και δώσ’ του, νοϊζιές, και ντρόουν… Αλλά τώρα βγήκε κάτι άλλο και δεν το πίεσα να το αλλάξω.

Ήθελα να αναφερθώ στον Κώστα, νομίζω μου έδωσες μία απάντηση πριν καν ρωτήσω, για το ποιο είναι το δυνατό κομμάτι της συνεργασίας σας. Λειτουργείτε, όπως καταλαβαίνω, πολύ συμπληρωματικά ως προς τους ρόλους σας. Εσύ έχεις τις ιδέες και τα φωνητικά, κι εκείνος έρχεται να δώσει ό,τι χρειάζεται να δώσει στη μουσική.

Ναι, είναι κάπως έτσι. Πολλές φορές πάω με κάτι πάρα πολύ ολοκληρωμένο στο μυαλό μου, και λέω εδώ να βάλεις αυτό, κι αυτός ο ήχος να μπει εκεί. Άλλες φορές πάω μόνο με φωνή πιάνο, και του λέω να το κάνει όπως καταλαβαίνει εκείνος ότι θα βγάζει νόημα. Αλλά, έχουμε συμφωνήσει από την αρχή ότι υπάρχουν κάποια βασικά ακούσματα. Για αυτό το project εμένα μεγάλη μου αγάπη ήταν και είναι οι Godflesh, είναι οι Neurosis, η Diamanda Galas, οι Dead Can Dance, πράγματα που ακούω από μικρή και τα ακούω και τώρα, λογικά θα τα ακούω μέχρι να πεθάνω! Ο Κώστας τα ξέρει αυτά, και πάντα έχει στο μυαλό του, συν τα λίγο πιο Ulver, τα Aphex Twin, που είναι κι αυτά εκεί πίσω. Κάπως έχουμε συμφωνημένο το πώς θα ακούγεται, και με βάση αυτό δίνει ιδέες και πέφτει πάντα μέσα.

Ακούγοντάς σε να μιλάς πάλι για ένα τέτοιο πλήθος διαφορετικών μεταξύ τους επιρροών, νιώθω ότι μπορώ να εντοπίσω μέσα στα κομμάτια κάθε τι που λες, αλλά δεν ακούγεται με τίποτα από αυτά όμοιο. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι πετυχαίνει μια καλή ισορροπία ατμόσφαιρας και ακραίου ήχου. Έχει πολύ χαρακτηριστικό ήχο, που δεν με παραπέμπει όμως αλλού.

Ευτυχώς! (γέλια) Πολύ χαίρομαι, σ’ ευχαριστώ.

Το πλαίσιο της ζωής μου φαίνεται δυσφωνικό, με διπλή έννοια

Ήθελα να σε ρωτήσω και για τον τίτλο, γιατί σε σχέση με το "Speaking of Chaos and Relative Peace" είναι πολύ πιο λιτός, μονολεκτικός. Τι νοήματα συμπυκνώνονται σ’ αυτή τη λέξη;

Είναι κι αυτό στα πλαίσια να γίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Επίσης δεν το έψαξα. Βασικά τι γίνεται με αυτή τη λέξη: επειδή ασχολούμαι με τη φωνή, είμαι καθηγήτρια φωνητικής, κάνω και έρευνα για τα extreme φωνητικά κλπ, ο όρος «δυσφωνία» είναι κάτι που πετυχαίνω σχεδόν καθημερινά, είτε επειδή θα διαβάσω κάτι, είτε επειδή θα συζητήσω κάτι με κάποιον μαθητή, κοκ. Οπότε, από ένα σημείο και μετά άρχισε να μου φαίνεται έτσι και το περιβάλλον, εδώ που ζω. Έχει να κάνει με το πλαίσιο ζωής, ότι μου φαίνεται όλο πολύ δυσφωνικό, αλλά με διπλή έννοια. Υποτίθεται ότι η δυσφωνία είναι κακό πράγμα, αν το πάρουμε πολύ ακαδημαϊκά και σωστά, αλλά εγώ δεν πιστεύω ότι είναι κακό.

Ας πούμε, για παράδειγμα, από extreme metal φωνές, και από extended techniques γενικά, που πολλά απ’ αυτά τα φωνητικά έχουν στιγματιστεί ανά τα χρόνια γιατί ακριβώς δεν υπήρχε πολλή έρευνα. Οπότε αναγκαστικά ό,τι είχε μία βραχνάδα μέσα – γιατί έτσι φανερώνεται η δυσφωνία – ενδεχομένως ήταν ένα πρόβλημα. Κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που θα σου χαλάσει τη φωνή. Όμως, με την έρευνα που γίνεται μαθαίνουμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν και ήχοι στους οποίους είναι αναγκαία αυτή η βραχνάδα, γίνεται με τεχνική, δεν καταστρέφει τίποτα. Είναι κι αυτό μέσα στα πλαίσια του τι μπορούμε να θεωρήσουμε τελικά – και τι είναι – κακό, και τι όχι. Ακούω κάτι και το βαφτίζω κακό επειδή δεν αρέσει εμένα. Δεν ξέρω αν σε κάλυψα.

Το "Justice" είναι μία δήλωση για την ατιμωρησία στη χώρα μας

Με κάλυψες, και μου δίνεις και πάσα για την επόμενη ερώτηση. Αναφέρετε στο Δελτίο Τύπου ότι υπάρχει μία αφήγηση στο άλμπουμ, κι εγώ καταλαβαίνω ότι είναι μία προσπάθεια αναπλαισίωσης κοινωνικών και πολιτικών προβληματισμών. Αν θέλεις, λοιπόν, να πάμε προς τη θεματική με την οποία καταπιάνεται το "Dysphonia".

Τις περισσότερες φορές, αυτό που προσπαθώ να εκφράσω είναι το περιβάλλον στο οποίο ζω, το οποίο δεν είναι πολύ καλό, στο οποίο ζω κι εργάζομαι, μαζί κι οι φίλοι κι η οικογένειά μου. Μην ξεκινήσω με τις μαυρίλες μου, όμως. Μετά, είναι όλα αυτά που με προβληματίζουν κι εμένα και ως μουσικό, και ως άνθρωπο, και μπορούν να δημιουργήσουν ή να μην δημιουργήσουν προβλήματα σε σχέσεις ερωτικές, φιλικές, οτιδήποτε. Βασικά, το πλαίσιο στο οποίο κινούμαι. Αυτό σχολιάζω πάντα. Για παράδειγμα, το "Justice" που είναι το πρώτο κομμάτι, και ήθελα να είναι το πρώτο κομμάτι, είναι μία δήλωση γι’ αυτή την ατιμωρησία στη χώρα μας, κανείς ποτέ δεν τιμωρείται για τίποτα, δεν υπάρχει σεβασμός στους νόμους, οι κυβερνήσεις ποτέ δεν έχουν τον πολίτη ως προτεραιότητα, κλπ. Ξεκινάω από εκεί, και μετά θίγω διάφορα θέματα και για τις σχέσεις, και για πράγματα που έχω περάσει, όλα βέβαια συγκαλυμμένα με ένα πέπλο μυστηρίου!

Θέλεις να είναι κι ανοιχτοί οι στίχοι ανοιχτοί σε ερμηνεία;

Ναι, γιατί πραγματικά πολλές φορές πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι ζούμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, απλά αλλάζουν τα πρόσωπα κάθε ιστορίας. Μιλώντας με φίλους, μιλώντας με πελάτες, με μαθητές, χωρίς καν να πω εγώ κάτι που μπορεί να μου έχει τύχει, θα ξεκινήσει ο άλλος να μου λέει τον πόνο του, και θα είναι παρόμοια όλα. Πιστεύω ότι ναι, μπορεί κάποιος να βρει κοινά στοιχεία.

Ανοίγεις ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, ότι μέσα απ’ την τέχνη υπάρχει και μία ανακουφιστική, θεραπευτική πλευρά. Αυτή η αίσθηση ότι δεν τα περνάω όλα μόνος ή μόνη μου. Αυτό απ’ την πλευρά των ακροατών. Εσύ ως δημιουργός χρησιμοποιείς τη μουσική όχι μόνο για να εκφράσεις ή να δημιουργήσεις, αλλά και για να ανακουφιστείς από αυτές τις «μαυρίλες» όπως είπες;

Κοίτα, όσο cheesy κι αν ακουστεί, θα το πω γιατί είναι αλήθεια: όντως για μένα είναι ψυχοθεραπεία όλο αυτό, από το να τα γράφω σ’ ένα κομμάτι χαρτί αυτό που θέλω να πω και μετά να κάθομαι σ’ ένα πιάνο και λέω τα δικά μου, μέχρι το να κάνω ένα λάιβ και να τα παρουσιάζω στον κόσμο. Πραγματικά έχει κάτι πολύ ανακουφιστικό για μένα, κάθε φορά. Μετά από κάθε λάιβ αισθάνομαι πιο χαρούμενη, πιο ανάλαφρη, ότι μηδένισε το κοντέρ, πάμε για άλλα. Είναι τελείως αυτό που λες, τρόπος έκφρασης και τρόπος αδειάσματος.

Η Chelsea Wolfe είναι μία τρομερή καλλιτέχνιδα που ακούω χρόνια

Αναφέρεις τα λάιβ, και χαίρομαι, γιατί ο Νοέμβρης είναι ένας μεγάλος μήνας για τους Spineless. Έχετε στις 14 του Νοέμβρη την παρουσίαση του "Dysphonia" και λίγο αργότερα ανοίγεις για την Chelsea Wolfe. Πώς αισθάνεσαι για αυτά;

Πώς να σου πω ευγενικά πώς αισθάνομαι; (γέλια) Είμαι πολύ αγχωμένη, γιατί αρχικά η πρώτη μεγάλη αλλαγή για το project των Spineless είναι ότι ο Κώστας έχει φύγει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά και να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον – και πολύ καλά έκανε. Έχουμε μείνει εμείς τριάδα και θα βγούμε πρώτη φορά ως τρίο στη σκηνή. Οπότε έχω ένα άγχος για το πώς θα βγει όλο αυτό. Ο δίσκος θα παιχτεί απ’ την αρχή ως το τέλος ακριβώς όπως είναι, με τη σειρά που είναι. Θα παίξουμε και κάποια πιο παλιά κομμάτια, οπότε είμαστε σε διαδικασία προβών. Καλά πάει, αυτό είναι ανακουφιστικό… Ετοιμαζόμαστε, σε δύο εβδομάδες είναι το λάιβ, πάμε να δούμε τι θα γίνει!

Βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ, όλα αυτά είναι τέλεια που συμβαίνουν, είμαι τρομερά χαρούμενη που συμβαίνει, και το ένα και το άλλο, και ό,τι είναι να έρθει. Απλά, πραγματικά, γίνονται όλα μαζί. Δεν προλαβαίνω να είμαι πολύ ανέμελη, γιατί πρέπει να πάω από το ένα στούντιο στο άλλο. Μετά από τέσσερις μέρες, λοιπόν, ανοίγουμε με την Σοφία Σαρρή την Chelsea Wolfe, μία τρομερή καλλιτέχνιδα που ακούω χρόνια, έχω πάει και σε λάιβ της στην Ελλάδα και το εξωτερικό, οπότε είναι τρομερή τιμή που είμαι στο opening. Επίσης, τρομερή τιμή που είμαι με την Σοφία, που τη θεωρώ καλή μου φίλη, κι είναι κι εκείνη συγκλονιστική τραγουδίστρια και μουσικός. Κάνουμε και γι’ αυτό πρόβες.

Εκεί θα είναι κάπως μοιρασμένη η κατάσταση με την έννοια ότι θα πει η Σοφία δύο κομμάτια απ’ τη δική της δισκογραφία, κι εγώ δύο απ’ τα Spineless. Θα κάνουμε και δύο φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς και κάποια άλλα πραγματάκια, οπότε είμαι και ενθουσιασμένη, είμαι και αγχωμένη.

Καμιά φορά ο ενθουσιασμός με το άγχος μοιάζουν πάρα πολύ!

Ναι (γέλια). Στα κάγκελα!

Η κατάσταση που επικρατεί στη μουσική σ’ όλο τον κόσμο είναι πολύ δύσκολη

Θα ήθελα να κάνουμε μία λίγο πιο γενική επισκόπηση της επαγγελματικής σου πορείας. Αναζητώντας σε, πέφτει κανείς πάνω σε ένα σκασμό ονόματα, projects, συνεργασίες, συμμετοχές. Είσαι και vocal teacher, οπότε είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι ότι όλα αυτά μπορεί να κοντράρουν με το να γίνουν οι Spineless ένα πιο κύριο όχημα, που θα δισκογραφεί τακτικά, θα περιοδεύει τακτικά, θα έχει περισσότερη παρουσία. Ή σου αρέσει αυτή η ρευστότητα;

Εμένα, το όνειρό μου θα ήταν να έχω μία μπάντα και να παίζω λάιβ μόνο, να κάνω περιοδείες, και αυτό να είναι όλο. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, βέβαια, να γίνει, και λόγω της κατάστασης που επικρατεί στη μουσική αυτή τη στιγμή, γενικότερα σ’ όλο τον κόσμο, όχι μόνο εδώ, αλλά και για τις ήδη φτασμένες μπάντες να περιοδεύουν με τον ρυθμό που το έκαναν παλιά. Είναι πολύ κοστοβόρο όλο αυτό, και το ξέρουμε πολύ καλά όσοι έχουμε μπάντες και το τρέχουμε όλα τα χρόνια, ακόμη και το να βρεις χρόνο που θα βολέψει όλο τον κόσμο για πρόβα, που είναι τρομερά μεγάλο γεγονός να βολέψεις τα προγράμματα όλων. Γι’ αυτό έχω μείνει με το solo project μου, γιατί απλά δεν βολευόταν κανείς!

Μέσα σ’ αυτό έχεις και το κομμάτι της επιβίωσης. Προσπαθώ να κάνω τα πράγματα με τη ροή, όπως έρχονται, δεν βρέθηκα ποτέ με την άνεση να πω «οκ, δεν θα δουλέψω, θα το κάνω έτσι και βλέπω». Όλα πάντα γίνονταν μαζί, ταυτόχρονα. Έτσι υπάρχουν όλες οι συνεργασίες, υπάρχει και το ακαδημαϊκό κομμάτι, της έρευνας πάνω στη φωνή που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, τα διάφορα master classes στο εξωτερικό. Το όνειρό μου θα ήταν αυτό που σου λέω, αλλά επειδή δεν είναι εφικτό, γίνονται και όλα τα υπόλοιπα μαζί. Δεν θα πω απαραίτητα ότι είναι εμπόδιο, και γι’ αυτό προχωράει με αργούς ρυθμούς. Πάω όπως πάει. Έχω αποφασίσει εδώ και κάποια χρόνια να μην πιέζω κάτι, κι όταν υπάρχει κάποια ευκαιρία να την αρπάζω.

Φαίνεται πως υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στο δικό σου κόσμο, γιατί κάνεις πάρα πολλά πράγματα. Το λέω γιατί θέλω να θίξω το "Ode to Procrastination"…

Αμάν πια, όλοι φαγωθήκατε! «Ο καλύτερος τίτλος», και τι και πώς, και «δεν το έχω ακούσει, αλλά ξέρω ότι θα είναι το αγαπημένο μου!» (γέλια)

Πόσο βιωματικά έχει γραφτεί αυτό το κομμάτι, κι αν αυτή η αναβλητικότητα μπορεί να συγγενεύει και με μία υπερκόπωση από ένα σημείο κι ύστερα, μ’ ένα overload.

Κοίταξε, έχει γίνει ακριβώς έτσι όπως το λες. Δεν θα το ξεχάσω, ότι ήμουν σ’ ένα παλιό στούντιο, κι είχα την κιθάρα, κι ήμουν έτσι και φώναζα, κι έλεγα αυτά. Εκείνη την ώρα, αυτό που μου ερχόταν. Για μένα είναι το πιο straightforward κομμάτι, και ως ιστορία, και είναι και πολύ απλό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Δεν ξέρω, τώρα… Αυτό με την υπερκόπωση που λες μ’ αρέσει, θα το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία, είναι υπερκόπωση όχι αναβλητικότητα! Τα περισσότερα πράγματα που αναβάλλω έχουν να κάνουν με όσα σχετίζονται άμεσα με εμένα. Στη δουλειά μου είμαι πολύ συνεπής. Όταν μου στέλνουν πράγματα που πρέπει να γίνουν, να βάλω φωνητικά για σειρά, για ταινίες, ή οτιδήποτε, δεν χάνω deadline. Όταν έχει να κάνει με τα δικά μου, τίποτα. Ό,τι μπορώ να κάνω αύριο και μεθαύριο, θα γίνει αύριο και μεθαύριο, και τον επόμενο χρόνο. Πήρα απόφαση ότι έτσι θα είναι, δεν το βλέπω να αλλάζει… Καλές κι οι ψυχοθεραπείες και όλα, αλλά τελικά μερικά πράγματα θα μένουν έτσι, κι είμαι οκ με αυτό. Θα λέω ότι είναι υπερκόπωση, μ’ άρεσε!

Χαίρομαι που σου έδωσα μία νέα δικαιολογία (γέλια). Το "Dysphonia" κυκλοφορεί απ’ τη Submersion Records που ειδικεύεται στις εγχώριες πειραματικές προτάσεις. Αν θέλεις να πεις λίγα πράγματα για το πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ τα παιδιά εκεί στη Submersion, γιατί ήρθαν ως από μηχανής θεός, να μου πουν ότι ενδιαφέρονται να το βγάλουν σε βινύλιο, να κάνουμε τις κασετούλες. Εγώ θα το έβγαζα μόνο ψηφιακά, όχι επειδή δεν ήθελα όλο το υπόλοιπο, αλλά έφτασα σ’ ένα ταβάνι που δεν γινόταν κάτι άλλο.

Με τα παιδιά γνωριζόμαστε εδώ και κάποια χρόνια, και μάλιστα έχουμε και ένα side-project, τους Low Texture, που είναι ένα improvisation project, με κιθάρα, ίσως δεύτερη κιθάρα, μπάσο, και εμένα στις φωνές. Έχουμε ήδη κυκλοφορήσει δύο δουλειές μέσω της Submersion, οπότε έτσι κι αλλιώς τους γνώριζα, υπήρχε εκτίμηση γι’ αυτό που κάνουν. Μετά κάναμε και το project, τους γνώρισα καλύτερα, και ενδιαφέρθηκαν για το δίσκο, έτσι και θα βγει. Γενικά, μου αρέσει πολύ το προφίλ των καλλιτεχνών που έχουν. Θεωρώ ότι κάνουν πολύ αξιόλογη δουλειά, και πάντα έχουν μία ιδιαίτερη ματιά, να βγάλουν πράγματα που τους αρέσουν μεν, αλλά και που θεωρούν οι ίδιοι ότι έχει όλο αυτό κάτι να πει. Οπότε πραγματικά μεγάλη μου χαρά που θεώρησαν ότι και το "Dysphonia" έχει κάτι να πει, και με βοήθησαν και με βοηθάνε πάρα πολύ.

Μία τελευταία ερώτηση. Σε κάθε συνέντευξη που κάνουμε, ρωτάμε και για πέντε δίσκους που ακούς αυτή την περίοδο, οποιασδήποτε χρονολογίας και οποιουδήποτε είδους. Μπορείς να μας κάνεις μία λίστα με πράγματα που ακούς αυτή τη στιγμή;

Εγώ να ξέρεις, έχω μία παρελθοντολαγνία γενικά. Ακούω πάντα παλιά πράγματα. Άντε, βάλε το πάντα εντός εισαγωγικών γιατί σκάνε μερικές φορές και καινούργια. Απ’ τα καινούργια που έχω ακούσει και βάζω στα τοπ μου, είναι το "Techno" των Electric Callboy, που είναι το μόνο καινούργιο. Κατά τ’ άλλα οι σταθερές μου αξίες, είναι οι Mr. Bungle, με το "California", τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών με τον καλύτερο τραγουδιστή όλων των εποχών – χωρίς παρωπίδες. Dead Can Dance, το "Into the Labyrinth", το "Homogenic" της Bjork, και το πέμπτο ποιο να είναι; Iron Maiden, το "Piece of Mind"!

Για να ανοίξει και πάλι η ψαλίδα!

Ναι, αυτά είναι τώρα δικά μου προσωπικά, δεν σχετίζονται με το "Dysphonia".

Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για αυτή την συνέντευξη, και μπορείς να κλείσεις όπως θες!

Εγώ θα ήθελα να σ’ ευχαριστήσω, ευχαριστώ και το Rocking.gr για την φιλοξενία. Ελπίζω να σας δω στις 14 Νοεμβρίου, στο Temple, στην παρουσίαση του "Dysphonia" και να είμαστε καλά, παιδία! Να είμαστε καλά!