Release Athens (Madrugada, Wet Leg, Baxter Dury, Pink Vanity) @ Πλατεία Νερού, 25/06/23

Μετά από δύο ημέρες αφιερωμένες στο metal, μια γεμάτη σύγχρονη pop και άλλες δύο που έπαιξαν με ένα σκασμό διαφορετικά χρώματα από την πολύχρωμη παλέτα του εναλλακτικού ήχου σε συνεργασία με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η σκηνή του Release Athens ήταν έτοιμη για μία μεγάλη επιστροφή. Τι κι αν δεν είχε κλείσει χρόνος από το Καλλιμάρμαρο. Τι κι αν η γιορτή της δημοκρατίας ανακάτωσε τα προγράμματα πολλών. Τι κι αν κάπου βορειότερα ένας Πάπας έψαλλε παράξενα ευαγγέλια. Η αγάπη για τους Νορβηγούς και η παρουσία δύο κάθε άλλο παρά αμελητέων ονομάτων που επισκέπτονταν για πρώτη φορά τη χώρα μας, ήταν αρκετές για να μας κερδίσουν.

Με τις κάλπες φρεσκοκλεισμένες και μία σειρά από σύννεφα μπροστά από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, οι συνθήκες έμοιαζαν ιδανικές για ξεκίνημα. Ιδανικές; Όχι ακριβώς. Ελάχιστα πριν τις 19:30, οι Pink Vanity κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μία προσέλευση που όμοιά της συνήθως απαντάται σε συναυλιακές ημέρες με πρόγραμμα που ξεκινάει νωρίς το μεσημέρι. Χωρίς το παραμικρό ίχνος κόμπλεξ, αλλά με γενναίες δόσεις από κέφι και στυλ, το κουιντέτο έδωσε τον δύσκολο αγώνα με το κεφάλι ψηλά. Το τραγούδι και οι πόζες πάνω και κάτω από τη σκηνή στο "No Happy Ending" απέδειξαν με τον τρόπο τους ότι ακόμα κι όταν ο τολμών δε νικά, τουλάχιστον δεν χάνει. [Α.Μ.]

Ο Baxter Dury, παρά την ζέστη, έσκασε με σακάκι και πουκάμισο, και ξεκίνησε το σετ του με το "So Much Money", από το νέο "I Thought I Was Better Than You". Ο κόσμος, αρχικά, ήταν λίγος όμως, σταδιακά, αυξήθηκε και, παρόλο που η πλειοψηφία φάνηκε να μην είναι εξοικειωμένη με το υλικό του, νομίζω πως όλοι περάσαμε καλά. Τι άλλο βέβαια θα μπορούσε να συμβεί όταν από μπροστά μας πέρασε ένας καλλιτέχνης που ξεγυμνώθηκε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού στο τέλος είχε μείνει μ’ ένα φανελάκι.

Κεφάτος, δοτικός με το κοινό, αεικίνητος, κι εξαιρετικός ερμηνευτικά, ο Baxter ήταν όπως τον περιμέναμε, ενώ ο ήχος ήταν τέλειος σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής του. Ειδική μνεία οφείλει να γίνει στην Madeline Hart, χωρίς την συμβολή της οποίας, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Πέρα από τα νέα κομμάτια, σε περίπου 45 λεπτά ακούσαμε τα υπέροχα "I'm Not Your Dog" και "Slumlord" από το "The Night Chancers", τα "Miami", "Oi", και "Almond Milk" (δυστυχώς χωρίς τον Jason Williamson αλλά και τι να κάνουμε;) από το "Prince Of Tears", τα "Palm Trees" και "Pleasure" από το "It's A Pleasure", καθώς και το "Cocaine Man" από το "Floor Show".

Η μεγάλη έκπληξη όμως ήταν το "Baxter (These Are My Friends)", προϊόν της συνεργασίας του με τον Fred Again, το οποίο κράτησε για το τέλος, αναγκάζοντας ακόμη και τους πιο διστακτικούς να αφεθούν στο beat. «Πρώτη φορά μα ποτέ τελευταία», είπε στο τέλος και, πραγματικά, ελπίζω να τον ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας καθώς απέδειξε πως, και ζωντανά, αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς της εποχής μας. [Α.Α.]

Ανάμεσα στις μικρότερες και μεγαλύτερες εκπλήξεις της φετινής φεστιβαλικής σαιζόν, από τη στιγμή της ανακοίνωσής της, η πρώτη εν Αθήναις επίσκεψη των Wet Leg είχε δικαιωματικά καπαρωμένη μία θέση πολύ ψηλά στη λίστα. Για το hype που συνοδεύει το όνομά τους ήδη. Για το μικρό επίτευγμα του να μπουν στην μικρή κλίκα από καλλιτέχνες και σχήματα που πέρασαν από το νοτιότερο άκρο των Βαλκανίων έχοντας μόνο έναν δίσκο (μα τι δίσκο) στις αποσκευές τους. Πάνω από όλα, όμως, για τη δροσιά που έφεραν στον εναλλακτικό μικρόκοσμο και τον αξιοζήλευτο κατάλογο από σουξέ που σκάρωσαν σε εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα.

Για όλες τις αμφιβολίες που μπορεί να είχαν οι πιο δύσκολοι-αυστηροί-καχύποπτοι-γεροπαράξενοι, τα πρώτα πέντε λεπτά του σετ έσκασαν με τέτοιο τρόπο που τις έστειλαν όλες μαζί στον αγύριστο. Το ανέβασμα υπό τους ήχους της «Τοκάτα Και Φούγκα Σε Ρε Ελάσσονα» του Johann Sebastian Bach. Η ολόσωστη και οργανική ως εκεί που δεν πάει ισορροπία στον ήχο. Το χαμόγελο της Rhian Teasdale με το που βρέθηκε το εξαφανισμένο μικρόφωνο στη δεύτερη στροφή του "Being In Love". Οι πάσες, τα μετρήματα, η διακριτικά κουκλίστικη μπασογραμμή και τα πρώτα δειλά ρυθμικά χειροκροτήματα στο "Wet Dream". Το ήμισυ του παντός είχε κερδηθεί πανάξια.

Κουβαλώντας εμπειρίες από τις ασταμάτητες περιοδείες για ένα γεμάτο χρόνο μετά την κυκλοφορία του ομότιτλου άλμπουμ, το δέσιμο του ντουέτου με τους τρεις συμπαραστάτες τους ξεχωρίζει με γυμνό μάτι. Η ηρεμία των "Convincing" και "Obvious", το πρώτο δια στόματος Hester Chambers, γύρισε με τρομερή φυσικότητα σε σκέρτσο στα "Oh No" και "Piece Of Shit". Η επιτυχία της κραυγής στο "Ur Mum" ήταν εκκωφαντική. Το 'this world is pretty harrowing' στο "Too Late Now" ταίριαξε σχεδόν τρομακτικά στο πλαίσιο της ημέρας. Το πάρτι της "Angelica" και το killer riff της "Chaise Longue" ξεσήκωσαν μία σεβαστή μερίδα του ανυποψίαστου κοινού. Με το καλό και μόνες τους. [Α.Μ.]

Όταν τελικά είχε έρθει η ώρα - περασμένες έντεκα - για τους Madrugada, ο κόσμος που είχε μαζευτεί στην Πλατεία Νερού ήταν μάλλον ο λιγότερος που έχουμε δει μέχρι στιγμής στο φετινό Release. Λαμβάνοντας υπόψη ότι μας είχαν έρθει μόλις πριν από εννιά μήνες, ότι την ίδια μέρα υπήρχε η συναυλία του hot ονόματος Ghost, αλλά και το κερασάκι των εκλογών, η έκπληξη δεν ήταν και μεγάλη. Ανεξάρτητα από την προσέλευση όμως, οι αγαπημένοι Νορβηγοί δεν πτοήθηκαν και έδωσαν για μια ακόμη φορά τον καλύτερό τους εαυτό εκτελεστικά.

Το set τους άνοιξε με πέντε στα έξι κομμάτια να προέρχονται από το ντεμπούτο τους, με κορυφαίο το παντοτινό “Vocal”. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της συναυλίας ήταν φανερό ότι ο Cato Thomassen έχει ενσωματωθεί πλήρως στο συγκρότημα. Ο Cato πραγματικά διέπρεψε στον ρόλο του κιθαρίστα, ήταν συγκινητικά καλός. Μετά από ένα μικρό πέρασμα δύο κομματιών από τον post reunion δίσκο “Chimes At Midnight”, οι Madrugada βούτηξαν επιτέλους πίσω και στον υπόλοιπο κατάλογό τους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα διαπιστώσει ότι στο ρεπερτόριό τους περιλαμβάνονται πάρα πολλά φοβερά κομμάτια.

Από αυτά, είχαμε την τύχη να γίνουμε μάρτυρες μιας πολύ στιβαρής εκτέλεσης του “Look Away Lucifer” που μας έδειξε ότι οι Madrugada ίσως και να είναι καλύτεροι στις στιγμές που βαράνε. Η κορυφαία στιγμή της βραδιάς όμως ήταν όταν με τις πρώτες νότες του φανταστικού, ανθεμικού “The Kids Are On High Street”, μια απαλή βροχή άρχισε να πέφτει πάνω μας λυτρωτικά. Στο συγκεκριμένο σημείο ήταν σαν να γύρισε ένα κουμπί και επήλθε παροξυσμός. Ο Sivert ήρθε στη μπροστινή σειρά, οι δύο κιθάρες βγήκαν μπροστά και κέντησαν και όλοι, μα όλοι τραγουδούσαμε – ο καθένας έχοντας και κάτι διαφορετικό στο μυαλό.

Μετά από 75 λεπτά που φάνηκαν λίγα, οι Madrugada μας αποχαιρέτησαν με το κλασσικό “Majesty”, του οποίου την τελευταία στροφή δε θα πετύχουμε ποτέ να τραγουδήσουμε. Το αναμενόμενο encore είχε “Honey Bee”, στο τέλος του οποίου ο Sivert φίλησε στοργικά τον Cato στο κεφάλι, ευχαριστώντας τον με αυτόν τον τρόπο για το αριστοτεχνικό του παίξιμο στις ακουστικές κιθάρες. Το σκοτεινό “Black Mambo” και το “Valley Of Deception” ήταν αυτά που μας χάρισαν για το τέλος, που ήρθε μετά από μιάμιση περίπου ώρα.

Πιστεύω ότι οι Madrugada έχουν ελαφρώς εγκλωβιστεί στο να παίζουν δυσανάλογα πολλά κομμάτια από το ντεμπούτο τους. Σε σχέση με τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, μόνο τα “Belladonna” και “Norwegian Hammerworks Corp.” δεν είχαν ήδη ακουστεί εκεί. Έχουν εξαιρετικούς δίσκους και μετά από αυτό, έχουν εξαιρετικό κιθαρίστα με κορυφαίο «βρόμικο» ήχο, θα μπορούσαν να μας έδιναν έστω ένα επιπλέον κομμάτι ανά δίσκο από το “Grit” ή το “Nightly Disease” – τους το είπαμε και απ’ ευθείας!

Από την άλλη μεριά, οι εμφανίσεις των Madrugada από μουσικής άποψης είναι πάντα κορυφαίες. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος και δυνατός, ενώ ο καταπληκτικός Sivert έχει μια μοναδική φωνή-καμπάνα που είναι λες και δεν έχει καν τη δυνατότητα να μη βγει φανταστική ζωντανά. Ο τύπος είναι θαυμάσιος ό,τι και να τραγουδήσει. Πέρα λοιπόν από μικρά παράπονα σαν αυτό για το setlist, οι Madrugada έδωσαν άλλη μια πολύ καλή παράσταση ενώπιον της δεύτερης πατρίδας τους. Δε φταίμε εμείς, λόγια του ίδιου του Sivert! [Π.Κ.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά