Metallica, Ghost @ Arena Nationala, Βουκουρέστι, 14/08/19

How does it feel to be (a)live?

Από τον Παντελή Κουρέλη, 21/08/2019 @ 12:39

Με την τελευταία τους εμφάνιση σε ελληνικό έδαφος να έχει κλείσει (απ)αισίως τα εννιά χρόνια και να βαίνει ολοταχώς προς τα δέκα, η μοναδική επιλογή για να δει κάποιος ζωντανά τους Metallica είναι το ταξίδι στο εξωτερικό. Η αλήθεια είναι ότι με καλή και έγκαιρη οργάνωση, ένα τέτοιο ταξίδι μπορεί να πραγματοποιηθεί με ελεγχόμενο κόστος και με ελαχιστοποίηση των ημερών απουσίας.

Δεδομένου ότι οι Metallica μετά την κυκλοφορία του, τελικά πολύ καλού και ευρείας αποδοχής, "Hardwired... To Self-Destruct" έχουν περιοδεύσει σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, οι επιλογές ήταν αρκετές. Το Βουκουρέστι είχε βολικές ώρες πτήσεων και χαμηλό κόστος αεροπορικών ναύλων, χαμηλότερο κόστος εισιτηρίου συναυλίας σε σχέση με άλλες πόλεις (85 ευρώ για το μπροστινό κομμάτι της αρένας - δηλαδή 50% κάτω σε σχέση με Γερμανία και Αγγλία) και χαμηλό κόστος ζωής. Επιπρόσθετα, προσωπικά δεν το είχα επισκεφτεί, οπότε η επιλογή έγινε σχετικά εύκολα, ειδικά εφόσον η συναυλία ήταν σε παραμονή αργίας και θα έκανα το ταξίδι με μόλις μία μέρα άδειας.

Metallica

Στην παρέα μας είχαμε και μέλη του επίσημου fan club των Metallica στην Ελλάδα, δηλαδή του "Hellas Metallica", το οποίο για μια ακόμα φορά είχε παρουσία μέσω αρκετών από τα μέλη του σε συναυλία Metallica στο εξωτερικό. Με τη βοήθεια και λίγης τύχης, η αφοσίωση των παιδιών στη μπάντα επιβραβεύτηκε με το να τους παραχωρηθούν - δωρεάν, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες - τα πολυπόθητα βραχιολάκια για να παρακολουθήσουν τη συναυλία από το snakepit.

Το snakepit υπάρχει σε συγκεκριμένες περιοδείες των Metallica και είναι ένας μικρός χώρος ακριβώς μπροστά από τη σκηνή, ο οποίος οριοθετείται από έναν περίπου ημικυκλικό διάδρομο που ξεκινά από τη δεξιά μεριά της, μπαίνει μέσα στον κόσμο και καταλήγει στην αριστερή μεριά της. Ο James, ο Kirk και ο Rob περιδιαβαίνουν συνεχώς τον διάδρομο, περνώντας ουσιαστικά δίπλα από τους λίγες δεκάδες fans που βρίσκονται εντός του snakepit, προσφέροντάς τους μια σίγουρα μοναδική εμπειρία παρακολούθησης της συναυλίας από απόσταση αναπνοής.

Metallica

Η συναυλία έγινε στην Arena Națională του Βουκουρεστίου, ένα καινούργιο, υπερσύγχρονο γήπεδο που αποτελεί την έδρα της Εθνικής Ρουμανίας, ενώ έχει φιλοξενήσει τελικό του Europa League και θα φιλοξενήσει και παιχνίδια του Euro 2020. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο, μιας και η συναυλία ήταν sold out εδώ και μήνες. Ένα επιβλητικό στέγαστρο κρέμεται πάνω από τις κερκίδες, ένα τεράστιο matrix να βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κέντρο του γηπέδου και συρματόσκοινα ενώνουν το στέγαστρο με το matrix δημιουργώντας την αίσθηση ενός θόλου από πάνω μας. Ένας ακόμα λόγος που επέλεξα το Βουκουρέστι, είναι ότι το συγκεκριμένο γήπεδο διαθέτει οροφή που κλείνει σε περίπτωση άσχημων καιρικών συνθηκών, οπότε σε περίπτωση βροχής δε θα γινόμασταν Manchester. I’m too old for this shit πια...

Οι Bokassa έβγαιναν αρκετά νωρίς για να διαθέσουν τα κεφάλια και τα κορμιά μας αρκετή ώρα κάτω από τον ζεστό ήλιο προκειμένου να τους δούμε, οπότε πήγαμε την ώρα που θα έβγαιναν οι Ghost. Τις ίδιες σκέψεις έκαναν προφανώς και αρκετές ακόμα χιλιάδες οπαδών, όμως παρ’ όλα αυτά, ο έλεγχος στις εισόδους του γηπέδου ήταν ταχύς και δεν υπήρχαν καθυστερήσεις στο συγκεκριμένο σημείο. Τα μπαρ και οι τουαλέτες βέβαια, είναι ένα άλλο θέμα, όμως είναι λογικό και επόμενο να υπάρχουν ουρές με τόσες δεκάδες χιλιάδες κόσμου συγκεντρωμένες.

Ghost

Όσον αφορά στους Ghost, ενώ οι studio δίσκοι τους μου αρέσουν, χωρίς να θεωρώ ότι είναι και εξωπραγματικοί, στη μεγάλη σκηνή δεν πήραν πολύ μεγάλο βαθμό στα μάτια μου. Ίσως να φταίει η μεγάλη προσμονή μου για να δω τους Metallica, ίσως να φταίει ότι τα σκηνικά τους φαινόταν ότι ήταν «φιλοξενούμενα» στη σκηνή κάποιων άλλων, πάντως δεν κατάφεραν να με βάλουν 100% στο κλίμα τους.

Πέρα από αυτό όμως, το show τους ήταν καλό. Δεν κατάλαβα να έχουν προηχογραφημένα μέρη, ο Tobias ήταν υπερκινητικός και ορεξάτος, ενώ ο ήχος τους ήταν καλός - σχετικά παράδοξο για support συγκρότημα σε μεγάλο live. Το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος του setlist τους έπεσε, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, στις δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες. Αυτές με τις pop μελωδίες, δηλαδή, από τις οποίες έχουν ξεπηδήσει κάμποσα hits. Μια σύνθεση με βιτρό ήταν το βασικό σκηνικό τους, το οποίο βρισκόταν στημένο στο πίσω μέρος της σκηνής, ανάμεσα από τα drums και τα πλήκτρα. Ταίριαζε πολύ με το στυλ και την εμφάνιση που έχουν επιλέξει, φάνταζε όμως κάπως «φτωχό» στην αχανή σκηνή.

Ghost

Το ωριαίο set της πρώτης συναυλίας που έδωσαν ποτέ στη Ρουμανία ξεκίνησε με τα "Ashes" και "Rats" από το "Prequelle", έκανε αρκετές στάσεις στο "Meliora", και έκλεισε με τα hits "Dance Macabre" και "Square Hammer". Στο "Miasma" βγήκε μέχρι και ένας σαξοφωνίστας ντυμένος Πάπας - ο επονομαζόμενος και Papa Nihil. Ο Tobias ή αλλιώς Cardinal Copia (και πρώην Papa Emeritus) ήταν αυτός που κινούσε τα νήματα στη σκηνή, αφού άλλωστε είναι και ο ιθύνων νους των Ghost.

Ghost

Κακά τα ψέμματα όμως, εμείς είχαμε έρθει για να δούμε άλλον Papa... Ο ρόλος των support συγκροτημάτων σε τέτοια μεγάλα events είναι λίγο άχαρος, μιας και είναι λίγος ο κόσμος που έχει πάει αποκλειστικά γι’ αυτούς. Όλοι περιμένουν τον headliner και συνήθως υπομένουν τους υπόλοιπους. Οι Ghost σε ένα δικό τους show είμαι σίγουρος ότι θα ήταν πολύ καλύτεροι και πιο απολαυστικοί. Με τη συγκεκριμένη τους ζωντανή εμφάνιση, ως support στους Metallica, προσωπικά έκαναν την ώρα μου να περάσει ευχάριστα. Ίσως υπό άλλες συνθήκες κάποια μελλοντική φορά που θα τους δω, τα πράγματα να είναι πιο ενθουσιώδη

SETLIST


Ashes
Rats
Absolution
Ritual
From the Pinnacle to the Pit
Faith
Cirice
Miasma
Year Zero
Mummy Dust
Dance Macabre
Square Hammer

 

Metallica

Οι Metallica βάσει προγράμματος θα εμφανιζόντουσαν "around 20:15". Παρατηρώντας τη σκηνή, είδαμε ότι είχε πραγματικά τεράστιο μήκος, ενώ το μόνο πράγμα που φαινόταν να υπάρχει πάνω της ήταν τα drums του Lars και καμιά δεκαριά μικρόφωνα διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της. Στο πίσω μέρος υπήρχαν πέντε ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ οθόνες, τοποθετημένες σε σχήμα τεθλασμένης. Εκατέρωθεν των οθονών υπήρχαν ένα τεράστιο M στα αριστερά και ένα τεράστιο A στα δεξιά, τα οποία προφανώς θα χρησίμευαν ώστε κάποια στιγμή να συμπληρωθεί το "ETALLIC" στις οθόνες και να διαβάζουμε όλοι το όνομα της μπάντας.

Με τον φίλο που πήγαμε στο live χρειαζόμασταν ένα σημείο κοντά στη σκηνή, αλλά σχετικά ασφαλές ώστε να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να τον χτυπήσει κάποιος κατά λάθος στο πληγωμένο του μάτι. Χρησιμοποιώντας τη λογική, πήγαμε από την απέναντι πλευρά από αυτή που μπήκαμε στην αρένα - μπήκαμε δίπλα από το Α και πήγαμε από την πλευρά του Μ - μιας και ο κόσμος νομοτελειακά είναι πιο αραιός εκεί.

Metallica

Λίγο μετά τις 20:30, από τις τεράστιες συστοιχίες ηχείων που κρέμονταν από πάνω μας ξεχύθηκαν οι νότες του "It's A Long Way To The Top (If You Want To Rock 'n' Roll)" των AC/DC, το οποίο αποτελεί εδώ και δεκαετίες το κομμάτι που παίζει πριν από κάθε συναυλία των Metallica. Μια μικρή στάση εδώ, για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτό το τεράστιο συγκρότημα (τους AC/DC ντε) που έχει ήχο που ακούγεται φρέσκος ακόμα και μετά από 45 ολόκληρα χρόνια. Πολύ καλή επιλογή φίλοι μου Metallica...

Η χαρακτηριστική σκηνή από το "The Good, The Bad And The Ugly" άρχισε να παίζει στις οθόνες υπό τους ήχους του "The Ecstasy Of Gold" (επίσης υπέροχη επιλογή, φίλοι μου Metallica...) και ο Eli Wallach άρχισε να περιπλανιέται ανάμεσα στους τάφους ψάχνοντας αυτόν στον οποίο θα έβρισκε τον κρυμμένο χρυσό. Δεν κρύβω ότι ένιωσα κι εγώ ένα συναίσθημα κοντινό με τον «πυρετό του χρυσού», παρ’ όλο που εγώ δεν είχα αγωνία να βρω κάποιο κομμάτι χρυσαφιού και ήξερα τι θα ακολουθήσει μετά το τέλος του βίντεο. Οι παρεμβολές που εμφανίζονται στην εικόνα δεν οφείλονται σε κάποιο πρόβλημα, αλλά είναι «και καλά» παρεμβολές από όλο το concept του ηλεκτροσόκ που έχει επηρεάσει και τη γραμματοσειρά των Metallica στο εξώφυλλο του δίσκου.

Metallica

Κατά τη διάρκεια της προηχογραφημένης εισαγωγής του "Hardwired", οι τέσσερις καυλιάρ... εεε, μουσικοί βγήκανε τρέχοντας στη σκηνή, εν μέσω επευφημιών. Το μπάσιμο με το "Hardwired" καλά κρατεί για όλες τις συναυλίες όλων των legs της περιοδείας και πολύ καλά κάνει, γιατί το κομμάτι ζωντανά είναι ακόμα καλύτερο.

Μετά από κάποια νοήματα του Papa Het, του πραγματικού Πάπα της βραδιάς δηλαδή, για να δυναμώσει λίγο ο όντως χαμηλός στο πρώτο κομμάτι ήχος, ακούσαμε τη μοναδική συνεισφορά των Load και Reload στο setlist. Το "The Memory Remains" είναι πολύ συναυλιακό τραγούδι και οι Ρουμάνοι φάνηκαν εντελώς εξοικειωμένοι μαζί του, μιας και το sing along, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Hetfield ήταν εντυπωσιακό. Λογικό, όταν τραγουδάνε 60 χιλιάδες άνθρωποι και το μόνο που ακούγεται να παίζει είναι ένα πιατίνι του Ulrich. Μετά από εκείνη τη φορά στο Ελσίνκι πριν από έναν χρόνο και βάλε, πλέον στο τέλος του τραγουδιού οι Metallica έχουν κοτσάρει κι ένα μικρής διάρκειας τζαμαρισματάκι που stonerίζει αρκετά και κατά τη γνώμη μου ταιριάζει πάρα πολύ.

Metallica

Τα setlists των συναυλιών των Metallica έχουν συγκεκριμένη λογική. Τώρα που περιοδεύουν για την προώθηση του "Hardwired... To Self-Destruct", τα σταθερά κομμάτια είναι περίπου τα 2/3 του setlist. Προφανώς και σε όλες τις συναυλίες ακούγονται τα γνωστά και μη εξαιρετέα υπερhits, αλλά ακούγονται και συγκεκριμένα κομμάτια του νέου δίσκου. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα slots είναι ανοιχτά και αλλάζουν κάθε βράδυ. Ευτυχώς τα setlists τα έχει αναλάβει ο Lars και όχι οι οπαδοί όπως στην περιοδεία "By Request" πριν μερικά χρόνια. Ο Lars ξέρει καλύτερα...

Στο πρώτο από τα ανοιχτά slots της βραδιάς, ήμασταν τυχεροί ώστε να ακούσουμε το κλασσικό "Ride The Lightning", το οποίο από εκείνη τη βραδιά στη Μαλακάσα το 2010 (η καλύτερη φορά που έχω δει τους Metallica - δεν τους έχω δει το ’93) το έχω αγαπήσει λίγο περισσότερο. Και που ο Hetfield δεν μπορεί στα 56 του να τραγουδήσει όπως τραγουδούσε στα 21 του τον στίχο που λέει "please God help me", εντάξει, δε θα στενοχωρηθούμε κιόλας. Στο δεύτερο ανοιχτό slot η τύχη μου συνεχίζεται, με το βαρύ, ασήκωτο αλλά και groovy "The God That Failed" να με κάνει να τραγουδάω (με πολύ λίγους ακόμα, ομολογώ) τους στίχους. Δεν το είχα ξανακούσει ζωντανά.

Metallica

Να πούμε κάπου εδώ ότι η βασική κινητήριος δύναμη του συγκροτήματος, η ατμομηχανή του, είναι ο James ο Hetfield. Ο Papa Het, περνάει τρομερά καλό φεγγάρι τα τελευταία χρόνια. Τα φωνητικά του παραμένουν καταπληκτικά, στο "Hardwired... To Self-Destruct" φαίνεται ότι ήταν αυτός που έσυρε το άρμα σχεδόν μόνος του συνθετικά, ανεβαίνει στη σκηνή και παίζει χωρίς αύριο και δείχνει ανά πάσα στιγμή έτοιμος να παρασύρει και να ισοπεδώσει τους πάντες και τα πάντα στο διάβα του. Ένας πραγματικά χαρισματικός performer που βρίσκεται σε εκπληκτική κατάσταση.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ακούσαμε και το "The Unforgiven", σε μια φανταστική εκτέλεση με έναν συγκινητικό Hetfield. Το συγκεκριμένο είναι ένα από τα μεγάλα τους hits, παρ’ όλα αυτά όμως δεν το παίζουν και πολύ συχνά. Προσωπικά θα μου άρεσε να το δω να εναλλάσσεται στα setlists τους με το μόνιμο στανταράκι "Nothing Else Matters", αλλά δε νομίζω να μου γίνει το χατίρι. Άλλωστε, έχω αποδεχτεί πια ότι ο Lars συνήθως ξέρει καλύτερα...

Metallica

Επιστροφή στο "Hardwired...To Self-Destruct" με πρώτη δόση το "Now That We're Dead", αφού ο Hetfield μας ρώτησε επίμονα πώς αισθανόμαστε που είμαστε ζωντανοί. Ευτυχώς αφαιρέσανε εκείνο το ενδιάμεσο κομμάτι με τα κρουστά που είχαν στα πρώτα legs της περιοδείας και το κομμάτι πλέον ακούγεται συμπαγές όπως είναι και στον δίσκο. Τα τύμπανά του ήταν ήδη πολύ ωραία.

Στη δεύτερη δόση ήταν το "Moth Into Flame", ένα από τα υποψήφια για «καλύτερο κομμάτι» του δίσκου, από το οποίο έλειπαν τα μικρά drones. Προφανώς η παραγωγή έχει διαφοροποιηθεί για τη μεταφορά της από τους κλειστούς στους ανοιχτούς χώρους - τι να κάνεις τα drones-πυγολαμπίδες όταν έχεις τις οθονάρες! Ο Hetfield φαίνεται να γουστάρει πολύ το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο μιλάει για το τι μπορεί να πάθει κανείς από τη φήμη. Την έμπνευση την έχει αντλήσει από ένα ντοκιμαντέρ που είδε για τη ζωή της Amy Whinehouse. Έχοντας μάλλον και ο ίδιος μπουχτίσει από φήμη και θέλοντας να αυτοπροστατευτεί, όταν δεν περιοδεύει με τους Metallica είναι σχεδόν αόρατος - απ’ όσο ξέρω, δεν έχει καν social media.

Metallica

Η κάλυψη της συναυλίας σε ζωντανό χρόνο στις πέντε τεράστιες οθόνες γινόταν με κάμερες που βρίσκονταν παντού στο γήπεδο. Οι πιο εντυπωσιακές ήταν αυτές που κρέμονταν από καλώδια πάνω από τη σκηνή, αλλά και πάνω από εμάς, ταξιδεύοντας από τη μια άκρη στην άλλη. Κάποιες φορές, έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί ματαίως να αποκωδικοποιήσει τον τρόπο κίνησης και συγχρονισμού των συρματόσχοινων και των τροχαλιών!

Στην τιμή του εισιτηρίου συμπεριλαμβάνεται πλέον και το να κατεβάσει κάποιος την επίσημη ηχογράφηση της συναυλίας σε μορφή mp3 στον υπολογιστή του, χρησιμοποιώντας έναν μοναδικό κωδικό. Συνήθως αυτή γίνεται διαθέσιμη λίγες μέρες μετά την πραγματοποίησή της και η όλη υπηρεσία λέγεται "scan your ticket". Παρεμπιπτόντως, οι συνδρομητές του nugs.net - της σελίδας δηλαδή που διαχειρίζεται τις επίσημες ηχογραφήσεις συναυλιών των περισσότερων συγκροτημάτων - μπορούν να streamάρουν ολόκληρες τις συναυλίες των Metallica τόσο σε ήχο, όσο πλέον και σε επαγγελματικό βίντεο. Από τη στιγμή που οι Metallica είναι ένα από τα μεγαλύτερα brands στη μουσική, κινήσεις σαν αυτές πολλές φορές δείχνουν τον δρόμο για την κατεύθυνση που θα κινηθούν τα συναυλιακά και εμπορικά δρώμενα τα επόμενα χρόνια.

Metallica

Όταν ο Hetfield άρχισε τις ερωτήσεις προς τη "Metallica family" σχετικά με το αν θέλει κάτι heavy - με τους πάντες φυσικά να κραδαίνουν τα χέρια τους και να κραυγάζουν άναρθρα μεν, καταφατικά δε - κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα για το "Sad But True". Κι αυτό θα το προτιμούσα να εναλλάσσεται με κάνα "Wherever I May Roam" για παράδειγμα, αλλά είπαμε... ο Lars συνήθως ξέρει καλύτερα! Το μπάσο του Rob ακούγεται πεντακάθαρα στον live ήχο των Metallica και τώρα που βρίσκεται στη μπάντα τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι είναι πολύ σημαντικό γρανάζι γι’ αυτούς.

Ο Hammett δεν έχει συνεισφέρει στον τελευταίο δίσκο. Ναι, ξέρουμε, «έχασε το κινητό». Πέραν αυτού, ο τύπος έχει γράψει και παίξει στην καριέρα του πάρα πολλά εμβληματικά solos σε τραγουδάρες. Αυτή την περίοδο φαίνεται ότι είναι αρκούντως νηφάλιος ώστε κάθε βράδυ να έχει τρομερή απόδοση και να μας θυμίζει τι κιθαρίστας έχει υπάρξει. Ακόμα και στο "Halo On Fire", το οποίο δεν έχει γράψει, το solo που παίζει είναι αξιομνημόνευτο και τα τελευταία δύο λεπτά του κομματιού είναι το καλύτερό του σημείο. Το δε sing along, πήγε σύννεφο!

Metallica

Είχαμε φτάσει στο καθιερωμένο σημείο που οι δύο «παλιοί» παίρνουν τις ανάσες τους και ο Kirk με τον Rob κάνουν μια απόπειρα διασκευής ενός κομματιού σχετικού με τη χώρα ή την πόλη στην οποία βρίσκονται. Στην περίπτωσή μας ακούστηκε ένα τραγούδι από τους Iris, μια κατά πώς φάνηκε πολύ γνωστή ρουμανική μπάντα, μιας και κυριολεκτικά όλο το στάδιο (εντάξει, εκτός από τους ξένους) τραγουδούσε τους στίχους. Έπειτα ο Rob έμεινε μόνος στη σκηνή και σόλαρε με το μπάσο του, ενώ στις οθόνες εμφανίζονταν εικόνες του εκλιπόντος Cliff Burton. Εικάζω ότι αρκετοί από τους παρευρισκόμενους ίσως και να μην ήξεραν καν ποιος ήταν ο συγκεκριμένος. Προφανώς και δεν ήταν υποχρεωμένοι να ξέρουν. Το γεγονός όμως ότι οι Metallica δεν ξεχνάνε τον χαμένο τους αδερφό ακόμα και μετά από 33 χρόνια, τους ανεβάζει στα μάτια μου. Δεν μπορεί να μην το κάνουν από την καρδιά τους αυτό το tribute.

Με την επιστροφή της τετράδας στη σκηνή, ακούσαμε το "St. Anger". Δεν άλλαξα γνώμη ούτε για το τραγούδι, ούτε για τον δίσκο. Ακόμα και σήμερα μου μοιάζει ένας μουσικός ψιλοαχταρμάς. Από εκεί και πέρα όμως και για σαράντα περίπου λεπτά, το ένα χτύπημα διαδέχτηκε το άλλο. Το "One" και το "Master Of Puppets" παίχτηκαν το ένα πίσω από το άλλο και ήταν τα τραγούδια στα οποία το κοινό είχε τις πιο έντονες αντιδράσεις - ειδικά στο "Master". Εντάξει, τι να λέμε τώρα, πρόκειται για τραγούδια-ναυαρχίδες του heavy metal. Άσε που ακούσαμε και τραγούδι από το AJFA με μπάσο!

Metallica

Ξαφνικά στο μπροστινό μέρος του διαδρόμου, δηλαδή ουσιαστικά μέσα στον κόσμο, αναδύθηκε ένα drum kit. Ο Lars περπάτησε κι αυτός στον διάδρομο και έφτασε μπροστά-μπροστά, παίρνοντας θέση πίσω από αυτό το drum kit, ενώ ο James τον προλόγισε λέγοντας ότι επιτέλους έχει τη θέση που θέλει "up front", υπονοώντας ότι το επιθυμεί διακαώς. Πάρε ασήκωτο "For Whom The Bell Tolls", πάρε και "Κουΐπιν Ντέθ-α" στο καπάκι. Κι όταν ο James ρωτάει τι θέλουμε ν’ ακούσουμε, έχει έρθει η ώρα για το "Seek & Destroy". Παλιότερα δε με ενθουσίαζε τόσο στα live, όμως πλέον, με τον συγκεκριμένο εκπληκτικό ήχο που το παίζουν, πραγματικά το απολαμβάνω κάθε φορά.

Metallica

Το κλείσιμο του set λοιπόν έγινε με μια απίστευτη all-star πεντάδα από τα '80s, από τέσσερις διαφορετικούς δίσκους, στους οποίους μάλιστα δεν περιλαμβάνεται ο πιο γνωστός τους. Καταλαβαίνετε για τι κατάλογο και για τι impact μιλάμε, επομένως.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζαν στη Ρουμανία στη συγκεκριμένη περιοδεία, οπότε λογικά το πρώτο τραγούδι του encore θα ήταν το “Spit Out The Bone”, σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ο Lars βγάζει το setlist για κάθε πόλη που παίζουν. Πράγματι, με την επάνοδο των Metallica στη σκηνή άρχισαν οι πρώτες νότες της κομματάρας. Παρ’ όλη την προσμονή μου για το συγκεκριμένο όμως, μπορώ να πω ότι η εκτέλεση δεν ανταποκρίθηκε στις μεγάλες μου προσδοκίες, μιας και κάτι με χάλασε, με πιθανότερο σενάριο τον κάπως μπουκωμένο ήχο. Πράγμα πολύ περίεργο, διότι σε όλο το υπόλοιπο live από το δεύτερο τραγούδι και μετά ήταν πραγματικά σεμιναριακός και εντυπωσιακότατος για ανοιχτό χώρο.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Metallica, για όποιον δεν το ξέρει, έχουν τον ίδιο μηχανικό ήχου στις συναυλίες τους από το 1984. Πρόκειται για τον "Big" Mick Hughes από το Birmingham (της Αγγλίας, όχι της Alabama), ο οποίος έχει χάσει μόνο δύο συναυλίες για λόγους υγείας εδώ και 35 χρόνια. Μάλιστα, είναι ο μηχανικός τον οποίο επέλεξαν οι Led Zeppelin για να τους κάνει τον ήχο στο reunion show τους στον Λονδίνο το 2007. Οπότε, ένα ερώτημα για τον τερατώδη ήχο που βγάζουν οι Metallica στις συναυλίες τους, ίσως μόλις να απαντήθηκε.

Τα δύο κομμάτια με τα οποία μας αποχαιρέτησαν ήταν μάλλον και τα δημοφιλέστερά τους. Στο "Nothing Else Matters", το οποίο όλο λέω ότι δε θέλω να ακούσω πάλι, αλλά κάθε φορά μου αρέσει, ο Hetfield έδειξε στην κάμερα την πένα του, όπως κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια. Η πένα ήταν ειδική για τη συγκεκριμένη βραδιά, έχοντας την Αψίδα του Θριάμβου του Βουκουρεστίου βαμμένη στα χρώματα της ρουμανικής σημαίας στη μια πλευρά και την ημερομηνία της συναυλίας στην άλλη. Μετά το τέλος του "Enter Sandman", του απόλυτου απλού rock ύμνου, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθώ να ακούω, η τετράδα μας πλημμύρισε με τέτοιες πένες, τις οποίες πέταξε κατά εκατοντάδες. Πιάσαμε κι εμείς! Όλοι οι Metallica πήραν τον λόγο ο ένας μετά τον άλλον, μίλησαν από λίγο, έκαναν το κομμάτι τους και φάνηκαν να περνάνε πολύ καλά, με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους. Όπως και στα δικά μας.

Πάμε να κάνουμε μια σύνοψη σε όλο αυτό το κατεβατό.

Metallica

Ο Hetfield είναι ο απόλυτος rock/metal frontman. Ο alpha male των frontmen. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος έμαθε τους Metallica στην εφηβική του ηλικία, άσχετα με ποιον δίσκο συνέβη αυτό, και δεν ήθελε να γίνει ο Hetfield όταν μεγαλώσει. Τώρα πια λέει περισσότερο για οικογένειες και για αγάπες, κάθε φορά όμως που θα ζητήσει να φωνάξουμε, να σηκώσουμε τα χέρια μας ή να κάνουμε το οτιδήποτε, όλοι σαν στρατιωτάκια ακολουθούμε. Και τον βλέπεις ότι ακόμα ο άτιμος χαίρεται σαν παιδάκι και πωρώνεται με τον κόσμο.

Metallica

Η απόδοση του Hammett κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, παίζει τα μέρη του φοβερά και είναι σχεδόν αλάνθαστος. Πολλή όρεξη από τον Kirk, που είναι ένα σπουδαίο κομμάτι των Metallica. Ο Trujillo είναι πια ένας από τους Metallica και το μπάσο του έχει δώσει ακόμα περισσότερο όγκο στον ζωντανό ήχο της μπάντας. Όσο για τον Lars, η ιστορία έχει δείξει πια ότι ο Lars ξέρει καλύτερα...

Metallica

Σε διάφορες οπαδικές μικρολεπτομέρειες και trivia, να πούμε ότι ο Hetfield φορούσε ζώνη της οποίας η τεράστια αγκράφα έγραφε PAPA HET, ενώ πλέον έχει χαίτη, κολλημένα μαλλιά και μουστάκι τύπου Hulk Hogan. Ο Hammett εξακολουθεί να βάφει τα νύχια του μαύρα σαν γκοθάς, ενώ στον Rob φορέσανε πάλι τη γνωστή, μπασκετική μπλούζα που κοντεύει να γίνει δεύτερο δέρμα - με αυτήν την είδαμε στην Αθήνα τόσο το 2007, όσο και το 2010. «Μα καλά, είναι δυνατό να συζητάμε για την εξωτερική εμφάνιση ενός μουσικού; Η μουσική δεν είναι που έχει σημασία;» θα αναρωτηθεί κανείς. «Μα καλά, είναι δυνατό να κοιτάζουμε την κάθε λέξη που λέει ο Hetfield και να την αναλύουμε;», θα αναρωτηθεί κάποιος δεύτερος. «Μα καλά, κοιτάτε τι φοράνε;», θα ακουστεί δίπλα κάποιος τρίτος. Ασήμαντα μεν, έχουν όμως κι αυτά τη σημασία τους. Και κυρίως, την πλάκα τους!

Το setlist είναι φτιαγμένο ώστε να μη φύγει κανείς δυσαρεστημένος. Κάθε βράδυ ακούγονται τα "must", ακούγονται τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο, ακούγονται και μια-δυο εκπλήξεις. Ποτέ κανείς δε θα είναι απολύτως ευχαριστημένος, αλλά όταν έχεις ένα τέτοιο back catalogue, είναι αδύνατο να ευχαριστήσεις απόλυτα τους πάντες. Το setlist ήταν πολύ καλό και το "Hardwired... To Self-Destruct" δώσει στους Metallica πέντε χρόνια επαγγελματικής ζωής τουλάχιστον. Να δείτε που και του χρόνου, γι’ αυτό θα περιοδεύσουν.

Metallica

Το όλο σκηνικό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό και τεράστιο, παραπέμποντας σε γιγάντιες περιοδείες τύπου "Bridges To Babylon" των Rolling Stones (άλλωστε, τις ίδιες γιγαντοοθόνες είχαν χρησιμοποιήσει οι Stones στη "No Filter" περιοδεία τους το 2017) και "360 Tour" των U2. Αν το καλοσκεφτούμε, οι Metallica είναι σήμερα ένας οργανισμός με status κοντινό με αυτό των δύο προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Η συγκεκριμένη παραγωγή είναι τεράστια και εκατοντάδες άνθρωποι δουλεύουν για να απολαύσουμε το άρτιο αποτέλεσμα που βλέπουμε και ακούμε.

Κάποιες διαχρονικές, ρητορικές καθαρά, απορίες περιλαμβάνουν ερωτήματα όπως το πώς είναι δυνατόν ο Hetfield να παίζει αυτά τα πράγματα που παίζει στην κιθάρα και ταυτόχρονα να τραγουδάει και το πώς είναι δυνατόν να φαίνονται ακόμα και σήμερα τόσο φρέσκοι και ορεξάτοι ενώ έχουν πετύχει τα πάντα στην καριέρα τους.

Οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι σχετικά απλές, συγκεκριμένες και χαρακτηρίζουν την πλειονότητα των εξαιρετικά επιτυχημένων ανθρώπων. Καταρχάς, σίγουρα έχουν ταλέντο. Έπειτα, σίγουρα έχουν σχέδιο. Μετά, σίγουρα έχουν πειθαρχία. Ενδιάμεσα, σίγουρα είχαν και τύχη. Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι ότι για να τα επιτύχουν όλα αυτά που έχουν επιτύχει και για να βρίσκονται στο σημείο που βρίσκονται σήμερα, έχουν επαγγελματισμό και έχουν ρίξει ασταμάτητη ΔΟΥΛΕΙΑ.

Metallica

Οι Metallica είναι μια μπάντα που, κυριολεκτικά, έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές οπαδών. Πρόκειται για τη μπάντα που με το "Black Album" έβαλε το metal στα σαλόνια και το έκανε προσιτό σε πολύ κόσμο. Είναι η μπάντα που έχει βγάλει το "Master Of Puppets", ίσως το καλύτερο metal album που έχει βγει ποτέ. Είναι η μπάντα που έχει πολλάκις αψηφήσει τις επιθυμίες και τα «θέλω» του καθενός για να κάνει αυτό που γουστάρει, βγαίνοντας σχεδόν πάντα δικαιωμένη και ισχυρή. Και εν έτει 2019, 38 ολόκληρα χρόνια μετά από τη δημιουργία της, είναι ακόμα εδώ, παρούσα, relevant, δυναμική, σύγχρονη, ακμαία, εμπνευσμένη.

Τα επόμενα βήματά τους τα έχουν ήδη σχεδιάσει. Ένα από αυτά περιλαμβάνει την επανάληψη, μετά από 20 χρόνια, συναυλιών με τη συμφωνική ορχήστρα του San Francisco στις αρχές Σεπτέμβρη, οι οποίες θα βιντεοσκοπηθούν για να γίνουν ταινία. Την ταινία μάλιστα θα έχουμε τη δυνατότητα να την απολαύσουμε και στις ελληνικές αίθουσες στις αρχές Οκτωβρίου.

Παρεμπιπτόντως, την ημέρα της συναυλίας δημοσιοποιήθηκε ότι το ίδρυμα των Metallica "All Within My Hands", με την πολύ σημαντική βοήθεια της Mastercard, έκανε μια δωρεά ύψους 250.000 € για την ανέγερση του πρώτου παιδιατρικού ογκολογικού κέντρου στη Ρουμανία. Η Ρουμανία είναι μια χώρα όπου η θνησιμότητα από καρκίνο βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Metallica

Του χρόνου λογικά θα ξανάρθουν στην Ευρώπη. Ελπίζω να επισκεφτούν και την Ελλάδα στα τελευταία «σκουπίσματα» που θα κάνουν για το "Hardwired... To Self-Destruct", αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι και σίγουρο. Όμως, με καλό σχεδιασμό, μπορεί κάποιος να κλείσει ένα ταξίδι με ανεκτό κόστος και να επισκεφθεί και ένα μέρος στο οποίο δεν έχει πάει, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά... του τερπνού. Άλλωστε, στη ζωή είναι απαραίτητη και η τέρψη. Και μια συναυλία Metallica, προσφέρει εγγυημένη τέρψη. Γιατί καλά θα περάσει και ο περιστασιακός οπαδός, που ενδεχομένως τους βλέπει για πρώτη φορά, αλλά και ο πιο φανατικός οπαδός, που ενδεχομένως τους βλέπει για πολλοστή φορά, ακόμα και στην ίδια περιοδεία.

Το Rocking τους είδε στη Μπολόνια, τους ξαναείδε στη Μπολόνια, τους είδε στο Λονδίνο, τους είδε και τώρα στο Βουκουρέστι. Με όποιον τρόπο μπορούμε και με λίγη καλή θέληση, ας απολαύσουμε τη μεγαλύτερη μπάντα του σκληρού ήχου για όσο ακόμα έχουμε την τύχη να παίζει σε αυτό το υψηλότατο επίπεδο μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Το αξίζουν ΦΟΥΛ.

Οι φωτογραφίες είναι του drenie και έρχονται κατ' ευθείαν από τον λάκκο με τα φίδια!

SETLIST


Hardwired
The Memory Remains
Ride the Lightning
The God that Failed
The Unforgiven
Now That We're Dead
Moth Into Flame
Sad but True
Halo on Fire
St. Anger
One
Master of Puppets
For Whom the Bell Tolls
Creeping Death
Seek & Destroy

Encore:

Spit Out the Bone
Nothing Else Matters
Enter Sandman

  • SHARE
  • TWEET