Loreena McKennitt live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τον Γιάννη Βόλκα, 01/07/2009 @ 02:42
29/06/09, Θέατρο Βράχων, Αθήνα
Είναι μερικές φορές που η ζωή σε οδηγεί μόνη της εκεί που θέλει εκείνη. Σα μια πανέμορφη γυναίκα στην οποία δεν μπορείς να αντισταθείς, σε παίρνει από το χέρι και μπορεί να αλλάξει τον προορισμό σου χωρίς να καταλάβεις τίποτα.
Η μέρα ξεκίνησε με τελείως διαφορετική μουσικά διάθεση, την οποία χάλασε το κατά τα άλλα ποιητικότατο φαινόμενο της βροχής πάνω από το μέρος που θα έβλεπα για πρώτη φορά τους Motley Crue. Ο Θεός της μουσικής, όμως, έσπευσε πολύ γρήγορα να επουλώσει τις πληγές και να στεγνώσει τη μουσκεμένη καρδιά του οπαδού, προσφέροντας απλόχερα το δώρο της αρμονίας.
Το Θέατρο Βράχων έγινε το καταφύγιο του υπογράφοντα από την κακοτυχία που τον ακολούθησε δις σε έναν τόπο έξω από τα σύνορα της πόλης, υπενθυμίζοντας του τη δέουσα προσοχή που πρέπει πάντοτε να δίνει στις μουσικές επιλογές του. Η Loreena McKennitt δεν ήταν καν η πρώτη του επιλογή για την ημέρα αυτή κι όμως κατέληξε να γίνει μόνιμη επιλογή τις τελευταίες μέρες σε κάθε αναζήτηση μελωδικών συναισθημάτων και μόνιμη εκτόνωση κάθε ανθρώπινης τάσης για φυγή.
Είναι πολύ επικίνδυνο πραγματικά το παρόν κείμενο να συνεχίσει την έντονη γραφικότητα του για ένα και μοναδικό λόγο. Η Loreena McKennitt δεν εμφανίστηκε απλά στη σκηνή δίνοντας μια συναυλία. Έλαβε θέση μπροστά στο πέτρινο τοπίο και άγγιξε για δύο ώρες περίπου τις καρδιές όλων αυτών των ανθρώπων που γέμισαν πραγματικά το χώρο.
Η μυστηριακή εμφάνιση, δίχως καμία, αρχικά, τάση επαφής με το κοινό ήθελε τις χορδές ενός μαγικού οργάνου, όπως είναι η άρπα, να ξεκινήσουν το πολύ όμορφο ταξίδι μέσα από τις νότες του "She Moved Through The Fair" .Η σκηνή γεμάτη από καταπληκτικούς μουσικούς ως συνοδοιπόρους και η πορεία δε μπορεί παρά να μείνει αξέχαστη.
Θα ήταν πραγματικά ύβρη αν άρχιζα να γράφω για τεχνικά θέματα, όπως είναι αυτό της ηχοληψίας, που ήταν άλλωστε εξαιρετική, ή για διαδικαστικά, όπως ήταν αυτό της ταλαιπωρίας τόσων ανθρώπων που περίμεναν μέχρι και τελευταία στιγμή να προμηθευτούν με εισιτήρια τα ταμεία του θεάτρου. Η Loreena McKennitt είναι μια εξαιρετική μουσικός που γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί τη μουσική της για να προκαλεί στον ακροατή ποικίλα συναισθήματα. Κι αν αυτό επιτυγχάνεται μέσω του απρόσωπου ψηφιακού δίσκου, τότε η αμεσότερη επαφή μιας συναυλίας μπορεί να κάνει αυτά τα συναισθήματα εμπειρία ζωής.
Η μπάντα δεμένη, σα να μιλάμε για τις χορδές της ίδιας κιθάρας ή για τα πλήκτρα του ακορντεόν της McKennitt. Ο φωτισμός λιτός και μυστηριακός, αναδεικνύοντας την έντονα χρωματισμένη φωνή της. Κάθε κομμάτι ένας ακόμα σταθμός. Κάθε νότα που χτυπούσε στα βράχια ένα ακόμη βήμα προς τον προορισμό σου. Κάθε στίχος μια ακόμη εικόνα που αφήνεις πίσω σου.
Η μαγική φωνή της McKennitt, το όχημα που σε ταξιδεύει από τις φανταστικές χώρες των ξωτικών στο "Santiago", περνάει ακόμα και από τη χώρα μας ("Sacred Shabbat" - «Από Ξένο Τόπο»), πηγαίνει Ανατολικά ("The Gates Of Istanbul") και συναντά στο δρόμο της κι άλλους ταξιδιώτες, όπως είναι ο "Marco Polo", σε ένα δρόμο που ποτέ δεν τελειώνει ("Never-Ending Road") .
Τα δύο encore της συναυλίας έμοιαζαν πολύ λίγα για να ολοκληρώσουν αυτό που είχε ξεκινήσει. Το "Tango To Evora" ήταν το μήνυμα ότι το ταξίδι αυτό τελειώνει. Κι όμως το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Αυτή είναι μια απλή στάση, ένας μικρός σταθμός. Η Loreena McΚennitt μας θύμισε άλλη μια φορά πόσο όμορφο είναι να αφήνεις τον εαυτό σου τελικά να οδηγείται από μια τόσο όμορφη κοπέλα, όπως είναι η ζωή, με προορισμό άγνωστο και μέσο το θείο δώρο της μουσικής.
Setlist:
01. She moved through the Fair
02. The Gates of Istanbul
03. The Mummer's Dance
04. Bonny Portmore
05. Marco Polo
06. Dante's Prayer
07. The Bonny Swans
08. Caravanserai
09. Raglan Road
10. Santiago
11. Sacred Shabbat(Από Ξένο Τόπο)
12. The Lady of Shalott
13. Beneath a Frygian Sky
14. Penelope's Song
---------------------------------
15. Tango to Evora
16. The Old Ways
---------------------------------
17. Never-Ending Road
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Θάνο Μπαλτσαβιά και τον Γιάννη Κοτζιά για τη συμβολή τους στο setlist...
28/06/09, Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη
Το καλοκαίρι των ακυρώσεων, των βροχών και των ηλεκτρικών καταιγίδων, του άγχους και της λύπης χιλιάδων μουσικόφιλων σε όλη τη χώρα. Μόνο η Καναδή ιέρεια Loreena McKennitt θα μπορούσε να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης.
Αν και η αναβολή πριν μερικές εβδομάδες, λόγω των προβλημάτων υγείας της μητέρας της, είχε προκαλέσει, ευτυχώς προσωρινή, απογοήτευση, η ανακοίνωση τριών νέων ημερομηνιών σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Αθήνα έφερε πίσω τα χαμόγελα στα χείλη των πολυάριθμων θαυμαστών της.
Η Μονή Λαζαριστών αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ο ιδανικός χώρος για τέτοιου είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις, αφήνοντας το Μέγαρο Μουσικής για τους δήθεν λάτρεις της μουσικής και τους wannabe ποιοτικούς καλλιτέχνες.
Οι δύο περίπου ώρες που κράτησε το σετ της αιθέριας ερμηνεύτριας κύλησαν σα νερό. Ο χώρος κατάμεστος από ένα ποικιλόμορφο κοινό. Από εξηντάρηδες μέχρι νέους. Μεταλλάδες, gothsters, κάθε καρυδιάς καρύδι, με κοινό χαρακτηριστικό το ανοιχτόμυαλο μουσικό γούστο.
Η ομάδα μουσικών που πλαισιώνε τη μαγική φωνή έπαιξε άριστα το ρόλο της, προσφέροντας έναν κρυστάλλινο, παραμυθένιο ήχο. H Loreena, με ελαφριές, σα νεραϊδα, κινήσεις, μεταφερόταν από το ένα μουσικό όργανο στο άλλο, δείχνοντας τη μουσική της παιδεία, ενώ προλόγιζε το κάθε κομμάτι με ιστορίες από τα άπειρα ταξίδια της ανά τον κόσμο. Από τα καραβάνια της ανατολής μέχρι τη Σιβηρία και από την πατρίδα της στον Καναδα μέχρι την Ιαπωνία, την Ιρλανδία και τη Σκωτία, γνώρισε τους λαούς του κόσμου, τις συνήθειες τους, αλλά πάνω από όλα έβρισκε την πρώτη ύλη για να δημιουργήσει τη μουσική της.
Πέρα από τις νότες, η ομορφία στη Loreena McKennitt βρίσκεται στον ευγενικό, σεμνό χαρακτήρα της και την όμορφα πειστική ομιλία της.
Μέσα σε δύο ώρες ακούστηκαν σχεδόν τα πάντα. Μελωδίες ανατολίτικες, ιστορίες από τους αγαπημένους της Κέλτες, έγχορδα που άλλαζαν από το μπουζούκι σε '70s progressive riffs που θα ζήλευαν οι Camel (οι οπαδοί του βρετανικού συγκροτήματος να τσεκάρουν οπωσδήποτε το "The Bonny Swans"). O ορισμός της world και folk μουσικής.
Το τέλος της βραδιάς βρήκε όλο το κοινό με ένα πλατύ χαμογέλο, λες και τα προβλήματα του είχαν, ως δια μαγείας, εξαφανιστεί. Όλα έδειχναν πιο όμορφα και γαλήνια, έστω και προσωρινά. Αυτή είναι η ομορφιά της μουσικής...
Είναι μερικές φορές που η ζωή σε οδηγεί μόνη της εκεί που θέλει εκείνη. Σα μια πανέμορφη γυναίκα στην οποία δεν μπορείς να αντισταθείς, σε παίρνει από το χέρι και μπορεί να αλλάξει τον προορισμό σου χωρίς να καταλάβεις τίποτα.
Η μέρα ξεκίνησε με τελείως διαφορετική μουσικά διάθεση, την οποία χάλασε το κατά τα άλλα ποιητικότατο φαινόμενο της βροχής πάνω από το μέρος που θα έβλεπα για πρώτη φορά τους Motley Crue. Ο Θεός της μουσικής, όμως, έσπευσε πολύ γρήγορα να επουλώσει τις πληγές και να στεγνώσει τη μουσκεμένη καρδιά του οπαδού, προσφέροντας απλόχερα το δώρο της αρμονίας.
Το Θέατρο Βράχων έγινε το καταφύγιο του υπογράφοντα από την κακοτυχία που τον ακολούθησε δις σε έναν τόπο έξω από τα σύνορα της πόλης, υπενθυμίζοντας του τη δέουσα προσοχή που πρέπει πάντοτε να δίνει στις μουσικές επιλογές του. Η Loreena McKennitt δεν ήταν καν η πρώτη του επιλογή για την ημέρα αυτή κι όμως κατέληξε να γίνει μόνιμη επιλογή τις τελευταίες μέρες σε κάθε αναζήτηση μελωδικών συναισθημάτων και μόνιμη εκτόνωση κάθε ανθρώπινης τάσης για φυγή.
Είναι πολύ επικίνδυνο πραγματικά το παρόν κείμενο να συνεχίσει την έντονη γραφικότητα του για ένα και μοναδικό λόγο. Η Loreena McKennitt δεν εμφανίστηκε απλά στη σκηνή δίνοντας μια συναυλία. Έλαβε θέση μπροστά στο πέτρινο τοπίο και άγγιξε για δύο ώρες περίπου τις καρδιές όλων αυτών των ανθρώπων που γέμισαν πραγματικά το χώρο.
Η μυστηριακή εμφάνιση, δίχως καμία, αρχικά, τάση επαφής με το κοινό ήθελε τις χορδές ενός μαγικού οργάνου, όπως είναι η άρπα, να ξεκινήσουν το πολύ όμορφο ταξίδι μέσα από τις νότες του "She Moved Through The Fair" .Η σκηνή γεμάτη από καταπληκτικούς μουσικούς ως συνοδοιπόρους και η πορεία δε μπορεί παρά να μείνει αξέχαστη.
Θα ήταν πραγματικά ύβρη αν άρχιζα να γράφω για τεχνικά θέματα, όπως είναι αυτό της ηχοληψίας, που ήταν άλλωστε εξαιρετική, ή για διαδικαστικά, όπως ήταν αυτό της ταλαιπωρίας τόσων ανθρώπων που περίμεναν μέχρι και τελευταία στιγμή να προμηθευτούν με εισιτήρια τα ταμεία του θεάτρου. Η Loreena McKennitt είναι μια εξαιρετική μουσικός που γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί τη μουσική της για να προκαλεί στον ακροατή ποικίλα συναισθήματα. Κι αν αυτό επιτυγχάνεται μέσω του απρόσωπου ψηφιακού δίσκου, τότε η αμεσότερη επαφή μιας συναυλίας μπορεί να κάνει αυτά τα συναισθήματα εμπειρία ζωής.
Η μπάντα δεμένη, σα να μιλάμε για τις χορδές της ίδιας κιθάρας ή για τα πλήκτρα του ακορντεόν της McKennitt. Ο φωτισμός λιτός και μυστηριακός, αναδεικνύοντας την έντονα χρωματισμένη φωνή της. Κάθε κομμάτι ένας ακόμα σταθμός. Κάθε νότα που χτυπούσε στα βράχια ένα ακόμη βήμα προς τον προορισμό σου. Κάθε στίχος μια ακόμη εικόνα που αφήνεις πίσω σου.
Η μαγική φωνή της McKennitt, το όχημα που σε ταξιδεύει από τις φανταστικές χώρες των ξωτικών στο "Santiago", περνάει ακόμα και από τη χώρα μας ("Sacred Shabbat" - «Από Ξένο Τόπο»), πηγαίνει Ανατολικά ("The Gates Of Istanbul") και συναντά στο δρόμο της κι άλλους ταξιδιώτες, όπως είναι ο "Marco Polo", σε ένα δρόμο που ποτέ δεν τελειώνει ("Never-Ending Road") .
Τα δύο encore της συναυλίας έμοιαζαν πολύ λίγα για να ολοκληρώσουν αυτό που είχε ξεκινήσει. Το "Tango To Evora" ήταν το μήνυμα ότι το ταξίδι αυτό τελειώνει. Κι όμως το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Αυτή είναι μια απλή στάση, ένας μικρός σταθμός. Η Loreena McΚennitt μας θύμισε άλλη μια φορά πόσο όμορφο είναι να αφήνεις τον εαυτό σου τελικά να οδηγείται από μια τόσο όμορφη κοπέλα, όπως είναι η ζωή, με προορισμό άγνωστο και μέσο το θείο δώρο της μουσικής.
Setlist:01. She moved through the Fair
02. The Gates of Istanbul
03. The Mummer's Dance
04. Bonny Portmore
05. Marco Polo
06. Dante's Prayer
07. The Bonny Swans
08. Caravanserai
09. Raglan Road
10. Santiago
11. Sacred Shabbat(Από Ξένο Τόπο)
12. The Lady of Shalott
13. Beneath a Frygian Sky
14. Penelope's Song
---------------------------------
15. Tango to Evora
16. The Old Ways
---------------------------------
17. Never-Ending Road
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Θάνο Μπαλτσαβιά και τον Γιάννη Κοτζιά για τη συμβολή τους στο setlist...
Δημήτρης Μπάρμπας
28/06/09, Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη
Το καλοκαίρι των ακυρώσεων, των βροχών και των ηλεκτρικών καταιγίδων, του άγχους και της λύπης χιλιάδων μουσικόφιλων σε όλη τη χώρα. Μόνο η Καναδή ιέρεια Loreena McKennitt θα μπορούσε να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης.
Αν και η αναβολή πριν μερικές εβδομάδες, λόγω των προβλημάτων υγείας της μητέρας της, είχε προκαλέσει, ευτυχώς προσωρινή, απογοήτευση, η ανακοίνωση τριών νέων ημερομηνιών σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Αθήνα έφερε πίσω τα χαμόγελα στα χείλη των πολυάριθμων θαυμαστών της.
Η Μονή Λαζαριστών αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ο ιδανικός χώρος για τέτοιου είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις, αφήνοντας το Μέγαρο Μουσικής για τους δήθεν λάτρεις της μουσικής και τους wannabe ποιοτικούς καλλιτέχνες.
Οι δύο περίπου ώρες που κράτησε το σετ της αιθέριας ερμηνεύτριας κύλησαν σα νερό. Ο χώρος κατάμεστος από ένα ποικιλόμορφο κοινό. Από εξηντάρηδες μέχρι νέους. Μεταλλάδες, gothsters, κάθε καρυδιάς καρύδι, με κοινό χαρακτηριστικό το ανοιχτόμυαλο μουσικό γούστο.
Η ομάδα μουσικών που πλαισιώνε τη μαγική φωνή έπαιξε άριστα το ρόλο της, προσφέροντας έναν κρυστάλλινο, παραμυθένιο ήχο. H Loreena, με ελαφριές, σα νεραϊδα, κινήσεις, μεταφερόταν από το ένα μουσικό όργανο στο άλλο, δείχνοντας τη μουσική της παιδεία, ενώ προλόγιζε το κάθε κομμάτι με ιστορίες από τα άπειρα ταξίδια της ανά τον κόσμο. Από τα καραβάνια της ανατολής μέχρι τη Σιβηρία και από την πατρίδα της στον Καναδα μέχρι την Ιαπωνία, την Ιρλανδία και τη Σκωτία, γνώρισε τους λαούς του κόσμου, τις συνήθειες τους, αλλά πάνω από όλα έβρισκε την πρώτη ύλη για να δημιουργήσει τη μουσική της.
Πέρα από τις νότες, η ομορφία στη Loreena McKennitt βρίσκεται στον ευγενικό, σεμνό χαρακτήρα της και την όμορφα πειστική ομιλία της.
Μέσα σε δύο ώρες ακούστηκαν σχεδόν τα πάντα. Μελωδίες ανατολίτικες, ιστορίες από τους αγαπημένους της Κέλτες, έγχορδα που άλλαζαν από το μπουζούκι σε '70s progressive riffs που θα ζήλευαν οι Camel (οι οπαδοί του βρετανικού συγκροτήματος να τσεκάρουν οπωσδήποτε το "The Bonny Swans"). O ορισμός της world και folk μουσικής.
Το τέλος της βραδιάς βρήκε όλο το κοινό με ένα πλατύ χαμογέλο, λες και τα προβλήματα του είχαν, ως δια μαγείας, εξαφανιστεί. Όλα έδειχναν πιο όμορφα και γαλήνια, έστω και προσωρινά. Αυτή είναι η ομορφιά της μουσικής...
Γιάννης Βόλκας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
