The Haunted, Descending @ Fuzz, 29/03/09

Η ανακοίνωση της επικείμενης εμφάνισης των The Haunted στη χώρα μας, εν μέσω μίας περιόδου συναυλιακού οργασμού, ναι μεν αποτέλεσε ευχάριστη είδηση, με έκανε όμως να αναρωτηθώ κατά πόσο θα ανταποκρινόταν το φιλοθεάμον κοινό, τα πορτοφόλια του οποίου έχουν επιβαρυνθεί ιδιαίτερα αυτό τον καιρό. Η απορία μου λύθηκε γρήγορα όταν μπήκα τελικά στο club της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.

To Fuzz το είχα επισκεφτεί δύο με τρεις φορές πριν αρκετά χρόνια, όταν ακόμα ονομαζόταν Club 22, και καμία από αυτές δεν ήταν για να παρακολουθήσω συναυλία. Επομένως δεν είχα ιδέα για το πώς είναι διαμορφωμένος ο χώρος και τι ακουστική έχει το μέρος. Με την πρώτη ματιά, χωροταξικά, τίποτα δε φάνηκε να έχει αλλαχθεί. Το Fuzz είναι ένα κλασσικό trendy club που έτυχε να το χρησιμοποιούν και για live. Μισοάδειο την ώρα που μπήκα, αλλά με τον κόσμο να προσέρχεται συνεχώς, κόσμος στον οποίο κυριαρχούσαν οι μικρές ηλικίες κυρίως. Δεν εξεπλάγην. Οι Haunted είναι πολύ δημοφιλής μπάντα στην Ελλάδα, προβάλλεται δεόντως και είναι και είναι από τα πρώτα πράγματα που θα ακούσει κάποιος φρέσκος στον κόσμο του metal (υποθέτω τουλάχιστον).

Προσπερνάω τις μεταλλο-συζητήσεις και πάω κατευθείαν στο ζουμί της Κυριακάτικης εμφάνισης. Η ώρα έναρξης του live -παραδόξως- τηρήθηκε αυστηρά και έτσι στις 20:30 οι Descending βρίσκονταν στη σκηνή, ξεκινώντας τη συναυλία. Κάπου εκεί ο χρόνος σταμάτησε και δεν έλεγε να πάρει μπρος. Από τα πιο βαρετά support group που έχω δει, για κανα σαραντάλεπτο μας τυράννησαν με κοινότυπα neo-thrash riff-άκια και χιλιοπαιγμένες μελωδίες, στέλνοντας μας να αναζητήσουμε παρηγοριά στις μπύρες που σέρβιρε το μπαρ. Δε μπορώ να πω ότι δεν είχαν όρεξη, ούτε ότι αποδώσανε άσχημα. Θα ήμουν άδικος. Απλά η μουσική τους δε βοήθησε καθόλου, μα καθόλου την κατάσταση.



Μία κατάσταση που δυστυχώς δε βελτιώθηκε καθόλου με την είσοδο των Σουηδών. Παρότι μπήκαν φουριόζοι και πολύ δυναμικά, η έναρξη της συναυλίας με το "Little Cage" από τον τελευταίο (μέτριο προς κακό) δίσκο τους ήταν ένα από τα πιο χλιαρά ανοίγματα που έχω βιώσει γενικά. Πόσο μάλλον, δε, όταν μιλάμε για ένα thrash live. Δυστυχώς και η συνέχεια ήταν ανάλογη. Τα τραγούδια των δύο τελευταίων δίσκων, που πλειοψήφησαν στο set list, αποδείχτηκαν ιδιαίτερα αδύναμα, φέρνοντας προς τα έξω μία ακατανίκητη παρόρμηση να ανάψεις κανέναν αναπτήρα, λες και είσαι σε συναυλία του Χατζηγιάννη. Φυσικά ούτε αυτό, ούτε ο μουντός ήχος φάνηκαν να ενοχλούν την πλειοψηφία του κοινού που αντέδρασε σα να βρισκόταν σε παροξυσμό από τις πρώτες νότες της μπάντας.



Τα είδαμε όλα. Ασταμάτητο mosh από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας, πολύ headbanging, όπως είναι φυσικό, μέχρι και wall of death παίχτηκε σε κάποια φάση. Για μένα το live ξεκίνησε κάπου προς τη μέση όταν το "In Vein" με ανάγκασε να αρχίσω να κουνάω ρυθμικά το σβέρκο. Προφανώς κάτι παρόμοιο ίσχυσε και για το δίμετρο frontman των The Haunted.



Εκεί που ο Peter Dolving, για 15 με 20 λεπτά, δε μας είχε πει ούτε ένα «καλησπέρα», παρά έβγαζε τα σωθικά του στο μικρόφωνο, ξαφνικά άλλαξε. Άρχισε να μιλάει στο κοινό, προλόγιζε κομμάτια και έγινε ιδιαίτερα φιλικός, σφίγγοντας ξανά και ξανά τα χέρια όσων βρίσκονταν στις πρώτες σειρές. Μπορεί να πρόκειται για ένα εμφανώς ιδιόρρυθμο άτομο, δε μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός ότι είναι ένας από τους καλύτερους frontmen που έχω δει ζωντανά και πάνω απ' όλα είναι αληθινός. Ζει τα κομμάτια επί σκηνής και ό,τι λέει πραγματικά το πιστεύει. Δεν προσπαθεί απλά να εντυπωσιάσει.



Το ίδιο ισχύει και για την υπόλοιπη μπάντα. Οι ικανότητες των μελών είναι αναμφισβήτητες -κρίνοντας και από τους Haunted αλλά και από τα υπόλοιπα group στα οποία έχουν συμμετέχει- και μας το απέδειξαν και την Κυριακή. Σχεδόν άψογες εκτελέσεις, με πολύ ενέργεια πάνω στο σανίδι, οι The Haunted είναι μία καλολαδωμένη μηχανή που παράγει ασταμάτητα riff. Αν τους είχε βοηθήσει και ο ήχος, νομίζω ότι η εμφάνιση στο Fuzz θα ήταν μία από τις καλύτερες τους στην Ελλάδα.



Μοναδικό παράπονο η διάρκεια, αφού μετά από μία ώρα και κάτι ψιλά μας καληνύχτισαν με το "Hate Song", βάζοντας μεν φωτιά στους ήδη κουρασμένους από το ανελέητο κοπάνημα οπαδούς, αλλά αφήνοντας τους στα κρύα του λουτρού μετά. Επίσης δεν πρέπει να παραλείψω να αναφέρω ότι το highlight της βραδιάς δεν ήταν κάτι κατά τη διάρκεια του live, αλλά το crowd surfing του Dolving στο τέλος! Πραγματικά απίστευτος τύπος.



Συνοπτικά μπορούμε να μιλήσουμε για μία πολύ δυνατή, αλλά συνάμα επαγγελματική εμφάνιση, στην οποία θα μπορούσαν να χωρέσουν δύο-τρία τραγουδάκια ακόμα. Από τα παλιά κατά προτίμηση. Αν και το καλύτερο θα ήταν την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν να ξεχάσουν παντελώς ότι έχουν κυκλοφορήσει τα "The Dead Eye" και "Versus". Εις το επανιδείν λοιπόν.

Set list:
Little Cage
The Drowning
Trespass
The Flood
The Medication
Moronic Colossus
D.O.A
All Against All
In Vein
Trenches
Dark Intentions
Bury Your Dead
Faultline
99
No Compromise
The Fallout
Bullet Hole
Hate Song