Ghost

Οι Ghost είναι η μπάντα φαινόμενο της τρέχουσας δεκαετίας. Ένα συγκρότημα που ξεκινώντας στηρίχτηκε πολύ στο μυστήριο της ταυτότητας των μελών της και γενικότερα στο gimmick της όλης φάσης, αλλά που στη συνέχεια εξελίχτηκε τόσο πολύ καλλιτεχνικά, που το να αναφερόμαστε σε αυτούς απλά ως «η μπάντα με τις μάσκες και τον Πάπα» πλέον είναι αστείο.

Κι αν στο "Meliora" κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους πως υπάρχει και μπόλικη ουσία πίσω από τα άγνωστα πρόσωπα του Papa Emeritus και των Nameless Ghouls, στο "Prequelle" συνθετικά απομακρύνονται αρκετά από το σκοτεινό και heavy μοτίβο του προκατόχου του, δίνοντας μας ξανά έναν δίσκο συνόλου, αλλά αυτή τη φορά με πολύ μεγαλύτερο συνθετικό εύρος και την πομπώδη και pop-ίζουσα αισθητική να είναι πολύ πιο έντονη.

Το βασικό θέμα με το οποίο καταπιάνονται οι στίχοι είναι η πανδημία που ξέσπασε κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα (14ος αιώνας), γνωστή ως Μαύρη Πανώλη και η οποία ξεκλήρισε σχεδόν το ένα τρίτο του τότε πληθυσμού της Ευρώπης. Αν και το θέμα παραείναι βαρύ, οι σχεδόν κυνική προσέγγιση στη γραφή τους φέρνει μάλλον χαμόγελα παρά θλίψη, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το -εντυπωσιακό είναι η αλήθεια- εξώφυλλο, ενώ η παραγωγή δια χειρός Tom Dalgety είναι καταπληκτική, αναδεικνύοντας και την παραμικρή ηχητική λεπτομέρεια και φανερώνει τον επαγγελματισμό με τον οποίο προσεγγίζουν οι Ghost τα πράγματα.

Στα της μουσικής τώρα, οι Σουηδοί όπως ανέφερα και πιο πάνω, εδώ ξεφεύγουν πολύ συνθετικά σε σχέση με τις παλιότερες δουλειές τους. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν και οι πανέμορφες ενορχηστρώσεις. Ο τρόπος που αναπτύσσουν τα τραγούδια ακόμα και στις πιο απλές heavy φόρμες είναι αξιοθαύμαστος και φανερώνουν το πόσο δουλέψανε πάνω στη δημιουργία του δίσκου, χωρίς να αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους. Το πιο απλό παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ, είναι το πρώτο single που δώσανε στη δημοσιότητα και τον τρόπο που διαχειρίζονται τα ρεφρέν και το solo.

Το "Rats" είναι ένα τραγούδι «σίγουρη επιτυχία», με το groove στα τύμπανα να αποθεώνει τη δυνατή και κολλητική βασική μελωδία και θα αποτελέσει την εμπορική ναυαρχίδα του δίσκου μαζί με το "Dance Macabre" που έχει όλα τα καλά κλισέ μιας μεγάλης επιτυχίας. Φαντεζί μπασογραμμή, μειλίχια φωνητικά που αγαλλιάζουν την ψυχή, τις lead κιθάρες να παίζουν τη βασική φωνητική μελωδία, την παύση με μόνο ντραμς και φωνή. Γηπεδικές καταστάσεις δηλαδή, που ο κόσμος θα τραγουδάει "I wanna be with tsou in the moonlight" αντί για "I wanna bewitch​ you in the moonlight" χωρίς να νιώθει την παραμικρή ενοχή.

Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να εστιάσει κάποιος μόνο στην εμπορική πλευρά του "Prequelle". Και θα ήταν λάθος γιατί τα δυο ορχηστρικά τραγούδια του δίσκου -και όχι μόνο- περιέχουν πάρα πολύ καλή μουσική και τα οποία δείχνουν πως οι Ghost θέλουν να αναπτύσσουν τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους, χωρίς να προσκολλώνται απαραίτητα στην ευθύτητα των πιασάρικων συνθέσεων. Τόσο το "Miasma" όσο και το "Helvetesfönster" αποπνέουν μια έντονη '70s prog αισθητική, κυρίως λόγω της χρήσης των synthesizer. Εκτός από το όμορφο χτίσιμο, εντύπωση θα κάνουν το σολιστικό όργιο στο πρώτο με χρήση ακόμα και σαξοφώνου, ενώ στο δεύτερο το ala Elton John πιάνο και η μεσαιωνική folk αισθητική.

Θα πρέπει όμως να γίνει κάποιου είδους αναφορά στο καταπληκτικό "Faith" με τη neoclassical metal εισαγωγή, το βαρύ και ασήκωτο riff και το βιρτουόζικo (που λέει ο λόγος) solo, στο υπερπιασάρικο "Witch Image", στις πανέμορφες μελωδίες του "See The Light", αλλά και στο "Life Eternal" το οποίο κλείνει τον δίσκο και που δείχνει πόσο έχουν εξελιχτεί. Αποβάλλοντας τον σκοτεινό (aka «σατανικό») μανδύα παρόμοιων προσπαθειών, μας δίνουν ένα πανέμορφο τραγούδι με πολύ δυνατά και φορτισμένα πολυφωνικά μέρη στο οποίο καταπιάνονται στιχουργικά με την αιώνια ζωή και δείχνουν να ακροβατούν κάπου ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.

Οι Ghost δεν έχουν ανάγκη να είναι μια metal μπάντα, γιατί πολύ απλά δεν είναι μια αμιγώς metal μπάντα. Μπορεί να μπαίνουν στο ράφι που γράφει «σκληρός ήχος», αλλά νομίζω πως πλέον ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων που δεν χωρά κάτω από ταμπέλες. Κι αν οι πιο σκληροί οπαδοί δείχνουν να τους απαξιώνουν, καλύτερα θα ήταν να κοιτάνε τη μεγαλύτερη εικόνα που υπάρχει εδώ. Οι Σουηδοί δεν ήρθαν για να σώσουν το metal. Δώσανε όμως μια φρέσκια πνοή στη σκληρή μουσική που τόσο έχει ανάγκη και με το "Prequelle" θα διευρύνουν ακόμα περισσότερο την οπαδική τους βάση προσηλυτίζοντας ακόμα περισσότερο κόσμο στη μουσική τους και κατά συνέπεια στον heavy ήχο γενικότερα. "It’s A Long Way To The Top..." λένε οι AC/DC, αλλά στους Ghost χρειάστηκαν μόλις τρεις Πάπες και οκτώ χρόνια για να ανέβουν στην κορυφή. Αν θα παραμείνουν εκεί μένει να το δούμε.

Αν κάποιος είναι πλήρως συμφιλιωμένος με την pop πλευρά του εαυτού του μπορεί στο "Prequelle" να ακούσει ακόμα και τον δίσκο της χρονιάς.