Kylesa

Μεγάλο συγκρότημα, το οποίο μετά από χρόνια πειραματισμού και εξέλιξης, κατάφερε να φτάσει σε σημείο να παράγει μοναδική και ξεχωριστή μουσική που το χαρακτηρίζει. Από τα hardcore και crust περάσματα του παρελθόντος και τις sludge και stoner στιγμές της εξέλιξής τους, ερχόμαστε σε έναν ήχο άκρως προοδευτικό, μεθοδικά ψαγμένο και ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο. Αυτό το ψυχεδελικό groov-άρισμα είναι ξεκάθαρα και αποκλειστικά δικός τους ήχος.

Ξανά, ο Phillip Cope, όπως και στον προηγούμενο δίσκο, ασχολείται με την παραγωγή, τον ήχο και την ηχογράφηση. Συμφωνώ και επαυξάνω στις δηλώσεις του, ότι σε αυτό τον δίσκο δώσανε το είναι τους και είναι ίσως ο πλέον ειλικρινής και ακατέργαστος δίσκος που έφτιαξαν ποτέ. Δεν είναι ο καλύτερος  τους, αλλά ο ήχος πραγματικά διαφέρει αρκετά από όλα τα προηγούμενα. Είναι ώριμοι και αυτό το διακρίνεις πανεύκολα. Η εξέλιξη αυτή και το χαλάρωμα τους, λογικά θα κάνει τον σκληροπυρηνικό μεταλά φίλο τους να γκρινιάξει. Ό,τι έγινε δηλαδή και με μπάντες όπως οι Mastodon και οι Baroness.

Βέβαια, εδώ, με το άνοιγμα του δίσκου και το "Crusher" παρότι η ψυχεδέλεια ξεπροβάλει περήφανα, θα διαπιστώσεις ότι οι βαριές metal κιθάρες δεν έφυγαν εντελώς. Σε κάποια περάσματα αυτό το βαρύ stoner metal που γεμίζει τα ηχεία, είναι πειστικό (αλλά λίγο). Τι να πω για τον επόμενο "Inward Debate" του οποίου το rhythm section σπέρνει. Ο ρυθμός τους με τα χαμηλά γραμμένα φωνητικά του δίνουν αυτή την ατμοσφαιρική προσέγγιση που τους πάει και σου φτιάχνει την διάθεση χωρίς πολλά πολλά τεχνάσματα. Μάγκικο. Λίγο πιο ρυθμικό stoner metal από το συνηθισμένο. Βαριά ψυχεδέλεια σε συνεχή εξαιρετικό ρυθμό. Κάθε κομμάτι διαθέτει αυτές τις σταθερές. Ο ρυθμός και η ατμόσφαιρα είναι οι βασικοί πυλώνες, αλλού με περισσότερο βάρος κι αλλού με περισσότερο βάθος. Έρχεται το "Moving Day" που σε ξεγελάει με παραμορφώσεις και τεχνάσματα που θυμίζουν πρώιμο shoegaze. Αλλά κι αυτό τελικά θα καταλήξει σε ένα συνδετικό κομμάτι που ουσιαστικά σε εισάγει στο πανέμορφο "Lost And Confused". Εδώ έχουμε ένα παραισθησιογόνο κομμάτι που είναι ότι ακριβός αγαπάμε επί χρόνια στους Kylesa. Αυτό το δικό τους. Το ξεχωριστό, το πρώιμο, το έντονο, το ρυθμικά βαρύ και αρκετά πωρωτικό. Που να ήξερες ότι ακολουθεί το "Shaping The Southern Sky"... Βαρύ κι ασήκωτο. Heavy. Riffάρες σκαλίζουν βαθιά. Φτυαρίζουν τόνους ατμόσφαιρας. Νομίζω ότι έχουμε ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά και συνάμα τόσο ρυθμικά και βαριά. Εντάξει, δεν είναι αυτό που ψάχνεις από το metal. Έχουν βαριά στοιχεία, αλλά το rock τους είναι ψυχεδελικό, είναι ατμοσφαιρικό, είναι σκονισμένο και νότιο, αλλά μην ψάχνεις να βρεις sludge δόσεις πλέον εδώ. Είναι μια σύνθεση που κλείνει σαν heavy metal ύμνος του παρελθόντος, σαν το πιο heavy rock '80s κομμάτι της ιστορίας τους.

Στα επόμενα "Falling" και "Night Drive" οι τόνοι πέφτουν ακόμα πιο πολύ. Βατές και γλυκές μελωδίες που δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους σημείο και χαοτικές ατμόσφαιρες κυρίως μέσω των φωνητικών. Το "Blood Moon" που ακολουθεί έχει μια παλιομοδίτικη goth ένταση που θυμίζει προσπάθειες των Paradise Lost. Ιδέα καθόλου ταιριαστή με την μπάντα κατά την γνώμη μου. Το "Growing Roots" μετά, δίνει πάλι λίγο σκόνη στον ήχο τους και υπενθυμίζει τις ρίζες της μπάντας. Θορυβώδες και φορτωμένο συνθετικά, παρουσιάζει μερικά κοφτά σημεία που σε σπρώχνουν να γύρεις ρυθμικά το σβέρκο σου. Κάπου όμως όλη η ενορχήστρωση χωλαίνει και δεν δείχνει το πραγματικό συνθετικό ταλέντο τους. Το "Out Of My Mind" κλείνει τον δίσκο (στην περιορισμένη έκδοση περιμένουμε επιπλέον μια διασκευή στο "Paranoid") επίσης με μια goth rock υφή, γρατζουνάει λίγο παραπάνω με μια προσπάθεια απόδοσης κολοσσιαίων riff που και αυτά χάνονται στην αδιαφορία και μονοτονία της σύνθεσης.

Είναι υπνωτικοί και μελωδικοί όσο ποτέ. Ακούγονται πιο ανεξάρτητοι. Φτιάχνουν εξαιρετικούς ρυθμούς, αλλά ξέχασαν την λάσπη που τους χαρακτήριζε. Άφησαν πίσω τους ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας τους... Έδιωξαν ότι sludge κατάλοιπα τους είχαν μείνει και γέμισαν τον ήχο τους με heavy psych ιδέες και προοδευτικές rock καταστάσεις. Αυτά δεν είναι απαραίτητα κακά, αλλά δεν είναι τα δυνατά τους σημεία. Ήταν πάντα το κερασάκι στην τούρτα των σκληρών, stoner ή sludge ρυθμών τους και όχι η βάση των συνθέσεων και το στήριγμα της ενορχήστρωσης. Με εξαίρεση δύο εξαιρετικές συνθέσεις που εκθείασα και παραπάνω, το υπόλοιπο δεν θα δελεάσει πολλούς. Δεν θέλω να είμαι καχύποπτος με τις αλλαγές, αλλά εντελώς προσωπικά, γουστάρω τα δυνατά τους σημεία περισσότερα από τα εξελιγμένα μεν, αλλά πολύ βατά και ήρεμα ψυχεδελικά τους. Παραμένουν οι μάστορες του ρυθμού και μάλλον ήρθε η ώρα να προσεγγίσουν και hard rock, ίσως blues, ψυχεδελικά μέχρι και gothic ακροατήρια.