King Gizzard And The Lizard Wizard, Montero @ Fuzz, 16/03/18

Λίγο πριν εκπνεύσει το '17, στο πρώτο μου κείμενο για το παρόν site (με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τα παιδιά που το τρέχουν για τη δυνατότητα έκφρασης), το οποίο αφορούσε τους King Gizzard And The Lizard Wizard, είχα τελειώσει με τη φράση: «Ραντεβού στο κάγκελο». Το live είχε μόλις ανακοινωθεί και ο ενθουσιασμός μεγάλος. Να μην τα ξαναλέμε, οι Gizzard είναι από τις πιο καυτές μπάντες του πλανήτη αυτήν τη στιγμή και δεν είναι πολλές οι φορές που έχουμε τη δυνατότητα σε αυτή τη χώρα να βλέπουμε μια μπάντα στο απόγειο της δόξας της. Βέβαια η παραπάνω φράση περισσότερο μια προτροπή ενθουσιασμού ήταν, παρά μια κυριολεξία. Εξάλλου, σχεδόν νομοτελειακά «το κάγκελο», το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής είχε καταληφθεί από νεαρότερους - επιτέλους μία συναυλία που έχει τέτοιους - κι έτσι σε εμάς αντιστοιχούσε η γνωστή θέση «μπροστά αριστερά δίπλα στο bar». - Σοφότερος άνθρωπος από εμένα, κάποτε είχε πει ότι «κάποιος/οι βολεύονται σε ένα χώρο και τον "κατακτούν", όταν ξέρουν ακριβώς πού θα σταθούν, ακόμα και αν είναι η δεύτερη φορά που πηγαίνουν εκεί».

Χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση από το ανακοινωμένο πρόγραμμα, στις 21:20 ακριβώς, ανεβαίνει στη σκηνή του Fuzz ο ενδιαφέρον τύπος που ακούει στο όνομα Montero. Προερχόμενος από τη Μελβούρνη ο Benji Montero, καρτουνίστας και πολυσχιδής μουσικός, για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους που μάλλον χρίζουν ψυχίατρο, έχει αφήσει την αυστραλιανή μεγαλούπολη και ζει τα τελευταία ένα- δυο χρόνια στη Αθήνα, την οποία χρησιμοποιεί σαν βάση για τα καλλιτεχνικά του εγχειρήματα. Για να είναι ακόμα πιο ευέλικτος στα μουσικά, η μπάντα που έστησε για να τον συνοδεύει, απαρτίζεται αποκλειστικά από μέλη ελληνικών συγκροτημάτων (Acid Baby Jesus, Voyage Limpid Sound, Devamp Javou). Με αυτήν τη σύνθεση περιόδευσαν ανά την Ευρώπη σαν support act του Mac Demarco και άρα ήταν κάπως αναμενόμενο το να είναι ένα απόλυτα δεμένο συγκρότημα, μία «κανονική» μπάντα με ιδιαίτερη χημεία και διακριτούς ρόλους.

Ο ίδιος ο Montero «την είχε άνετα τη σκηνή», γνώριζε ότι ο κόσμος από κάτω δεν είχε πάει γι’ αυτόν και ότι στην πλειοψηφία του δεν ήταν προετοιμασμένος να ακούσει την περίεργη, ιδιοσυγκρασιακή pop που παίζει, πράγμα που ευτυχώς δεν τον εμπόδισε καθόλου από το να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Όπως ακριβώς και στο πρόσφατο, τρίτο, άλμπουμ "Performer", έτσι και τώρα, στις στιγμές που έφερνε σε Ariel Pink ήταν απολαυστικός, ενώ σε αυτές που κοιτούσε προς το Soft Rock (η αναβίωση του οποίου εξελίσσεται σε μάστιγα - θα αναφερθούμε μελλοντικά σε αυτό), με έχανε αρκετά. Πέρα, όμως, από το ότι το απολάμβανε ιδιαίτερα ο ίδιος, κατάφερε και παρέσυρε ακόμα και τους φαινομενικά πιο δύσπιστους με πρώτο και καλύτερο τον τύπο με τα δυο ράστα δίπλα μου, που ενώ στην αρχή ξεστόμισε κάτι του στιλ τιναφτορε, στο τέλος είχε πάρει τον κολλητό του αγκαλιά και χορεύανε...

...Φαστ φοργουορντ 30 λεπτά μετά, ο ίδιος τύπος με τα ίδια δυο ράστα έχει βγάλει ήδη μπλούζα, την ανεμίζει σαν κασκόλ και κάνει pogo κάτω από τους ήχους του "Billabong Valley" (μάλλον δηλαδή, ποτέ δεν τα κατάφερα με τους τίτλους των Gizzard). Είμαστε στη μικροτονική φάση του set, σε αυτήν που πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η, κουρδισμένη σε ανατολίτικες κλίμακες, περίφημη «κίτρινη μπανάνα». Η κιθάρα - σήμα κατατεθέν - μιας ολόκληρης περιόδου των Gizzard (βέβαια είναι κάπως αστείο το ότι διήρκησε τρεις μήνες), αυτή που έδωσε το όνομα στον δίσκο που εκτόξευσε τους Αυστραλούς. Οι οποίοι κάνουν ακριβώς αυτό που θα περίμενε ο κάθε οπαδός τους. Μπήκαν πολύ δυναμικά, με γκολ από τα αποδυτήρια, όπως είναι ένα τραγούδι σαν το "Rattlesnake" και συνέχισαν ακριβώς έτσι. Ο ήχος άψογος, πράγμα αρκετά δύσκολο αν σκεφτεί κανείς τα 64156 διαφορετικά όργανα και κουρδίσματα που έχουν. Ο κόσμος από κάτω γουστάρει πολύ και δείχνει παροιμιώδη εξοικείωση με ολόκληρο το υλικό που ακούει. Είναι σίγουρο ότι αυτό το εμφατικό sold out (δέκα ημέρες πριν δεν υπήρχε δείγμα εισιτήριου) δεν έχει γίνει εξαιτίας ενός ή δύο hit. Έτσι και αλλιώς δεν έχουν ακριβώς τέτοια οι Gizzard. Οι δίσκοι τους ως επί το πλείστον είναι γραμμένοι για να ακούγονται ολόκληροι. Αυτό το sold out, αν με ρωτάτε, έγινε εξαιτίας του οργανωμένου χάους που διέπει τον κάθε ένα από τους δίσκους τους ξεχωριστά, είτε πρόκειται για τους πιο ψυχεδελικούς, είτε για τους πιο σκληρούς, είτε για τους πιο πειραματικούς.

Και αυτό ακριβώς το οργανωμένο χάος ήταν που εμπόδισε τη συναυλία να απογειωθεί, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και αυτιά. Περίμενα αυτή η ορμή των τραγουδιών να απελευθερωθεί ζωντανά και αυτά να ανοίξουν ή να κλείσουν, δεν έχει σημασία η διάρκεια, να βγει ένα χέρι, να με αρπάξει απ’ το λαιμό και να με κολλήσει στον τοίχο. Εκείνοι ήταν άψογοι εκτελεστές, τα έκαναν όλα όπως πρέπει μην παρεξηγηθώ, αλλά αυτό το όπως πρέπει είναι αυτό που μάλλον τελικά με χάλασε. Μπορεί να έφταιγε ότι ήταν το τελευταίο live της περιοδείας τους και υπήρχε η απόλυτα δικαιολογημένη κόπωση.

Nα μην ξεχνάμε ότι τον τελευταίο 1,5/2 χρόνο είναι στον δρόμο και όταν όχι, γράφουν δίσκους. Μπορεί σε αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από την αρχή της διαδρομής τους μέχρι τώρα το «πράγμα» να σοβάρεψε απότομα και αναγκαστικά να μετατράπηκαν σε πιο «επαγγελματίες», μπορεί τους πετύχαμε εκτός φόρμας, μπορεί απλά να είχα υπερβολικές προσδοκίες. Σίγουρα όμως το set τους ήταν απόλυτα ισορροπημένο και βασίζονταν κατά κύριο λόγο στα περσινά άλμπουμ και το "Nonagon Infinity". Μέχρι και το αγαπημένο "Crumbling Castle" έπαιξαν ολόκληρο, αλλά αν το χρονομετρούσα είμαι σίγουρος ότι θα ήταν μέχρι δευτερόλεπτου ίδιο με τη στουντιακή εκτέλεση.

Οριακά το γλίτωσα το εγκεφαλικό όταν είδα τον Stu Mackenzie να κρατά ένα φλάουτο και να έρχεται μπροστά στο μικρόφωνο. Φέρνει στο μυαλό άλλες εικόνες με στάσεις πελαργού και άλλα τέτοια που καλό θα είναι να ξεχάσουμε. Ευτυχώς αυτό κράτησε λίγο και ακολούθησε το "Gamma Knife" που ακόμα και ανάποδα να το παίξεις θα είναι κομμάταρα από τις λίγες.

Μιάμιση ώρα μετά την εναρκτήρια νότα οι King Gizzard And The Lizard Wizard μας χαιρέτησαν για καληνύχτα. Ήξεραν ακριβώς πότε και πού έπρεπε να σταματήσουν. Ο τύπος με τα δύο ράστα δίπλα μου που είχαν ξεχτενιστεί όσο μπορούν να ξεχτενιστούν δυο ράστα, είχε καθίσει κάτω, γυμνός εννοείται, και φώναζε ασθμαίνοντας: "We want more".

Το επόμενο απόγευμα πέτυχα σε ένα δισκάδικο δύο πιτσιρικάδες - δεν θα ήταν πάνω από δεκαέξι με τίποτα. Ο ένας φορούσε την μπλούζα Gizzard που πουλούσαν στο merch, με το που είδαν το βινύλιο του "Polygondwanaland" στην προθήκη έτρεξαν να το πιάσουν.

- Ακριβό, είπε ο ένας. Θα μαζέψω λεφτά τώρα στα γενέθλια μου να το πάρω.
- Παιδιά πήγατε στο live; Τους ρώτησα εγώ. 
- Ναι, εννοείται, μου απάντησαν αφού με έκοψαν από πάνω μέχρι κάτω. Εσείς;
- Nαι πήγα, τους είπα μαζεύοντας τα κομμάτια μου από τον πληθυντικό. Για πείτε μου, σας άρεσε;
- Μόνο; Ηταν καιγαμωφοβερομεγαληκαβλα, μου απάντησαν με γουρλωμένα μάτια και μια φωνή.

Μου έχει λείψει αυτό το βλέμμα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος