Ηχοτοπία, Athens Computer Undergound @ Temple Athens, 16/11/19
Το soundtrack της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται
Έχουμε την τύχη σαν συντάκτες να καλύπτουμε πολλές συναυλίες κάθε εβδομάδα και να παρουσιάζουμε στους αναγνώστες την οπτική μας γι’ αυτό που είδαμε και ακούσαμε. Το live των Ηχοτοπία μαζί με Athens Computer Undergound είναι από τις στιγμές που το κείμενο αυτό χάνει την αξία του μπροστά στην εικόνα που αντίκρυσα στο κατάμεστο Temple. Κόσμος όλων των ηλικιών έδωσε το παρόν το περασμένο βράδυ του Σαββάτου και είχε την ευκαιρία να βυθιστεί στους απόκοσμους ήχους και τις εικόνες των δύο αυτών οπτικοακουστικών project. Προσπαθήστε λοιπόν να φέρετε στο μυαλό σας την εικόνα ενός παλλόμενου πλήθους σε συνδυασμό με ηλεκτρονικούς ήχους οι οποίοι έχουν παραχθεί από τη φλυαρία της Αθήνας και μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση που μόλις δημιουργήθηκε στη φαντασία σας προσθέστε τα λόγια του Τάκη Μόσχου από την ταινία "Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται" του 1984 και τότε θα καταλάβετε πως ήταν μια αξιομνημόνευτη νύχτα.
Η μετάσταση των Regressverbot ακούει στο όνομα Athens Computer Underground και συνεχίζει την εμμονή για τα συνθεσάιζερ και ειδικότερα αυτών που εκπέμπουν '80s ατμόσφαιρα. Ο καλλιτέχνης που πρόσφατα κυκλοφόρησε τη σύνθεση "Με Το Φως Στα Μάτια" κινήθηκε σε χορευτικά μονοπάτια με τη βοήθεια από τα εκατοντάδες κουμπάκια που είχε στον εξοπλισμό του και μας έκανε αμέσως να μπούμε στον ρυθμό της δικής του λογικής. Εκκεντρική ηλεκτρονική μουσική και εικόνες από την ταινία Sophie's Place του 1986 συμπλήρωσαν το παζλ των οραμάτων επιστημονικής φαντασίας που μάλλον είχε ο δημιουργός καθώς έπλαθε τους ήχους του. Μάλιστα ο κόσμος ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την παραμόρφωση και τον πειραματισμό που ζήτησε λίγο ακόμη από το πάρτυ του Athens Computer Underground και αυτός έκλεισε το set χαρίζοντας μας τη "Melancholia".
Βυθισμένοι λοιπόν στη μουσική που δεν εκπέμπεται από τα κλασσικά όργανα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους Ηχοτοπία που με εξαιρετική επιδεξιότητα μας παρουσίασαν το καινούργιο τους άλμπουμ "Χωρίς Ταχύτητα". Όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι θέλουν τα live τους να μοιάζουν με ένα οπτικοακουστικό ταξίδι το οποίο θα σε μεταφέρει από τη μια νότα στην άλλη σαν ασανσέρ. Ακούγοντας τη σειρήνα της εισαγωγής τους και βλέποντας στην οθόνη τις μορφές των Κλέοβι και Βίτων να ξεπροβάλλουν αρχίσαμε όλοι να κινούμαστε έτσι όπως προστάζει η μελωδία από το τραγούδι "Αύριο Θα Φύγω". Ο Παναγιώτης Τομαράς και ο Στέφανος Κωσταντινίδης κατάφεραν να μας μεταφέρουν σε techno και synth pop ήχους με φόντο την Αθήνα που τόσο αγαπούν να αναλύουν. Συνθέσεις όπως "Ευθείες Γραμμές" και "Πριν Ανάψει Το Φεγγάρι" σε κάνουν να πιστεύεις πως η punk μουσική μεταμφιέστηκε και έβαλε το ηλεκτρονικό της πέπλο. Δεν πρόκειται για κάτι απόκοσμο και ξένο. Όλοι οι ήχοι που ακούστηκαν για κάποιο λόγο ήταν οικείοι στο κοινό το οποίο έδωσε απλόχερα τα εύσημα του στο σχήμα. Φυσικά από το set τους δεν έλλειψαν οι αναφορές που τους έκαναν γνωστούς στους ακροατές. Η νουάρ αισθητική των προηγούμενων δεκαετιών αποτυπωνόταν κάθε τόσο στην οθόνη και οι σκηνές από τις ξεχωριστές ελληνικές ταινίες όπως ο "Δράκος" και "Πυρετός Στην Άσφαλτο" βρίσκονταν εκεί φτιαγμένες με χαρακτηριστικό τρόπο έτσι ώστε όχι απλά να θυμίζουν εκείνη την εποχή αλλά μέσα από αυτή το σχήμα κάνει το σχόλιο του για το σήμερα.
Μετά από τις συνθέσεις "Προσοχή", "Μαζί", "Τζέλλα", "Νύχτες" και "Κίνδυνος" η ώρα είχε περάσει και το live έπρεπε να λήξει. Το κοινό όμως τους επέβαλλε να ανέβουν ξανά στη σκηνή και να παίξουν το "Σύμπαν" από το καινούργιο τους μουσικό εγχείρημα μαζί με τη χαρακτηριστική "Αθήνα" που μας αποκαλύπτει πως αυτή η πόλη κάτω από τα αρώματα και τις φλυαρίες της είναι βρώμικη. Πόσο ωραία θα ήταν το πάρτυ τους να κρατούσε λίγο ακόμη;