Helstar, Stygian Oath, Hailsteel @ Κύτταρο, 09/04/23

Έξι χρόνια και δύο (περίπου) μήνες. Τόσος υπήρξε ο καιρός από την προηγούμενη εμφάνιση των Helstar στα μέρη μας, με την περίοδο που μεσολάβησε να κρίνεται μάλλον κοσμογονική. Παρόλα αυτά, οι Τεξανοί θρύλοι του US power metal φαντάζουν ως εγγύηση σε συναυλιακές συνθήκες, οπότε κάθε νέα τους επίσκεψη εδώ αποτελεί πόλο έλξης για λίγους και μυημένους στη μαγεία της μουσικής τους.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή τους. Idmon’s Aegis περιμέναμε να δούμε, Hailsteel είδαμε τελικά, με την αντικατάσταση της τελευταίας στιγμής να μην μας ενοχλεί διόλου. Βλέπετε, οι νεαροί speed metallers είχαν τη διάθεση και το τσαγανό να ανοίξουν σε μια χρονική συγκυρία που δεν τους ευνοούσε, καθώς στο γνωστό μαγαζί της Ηπείρου ακόμη υπήρχαν κυρίως «συγγενείς και φίλοι» και κόσμος ερχόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους. Παρόλα αυτά, το υλικό του "Raw Rapid Aggressive" αποδόθηκε με μια επιπλέον συναυλιακή τραχύτητα που του ταίριαζε, με την μπάντα να αφήνει τις καλύτερες των εντυπώσεων για το περιορισμένο διάστημα της εμφάνισης της.

Στους Stygian Oath, βέβαια, τέτοια ζητήματα δεν υπήρχαν, με τους βαρβάτους Maiden-ισμούς του υλικού τους και την μεγαλύτερη άνεση που έχουν αποκτήσει επί σκηνής να βγαίνουν προς τα έξω. Οι Θεσσαλονικείς είναι ανερχόμενη δύναμη στο κλασικό heavy metal γίγνεσθαι, έχουν κομματάρες που σηκώνουν αβίαστα τη γροθιά στον αέρα και αποτέλεσαν μια ιδανική επιλογή support, χάρη στις έντονες US metal παραπομπές της μουσικής τους. Μάλιστα, οι αρκετά πιο έντονες εκτελέσεις - σε σχέση με τις στουντιακές εκδοχές - λειτούργησαν υπέρ τους, ζεσταίνοντας το μισογεμάτο χώρο, λίγο πριν την εμφάνιση των headliners.

Σαν déjà vu από έξι χρόνια νωρίτερα, οι Helstar θα καλούνταν να παίξουν σε ακόμη έναν μισογεμάτο/μισοάδειο χώρο της αθηναϊκής νύχτας, θα αντιμετώπιζαν ξανά προβλήματα με το ταξίδι τους προς τη χώρα μας και, τελικά, θα χάριζαν άλλη μια μνημειώδη εμφάνιση σε όσους τυχερούς αποφάσισαν να παρευρεθούν.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια για να περιγραφεί επαρκώς αυτή η μυσταγωγία που αντανακλούσε κατευθείαν στα ένδοξα US metal ‘80s, με τον αειθαλή James Rivera να ακούγεται – και να δείχνει, μέσα στη βαμπιρική του αμφίεση - αειθαλής, τον ακλόνητο Larry Barragan να αποτελεί τη δημιουργική καρδιά αυτής της παραγνωρισμένης μπαντάρας, και τους πιο νεαρούς συνοδοιπόρους που έχει επιλέξει το ιστορικό ντουέτο των Τεξανών να συνεισφέρουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.

Με ένα setlist που τιμούσε την ιστορία τους, δίνοντας τη μερίδα του λέοντος στο ντεμπούτο τους αλλά μη παραβλέποντας τα ύστερα χρόνια της πλούσιας δισκογραφίας τους, οι Τεξανοί εκκίνησαν με το σκοτεινό "Dark Incarnation" από το πιο πρόσφατο EP τους, για να διασχίσουν μια ένδοξη πορεία 40 χρόνων μέσα στην επόμενη μιάμιση ώρα δράσης τους. Ο ήχος υπήρξε όπως του έπρεπε, η μπάντα ήταν απόλυτα ορεξάτη και επικοινωνούσε με κάθε τρόπο ότι γουστάρει που βρίσκεται και πάλι στη χώρα μας, ενώ δεν έλλειψαν οι έντονες επευφημίες του κοινού, που τουλάχιστον είχε αυξηθεί κάπως στις πιο μεγάλες ώρες της βραδιάς.

Ομολογουμένως, αυτό θα μπορούσε να είναι και το μοναδικό παράπονο (πέραν της μικρής εκπροσώπησης του "Nosferatu" και της μηδαμινής του "Vampiro" στο set τους) · η, για άλλη μια φορά, απογοήτευση που νιώθει κάποιος όταν αντιλαμβάνεται πως συγκροτήματα με την αδιαπραγμάτευτη ποιότητα και τις ικανότητες των Helstar, πάντοτε θα απευθύνονται σε λίγους. Ας είναι. Όσο οι ίδιοι δεν πτοούνται από τη φθορά του χρόνου και συνεχίζουν ακάθεκτοι, να δισκογραφούν και να περιοδεύουν, θα είμαστε εκεί.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά