Roger Waters @ Terra Vibe, 18/06/06

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 19/06/2006 @ 15:30
Έχει συμβεί σε όλους μας να ξυπνήσουμε και να αναρωτηθούμε αν οι εικόνες που μόλις πέρασαν από τα μάτια μας ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Προς απογοήτευση μας, είθισται στιγμές που θα ευχόμασταν να έχουμε ζήσει να είναι απλώς παιχνιδίσματα του μυαλού. Υπάρχουν και στιγμές όμως που ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε ένα από τα πιο γλυκά μας όνειρα (και μάλιστα θερινής νυκτός), αποτελούν προς τέρψιν μας μέρος της πραγματικότητας. Και τότε είναι που νιώθουμε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι. Τότε είναι που νιώθουμε πως η τύχη μας έκλεισε με νόημα το μάτι. Θα μπορούσε να είναι και αυτή ένα από τα πολλά απραγματοποίητα όνειρα.



Όμως όχι, η συναυλία του Roger Waters, του ανθρώπου του οποίου το συνθετικό μεγαλείο θα εξυμνείται στο μέλλον με τρόπο αντίστοιχο με αυτόν που εξυμνούνται στις μέρες μας τα έργα του Bach, του Beethoven και του Tchaikowsky, ήταν κάτι το οποίο έγινε... In The Flesh! Και ως ένα γεγονός που προσφέρει τόσο απλόχερα το συναίσθημα της χαράς, την αίσθηση της μαγείας και του ταξιδιού είναι κατά την άποψη μου υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τη συναυλία αυτή; Το ξεκίνημα, εν μέσω σπιθών, με το "In The Flesh"; Τη γλυκιά μελαγχολία του "Mother"; Την ψυχεδέλεια των "Set The Controls For The Heart Of The Sun", "Sheep" και "Have A Cigar"; Το αφιέρωμα στην αιώνια λιακάδα ενός τρελού (και όχι καθαρού...) μυαλού με το "Shine On You Crazy Diamond"; Tην αίσθηση της έλλειψης των αγαπημένων μας προσώπων ("Whish You Were Here"); Τις αντιπολεμικές κραυγές των "The Fletcher Memorial Home" και "Leaving Beirut"; Τα απωθημένα του σχολείου εκφρασμένα στους στίχους του "Another Brick In The Wall"; Ή μήπως το τελείωμα με διάθεση για αυτοκριτική; Είμαστε όντως... "Comfortably Numb"; Και φυσικά τι να πει κανείς για το ίσως αρτιότερο έργο της rock; Το "Dark Side Of The Moon" παίχτηκε ολόκληρο, παίχτηκε άψογα και μας θύμισε ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον στην τρέλα...

Όλα αυτά από τον Waters και την αποτελούμενη από εννέα άτομα μπάντα του, με background απίστευτα εικαστικά βίντεο και εικόνες, άλλοτε σουρεαλιστικές και άλλοτε βγαλμένες από τη ζωή και τα βιώματα του Waters.



Όσο για τον ήχο; Η λέξη «τέλειος» είναι λίγη για να τον χαρακτηρίσει. Η αίσθηση του surround ήχου από τα ηχεία που υπήρχαν γύρω από το κοινό ήταν πρωτόγνωρη και συνάμα μοναδική.

Μια συγκλονιστική εμπειρία ζωής διάρκειας 2 ωρών και 40 λεπτών που δύσκολα θα φύγει από το μυαλό μας. Ticking away the moments that make up a dull day...



Setlist:

Πρώτο μέρος: In The Flesh / Mother / Set The Controls For The Heart Of The Sun / Shine On You Crazy Diamond / Have A Cigar / Wish You Were Here / Southampton Rock / The Fletcher Memorial Home / Perfect Sense Part I / Perfect Sense Part II / Leaving Beirut / Sheep

Δεύτερο μέρος: Dark Side Of The Moon: Speak To Me / Breathe / On The Run / Time / The Great Gig In The Sky / Money / Us And Them / Any Colour You Like / Brain Damage / Eclipse

Encore: The Happiest Days Of Our Lives / Another Brick In The Wall (Part II) / Vera / Bring The Boys Back Home / Comfortably Numb


Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατόν μέσα από κάποιες λέξεις να μπορέσω να αποδώσω το μεγαλείο αυτής της εμπειρίας. Δεν πρόκειται απλά για μία συναυλία. Ήταν μια ασύγκριτη, μοναδική και ανεπανάληπτη παράσταση. Όσοι το έχασαν δεν είχαν την ευκαιρία να νοιώσουν τα απίστευτα συναισθήματα που μας έβγαζε σε κάθε κομμάτι, σε κάθε νότα ο άλλοτε frontman των Pink Floyd...



Ξεκινώντας από την αρχή, το Terra Vibe είχε αρχίσει να γεμίζει από νωρίς το απόγευμα, με αποτέλεσμα όσο πλησίαζε η ώρα της συναυλίας να δημιουργείται μία ατελείωτη ουρά στην εθνική και τα αυτοκίνητα να φτάνουν μέχρι τη διασταύρωση του Ωρωπού! Αν μη τι άλλο όλοι περπατήσαμε κάποια χιλιόμετρα! Τίποτα όμως δεν πτόησε τον κόσμο, ο οποίος έρρεε στο συναυλιακό χώρο όλος ενθουσιασμό.

Στην κυκλική οθόνη επί σκηνής η εικόνα των σφυριών μας παρέπεμπε στα γνώριμα λημέρια του "The Wall". Ο Waters συνεπής στην ώρα του έκανε την εμφάνιση του στις 21.00, όταν πλέον η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει. Τα φώτα άναψαν, τα dolby ήχησαν, ενώ στη σκηνή φωτεινά sparks μας τραβούσαν όλο και πιο μπροστά. Το set ξεκίνησε και δεν άργησε να έρθει η ώρα του πρώτου δυναμίτη - "Shine On You Crazy Diamond". Το απόλυτα αναγνωρίσιμο και καθηλωτικό riff στην κιθάρα "ταξίδεψε" το κοινό σηκώνοντας κύματα ανατριχίλας.



"Ο σταθμός στο ραδιόφωνο άλλαξε" και το νοσταλγικό "Wish You Were Here" έκανε την εμφάνιση του. Όλοι μαζί τραγουδούσαμε "...we 're just two lost souls swimming in a fish bowl year after year!". Το set δεν εμπεριείχε μόνο στιγμές από την πορεία των Floyd αλλά και από τη σόλο καριέρα του Waters. Χαρακτηριστικό ήταν το κομμάτι αφιερωμένο σε μία αραβική οικογένεια που τον φιλοξένησε σε ένα ταξίδι του στο Λίβανο. Όλη η ιστορία "έπαιζε" στην οθόνη πίσω από τη μπάντα σε μορφή εικονογραφημένων. Οι στίχοι πολιτικοποιημένοι και γεμάτοι νοήματα για τη gentleness που θα έπρεπε να κυριαρχεί στον κόσμο (ακούς George στο Texas?) μας άγγιξαν όλους.

Το διάλειμμα μας έδωσε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή και να προετοιμαστούμε για το επόμενο χτύπημα: "The Dark Side Of The Moon". Η σελήνη εμφανίστηκε και ο γνώριμος ήχος από την εισαγωγή στο "Breathe" άρχισε να ακούγεται. Εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι τα ηχητικά εφέ ήταν τόσο ζωντανά που νόμιζες ότι συνέβαιναν δίπλα σου! Τα ρολόγια που χτυπούσαν, ο ήχος των κερμάτων, τα γέλια, τρένα και αυτοκίνητα που έτρεχαν σε παρέσερναν κάπου αλλού από την κυριολεκτική τοποθεσία όπου βρισκόσουν. Τα κλασικά "Time", "Money", "Brain Damage", το μοναδικό " "Us & Them", όλα εκτελέστηκαν εκπληκτικά και άλλοτε μας ανέβαζαν, άλλοτε μας οδηγούσαν σε ψυχεδελικές διαδρομές.



Στο encore ο ήχος των ελικοπτέρων έκανε τους πάντες να ουρλιάζουν και το "Another Brick In The Wall (Part II)" δόνησε το Terra Vibe όταν χιλιάδες κόσμου απαιτούσαν "hey teacher leave the kids alone!!!". Το φινάλε μας επιφυλασσόταν μεγαλειώδες με το "Comfortably Numb", όπου στο ρεφρέν οι φωτιές που εκτινάσσονταν από τη σκηνή μας έφερναν ένα κύμα θέρμης, ενώ το σόλο στο τέλος μας απογείωσε!

Όταν παίχτηκε και η τελευταία νότα φυσικά κανείς δεν είχε διάθεση να φύγει. Αισθανόμασταν πλήρεις που βρεθήκαμε σ' αυτή τη μοναδική συναυλία αλλά ταυτόχρονα δε νοιώθαμε ότι έπρεπε να τελειώσει. Ο Waters μας έφερε κοντά σε μία εποχή που όσοι δε ζήσαμε θα θέλαμε να είχαμε αυτή την ευκαιρία και όσοι έζησαν ήθελαν να τη θυμηθούν!



Πανέμορφη βραδιά, εκπληκτικό show, εμπειρία ζωής.

  • SHARE
  • TWEET