Motorhead, The Damned, Girlschool @ Manchester Apollo Theatre, Αγγλία, 21/11/09

29/11/2009 @ 18:07
Πόσα μπλουζάκια με τον μαύρο Άσσο Μπαστούνι μπορούν να χωρέσουν εμπρός της σκηνής του νεοκλασικού Apollo Manchester Theatre; Σίγουρα πολύ περισσότερα από εκείνα που χώρεσε το καθ’ όλα προσεγμένο merchandise του club και ξετίναξε τις τσέπες μας που φώναζαν πως δεν μπορούν να αγοράσουν άλλο, χάρη στην ποικιλία και τα διάφορα memorabilia των γκρουπ που πλαισίωναν το συγκεκριμένο live. Δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα από το να βλέπει κανείς έναν τέτοιο χώρο sold out, χωρητικότητας 3500 ατόμων, με όλους εκείνους τους οπαδούς μιας μπάντας που την έχουν δει ξανά και ξανά, να θέλουν να γεμίζουν και πάλι ένα club με την αγάπη και την παρουσία τους. Περί Motorhead ο λόγος και χάρη στο δελεαστικό πακέτο των guests Girlschool και The Damned να αγγίζει μόλις τα 30 euros, δεν θέλαμε και πολύ για να «πεταχτούμε» εκτάκτως μέχρι την βορειοδυτική βρετανική πόλη.

Το νέο του «sold out» του live που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο λίγες μέρες πριν, με χαροποίησε ιδιαίτερα και μεγένθυνε ακόμη περισσότερο την αγωνία μου να δω κι εκτός συνόρων την dream team μπάντα που τόσο αγαπώ και στηρίζω όλα αυτά τα χρόνια, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην αποδοχή που χαίρει από τον κόσμο και δη, όταν παίζει «σπίτι της». Μπορεί το Manchester να μην είναι εκείνη η μεγαλούπολη που θα σε συνεπάρει με τους γοργούς και ακατάπαυστους ρυθμούς της και τα φανταχτερά φώτα της, η βικτοριανή και καταθλιπτική φύση της και οι σφιγμένοι και καλογυαλισμένοι κάτοικοί της όμως, δείχνουν να ξέρουν το savoir vivre μιας συναυλίας και το απέδειξαν περίτρανα το απόγευμα της 21ης Νοεμβρίου.

Το τσουχτερό κρύο και το ψιθυριστό ανεμοβρόχι δεν μας εμπόδισε να παρευρεθούμε έξω από το επιβλητικό Manchester Apollo Theatre νωρίς το απόγευμα, όπου όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά και ήσυχα ακόμη, μιας και το ρολόι έδειχνε μόλις 6 ώρα Αγγλίας, με μόνο την security team να έχει πάρει θέση «μάχης», εξυπηρετική και πρόθυμη να τακτοποιήσει τους πάντες και τα πάντα. Βγάζοντας τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες έξω από τον χώρο του live, κάνοντας «μπαμ» πως ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες, κατευθυνθήκαμε σε τοπικό dinner restaurant για να πάρουμε τις απαραίτητες δυνάμεις για την συνέχεια.

Λίγα λεπτά μετά τις 7, ήρθε και το πρώτο σοκ, μπαίνοντας πλέον στο club- όχι μόνο για την υπερχλιδή του χώρου που ήθελε το αμφιθεατρικό Apollo βουτηγμένο σε πορφυρές βελούδινες ταπετσαρίες, πολυτελή θεωρεία, διαδρόμους κόκκινων χαλιών κι έναν ευφάνταστο χρυσό τρούλο στο κέντρο του, αλλά και για την ηλικιακή τακτικότητα του κόσμου που έσπευδαν με την είσοδό τους να προμηθευτούν και τις απαραίτητες μπίρες ως «ορεκτικό». Σίγουρα ήμασταν από τους νεαρότερους μεταξύ των παρευρισκομένων και δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα να βλέπει κάνεις από 40άρηδες ντυμένους στα motorhead t shirts τους με τις οικογένειές τους, γεγονός που υπογράμμισε ακόμη περισσότερο την αγάπη των Βρετανών για τον κύριο Kilmister και την παρέα του. Το πρόγραμμα, που ήταν αναρτημένο στην είσοδο του club, έλεγε πως 7 και 30 οι Girlschool θα έπαιρναν τις θέσεις τους επί σκηνής (οι γυναίκες προηγούνται) και φυσικά, αυτό ακολουθήθηκε κατά γράμμα. Τι Άγγλοι θα ήταν άλλωστε;



Τα φώτα χαμήλωσαν και μεμιάς ο χώρος πλημμύρισε με άρωμα γυναίκας. Οι 4 κυρίες πήραν τις θέσεις τους στην μεγάλη ομολογουμένως σκηνή του Apollo Theatre κι όπως ήταν αναμενόμενο, όλα τα αντρικά βλέμματα στράφηκαν επάνω τους και ιδιαίτερα στην εντυπωσιακότατη Jackie Chambers, που από τα πρώτα λεπτά του “Demolition Boys” και του ακόλουθου “C’mon Lets Go” έδειξε να κυριαρχεί σε σύγκριση με τις υπόλοιπες τρεις συναδέλφους της. Τα χειροκροτήματα παρ’ όλα αυτά όμως, δεν φάνηκαν να διατηρούν ισόποσα τις αναλογίες, γεγονός που δεν πτόησε καθόλου τις Girlschool: είχαν κέφι και διάθεση να «ζεστάνουν» το ανδροκρατούμενο κοινό προετοιμάζοντας το έδαφος, κάτι που έκαναν και κατά το παρελθόν για τους συνδαιτυμόνες Motorhead- η νύχτα θα ήταν μεγάλη άλλωστε. Έπειτα από μισή ώρα, 6 κομμάτια (μεταξύ των οποίων το αδιάφορο “I Spy” από το τελευταίο τους άλμπουμ) και το επιτυχημένο κλείσιμο του set τους με τα “Race With The Devil” και “Emergency”, ξέκλεψαν λίγο από το τσιγγουνευόμενο χειροκρότημα και άφησαν μέτριες εντυπώσεις λόγω της φτωχής τους σκηνικής παρουσίας, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα την δίψα μας για την συνέχεια.

Η επαφή μου με τους ακόλουθους The Damned ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν, με την άνθηση της εφηβείας μου. Το να δω τους βετεράνους punk rockers σίγουρα ήταν άπιαστο όνειρο, πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο billing, όσο κι αν δεν μου «κολλούσε» το support act τους στους headliners Motorhead. Το ρητό «δεν ήξερες, δεν ρώταγες;» τριβόλισε στο μυαλό μου ώρα πριν, ενώ αμέσως μόλις πάτησαν το πόδι τους εμπρός από το κατακόκκινο πανό που είχε στηθεί για το 45λεπτο σώου τους, κάθε αμφιβολία περί της ατυχής τους υποστήριξης εκδιώχθηκε αμέσως, και αδιαμφισβήτητα χωρίς κόπο, κατάφεραν να αφήσουν το κοινό με το στόμα ανοιχτό- άλλωστε και ο κύριος Kilmister είχε περάσει από το σχήμα τους το 1978, στο ρόλο του μπασίστα. Μία από τις καλύτερες στιγμές της εμφάνισής τους ήταν το rockabill-άτο και άκρως ξεσηκωτικό “Neat Neat Neat” που έδωσε τον παλμό για την συνέχεια και την σκυτάλη στο “New Rose” μαζί με μια πρώτη εικόνα για το τι θα ακολουθούσε, όπως ομοίως έπραξε και το πασίγνωστο, αναρχικό “Love Song” τους. Ο ήχος ήδη είχε πάρει την ανιούσα (όσον αφορά το κομμάτι της έντασης), οι προβολείς γίνηκαν ακόμη πιο χουβαρντάδες και τα ρυθμικά χειροκροτήματα δεν σταμάτησαν στιγμή, καταμεσής μπιροποσίας και ασταμάτητου χοροπηδητού, φαινόμενο που δεν παρατηρήθηκε αποκλειστικά στις πρώτες σειρές.



Δεν έλειψαν όμως και οι πιο low, μελαγχολικές στιγμές, με τα “Eloise” και “Curtain Call” (του δικού τους “Black Album”) να ρίχνουν αρκετά τους τόνους και να λικνίζουν το πλήθος σε πιο σκοτεινά νερά, με το δεύτερο να κερδίζει τις εντυπώσεις κατά κράτος και να φέρνει στο νου κάτι από Misfits, χωρίς όμως να διατηρεί την μακροσκελή διάρκειά του. Οι The Damned φάνηκε να είναι από τους αγαπημένους του βρετανικού κοινού, με πρώτο και καλύτερο τον Dave Vanian που, μέσω του ρετρό μικροφώνου του και της διαρκής του θεατρικής κίνησης, ανταπέδιδε τα μέγιστα σε κάθε εκδήλωση θαυμασμού του κόσμου και κατάφερε να ξεσηκώσει ακόμη και τον πιο αμύητο/ δύστροπο. Αναλόγως φέρθηκαν και οι Captain Sensible και Monty Oxy Moron (σε κιθάρα και πλήκτρα αντίστοιχα, με τον δεύτερο να ανακηρύσσεται ανεπίσημα η μορφή της βραδιάς) συμπληρώνοντας έτσι το αισθητικό αποτέλεσμα του γκρουπ που ήταν σε πολύ καλή ημέρα. Κι ενώ ολόκληρο το Apollo απαιτούσε το “Smash It Up” από τα πρώτα κιόλας λεπτά της εμφάνισής τους, η μεγάλη στιγμή έφτασε με το κλείσιμο του set τους που ικανοποίησε κυρίως τους παλαιότερους φαν, αφού γενικότερα κυμάνθηκαν σε πιο punk και λιγότερο gothic/ ατμοσφαιρικά μονοπάτια.

Οι προετοιμασίες για την άλωση των Motorhead επί σκηνής άρχισαν ευθύς αμέσως μετά την κάθοδο των The Damned, με στόχο την τήρηση του αυστηρού χρονοδιαγράμματος που μέχρι τώρα πήγαινε ρολόι. Μέσα στα επόμενα 30 λεπτά που ακολούθησαν, όλα είχαν στηθεί άψογα και χωρίς κανέναν απολύτως πανικό: τα ντραμς περίμεναν στο κέντρο της σκηνής τον Mikkey Dee, ενώ μπροστά τους, τα δυο stands των μικροφώνων ήταν έτοιμα για την καλύτερη δυνατή σκηνική ελευθερία των κύριων Campbell, Kilmister. Το κεντρικό πανό του “Motorizer” δέσποζε πάνω από τα υπερυψωμένα ντραμς, ενώ αριστερά και δεξιά του, βρίσκονταν δυο μικρότερα ορθογώνια πανό με το έμβλημα της μπάντας σε κόκκινο και μαύρο χρώμα. Οι δοκιμές της τελευταίας στιγμής για τον άριστο ήχο που συνεχίστηκε κι έπειτα (αν κι ακόμη πιο δυνατά, επιφέροντας επιβαρυντικά αποτελέσματα για τα αυτιά μας μετά το πέρας της βραδιάς), δεν άργησαν να τελειώσουν και όλα φαίνονταν έτοιμα να υποδεχτούν την Αγία Τριάδα του Rock ‘n’ Roll.



Εννέα ακριβώς, τα φώτα υποκλίθηκαν εμπρός στους βετεράνους του σκληρού ήχου που πατούσαν το πόδι τους στην συγκεκριμένη σκηνή για ν-οστή φορά, τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες έπεφταν βροχή και οι τρεις κύριοι πήραν τις θέσεις τους εμπρός στο διψασμένο πλήθος που δεν είχαν μάτια για τίποτε άλλο εκείνη την στιγμή. Φυσικά, πρωταγωνιστής για ακόμη μια φορά ήταν ο Lemmy, με το ανοιχτό πουκάμισο, το καουμπόικο μαύρο καπέλο και το θορυβώδες μπάσο του, εμφανώς καλοδιάθετος αλλά και αρκετά κουρασμένος από την Ευρωπαϊκή περιοδεία τους που τελειώνει μέσα Δεκέμβρη στην Μόσχα. Με ένα λακωνικό «good evening» έδωσε το έναυσμα και την σκυτάλη στο πασίγνωστο “Iron Fist”, ενώ τα “Stay Clean” και “Be My Baby” ακολούθησαν χωρίς καμία απολύτως διακοπή, κάνοντας τους δύο αμφότερους κύριους να ιδρώσουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά, καθιστώντας ανεπαρκούς τους δαπέδιους ανεμιστήρες που τους πλαισίωναν κυκλικά της σκηνής.

Η ώρα για την επέλαση του “Motorizer” μόλις έφτασε, με τον πρόλογο «We Are Motorhead, We Play Rock ‘n’ Roll» δια στόματος Kilmister να κάνει την αρχή και το ακόλουθο “Rock Out” να ξεσηκώνει και τον πιο απαιτητικό. Ίσως από τα πιο αξιομνημόνευτα highlights αυτής της πανέμορφης βραδιάς που σίγουρα θα μας συνοδεύει από τούδε και στο εξής. Οι προβολείς, άρτια σκηνοθετημένοι, αναλώθηκαν στα τρία χρώματα της βρετανικής σημαίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως στο drum solo του Mikkey Dee, στα μισά του “In The Name of Tragedy”, που έδειξε περίτρανα πως το “Sacrifice” δεν είναι αναντικατάστατο, ενώ ένα βαθύ κόκκινο γέμισε ολόκληρη την σκηνή στο μέρος του encore που ξεκίνησε με το “Whorehouse Blues” και «blues-ισε» κυριολεκτικά τους παρευρισκομένους, ακόμη και πίσω από την κονσόλα του ήχου.



Ακόμη ένα highlight της εμφάνισης των Motorhead ήταν η διασκευή στο “Shoot ‘Em Down” των Twisted Sister, με τον Lemmy να αναφέρει στον πρόλογό του πως τους αρέσουν πολύ οι διασκευές κι ελπίζει να αρέσουν και σε μας και πως απόψε επέλεξαν κάτι αγαπημένο τους, όπως και το για πρώτη φορά εμφανιζόμενο σε set list, σύμφωνα με τις δηλώσεις του αγέραστου frontman, “Cradle To The Grave”. Το κοινό έδειξε έκπληκτο κι αμέσως ανταποκρίθηκε, κυρίως όμως αυτοί που το απόλαυσαν περισσότερο ήταν οι σκληροπυρηνικοί φαν της μπάντας που ήθελαν να ακούσουν και κάτι διαφορετικό πέρα από τα συνηθισμένα, αν και τελικά δεν στερήθηκαν τα “Bomber”, “Metropolis”, “Killed By Death” και “Ace of Spades”, ούτε επί του πάτριου εδάφους. Πάρα ταύτα, σύσσωμο το κοινό ρίγησε όταν έπειτα από παρότρυνση του Phil Campbell βροντοφώναξε, στα πλαίσια για την αναζήτηση του πιο θορυβώδους κοινού της περιοδείας τους, την ώρα που μέτρησε βασανιστικά αργά μέχρι το 3 και όλοι οι προβολείς στράφηκαν πάνω μας. Στιγμή ανεξίτηλη, αξία ανεκτίμητη.

Τα φώτα άναψαν για τελευταία φορά εκείνο το βράδυ, η συγκίνηση σε εμάς που είχαμε έρθει από τόσο μακριά και τόσο απρόσμενα ήταν διάχυτη, ενώ σύσσωμη η μπάντα μας ευχαρίστησε με χειροκροτήματα και υποκλίσεις, μοιράζοντας με τις χούφτες πένες και μπαγκέτες, μη θέλοντας να αποχωριστούν την σκηνή και τον κόσμο που τους δίνει τόση δύναμη να συνεχίζουν. Λίγο νωρίτερα, πριν το αποχαιρετιστήριο “Overkill”, είχαν προηγηθεί οι καθιερωμένες συστάσεις των μελών από τον κύριο Kilmister στα πρόσωπα των Dee και Campbell- του πρώτου ως του καλύτερου ντράμερ στον κόσμο και του δεύτερου ως του κιθαρίστα που κλείνει 25 χρόνια προσφοράς στο γκρουπ φέτος.



Μην περιμένετε να κλείσω το συγκεκριμένο report με κάποιο πρωτότυπο και πνευματώδες τρόπο για να κερδίσω τις εντυπώσεις πως είδα κάτι το πολύ «διαφορετικό», ούτε να βγάλω το συμπέρασμα του αιώνα για το φαινόμενο «Motorhead», την ώρα που ήδη μετρά 35 έτη και θα μετρά, ο Lemmy να είναι καλά. Το μόνο που θέλω να υπογραμμίσω όμως, είναι πως το να βλέπεις μία τέτοια μπάντα εκτός συνόρων, με αυτή την ιστορία στην πλάτη της και κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πραγματική εμπειρία, όχι μόνο γιατί «παίζουν μπάλα εντός έδρας», αλλά και γιατί η μουσική παιδεία και το συναυλιακό feeling στο εξωτερικό είναι αξεπέραστο, απερίγραπτο και αναμφίβολα, χωρίς εκπτώσεις. Σε αυτό βέβαια οφείλονται παράγοντες και πλαίσια μέσα στα οποία διεξάγεται ένα τέτοιο live, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα που δεν χωρά εδώ. Απλά πράγματα: «We Are Motorhead, We Play Rock ‘n’ Roll»- τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;

Το set list των Motorhead στο Μάντσεστερ ήταν:

Iron Fist
Stay Clean
Be My Baby
Rock Out
Metropolis
Over The Top
One Night Stand
I Got Mine
Thousand Names Of God
Shoot ‘Em Down (Twisted Sister cover)
In The Name Of Tragedy
Just Cos You Got The Power
Going To Brazil
Killed By Death
Cradle To The Grave
Bomber (χωρίς «bomber»!)
Whorehouse Blues
Ace Of Spades
Overkill

*Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Κ. για την παραχώρηση των φωτογραφιών από το photo pit.









Μαρία Βουτυριάδου
  • SHARE
  • TWEET