Colour Haze, Smokemaster @ Gagarin 205, 06/10/24

Παρόλο που οι συναυλίες τελευταία δεν μας λείπουν, εμένα προσωπικά μου είχε λείψει αρκετά μια συναυλία αφιερωμένη αυστηρά στον ψυχεδελικό ήχο, και αυτό ήταν κάτι που μας χάρισε απλόχερα η προηγούμενη Κυριακή. Η εμφάνιση των Colour Haze ήταν ένα πολύ ευχάριστο γεγονός ως προσθήκη στη συναυλιακή ατζέντα, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που είχαν να εμφανιστούν πολλά χρόνια σε headline θέση στην Αθήνα. Όπως μας αποκάλυψαν και οι ίδιοι, θα ήταν και μια ξεχωριστή συναυλία για εκείνους αλλά και για εμάς, αφού για πρώτη φορά θα ταξίδευαν στα Βαλκάνια με τον δικό τους εξοπλισμό, πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να εκφράζονται και να παίζουν πολύ πιο ελεύθερα.

Οι συνοδοιπόροι που είχαν επιλέξει για τη συγκεκριμένη βραδιά αλλά και όλη τους την περιοδεία οι Colour Haze δεν ήταν άλλοι από τους εκρηκτικούς Smokemaster, συγκρότημα στο οποίο πιστεύουν πάρα πολύ και ήρθε να μας χαρίσει τη δική του εκδοχή ψυχεδέλειας, βαθειά ριζωμένης στα 70s. Οι Smokemaster δεν άργησαν καθόλου να αποδείξουν επί σκηνής από τι ήταν φτιαγμένοι. Μεγάλο προσόν, ο πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων που είχε φτάσει ήδη στο χώρο του Gagarin για να στηρίξει όλο το εγχείρημα από νωρίς, πράγμα ιδιαίτερα χαρμόσυνο. Ε, οι Smokemaster τους ξεσήκωσαν όλους αυτούς με εντυπωσιακή ευκολία. Θες κάτι από τον αψεγάδιαστο ήχο τους, κάτι από τις δικές τους μεγάλες περσόνες με τα πολύχρωμα πουκάμισα και τα χίπικα γυαλιά ηλίου, λίγο περισσότερο όμως η εμπνευσμένη μουσική τους μας ξύπνησε και μας πήρε μακριά όλη την κυριακάτικη υπνηλία.

Υπήρξε κάτι πάρα πολύ όμορφο και ρευστό στη χημεία της μπάντας, ο τρόπος με τον οποίο δένουν οι προσωπικότητες τους επί σκηνής είναι σαν να μαρτυρά πως ζουν το ονειρό τους να παίζουν μουσική. Ειδικότερα, η έμφαση με την οποία ο βασικός τους τραγουδιστής, Björnsen Bear, έδινε την ψυχή του σε κάθε κομμάτι όταν βρισκόταν στο ρόλο της κιθάρας, αλλά και όταν παρατούσε αυτό το ρόλο για να αφοσιωθεί σε αυτόν των φωνητικών – σε όσα κομμάτια τον είχαν ανάγκη- σε ρούφαγε μέσα σε μια πολύχρωμη δίνη ψυχεδέλειας και kraut rock με εντελώς rock συναισθηματικές εντάσεις. Με το υλικό τους να τιμάται στο σύνολό του, σίγουρα κανείς δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για το πόσο δυνατό κομμάτι αποδείχτηκε τελικά το “Astral Traveler” από το ντεμπούτο τους, που για σχεδόν δέκα λεπτά μας μάγεψε και μας παρέσυρε σε ένα αέναο κούνημα κεφαλιού. Ο κόσμος του ψυχεδελικού rock φαίνεται να έχει στρώσει επάξια ένα μονοπάτι για τους Smokemaster, στο οποίο από δω και μπρος θα είμαστε πιστοί οδοιπόροι.

Όχι πολύ αργότερα, όλα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούν τους Colour Haze και με τον κόσμο ήδη να διψά για περισσότερη μουσική και μεγαλύτερες δόσεις ψυχεδέλειας. Οι Colour Haze, σχεδόν οικογενειακά, στήνονται στη σκηνή αντικρύζοντας ο ένας τον άλλον, υποδηλώνοντας ότι ναι μεν είναι ένα συγκρότημα, αλλά είναι και μια παρέα. Ανοίγουν λοιπόν τον κύκλο αυτής της παρέας για εμάς και μας προσκαλούν στο μαγικό τους κόσμο που μπορεί στα χαρτιά να μετρά μία δεκαετία, στην πραγματικότητα όμως μπορεί και η ύπαρξή τους να εκτείνεται επ’ άπειρον στο χωροχρόνο, σε κάποιο μουρλό, παράλληλο σύμπαν. Όπως ξεκινά η μουσική, παρατηρώ τη συναυλία σε δύο επίπεδα: ένα, οι λεπτομέρειες στη σκηνή. Η προσοχή με την οποία έχουν στήσει οι Colour Haze και οι συνεργάτες τους κάθε κομμάτι του εξοπλισμού, όντας σπλάχνο τους φυσικά αυτή τη φορά. Η αναπάντεχη μπλούζα Slayer του Jan Faszbender, τα βλέμματα μεταξύ των Colour Haze που συνεννοούνται με ένα νεύμα. Δύο, τα πρόσωπα του κοινού. Είχα καιρό να δω σε συναυλία τόση ηρεμία, τόσα χαμόγελα, τόση απώλεια καθημερινού θυμού από τα μάτια και πλήρη απορρόφηση στο τι συμβαίνει γύρω.

Οι συνθέσεις ξεκινούν να αποδίδονται ζωντανά με έμφαση κυρίως στο πιο πρόσφατο υλικό του συγκροτήματος, ωστόσο πολύ σύντομα, ο Stefan Koglek θα μας βάλει ακόμη περισσότερο στο κλίμα. Στα λιγοστά του λόγια, χαιρετά εγκάρδια τον κόσμο που βρίσκεται στο χώρο, λίγο περισσότερο κάποιους που βρίσκονται μαζί τους από πολύ παλαιότερα, και ομολογεί πως δεν είναι πάρα πολύ καλοί στα λόγια καθώς προτιμούν να συγκεντρώνονται στη μουσική τους και να μην αποσπούν την ενέργεια που χτίζουν – αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είναι ευγνόμωνες για την παρουσία μας και αντί να μας πουν ευχαριστώ μετά από κάθε κομμάτι, μπορούμε απλά να συμμετέχουμε. Και στ’ αλήθεια, έβλεπες την ικανοποίηση της συμμετοχής σε κάθε τους βλέμμα όταν αυτό σταματούσε για λίγο να είναι άγρυπνος φρουρός πάνω από τα όργανά τους. Σύντομα φτάνει και η στιγμή για το “Aquamaria” μια εκ των πρότερων συνθέσεων των Colour Haze και ίσως μια από τις πιο αγαπημένες. Εκεί, πραγματικά ξεδιπλώνεται το ταλέντο του Manfred Merwald, ενός πραγματικού δάσκαλου στα κρουστά, που παράγει ήχους σχεδόν χαϊδεύοντας τα πιατίνια του, με μια τεχνική που σε κάνει να τον χαζεύεις και σίγουρα τραβά τα βλέμματα το πως καταφέρνει να χτίζει τόσο τεράστιο ήχο με τόσο ήρεμες κινήσεις.

Η βραδιά ξεδιπλώνεται με εκστατικούς ατομικούς χορούς εδώ κι εκεί, παρόμοιους με αυτούς που τα δάχτυλα του Koglek και του Mario Oberpucher χορεύουν πάνω στα έγχορδα, σαν να είναι κι αυτά από ένας “Skydancer”. Άλλος μεγάλος χορευτής αποδεικνύεται και ο Jan Faszbender, που χωρίς παπούτσια, δίνει ψυχή σε οποιονδήποτε ηλεκτρονικό ήχο και πλήκτρα ακούσαμε με τρομερή αφοσίωση και μια σκηνική παρουσία που σε κεντρίζει – πραγματικά όντας ακριβώς δίπλα από τον Merwald, δεν ήξερε κανείς που να κοιτάξει.  Ακούσαμε ενδεικτικά μέρη από όλη τη δισκογραφία των Colour Haze, με το κυρίως μέρος της βραδιάς να κλείνει με το “Transformantion”, ιδανική άνω τελεία. Οι Colour Haze δεν σπαταλούν χρόνο για να επανεμφανιστούν στη σκηνή, εκτελώντας τα “Pulse” και το “Tempel” που φαντάζει πλέον αρχέγονο. Κι εμείς, σαν παρατηρητές μιας παράξενης εποχής στην οποία μας ταξίδεψε η μουσική με το ένα πόδι στο μακρινό παρελθόν και το άλλο στο άγνωστο μέλλον, τους επευφημούμε όπως τους αρμόζει.

Μέσα σε σχεδόν δύο ώρες απόλυτης μυσταγωγίας, οι Colour Haze έφεραν εις πέρας την υπόσχεσή τους για μια πραγματικά ζεστή και αξέχαστη εμφάνιση. Μια βραδιά ολοκληρωμένη που μοίρασε ζεστασιά για να μας κάνει να αντέξουμε την δύσκολη εβδομάδα που γλυκοχάραζε.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής