Scorpions, Firewind, George Gakis & The Troublemakers @ Πλατεία Νερού, 20/07/16

Ό,τι πιο φεστιβαλικό και ευθέως αρεστό στον ευρύτερο κύκλο μεταλοροκάδων εφέτος το καλοκαίρι, έμελε να είναι δυστυχώς μόνο η ηλεκτρική συναυλιακή επιστροφή των Scorpions στα πλαίσια του Ejekt Festival. Εκτός από τους πολύ δημοφιλείς στη χώρα μας Γερμανούς, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μετά από αρκετό καιρό τους επαναδραστηριοποιημένους Firewind, αλλά και έναν τίμιο, διαχρονικό rocker της ελληνικής γης παρέα με τους «ταραχοποιούς» του.

Λίγο μετά τις 19:00, τηρώντας κατά γράμμα το ανακοινωθέν πρόγραμμα, βρέθηκαν στη σκηνή της Πλατείας Νερού ο Γιώργος Γάκης και οι Troublemakers. Η -ως επί το πλείστον- cover μπάντα από τα Ιωάννινα δεν είναι η πρώτη φορά που ανοίγει συναυλία των Σκορπιών. Με αρκετό κόσμο μαζεμένο από νωρίς, οι crowd-pleaser διασκευές τους σε hard rock επιτυχίες ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Η αλήθεια είναι ότι ο Γάκης υπερέβη τις προσδοκίες μου από κοντά, και ως φωνή και ως περφόρμερ, παρ’ ότι τέρμα old school και παρά τον αέρα που αποσταθεροποιούσε τον ήχο.

Όταν, δε, ξεπέρασε ένα αρχικό κόλλημα να «δίνει» στο κοινό το μικρόφωνο σε όλα τα τραγούδια από το πρώτο κιόλας ρεφρέν -το οποίο αποδίδω σε κάποιο παράλογο για την εμπειρία του τρακ- και πήρε πάνω του τη φάση, τότε όλα έγιναν πολύ ευκολότερα για όλους. Πολλοί έδωσαν μεγάλη προσοχή στο πειραγμένο ηπειρώτικο "Mi Me Kitas" που παρουσιάστηκε στο τέλος της εμφάνισης και το οποίο καταχειροκροτήθηκε. Πάντα πίστευα ότι θέλει πολύ θάρρος (ή πολύ θράσος) για να παίξεις ύμνους όπως το "Kashmir" και να μην είσαι οι Zeppelin, αλλά ο κόσμος ζεστάθηκε με το μονόωρο set διασκευών των Troublemakers και αυτό είναι εν τέλει το ζητούμενο από ένα opening act.

Κ.Μ.

Η επανεμφάνιση των Firewind στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα, έπειτα από μια αρκετά μεγάλη, ομολογουμένως, αποχή από το προσκήνιο, αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον, λόγω και των ανακατατάξεων που συνέβησαν στα ενδότερα της μπάντας. Με τον Apollo Papathanasio να έχει αποχωρήσει πλέον από το μικρόφωνο, έχοντας δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό σε αυτήν τη θέση, υπήρχε μεγάλη αγωνία να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι αν ο νέος τραγουδιστής, ο Γερμανός Henning Basse, μπορεί να αποτελέσει έναν άξιο αντικαταστάτη, όντας πλέον μόνιμο μέλος της μπάντας.

Έτσι, με τον ήλιο να έχει αρχίσει, επιτέλους, να πέφτει, οι Έλληνες metallers έκαναν την εμφάνιση τους στο σανίδι, ξεκινώντας δυναμικά το set τους με το, σχεδόν κλασσικό πια, "Into The Fire". Παρόλο που ο ήχος δεν ήταν με το μέρος τους -κάτι που δεν άλλαξε αισθητά μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους- η μπάντα έδειξε να έχει επιστρέψει για τα καλά, φανερώνοντας ένα μεγάλο μέρος των δυναμικών της.

Παρουσιάζοντας κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους (αν και έλειψε εκπροσώπηση του προσωπικά αγαπημένου "Forged By Fire") αποτέλεσαν την πιο μεταλλική στιγμή της βραδιάς, παίζοντας με τον αέρα φτασμένης μπάντας, με τον μπουκωμένο, βρώμικο ήχο να ευνοεί τις πιο σκληρές συνθέσεις, όπως το "Few Against Many" και το καταληκτικό "I Am The Anger". Στο instrumental "The Fire And The Fury" η εκτελεστική δεινότητα της μπάντας, με μπροστάρη τον Gus G, ήταν παραπάνω από εμφανής, με τον Θεσσαλονικιό mainman να μοιάζει ικανός να ανταπεξέλθει με περίσσεια άνεση στα καθήκοντά του, χάρη και στην εμπειρία του ως κιθαρίστας της προσωπικής μπάντας του Ozzy, εδώ και μερικά χρόνια.

Σε ό,τι αφόρα το νέο μέλος, ο Henning Basse ομολογουμένως εντυπωσίασε, όντας άψογος στα ερμηνευτικά του καθήκοντα, δείχνοντας πως μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη ευελιξία στην μπάντα, ώστε να επεκτείνει το όραμά της. Έχοντας δέσει, πλέον, με το υπόλοιπο συγκρότημα, έδειξε αξιοσημείωτη σταθερότητα στην ερμηνεία των κομματιών, τόσο της περιόδου με τον Apollo στο μικρόφωνο, όσο και αυτής με τον Stephen Fredrick, καταφέρνοντας να τα κάνει σε σημαντικό βαθμό, δικά του. Μένει να διαπιστώσουμε τι μπορεί να κάνει και στουντιακά, αν και οι δουλειές του με τους Metalium προμηνύουν ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Μοναδική ένσταση σε αυτήν την, κατά τα άλλα, δυναμική εμφάνιση, η περιορισμένη της διάρκεια, μιας και τα σαράντα λεπτά που διήρκησε, μοιάζουν πραγματικά λίγα, πόσο μάλλον όταν, βάσει προγράμματος, αναμέναμε ένα τουλάχιστον μονόωρο set. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι Firewind έδειξαν πως οι μέρες αβεβαιότητας αποτελούν για τα καλά παρελθόν, αφήνοντάς μας να αναμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο βήμα τους.

Σ.Κ.

Ενώ το διάλειμμα ξεπερνούσε πλέον τη μία ώρα, ήταν σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα είχαμε ιδιαίτερη καθυστέρηση σε σχέση με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Η αγωνία έλαβε τέλος με μια μικρή παράταση πέντε λεπτών, καθώς το drum set του Mikkey Dee αποκαλύφθηκε, οι σειρήνες ήχησαν και οι Scorpions όρμησαν στην σκηνή με το "Going Out With Α Bang" από το περσινό "Return Τo Forever", για να συνεχίσουν σχεδόν χωρίς διακοπή με το στάνταρ "Make It Real".

Σε ανάλογο classic '80s ύφος κόλλησε το ασήκωτο "The Zoo" με το πολύ ενδιαφέρον talk box σόλο του Matthias Jabs και το τρομερό instrumental "Coast To Coast", που έφερε τον Rudolf Schenker πρώτη μούρη στον διάδρομο και τον Klaus Meine να συνεισφέρει στη ρυθμική κιθάρα (είχαμε και ένα καπνογόνο, μάλλον το μοναδικό της βραδιάς). Το '70s medley, δε, με τα "Top Οf Τhe Bill", "Steamrock Fever", "Speedy's Coming" και "Catch Your Train", κατάφερε φυσικά να σηκώσει αρκετές τρίχες και να υπενθυμίσει τον πλούτο της εποχής Roth.

Η επαναφορά στο παρόν έγινε με το "We Built This House" και το εξαιρετικό "Delicate Dance" του Jabs, συνοδεία του μπασοτύμπανου και ενός session κιθαρίστα. Το δεύτερο medley της βραδιάς θα ήταν ακουστικό και σηματοδοτήθηκε από την acapella ερμηνεία του Meine στο "Θά 'θελα Να Ήσουν (Αγάπη μου)" της Μαρινέλλας, όπως το μακρινό πλέον 1990, μόνο που το κοινό στην πλειοψηφία του δυσκολεύοταν πια να ακολουθήσει. Ακούσαμε αποσπάσματα των "Always Somewhere" και "Eye Οf Τhe Storm" και σχεδόν ολόκληρο το "Send Me An Angel". Highlight εδώ ήταν ο Mikkey που κουνούσε περιχαρής τα χεράκια του δεξιά-αριστερά (αμέ!).

Το πολύ όμορφα εκτελεσμένο "Wind Οf Change" θα μας έφερνε στην τελική ευθεία, καθώς μέχρι και το encore θα ακολουθούσαν δυναμίτες, με πρώτο το "Rock 'N' Roll Band". "Dynamite" όνομα και πράγμα κολλητά με το σύντομο "In the Line Οf Fire", "Blackout" και "No One Like You", όπου επιτέλους το κοινό άρπαξε για τα καλά, "Big City Nights" για φινάλε του κανονικού set και σόλο τυμπάντων από τον αγαπητό Mikkey που βρέθηκε αρκετά μέτρα ψηλότερα από το επίπεδο της σκηνής και μοίρασε αρκετά χαμόγελα.

Στο encore δεν είχαμε εκπλήξεις, παρά μόνο τις δύο μεγάλες επιτυχίες που δεν είχαμε ακούσει, ήτοι τα "Still Loving You" και "Rock You Like Α Hurricane", σε τρομερές, όπως αναμενόταν, εκτελέσεις. Μετά από σχεδόν εκατό λεπτά καθαρής συναυλίας, οι Scorpions αποχαιρέτησαν το κοινό που τους αντάμειψε με θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα, αναγνωρίζοντας την κλάση τους και την προσπάθειά τους.

Αποτιμώντας συνολικά την επιστροφή της θρυλικής και πολύ αγαπημένης στο ελληνικό κοινό μπάντας, αξίζει να σταθούμε σε μερικά σημεία. Η απόδοση ήταν από πολύ καλή έως εξαιρετική και ο ήχος ευτυχώς πολύ δυνατός και αρκετά διαυγής. Σπουδαία θα πρέπει να θεωρηθεί η συνεισφορά του ελληνικής καταγωγής Σουηδού Mikkey Dee (ή ΜΙΚΗ ΝΤΥ όπως έγραφε το μπλουζάκι του), ο οποίος ήταν απολαυστικός με το στυλ που διαθέτει και ουσιαστικός με το δυναμικό παίξιμό του. Η καριέρα του με τους King Diamond και τους Motörhead, άλλωστε, δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αμφισβήτησης.

Schenker και Jabs ως συνήθως παρέδωσαν μαθήματα διαθέτοντας εξαιρετικό τόνο, ο Maciwoda στο μπάσο θα πρέπει πλέον να θεωρείται παλιός, παρότι ακόμη δεν έχουμε μάθει να προφέρουμε το επώνυμό του και ο Klaus ήταν σίγουρα αξιοπρεπής ως ερμηνευτής και frontman. Είτε ο χρόνος έχει αρχίσει να αφήνει τα σημάδια του, είτε ο συμπαθέστατος Γερμανός δεν βρέθηκε στην καλύτερη ημέρα (σε αντίθεση με το MTV Unplugged), γεγονός είναι ότι η ερμηνεία δεν έπιασε υψηλά στάνταρ, χωρίς βέβαια να παρουσιάσει κάποια χτυπητή αδυναμία.

Τέλος, για την ίδια την μπάντα, που έχει χλευαστεί τα τελευταία χρόνια με αφορμή την υποτιθέμενη αποχαιρετιστήρια περιοδεία της και τις συναυλίες της στην ελληνική περιφέρεια, οι απαντήσεις θα μπορούσαν να δοθούν σε φιλολογικό επίπεδο (π.χ. πόσο σπουδαία είναι η δισκογραφία τους παρά τις εμπορικές παρασπονδίες, σε τι επίπεδο παίζουν ακόμη μπάλα διεθνώς), δόθηκαν όμως και πρακτικά, στην Πλατεία Νερού. Ο κόσμος κατά χιλιάδες τους τίμησε με την παρουσία και την υποστήριξή του, η παράσταση που έδωσε η πεντάδα ήταν πρώτης κλάσεως από όλες τις απόψεις και εν τέλει είχαμε να κάνουμε με μια υποδειγματική rock συναυλία. Αυτό μόνο, τίποτε άλλο, τέλος.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά