Anna B Savage, Moon Moth @ Temple Athens, 13/01/24

Πριν όχι πολύ καιρό, όταν ακόμη οργανώναμε τις λίστες μας για το τέλος του 2023, το χέρι μου έβαζε σχεδόν μαγνητικά στη δεύτερη θέση των αγαπημένων μου άλμπουμ το "in|Flux" της Anna B Savage. Όταν, λίγο πιο πίσω στο χρόνο, μάθαινα ότι θα έρθει για ένα live στη χώρα μας, σχεδόν μαγνητικά δήλωσα ότι θα παραστώ ο κόσμος να χαλάσει. Κι όχι άδικα. Μπορεί η νεαρή μουσικός να έχει κυκλοφορήσει μόνο δύο άλμπουμ, όμως το καθένα έχει να προσφέρει πολλά τόσο σε μουσικό, όσο και στιχουργικό επίπεδο. Η συμπάθεια που της έτρεφα δε, μεγεθύνθηκε μετά από την συνέντευξη που μου παραχώρησε, καθώς διαπίστωσα πόσο αυθεντικό, αυθόρμητο, και συνειδητοποιημένο πνεύμα είναι. Για να μην τα πολυλογώ, η εμφάνισή της ήταν για μένα σημαντικό γεγονός, και πήγα με πολύ ενθουσιασμό στο Temple το Σάββατο το βράδυ για να την παρακολουθήσω.

Στο πλάι της είχε τους Moon Moth, ένα σχήμα το οποίο δεν είχε τύχει να ακούσω πριν την συναυλία, παρ’ όλο που αποτελούνται από μέλη των Euphrosyne και Universe217. Ενδεχομένως, έτσι να ήταν καλύτερα να γίνει, καθώς πήγα χωρίς καμία προσδοκία, και το τελικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά συναρπαστικό. Στα συνολικά πέντε κομμάτια ατμοσφαιρικού dark pop που παρουσίασαν, οι εξαιρετικές φωνές των δύο τραγουδιστριών συμπλήρωναν αρμονικά η μία την άλλη, με τα πλήκτρα και τους διάφορους ηλεκτρονικούς ήχους να σκοτεινιάζουν την ατμόσφαιρα. Πολύ ευφάνταστα και τα κρουστά, που παρά τον περιορισμένο ρόλο τους έδιναν μία υφέρπουσα ένταση, ενώ η κιθάρα έδινε τον τόνο και συμπλήρωνε τα κενά με ιδιαίτερο τρόπο, και δεν διεκδικούσε να βρίσκεται στο επίκεντρο. Μετά από το σύντομο setlist, η τετράδα μας ευχαρίστησε, και μας αποχαιρέτησε με λιτό τρόπο, δίνοντας τη σκηνή στην ακόμη πιο λιτή πρωταγωνίστρια της βραδιάς.

Μόνο με ένα ηλεκτρονικό pad και την κιθάρα της, η Anna B Savage βγήκε στη σκηνή, ντυμένη στα κόκκινα. Με χαμηλό φωτισμό, ξεκίνησε να παίζει ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του ντεμπούτου της, το "Corncakes", δίνοντας το στίγμα για το τι θα ακολουθήσει: τρομερός συναισθηματισμός, τρυφερό παίξιμο, αποστομωτική φωνή. Αν έκλεινες τα μάτια, ήταν πολύ εύκολο να νιώσεις πως ακούς την ηχογράφηση, μόνο που δεν συγκρίνεται να ακούς ζωντανά και με τόση ένταση – παρ' ότι σε απογυμνωμένη μορφή – το I don’t know if this is even real, I don’t feel things as keenly as I used to. Με λακωνικό τρόπο μας ευχαρίστησε και συνέχισε να παίζει, με τη μία σύνθεση να διαδέχεται την άλλη. Το κοινό, παρ’ ό,τι πολυάριθμο για τα δεδομένα της συναυλίας, έστεκε καθηλωμένο και απόλυτα σιωπηλό, με αποτέλεσμα να ακούγεται το παραμικρό τρέμουλο και πλατάγισμα που έβγαινε από το στόμα της Savage.

Με ήπιο χιούμορ στα λάθη που έκανε, και χαριτωμένη άνεση, η Savage μας καθοδηγούσε σιγά σιγά ολοένα και πιο πολύ μέσα στον κόσμο της, μέχρι που τα ηλεκτρονικά στοιχεία αυξάνονταν στον ήχο της, οδηγώντας σε μία καλά υπολογισμένη κορύφωση προς τη μέση. Το "The Ghost" ήταν μία πραγματικά συνταρακτική στιγμή με το κόκκινο αναβόσβημα των προβολέων, ενώ το "Pavlov’s Dog" με τα λαχανιάσματα να ρέουν από τα ηχεία ακουγόταν ωμό και σεξουαλικά φορτισμένο. Όταν πια μπήκε το ομώνυμο από τον τελευταίο δίσκο, τα σώματά μας είχαν ήδη ξεπάρει από τον ρυθμό και λικνίζονταν, ενώ η ίδια η Savage κινούνταν σπαστικά πάνω στη σκηνή υπό τον ήχο των funky beats, έκανε μορφασμούς και λύγιζε το σώμα της, πείθοντας για την ειλικρίνεια και την ένταση που εκδήλωνε, με ένα υλικό πολύ προσωπικό εξάλλου.

Κάποια προβλήματα με το καλώδιο δεν έκαμψαν καθόλου το ηθικό της, αντιθέτως έδωσαν αφορμή για μία χαλαρή επικοινωνιακή στιγμή με το κοινό, που έδειχνε πολύ πρόθυμο να εκδηλώσει την συμπάθειά του και την αγάπη του για την καλλιτέχνιδα. Έπιασε την κουβέντα με όποιο άτομο ήθελε να της κάνει μια ερώτηση – δυστυχώς, όμως, δεν μας είπε και το ανέκδοτο που σκέφτηκε, καθώς είπε ήταν πολύ απρεπές. Όλη αυτή η ευδιαθεσία, η ένταση, και η κίνηση, προσγειώθηκαν ανώμαλα με το «πιο μίζερο κομμάτι που έχει γράψει ποτέ», όπως δήλωσε. Η ακουστική εκδοχή του "Say My Name" μπορεί να μην οδήγησε σε κρίση πανικού με την σταδιακή αποδιοργάνωση των οργάνων, αλλά τόνισε ακόμη περισσότερο την ιδιαίτερη φωνή της Savage στην πιο ίσως αποστομωτική στιγμή της βραδιάς.

Το σετ έφτανε στο τέλος του, κι η Anna B Savage είπε να δείξει ότι είναι μορφή, λέγοντας ότι δεν κάνει encore. «Είναι και λίγο χαζό να προσποιούμαστε συλλογικά ότι θα κατέβω από τη σκηνή, θα χειροκροτήσετε, και εγώ θα ξαναβγώ», αστειεύτηκε κερδίζοντας το γέλιο του κοινού. Συνέχισε το συναισθηματικό roller-coaster με το «αγαπημένο της κομμάτι», ένα τραγούδι που ψάχνει να βρει την αγάπη, την τρυφερότητα, και το συναισθηματικό δέσιμο πέρα από τις ρομαντικές σχέσεις, στη φιλία, την συντροφικότητα, την οικογένεια, την εμπειρία του κόσμου. «Αγκαλιάστε το άτομο που έχετε δίπλα σας, πείτε του ότι το αγαπάτε – με την προϋπόθεση ότι σας ξέρει!» δήλωσε, και ξεκίνησε να παίζει το ανεβαστικότατο "The Orange" κλείνοντας την αυλαία της συναυλίας με γενική ανάταση και ευδιαθεσία. Μας ευχαρίστησε θερμά για την παρουσία μας, ζήτησε συγγνώμη για την απουσία merch, και με τον ίδιο λιτό τρόπο που ανέβηκε και έπαιξε, κατέβηκε από τη σκηνή υπό τον ήχο χειροκροτήματος.

Ήταν μόνη της, είχε ελάχιστα εργαλεία στη διάθεσή της, και δεν αποτελεί μεγάλο όνομα, ούτε ακριβώς καταξιωμένο. Κι ωστόσο, ακόμη κι έτσι, μοιάζοντας μικρή ακόμη και για το μέγεθος ενός χώρου όπως το Temple, έδειξε το καλλιτεχνικό της ανάστημα, αλλά και την δύναμη του υλικού της, καθώς δεν υπήρξε έστω μία στιγμή που οι νότες που έβγαιναν από τα ηχεία να μην συνεπαίρνουν, με κάθε κομμάτι να έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει. Φεύγοντας από το Temple τα μεσάνυχτα, αισθανόμουν ότι είχαμε δει μία αυτόφωτη μουσικό να αναδεικνύει το ταλέντο της, κι ήταν πραγματικά ευτύχημα που τόσο νωρίς στην καριέρα της είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε από κοντά.

Προσωπικά, το συναυλιακό 2024 ξεκίνησε με ανεβασμένο τον πήχη.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος