Triptykon, Anaal Nathrakh, Αlcest @ Κύτταρο, 03/10/10

Η αρχή αυτής της συναυλιακής περιόδου μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ιδανική. Από τον γερο-Ozzy, απωθημένο πολλών μεταλλικών γενεών, μέχρι τους grindcore legends Napalm Death, παράλληλα με τους Spiritual Beggars, την Παρασκευή που μας πέρασε, καταλήξαμε Κυριακάτικα στο Κύτταρο με ένα πολύ καλό πακέτο συγκροτημάτων. Απ' τη μία ο πατριάρχης του ακραίου ήχου, από την άλλη η αγγλική νέμεση και για ορεκτικό ένα σχήμα του οποίου το όνομα ακούγεται όλο και περισσότερο τελευταία.

Οι Γάλλοι Αlcest λοιπόν ανέλαβαν λίγο μετά τις επτάμιση να ανοίξουν τη βραδιά, αλλά δε δικαίωσαν το ντόρο γύρω απ' το όνομα τους. Ίσως έφταιγε εν μέρει το αφιλόξενο κοινό, που είχε έρθει προετοιμασμένο για εντελώς διαφορετικές μουσικές προτάσεις. Ίσως δεν τους πετύχαμε και στην καλύτερη βραδιά τους. Όπως και να 'χε το πράμα, οι Αlcest αμφιβάλλω αν κέρδισαν έστω και έναν οπαδό εκείνο το βράδυ. Το μελαγχολικό, γεμάτο ατμόσφαιρα και κλαψιάρικα φωνητικά (με στίχους στα γαλλικά παρακαλώ) black metal τους ήταν παντελώς αταίριαστο, σε σχέση με τα επόμενα group, και έτσι η πλειονότητα του κόσμου που βρισκόταν στο Κύτταρο αδιαφόρησε, φτάνοντας σε σημεία να ακούς δυνατότερα τις συνομιλίες του παρά την ίδια τη μπάντα. Κάτι που αντικειμενικά ήταν κρίμα, τόσο για την ίδια τη μπάντα, όσο και για τους λιγοστούς φίλους της -η σωστότερα φίλες της, μιας και ο περισσότερος κόσμος που έδειξε να τους απολαμβάνει ήταν γένους θηλυκού- που ήρθαν κυρίως γι' αυτήν.

Γύρω στις οκτώ και μισή, και ενώ η σεμνή τελετή των Αlcest είχε λάβει τέλος, η σκηνή άρχισε να ετοιμάζεται για την ηχητική βία των Anaal Nathrakh. Μισή ώρα μετά, η μέγγενη της μπάντας από το Birmingham έσφιξε απότομα γύρω απ' το λαιμό μας, με το "In The Constellation Of The Black Widow" να ξεχύνεται από τα ηχεία του μαγαζιού.



Το ότι ο Dave Hunt είναι ένας χαρισματικός frontman και λαλίστατος επί σκηνής το γνωρίζαμε από τις ζωντανές του εμφανίσεις πίσω από το μικρόφωνο των Benediction. Φρόντισε επιμελώς όμως να μας το αποδείξει και υπό τον μανδύα των Anaal Nathrakh. Σχεδόν από τα πρώτα λεπτά τις εμφάνισης τους παρότρυνε τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή για stage divining, μας μίλησε για φιλοσοφία και τις νιτσεϊκές αφετηρίες τραγουδιών, όπως το "When The Lion Devours Both Dragon And Child", ενώ μόνο που δεν κατέβηκε ο ίδιος για να ανοίξει το pit του "Submission Is For The Weak". Φυσικά δε σταμάτησε να λέει πόσο χαρούμενος ήταν που η τελευταία στάση της mini περιοδείας τους ήταν η Αθήνα και να μας ευχαριστεί που παρευρεθήκαμε. Και όταν δε μας μιλούσε προλογίζοντας κάποιο τραγούδι, το λαρύγγι του ξέρναγε αίμα και θειάφι, προβλέποντας την Αποκάλυψη και το τέλος του κόσμου με φόντο τον black/grind κατακλυσμό του Irrumator και των υπολοίπων μελών.

Στα πιο διαδικαστικά τώρα, είχα ακούσει από αρκετά άτομα που τους είχαν δει στο εξωτερικό ότι live είναι πολύ καλοί, αλλά έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό με την απόδοση τόσο των δύο κανονικών μελών της μπάντας, όσο και με αυτή των session μουσικών. Ειδικά ο drummer αποδείχτηκε μεγάλο παλικάρι, βγάζοντας στην εντέλεια τα τόσο απαιτητικά μέρη του.



Στη μία ώρα που διήρκησε το set τους οι Anaal Nathrakh αναδείχθηκαν στο πιο καταιγιστικό συγκρότημα που έχω δει έως τώρα live. Πραγματικά, η ενέργεια που βγάζουν σε ισοπεδώνει και ελπίζω να μην περάσει καμιά πενταετία για να τους απολαύσουμε ξανά από κοντά.

Είχε έρθει πλέον η ώρα για την persona του κύριου Fischer να καταλάβει τη σκηνή. Το όνομα μπορεί να άλλαξε, αλλά η μαύρη ψυχή παραμένει ίδια και απαράλλακτη και έτσι, όπως ακριβώς και τρία χρόνια πριν (ως Celtic Frost, support  στους Kreator), οι Triptykon ξεκίνησαν με την αργόσυρτη εκτέλεση του "Procreation Οf Τhe Wicked", δυναμώνοντας τη φλόγα που είχαν ήδη βάλει στο κοινό οι Anaal Nathrakh.

Μετά από το (όχι και τόσο) σύντομο πέρασμα από το "Eparistera Daimones" με το "Goetia", πήραν σειρά τα Celtic Frost classics. Και μπορεί το "Circle Of The Tyrants" να το ξέρουν και οι πέτρες και να ξεσήκωσε δυνατό mosh pit, αλλά το πραγματικό σοκ είναι να ακούς παιγμένο ζωντανά το "Babylon Fell" και να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Φυσικά αυτά δεν ήταν τα μόνα τραγούδια των Frost που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ.



Ο Warrior μπορεί πλέον να μάχεται με νέους δαίμονες, αλλά κουβαλά και παλιότερους και η κληρονομιά των Celtic Frost είναι ένα φορτίο που δε μπορείς να παραβλέψεις εύκολα, έστω και αν πλέον το όχημα του ονομάζεται Triptykon. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που το set list της μπάντας στηρίχτηκε περισσότερο σε παλαιότερα κομμάτια και λιγότερο σε αυτά του "Eparistera Daimones". Ένα δίσκο που ηχητικά αποτελεί τη φυσική συνέχεια του αριστουργηματικού "Monotheist" και, παρότι γενικά δε με ενθουσίασε, δε μπορώ να παραβλέψω ότι τα τραγούδια του έδεσαν άψογα με τους ύμνους του παρελθόντος. Ύμνους διαμορφωμένους και εκτελεσμένους σύμφωνα με το όραμα του Τοm που ανάγεται στο "Monotheist" και συνεχίζει με τους Triptykon.



Έτσι, ακούσαμε κομμάτια όπως το  "Dethroned Emperor" ή το "Necromantical Screams" σε doom ρυθμούς, με τις ταχύτητες αισθητά πεσμένες, και όχι μόνο δε δυσαρεστήθηκε κανείς, αλλά έκαναν το κοινό να παρακολουθεί εκστατικό τη μυσταγωγία, με πρωταγωνιστή και αρχιερέα της τελετής τη σκιερή σιλουέτα του Thomas Gabriel Fischer.



Ειδικά το τελευταίο μισάωρο του σετ -που έκλεισε και την εμφάνιση της μπάντας- με την κολλητή εκτέλεση των "Synagoga Satanae" και "The Prolonging" σαν ένα τραγούδι, με τις μυστικιστικές επικλήσεις του Warrior και την παραμόρφωση των ήχων, μας επέτρεψε να μοιραστούμε όλοι λίγο απ' το σκοτάδι της ψυχής του δημιουργού. Ενενήντα λεπτά μπορεί να φαντάζουν πολύ λίγα για να χωρέσει το μεγαλείο του Fischer, αλλά αρκετά για να μας χαρίσουν μια άψογη εμφάνιση.



Φυσικά τίποτα απ' όλα αυτά δε θα ήταν δυνατό αν και η υπόλοιπη μπάντα δεν έδινε τον καλύτερο της εαυτό και σίγουρα αυτό εισέπραξαν όλοι όσοι παρευρέθηκαν, στο μέγιστο βαθμό. Βοήθησε και ο πολύ καλός ήχος του Κυττάρου στην εμφάνιση τόσο των Triptykon, όσο και των προηγούμενων group.



Μοναδική παραφωνία, σε μία εξαιρετική κατά τ' άλλα βραδιά, η αισθητή απουσία του αθηναϊκού κοινού, αφήνοντας το χώρο μισοάδειο, μιας και η προσέλευση δύσκολο να ξεπέρασε τα 350 άτομα. Σίγουρα οι εποχές είναι δύσκολες και υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, αλλά βλέποντας άλλες συναυλίες γεμάτες κόσμο απορώ πως προσπέρασαν αρκετοί τη συγκεκριμένη.



Anaal Nathrakh setlist:
I Wish I Could Vomit Blood On You... People (Intro)
In The Constellation Of The Black Widow
Bellum Omnium Contra Omnes
The Final Absolution
Submission Is For The Weak
More Of Fire Than Blood
Der Holle Rache Kocht In Meinem Herzen
The Lucifer Effect
When The Lion Devours Both Dragon And Child
Do Not Speak
Pandemonic Hyperblast
The Destroying Angel
When Fire Rains Down From The Sky, Mankind Will Reap As It Has Sown

Triptykon setlist:
Crucifixus (Tape Intro)
Procreation Of The Wicked
Goetia
Circle Of The Tyrants
Babylon Fell
Abyss Within My Soul
Dethroned Emperor
Descendant
Necromantical Screams
The Usurper
Synagoga Satanae
The Prolonging
Triptych: Winter: Requiem/Chapter Three: Finale (Tape Outro)    

Φίλιππος Αλέκου