Anaal Nathrakh

Desideratum

Metal Blade (2014)
Από τον Τόλη Δόση, 06/11/2014
Δεν λέω ότι έγραψαν ένα δεύτερο "Domine Non Es Dignus", αλλά είναι ηλίου φαεινότερο πως ο δίσκος δουλεύτηκε πολύ, οι συνθέσεις έλαβαν περίσσειας προσοχής και οι όποιες «κακοτεχνίες» σμιλεύτηκαν πετυχημένα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αφού με τέτοιο καφριλίκι οι Anaal Nathrakh κατέφεραν να παγιώσουν το όνομά τους στον ακραίο ήχο, μόνο τυχαία μπάντα δεν είναι. Με δυνατή προσωπικότητα και trademark ευρεσιτεχνίες, η μουσική τους κάνει ένα ταξίδι 15 πλέον ετών και παρότι έχει χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού των πρώτων δίσκων τους οποίους ακούγαμε και μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα, συνεχίζει να προκαλεί έντονα συναισθήματα.

Πριν μπούμε στα ενδότερα του φετινού "Desideratum", σας το λέω από τώρα για να εξηγούμαστε. Τους έχω αδυναμία. Γουστάρω όλα τους τα άλμπουμ, ακόμα και αυτά του πρόσφατου παρελθόντος στα οποία αντικειμενικά μιλώντας περνούσαν ένα ντεφορμάρισμα. Και για αυτόν τον λόγο είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι αυτός ο δίσκος είναι τρίκαλος, ένα σκαλί πάνω από τις δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες. Δεν λέω ότι έγραψαν ένα δεύτερο "Domine Non Es Dignus", αλλά είναι ηλίου φαεινότερο πως ο δίσκος δουλεύτηκε πολύ, οι συνθέσεις έλαβαν περίσσειας προσοχής και οι όποιες «κακοτεχνίες» σμιλεύτηκαν πετυχημένα.

Το black metal τους συνεχίζει να τρέχει σε grindcore ταχύτητες και τα μπλιμπλίκια τους προφανώς και δεν λείπουν. Οι δομές των τραγουδιών τους, παρόλο που τις λες και μονοδιάστατες, παραμένουν καταιγιστικές χτίζοντας μια «ευχάριστη» ατμόσφαιρα. Αυτά πάνω - κάτω τα ξέραμε όμως, θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε. Είναι κάτι καινούργιο που πρέπει να μάθουμε; Όχι, δραστικές αλλαγές στον ήχο τους δεν θα βρείτε, αλλά υπάρχουν δύο στοιχεία που δίνουν στο "Desideratum" μια έξτρα ώθηση. Πρωτίστως είναι η φωνητική απόδοση του V.I.T.R.I.O.L., ο οποίος πραγματικά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Το ξέραμε ότι είναι φωνάρα, γνωρίζουμε επίσης την βοήθεια της ηλεκτρονικής υποβοήθησης  που λαμβάνει, αλλά το αποτέλεσμα δεν παύει στιγμή να είναι θριαμβευτικό. Το δεύτερο στοιχείο αφορά στα πολύ καλά μελωδικά ρεφρέν που είναι και σήμα κατατεθέν τους. Τα οπερετικά φωνητικά πατάνε σε μελωδίες που θα ζήλευαν και power metal μπάντες και πραγματικά απογειώνουν τραγούδια όπως τα "Unleash", "The One Thing Needful" και το εξαιρετικό "Idol". Και μιας και πριν ανέφερα τα μπλιμπλίκια, να πω ότι η χρήση τους εδώ είναι εκτεταμένη, κάτι που προφανώς και δεν μας χαλάει. Το "Monstrum In Animo" πιστοποιεί την παραπάνω πρόταση.

Όλα καλά και ωραία λοιπόν; Σαφώς. Υπάρχει ένα «αλλά» όμως. Αυτό το αλλά περιλαμβάνει την πεποίθηση πως οι Anaal Nathrakh, όσο εμφατικά και να δηλώνουν την αξία τους με το "Desideratum", μπορούν πολύ παραπάνω. Ναι μεν ο προσωπικός τους ήχος είναι μπαρουτοκαπνισμένος, αλλά σε σημεία δείχνουν να εγκλωβίζονται σε αυτόν. Είναι  μπαντάρα, το ξέρουμε, αλλά ρε παιδί μου αυτό που παίζουν δείχνουν να το έχουν τερματίσει. Λέγαμε πριν για μονοδιάστατες δομές και η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι θέμα. Η μουσική τους κραυγάζει ότι θέλει και άλλο χώρο για να αναπνεύσει και, ενώ και οι ίδιοι είναι σίγουρα ικανοί για να το κάνουν, δείχνουν στοιχεία εφησυχασμού τρόπων τινά. Τους αγαπώ και απλά θέλω να ανοιχτούν λίγο στα πιο βαθιά. Μπορούν.
  • SHARE
  • TWEET