Amorphis, Solstafir, Lost Society @ Fuzz Club, 04/11/23

Χωρίς τους Amorphis το ατμοσφαιρικό metal θα είχε εξαφανιστεί. Οι Φινλανδοί ήταν εκεί όταν το ιδίωμα έκανε τα πρώτα, δειλά βήματά του. Συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη της σκηνής, υφολογικά και εμπορικά. Τρεις δεκαετίες αργότερα, συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά τη σημαία του ήχου, διατηρώντας ακέραιη την ταυτότητά τους. Δώδεκα χρόνια παρά εννιά μέρες από εκείνο το βράδυ στη Λιοσίων, η επιστροφή επί Ελληνικού εδάφους δεν γινόταν να χαθεί. Το βορειοευρωπαϊκό συνοδευτικό πακέτο των Sólstafir και Lost Society ήταν απλά το κάτι παραπάνω για να μας κάνει να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για δεύτερη συνεχόμενη μέρα στον Ταύρο.

Ας μην μακρηγορούμε, όμως. Με το ανακοινωθέν πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, οι Lost Society θα μας κρατούσαν σε εγρήγορση με το ενεργητικό τους μοντέρνο metalcore για τα επόμενα 40 περίπου λεπτά. Οι Φινλανδοί ομολογουμένως προσέλκυσαν το ενδιαφέρον και όσων από εμάς τους είχαμε γνωρίσει κάποτε ως thrash metal μπάντα, όχι απαραίτητα λόγω της μουσικής τους καθεαυτής, αλλά εξαιτίας αυτής της φοβερής έκλυσης ενέργειας του προσέδιδαν με τα όσα πραγματοποιούσαν επί σκηνής.

Αεικίνητοι, φουριόζοι και με πραγματικό hype για την παρουσία τους στη χώρα μας, έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και ίδρωσαν τη φανέλα με το παραπάνω. Δεν είμαστε, βέβαια, σίγουροι ότι αποτελούσαν ακριβώς ταιριαστό support συγκριτικά με το ύφος των συγκροτημάτων που ακολούθησαν, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει από τη στιγμή που το κοινό έδειξε να συμμετέχει και να ευχαριστιέται το σετ τους. Καθαρά υποκειμενικό παράπονο, ότι δεν έπαιξαν κάτι περισσότερο από το thrash παρελθόν τους, εξαιρουμένου του "Riot", εστιάζοντας στα δύο πιο πρόσφατα άλμπουμ τους - αναμενόμενο, βέβαια, λόγω και της αλλαγής ύφους που θέλουν να υποστηρίξουν.

Την αγάπη που έχουμε ως μέσο για τους Sólstafir δεν προσπαθήσαμε ποτέ να την κρύψουμε. Και γιατί άλλωστε; Ο τρόπος που παντρεύουν τις ακραίες, μαυρισμένες επιρροές τους με post-ίζουσα αισθητική και ισλανδικά ηχοχρώματα είναι απόλυτα προσωπικός κι αναγνωρίσιμος. Τα φωνάζαμε τότε που έμπαιναν επισήμως στην ελίτ του χώρου και ακόμα δυνατότερα τότε που τραβούσαν τα όριά του λίγο παραπέρα. Η ιδιαίτερη σχέση με το εγχώριο κοινό ήταν δεδομένη. Ακόμα και με όλα αυτά ως δεδομένα, η υπέρθερμη υποδοχή της τετράδας με το που πάτησαν το πόδι τους στο σανίδι, ήταν κάτι που μας έπιασε απροετοίμαστους.

Πιστό στην τέλεια μέσα στις ατέλειες της απόδοση των κομματιών, στους χαμηλούς φωτισμούς και στο αυστηρά μαύρο ενδυματολογικό, το σχήμα δεν χρειάστηκε πάνω από μερικά μέτρα για να κάνει σαφείς τις ορέξεις του. Αν σε διαφορετικό, φεστιβαλικό πλαίσιο αυτό από μόνο του δεν αρκεί πάντα για να ανάψει η κρίσιμη σπίθα ανάμεσα σε καλλιτέχνη και οπαδούς, εδώ έφτασε και περίσσεψε. Τα πρόσωπα κάτω από τα καπέλα των 'Svabbi' Austmann και 'Pjúddi' Sæþórsson μπορεί να μην τα είδαμε ποτέ καθαρά, τα χαμόγελα του 'Addi' Tryggvason όμως τα έλεγαν όλα. Είναι ακόμα η ίδια μπάντα που κάποτε λύγιζε το Κύτταρο, απλά με πολλές εμπειρίες στην πλάτη.

Οι ατμόσφαιρες δεν άφηναν περιθώριο για αμφισβήτηση. Τα χτισίματα έλαμψαν μέσα στην απλότητά τους. Τα ξεσπάσματα ξεχείλιζαν συναίσθημα. Τα σπασίματα στα φωνητικά παρομοίως. Στη μία ώρα που μας χάρισαν, το επίπεδο δεν έπεσε ποτέ κάτω από το «εξαιρετικό», οι κορυφώσεις των κλασικών πια "Fjara" και "Ótta", μαζί με το σβήσιμο του "Goddess Of The Ages" επιβεβαίωσαν πέρα από κάθε αμφιβολία το μεγαλείο του κουαρτέτου. Πολύ θα θέλαμε και κάτι επιπλέον από το "Endless Twilight Of Codependent Love", κυρίως το "Alda Syndanna", αλλά ας είναι. Θα κάνουμε υπομονή για την επόμενη φορά, που θα είναι όλη δική τους.

Το ρολόι έδειχνε 22:30 όταν τα φώτα χαμήλωσαν και οι οθόνες πίσω από τη σκηνή σήμαναν την εισαγωγή για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Με τις μνήμες του περσινού "Halo" να μην έχουν ξεθωριάσει, το άνοιγμα των "Northwards" και "On The Dark Waters" έριξε τη θερμοκρασία και μοίρασε τα πρώτα χαμόγελα. Η στιγμιαία ανισορροπία στη lead κιθάρα καλύφθηκε από τα γεμάτα πλήκτρα του Santeri Kallio. Οι ερμηνείες του Tomi Joutsen, ακόμα περισσότερο απ' όσο στο στούντιο, δεν άφηναν τίποτα στο διάβα τους. Σε συνδυασμό με την επιβλητική παρουσία του, το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό. Οι Amorphis δεν χρειάζονται πόζες.

Η ένταση που είχε αρχίσει ήδη ανεβαίνει από το σερί "Bad Blood" και "The Moon", χτύπησε κόκκινο στην πρώτη γενναία βουτιά στο παρελθόν. Οι αντιδράσεις στην εισαγωγή του εμβληματικού "Tales From The Thousand Lakes" επιβεβαίωσαν περίτρανα γιατί αυτοί εδώ οι παράξενοι τύποι από το βορρά ξεχώρισαν από τα ανήλιαγα υπόγεια της δεκαετίας του '90. Τα κοψίματα και τα γρυλίσματα στο "Into Hiding" έσβησαν κάθε ακτίνα φωτός άκοπα. Το σόλο στο μπάσο του Olli-Pekka Laine μοίρασε ρίγη. Η συνειδητοποίηση ότι στη διφωνία ξανάπιασε μικρόφωνο για να ουρλιάξει ο μέγας Tomi Koivusaari έσκασε σαν το πιο τέλειο δώρο από το πουθενά.

Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε, το μπάσιμο του "Magic And Mayhem" έδωσε μια ακόμα πιο πηχτή αίσθηση στη μαυρίλα που είχε κατακλύσει το χώρο. Το κοπάνημα ξεκίνησε αυτόματα, devil horns σηκώθηκαν ψηλά, το αααργκ του κοινού σχεδόν κάλυψε το μικρόφωνο. Το γύρισμα σε "Black Winter Day" κέρασε λίγο παράπονο, αλλά έδωσε τόσο κι ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό. Τι κι αν ήταν νωρίς. Τι κι αν εδώ γύρω ο χειμώνας ακόμα δεν έχει περάσει ούτε απέξω. Η κιθάρα του Esa Holopainen είχε πια ανέβει εκεί ψηλά, όπως έπρεπε, και το τραγούδι της μελωδίας έμοιασε βγαλμένο από το ένδοξο συναυλιακό παρελθόν. Now darker than that, λέμε.

Επιστρέφοντας απότομα στο νεότερο υλικό, τα "Silver Bride" και "Sky Is Mine" λειτούργησαν σαν εκκωφαντικές αποδείξεις για την αποδοχή και την ποιότητα της μετά-2006 εποχής του συγκροτήματος. Οι στροφές αντί να πέσουν έμειναν στα κόκκινα και το venue σηκώθηκε στο πόδι, λες και το ταξίδι στις πρώιμες ημέρες συνεχιζόταν. Η δισκογραφία τους είναι απλά τόσο γεμάτη που θα μπορούσαν να παίζουν δύο ώρες, και να πηγαίνουν από κορυφή σε κορυφή. Αν ρωτάτε εμάς, αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος οι επιλογές των "Wrong Direction" και "Amongst Stars" ξένισαν (το δεύτερο καθαρά λόγω της απουσίας της Anneke Van Giersbergen).

Σίγουρα, θα θέλαμε, για να μην είμαστε υπερβολικοί και πούμε «θα έπρεπε», να υπάρχει έστω ελάχιστη εκπροσώπηση σε άλμπουμ όπως το "Tuonela" και το "Silent Waters", αλλά στο τέλος της μέρας αυτό είναι το τίμημα των σφιχτών ενενηντάλεπτων σετ. Το αυθόρμητα γνήσιο χαμόγελο του Joutsen σε κάθε ρυθμική αποθέωση ανάμεσα στα τραγούδια. Το sing along στο "My Kantele". Ο προβλέψιμος χαμούλης στα πληρωμένα tease κατά την παρουσίαση των μελών. Το ακόμα πιο προβλέψιμο ξελαρύγγιασμα στο "House Of Sleep". Το δίκαιο σβήσιμο με το λατρεμένο "The Bee", με αγκαλιές, σπρωξίματα και όλα τα καλά. Εις το επανιδείν, και σύντομα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος