Lost Society

Fast Loud Death

Nuclear Blast (2013)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 21/03/2013
«Thrash 'n' roll»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν φανταστούμε τη γαματοσύνη ενός thrash δίσκου ως ένα φυσικό μέγεθος που εξαρτάται από παράγοντες όπως είδος-εύρος-ανάμειξη επιρροών, προσωπικότητα ήχου, βαθμό απόδοσης ενέργειας και συνθετική / εκτελεστική ικανότητα μπάντας, μπορούμε -θεωρητικά έστω- να μετρήσουμε την ποιότητα της εκάστοτε κυκλοφορίας σύμφωνα με το άθροισμα όλων αυτών. Κάπως έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το δισκογραφικό ντεμπούτο των Φινλανδών Lost Society είναι μία δουλειά που εμφανίζει όλα τα παραπάνω σε μια πολύ ισορροπημένη μίξη και, αν συνυπολογίσω το γεγονός ότι έχει παίξει καμιά πενηνταριά φορές μέσα σε δύο βδομάδες, μπορώ άφοβα να του αποδώσω τον βαρύτιμο τίτλο του «γαμάτου thrash δίσκου».

Αν όμως έπρεπε να εστιάσω σε ένα βασικό χαρακτηριστικό της μπάντας, αυτή θα ήταν δίχως δεύτερη σκέψη η ενέργειά της, η οποία είναι πραγματικά πρωτοφανής και δικαιολογείται αν λάβουμε υπόψη τον μέσο όρο της ηλικίας των μελών της που δεν υπερβαίνει τα 18 χρόνια. Σε επίπεδο απόδοσης το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά σφιχτοδεμένο, ενώ χαρακτηρίζεται από μια έκρυθμη ροή rock 'n' rollίστικης διάθεσης, βάσει της οποίας μπορούν άνετα να παρομοιαστούν με συγκροτήματα του σιναφιού των Enforcer, ανεξαρτήτως της δεδομένης thrashύτητάς τους.

Η αλήθεια είναι ότι το riffολόγιο των Lost Society στηρίζεται σχεδόν εξ' ολοκλήρου στον αμερικάνικο ήχο, παλινδρομώντας μεταξύ παλιών Anthrax / Overkill / Megadeth και Municipal Waste / S.O.D. / Nuclear Assault, ωστόσο η αίσθηση που σου αφήνει το "Fast Loud Death" στα 36 λεπτά που διαρκεί περικλείει πολύ περισσότερες αρετές. Τα solo είναι αυτά που εκπροσωπούν την πιο παραδοσιακή πλευρά τους, με την Maidenίλα να ρέει άφθονη τονίζοντας την επιρρέπειά τους στη μελωδία.

Οκέι, μπορεί στον τομέα αυθεντικότητας ήχου να υστερούν κάπως, αφού όσο και να προσπαθήσεις δύσκολα θα βρεις σημεία που δεν θα σου θυμίσουν πράγματα που έχεις ξανακούσει, όμως η αρτιότητα όλων των υπόλοιπων πτυχών του άλμπουμ αποδεικνύεται ικανή να σε κάνει να προσπεράσεις τις όποιες τυπικότητες.

Μην κολλήσεις στο hype που ενδεχομένως θα δημιουργήσει για λογαριασμό τους η Nuclear Blast καβατζώνοντάς τους στο line-up κάποιου πακέτου πλάι σε πρωτοκλασάτα ονόματα, ούτε στο -ελαφρώς ό,τι να 'ναι- εξώφυλλο του Ed Repka και τη γυαλισμένη (και βασικά ψιλοάκυρη για το είδος) παραγωγή του Nino Laurenne (Amorphis, Lordi). Ξέχνα όλα αυτά τα παρελκόμενα και αφέσου στις ορέξεις των "Trash All Over You", "Kill (Those Who Oppose Me)" και "Lead Through The Head", στο «χορευτικό» "Bitch, Out' My Way", στην επίδειξη εκτελεστικού δεσίματος του ομότιτλου και στην καβλωτική crossover ελαφρότητα των "Toxic Avenger", "Braindead Metalhead" και "Piss Out My Ass".

Μέσω του νεύρου, της ζωτικότητας και του ολόσωστα τσαμπουκαλίδικου attitude που κουβαλάει, το "Fast Loud Death" ανάγεται σε υπόδειγμα σύγχρονα παιγμένου thrash, θέτοντας παράλληλα τις κατάλληλες βάσεις για την δυνητική εξέλιξη της φινλανδικής τετράδας σε ένα όνομα ικανό να παραμείνει στην πρώτη γραμμή για πολύ καιρό.




VIDEO


  • SHARE
  • TWEET