White Lion, Wanted @ Underworld, 23/11/06

Είναι κάποια πράγματα που δεν πρέπει να αλλάζουν, να μορφοποιούνται ή να αλλοιώνονται. Αν γίνει αυτό, όλη τους η μορφή και η υφή χαλάει και έτσι το τελικό αποτέλεσμα μεταλλάσσεται, δημιουργώντας άσχημα συναισθήματα στον ακροατή / θεατή. Στη μουσική, ειδικά στο rock, hard rock, heavy και σε όλα τα συναφή παρακλάδια, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν συνδέσει / συνδυάσει το όνομα τους με την κάθε μπάντα. Όταν λείπουν, συνήθως το τελικό αποτέλεσμα δημιουργεί πολύ άσχημη εικόνα. Κάπως έτσι θα αισθανόταν ο υπογράφων στο τέλος της 23ης Νοεμβρίου μετά την εμφάνιση των (σημερινών) White Lion.

Ο τραγουδιστής της αρχικής σύνθεσης, Mike Tramp, έχοντας εδώ και κάποια χρόνια τη βοήθεια καινούργιων μουσικών, έχει κυκλοφορήσει νέες εκτελέσεις των παλιών κομματιών των White Lion και περιοδεύει ανά τον κόσμο παίζοντας τις και προσπαθώντας να ξαναφέρει (;) στην επιφάνεια το συναίσθημα μιας περασμένης εποχής. Μάταια όμως. Κάπου εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι παρότι δεν έχω ακούσει ολοκληρωμένα τις καινούργιες επανεκτελέσεις, παρά μόνο σκόρπια κομμάτια, δεν περίμενα ότι θα πάθω τέτοιο σοκ. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Η πολύ δυνατή βροχή δεν εμπόδισε τον κόσμο να έρθει από νωρίς στο club, επιβεβαιώνοντας τη δίψα του για τα παλιά καλά groups. Είναι βέβαια κάπως παράξενο το γεγονός ότι πριν από κάποιες μέρες οι Gotthard που είναι στην ακμή τους είχαν σχετικά λίγο κόσμο, ενώ εκείνη τη βράδια το μαγαζί, παρόλο που θεωρώ ότι η πλειοψηφία του κοινού είχε γνώση της καινούργιας κατάστασης της μπάντας, ήταν σχεδόν γεμάτο. Θα μου πείτε οι χώροι είναι κάπως δυσανάλογοι για τόσο αβέβαιες εκτιμήσεις (και θα έχετε δίκιο), αλλά με μια πρόχειρη ματιά μπορώ να πω πως το Underworld είχε γεμίσει. Ας είναι. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που δικαιώνει ή όχι την ανταπόκριση του κόσμου.

Ευτυχώς η καθυστέρηση αυτή τη φορά ήταν μικρή (μόλις 20 λεπτά) και έτσι το κοινό υποδέχτηκε χωρίς μουρμούρες τους Wanted, μια μπάντα που έχει αφήσει καλές εντυπώσεις όσες φορές έχει εμφανιστεί μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Μια μπάντα, που παρόλο που την έβλεπα για πρώτη φορά, θεωρώ πως άφησε υποσχέσεις για το μέλλον. Στα περίπου σαράντα λεπτά που έπαιξαν, οι αμιγώς hard rock / poser συνθέσεις τους διασκέδασαν τον κόσμο ο οποίος συμμετείχε όπως μπορούσε στην εμφάνιση τους. Αρκετά καλή εντύπωση άφησε επίσης η διασκευή που έκαναν στο "Hit The Road Jack" του Ray Charles, επιβεβαιώνοντας ότι κάποιες φορές πρέπει να δίνεται η αίσθηση του party σε μια συναυλία. Ο ήχος τους δεν ήταν άσχημος και έτσι βοήθησε στο τελικό αποτέλεσμα. Παρ' όλη τη θετική τους εμφάνιση, κατ' εμέ θέλουν λίγη δουλειά ακόμα. Εγκατέλειψαν τη σκηνή χειροκροτούμενοι, δίνοντας υποσχέσεις για το μέλλον σε ένα είδος που χωλαίνει στη χώρα μας.

Περίπου στις 10.30 τα φώτα έσβησαν και έκαναν την εμφάνιση τους εν μέσω επευφημιών οι Mike Tramp's White Lion (όπως κανονικά θα έπρεπε να ανακοινωνόταν η συναυλία). Ο Mike Tramp δεν άλλαξε και πολύ από την εικόνα που είχαμε από τα βινύλια και τα video clip. Οι υπόλοιποι είχαν απλά το image μιας τυπικής hard rock μπάντας. Η αρχή θα ήταν ιδανική, αν στα δύο πρώτα κομμάτια του set list τους πρώτον ο ήχος ήταν καλύτερος και δεύτερον (και σημαντικότερο) τα έπαιζαν όπως έπρεπε! Τα κομμάτια ήταν πραγματικά «εκτελεσμένα»! Μόνο από τους στίχους καταλάβαινες ποιο κομμάτι ακουγόταν.

Δυστυχώς η συνέχεια ήταν το ίδιο απογοητευτική. Τα κομμάτια - ύμνοι (για μένα) "Little Fighter", "El Salvador" και "Broken Heart" ακούγονταν αρκετά παραλλαγμένα σε σχέση με τις αρχικές εκτελέσεις τους. Φυσικά περίμενα αλλαγές στον ήχο τους σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν αλλά όχι και έτσι! Η απουσία του κιθαρίστα - ογκόλιθου Vito Brata ήταν παραπάνω από εμφανής. Στη συνέχεια η κατάσταση δεν άλλαξε. Όλα τους τα κομμάτια, συνοδευμένα από έναν κακό ήχο, ήταν πολύ διαφορετικά από τις original συνθέσεις, εκτελεσμένα άλλοτε πιο αργά και άλλοτε πιο γρήγορα. Όλη η εικόνα και το στήσιμο του group θύμιζε περισσότερο μια tribute μπάντα στους White Lion και όχι τον τραγουδιστή (που κάποτε μέσω της φωνητικής του έκφρασης ράγιζε καρδιές) με το νέο του συγκρότημα.

Το χειρότερο από όλα έγινε περίπου στα μισά της συναυλίας. Ο Tramp τόλμησε να ξεστομίσει μετά τα ευχαριστώ κλπ ότι «οι White Lion (προσέχετε) έχουν κάνει come back»! Με ποια μέλη κ. Tramp; Οι 4 από τους 5 είναι καινούργιοι! Για ποιο reunion των White Lion μιλάτε; Πως τολμάς να κανείς (ένα υποτιθέμενο) come back χωρίς τον άνθρωπο που σου κρατούσε όλο το ρυθμό του group; Θέλεις να πεις κάτι για come back; Δήλωσε τίμια ότι χρησιμοποιείς το όνομα της μπάντας κάτω από το δικό σου για ένα νέο ξεκίνημα. Ο κόσμος, που είχε καταλάβει τι γινόταν, άρχισε να ψιλοξενερώνει και παράλληλα να ψιλοαπογοητεύεται από την όλη εικόνα. Αυτό φαινόταν ξεκάθαρα καταρχήν από τη χλιαρή αντιμετώπιση του κοινού ως προς τη μπάντα κατά το μεγαλύτερο μέρος του live και κατά δεύτερον από κάποιους (ευτυχώς λίγους) που περίπου στα μισά του live εγκατέλειψαν το club σαφώς απογοητευμένοι. Δυστυχώς, με κάποιες μικρές εκλάμψεις, η κατάσταση συνεχίστηκε έτσι. Κρίμα γιατί έπαιξαν περίπου 2 ώρες και το set list τους θα ήταν ιδανικό υπό άλλες συνθήκες και διαφορετική απόδοση των κομματιών. Το «κερασάκι στην τούρτα» ήταν ότι ο Tramp, παρόλο που έλεγε συνεχώς τα καλύτερα λόγια για το αθηναϊκό κοινό, είχε μηδαμινή επαφή με τον κόσμο. Στα μάτια μου φάνηκε καθαρά «επαγγελματίας» και δήθεν. Δε νομίζω ότι αξίζει να ασχοληθώ περαιτέρω με αυτή την (επιτρέψτε μου την έκφραση) παράσταση τσίρκου.

Η λέξη κρίμα είναι πολύ μικρή για να αντικατοπτρίσει την πικρία που ένιωσα εκείνο το βράδυ. Θεωρώ ότι το group πρέπει να διαλυθεί ταχύτατα. Ο Mike Tramp, έχοντας καταντήσει σκιά του ένδοξου παρελθόντος του, θεωρώ ότι τώρα πια σπιλώνει το όνομα και την ιστορία ενός group που κάποτε με τις μελωδίες του δημιουργούσε ρίγη συγκίνησης. Το επίθετο του ίσως τελικά δεν είναι τυχαίο αφού η tra(m)p (παγίδα) που μας έστησε ήταν τέλεια. Ντροπή και πάλι ντροπή για την παρωδία που είδαμε. Από αλλού το περιμέναμε το τελευταίο διάστημα και από αλλού μας ήρθε. Η συναυλία για κάποιον νεότερο ίσως να ήταν καλή και για κάποιον παλαιότερο όχι. Ας μείνουμε με τα ονειρικά αισθήματα των παλαιότερων ετών.

Για την ιστορία το πλήρες set list ήταν:

Lights And Thunder / Living On The Edge / Little Fighter / Lonely Nights / El Salvador / Broken Heart / Fight To Survive / Hungry / You’re All I Need / Solo κιθάρα / It’s Over / All The Fallen Men / If My Mind Is Evil / Tell Me / Wait / Lady Of The Valley / Road To Valhalla / When The Children Cry / Radar Love