Tarja, Devilfire, AnVision @ Fuzz, 05/02/17

Δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες ή συγκροτήματα του σκληρού ήχου που να έχουν αμοιβαία σχέση αγάπης με το ελληνικό κοινό στον βαθμό που έχει η Tarja Turunen. Πιστή στο ραντεβού της, δύο χρόνια και μερικούς μήνες μετά την τελευταία επίσκεψή της, επέστρεψε έχοντας στις αποσκευές της έναν εξαιρετικό δίσκο και, σύμφωνα με τα όσα μας είπε η ίδια, την καλύτερη μπάντα που είχε ποτέ. Όσες αμφιβολίες κι αν έχω γι' αυτό, βέβαια, οφείλω να παραδεχθώ ότι η αγαπημένη Φινλανδή δεν αφήνει τις κινήσεις της στην τύχη και πάντα, τόσο στις δισκογραφικές κυκλοφορίες όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις της, κινείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.

Σε αυτό το σκέλος της περιοδείας της, τον ρόλο του opening act έχουν οι AnVision. Παρότι δεν πρόκειται για την πιο ταιριαστή επιλογή από άποψη ύφους, η πεντάδα από την Πολωνία στάθηκε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Ίσως να είχε να κάνει με τις μελωδικές αναφορές στον progressive metal ήχο τους, ίσως να ήταν κάποια παραξενιά μου, αλλά το σετ τους τελικά με άφησε με το συναίσθημα ότι ήταν παραδόξως πλήρως εναρμονισμένο στο κλίμα της βραδιάς.

Η επιλογή τους να βασιστούν αποκλειστικά σε δικό τους υλικό ήταν φιλόδοξη, λαμβάνοντας υπόψη τις μεγάλες διάρκειες και τις μη απλοϊκές δομές των κομματιών τους. Το αποτέλεσμα ωστόσο τους δικαίωσε, καθώς ο ήχος δεν στάθηκε εμπόδιο και τα τεχνικά απαιτητικά σημεία αποδόθηκαν με τη δέουσα προσοχή. Σε γενικές γραμμές δεν υπήρξε κάποια χτυπητά αδύναμη στιγμή, αλλά ξεχωριστή αναφορά αξίζουν τα διαδοχικά solo κιθάρας και keytar (!) στο "Mental Suicide".

Μετά από μια σύντομη παύση, σειρά είχαν οι Devilfire. Χωρίς να έχει κάποια κυκλοφορία στο όνομά της, η νεοσύστατη μπάντα από το τιμημένο Birmingham παρουσιάστηκε καλά προβαρισμένη και διαβασμένη. Κι αν το πρώτο σοκ είχε να κάνει με το Korn-meets-The-Cult παρουσιαστικό, στο ηχητικό κομμάτι τα πράγματα ήταν σαφώς πιο απλά. Μοντέρνο hard rock με μπόλικες αναφορές στους προφανείς κλασικούς, καθόλου τυχαίο η Skid Row μπλούζα, και εξίσου μπόλικο attitude.

Με πολύ κέφι και πόζες, τα έξι κομμάτια που παρουσίασαν ήταν όσο ευχάριστα έπρεπε για να μη μείνει με παράπονο κανένας από τους παρευρισκόμενους. Οι lead μελωδίες μοιράστηκαν δίκαια ανάμεσα στις δύο κιθάρες και τα ρεφρέν, χωρίς να συγκλονίζουν, ήταν αρκούντως πιασάρικα. Ομολογουμένως, όταν έγινε ένα μικρό name-dropping βρετανικών συγκροτημάτων είχα μια ελπίδα ότι θα υπήρχε κι ένα μικρό αντίστοιχο πέρασμα, αλλά με την όρεξη έμεινα. Μικρό το κακό.

Σχεδόν μισή ώρα αργότερα η σκηνή είχε αδειάσει και ένα-ένα, τα μέλη της μπάντας πήραν τις θέσεις τους. Το ξεκίνημα με το εξαιρετικό "Demons In You" δεν άφησε περιθώρια για αμφισβητήσεις, με τον ήχο να ακούγεται αρκετά ισορροπημένος, ενώ η ίδια η Tarja εμφανίστηκε αναμενόμενα μέσα σε κλίμα αποθέωσης. Με τεράστιο χαμόγελο και πολλή όρεξη, η είσοδος της ντίβας του συμφωνικού metal ήταν τόσο δυνατή που έκανε την έλλειψη των σκληρών φωνητικών της στουντιακής εκδοχής του κομματιού να μοιάζει αμελητέα.

Πλήρως συναυλιακή η συνέχεια με τα "500 Letters" και "No Bitter End", όπου οι ταχύτητες ανέβηκαν και τα πρώτα έντονα sing-along έκαναν την εμφάνισή τους. Στο "Lucid Dreamer" η ατμόσφαιρα σκοτείνιασε απότομα, ενώ οι μεταβολές των εντάσεων συνεχίστηκαν με το σερί των "Eagle Eye", "The Living End" και "Calling From The Wild" από το "The Shadow Self". Το σόλο στο κλείσιμο του τελευταίου οδήγησε σε ένα Nightwish medley, με το κοινό να αναλαμβάνει τα δεύτερα φωνητικά στο τεράστιο "Ever Dream" και την Tarja να απογειώνει το heavy outro του "Slaying The Dreamer".

Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, εύσημα αξίζει και η πεντάδα που πλαισίωσε το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο Kevin Chown, που αν και όχι κάτι καινούργιο, γέμιζε άψογα τον ήχο με το μπάσο και τα δεύτερα φωνητικά του. Από την άλλη, για μια ακόμα φορά αδικημένος ήταν ο Max Lilja, το τσέλο του οποίου ακούσαμε μετρημένες φορές και μόνο όταν είχε τον απαραίτητο χώρο από τους υπόλοιπους. Όσο για τον νέο Timm Schreiner, με εξαίρεση κάποια όχι ακριβώς πετυχημένα fill, κατάφερε να γεμίσει το κενό του πολύ Mike Terrana όσο το δυνατόν καλύτερα.

Η κανονική διάρκεια έκλεισε με τα "Victim Of Ritual", "Undertaker" και "Too Many", ενώ τα όποια παράπονα για έλλειψη χιτακίων καλύφθηκαν στο encore. Το άψογο "Innocence" δεν έχασε στο ελάχιστο από το ζωντανό πλαίσιο, το "Die Alive" ρόκαρε σαν να ήταν 2007 και το "Until My Last Breath" ολοκλήρωσε ιδανικά το σετ. Οι περίπου δύο ώρες κύλησαν νεράκι και η ίδια η Tarja δεν σταμάτησε στιγμή να χαμογελά. Οι διάλογοι, οι αγκαλιές και τα παιχνίδια με το κοινό, λειτούργησαν απλά ως επιβεβαίωση της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ εκείνης και του κόσμου που είναι εκεί σε κάθε της εμφάνιση.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com