Balthazar, Pink Vanity @ Fuzz Club, 16/04/22

Η λέξη που θα χαρακτήριζε το live του Σαββάτου είναι "crush". Ένας αναπάντεχος έρωτας με την μπάντα που έδωσε τη ψυχή της επί σκηνής αποδεικνύοντας ότι το indie rock προφανώς και δεν έχει πεθάνει, είναι εδώ, προσαρμόζεται στα δεδομένα του 2022 προσφέρωντας υπέροχες αυθόρμητες μουσικές ποιότητες στον ακροατή. Το συγκεκριμένο live θα πραγματοποιούνταν σχεδόν δύο χρόνια πριν, αλλά λόγω των συγκυριών χάσαμε τότε την πρώτη μας επαφή με το ολόφρεσκο τότε τέταρτο album τους "Fever". Ίσως και καλύτερα, η αναμονή έκανε πιο έντονη τη συγκίνησή μας από τις πρώτες κιόλας μπασογραμμές που ήχησαν στα αυτιά μας.

Η συναυλία ξεκίνα χορευτικά με τους Pink Vanity, τους οποίους δεν γνώριζα οφείλω να ομολογήσω, αλλά σ’ αυτό το σημείο να σημειώσω ότι λατρεύω τα αγόρια που βάζουν γκλίτερ στα μάγουλα και βάφουν πολύχρωμα τα νύχια τους. Οπότε, η συμπάθεια προς το πρόσωπό τους ήταν κάτι το αναμενόμενο. Οι Pink Vanity δημιουργήθηκαν πριν από δύο χρόνια από τα αδέλφια Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο Κρομμύδα και πρόκειται για ένα συγκρότημα που κινείται σε indie pop δρόμους με υπαινιγμούς rock n roll δημιουργώντας και μεταδίδοντας στο κοινό σκηνές από παρορμητικές νύχτες και διονυσιακά πάρτυ.

Ήδη, από το εναρκτήριο κομμάτι "Lost Perception" οι δύο frontmen ξεδίπλωσαν το εκφραστικό τους ταλέντο επιδιώκοντας την επικοινωνία με τον κόσμο και την αύξηση της θερμοκρασίας στον χώρο. Με επιρροές από Arctic Monkeys και The Last Shadow Puppets ισορρόπησαν ανάμεσα σε χορευτικές στιγμές και σε μπαλαντοειδείς σκέψεις με τα τραγούδια "Last Call" και "Dock Fantasy". Βεβαια, για να είμαστε ακριβείς, υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες οι δύο τραγουδιστές ήταν σαν να διέφεραν από το υπόλοιπο συγκρότημα, ίσως λόγω του ενθουσιασμού τους για την ευκαιρία που είχαν να ανοίξουν τους Balthazar. Pink Vanity λοιπόν, ολόφρεσκοι, νεότατοι και με αισθητική μακριά από ταμπέλες και συμβατικό τρόπο σκέψης. Αγαπημένη στιγμή τους ήταν το "Cowboy Kitten" από το EP τους το 2021 "Foggy Shots" και το "Late Night Pleasures" με το οποίο έκλεισαν το σετ τους. Σίγουρα θα επιδιώξουμε να σας ξαναδούμε.

Ξέρεις ότι θα ακολουθήσει κάτι καλό όταν βλέπεις την προετοιμασία και την επιμέλεια που δίνεται από τους συντελεστές της συναυλίας στα όργανα και στον ήχο που θα παραχθεί. Έτσι και έγινε, όλοι αντιληφθήκαμε από τις πρώτες νότες του "Hourglass", ότι αυτοί οι άνθρωποι φτιάχνουν ατμόσφαιρα σε δευτερόλεπτα.

Είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται οι φωνές των Maarten Devoldere και Jinte Deprez, με δύο διαφορετικά ηχοχρώματα παράγουν κομψές μελωδίες συνθέτοντας ένα μουσικό σύννεφο με μπάσα, κιθάρες, χτυπήματα και ηλεκτρικά σήματα από το τρομπόνι του Tijs Delbeke. Ήδη από το κομμάτι "Grapefruit" το κοινό ήταν έτοιμο να ξεσηκωθεί με τη ραδιοφωνική επιτυχία τους "Wrong Vibration", το οποίο εκτελέστηκε με τρόπο που ταίριαζε σε θεατρική παράσταση και όχι σε μια απλή συναυλία. Είναι γεγονός ότι αυτό το συγκρότημα από το Βέλγιο δεν παράγει απλά μουσική αλλά ανόθευτη ποιότητα. Οι κινήσεις τους, οι στιγμές σιωπής τους, η διαδικασία με την οποία έπαιζαν τα κομμάτια δεν θύμιζε σε τίποτα τα συνηθισμένα live. Δεν περίμενε κανείς ότι αυτή η μπάντα θα είναι καλύτερη επί σκηνής απ' ό,τι στον δίσκο. Είναι πολύ διαφορετικό να ακούς το "On Α Roll" στο σπίτι σου παρέα με ένα ποτό από το να απορροφήσεις όλη την ενέργεια αυτού του κομμάτιου live. Αινιγματικοί, ενεργητικοί και συγκεντρωμένοι παρέδωσαν ένα indie rock rock τραγούδι απαλλαγμένο από την ελαφρότητα του είδους, προσδίδοντάς του συμπαγή υπόσταση.

Μάλιστα, ο Maarten Devoldere μας αποκάλυψε την ευαίσθητη πλευρά του καθώς αφιέρωσε την τρυφερή μπαλάντα "You Won't Come Around" στην αδυναμία του, στη μαμά του η οποία είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα. Εμείς από την άλλη εισπράξαμε πεντέμισι λεπτά γεμάτα γλυκύτητα και ευαισθησία. Να σε χαίρεται η μαμά σου Maarten, κάνεις εξαιρετική δουλειά.

Η βραδιά συνεχίστηκε με ένα παραδομένο ακροατήριο στις λείες μελωδίες των "Blood Like Wine" και "I'm Never Gonna Let You Down Again" με τους μουσικούς να συνεργάζονται αρμονικά για να δημιουργήσουν ένα φινιρισμένο αποτέλεσμα το οποίο απογειώθηκε όταν ήχησαν στα αυτιά μας οι μπασογραμμές του καθηλωτικού "Fever" από το ομώνυμο album τους. Το κομμάτι συνοδεύτηκε από εκπληκτικα σόλα, μαγικές φωνές καλλιτεχνών και κοινού και μια αναπάντεχη πράξη την οποία ονομάζω μουσική perfomance. Καθώς το τραγούδι τελείωνε ένα-ένα τα μέλη του συγκροτήματος εγκατέλειπαν τη θέση τους φεύγοντας από τη σκηνή, στο τέλος το μόνο που έμεινε ήταν τα χαρακτηριστικά electro χτυπήματα του "Fever", μέχρι που εμφανίστηκε ξανά στη σκηνή ο Marteen μουρμουρίζοντας "no more rushing". Αυτό ήταν, εξτασιασμένοι όλοι τραγουδούσαμε "I get the fever, every time you cross my mind". Η perfomance κράτησε για πάνω από δεκαπέντε λεπτά και κορυφώθηκε με το "Entertainment" με το οποίο επέλεξαν να κλείσουν το σετ τους.

Κανείς όμως δεν θα έφευγε χωρίς να ακούσει τα αγαπημένα του "Bunker" και ειδικά το "Losers" από το τελευταίο τους album "Sand" . Με το "Bunker" τους μάθαμε και το "Losers" σήμανε την επισφράγιση ενός ξαφνικού έρωτα που αποκτά συναίσθημα. Δεν παρέλειψαν να ευχαριστήσουν το κοινό που τους τίμησε με την παρουσία του και τη διοργάνωση που έστησε τη συναυλία.

Γράφω αυτό το κείμενο έχοντας ακόμη στ’ αυτιά μου τις ευγενικές μελωδίες τους και νιώθω ευγνώμων που τους άκουσα live. Εις το επανιδείν και μην ξεχνάτε, "How much it feels like we are losing for the moment, how much it feels like we are losers on the verge of something great...".

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά