Zounds, Eastern Syndrome, Nothing Thrives @ An Club, 06/10/23

Μερικές φορές, μια απλή σημειολογία αλλάζει ολόκληρη την ατμόσφαιρα μιας περίστασης. Αρχικά, η ανακοίνωση της συναυλιακής επιστροφής των Zounds έπειτα από τέσσερα χρόνια, θα αποτελούσε από μόνη της ένα σπουδαίο μουσικό γεγονός για την πόλη και την κοινότητα. Στην τελική, πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα punk συγκροτήματα όλων των εποχών. Μια ανάρτησή τους όμως που παρουσιάζει, έπειτα από την τρέχουσα περιοδεία, το μέλλον αβέβαιο, μας έκανε να αντιληφθούμε πως κατά πάσα πιθανότητα, η συναυλία της Παρασκευής θα ήταν και η τελευταία του σχήματος του Steve Lake στα μέρη μας.

Την βραδιά άνοιξαν οι Nothing Thrives. Το νεοσύστατο σχήμα, παρουσίασε για περίπου 35 λεπτά το, επί το πλείστον ακυκλοφόρητο υλικό του, προσφέροντας μια ενεργητική έναρξη στο συναυλιακό βράδυ. Με κάθε τους εμφάνιση, οι Nothing Thrives ξεδιπλώνουν αρτιότερα το high energy rock ‘n’ roll τους, όντας δεμένοι, επικοινωνιακοί και κινητικοί επί σκηνής. Όσο άφηναν χώρο στα solos και τα leads και τις φωνητικές γραμμές, έδειχναν πως η προσέγγισή τους, πέραν της βέβαιης διασκέδασης που προσφέρει, περιέχει και ενδιαφέρουσες ιδέες. Αναμένουμε το πρώτο τους άλμπουμ με ενδιαφέρον, αφού όσα κομμάτια παρούσιασαν μέσα από αυτό ξεχώρισαν με χαρακτηριστική άνεση. Εξαιρετική αρχή!

Ειδικοί καλεσμένοι της βραδιάς, ήταν οι Eastern Syndrome. Η νεοσύστατη τετράδα με έδρα το Βερολίνο, για τα επόμενα 25 λεπτά παρουσίασε το υλικό της, ξεδιπλώνοντας τις επιθετικές, τυπικές post-punk συνθέσεις της με έντονη διάθεση για χορό, κίνηση, διαμαρτυρία. Εμφανώς επηρεασμένα από την κληρονομιά του βρετανικού anarcho-punk, τα μέλη της μπάντας έδιναν την αίσθηση, στην ενθουσιώδη και ορμητική, με όλες τις προβλεπόμενες ατέλειες, εμφάνισή τους, πως κάθε κομμάτι θα ήταν και το τελευταίο τους.

Πάθος, επικοινωνία, κοινωνικός και πολιτικός σχολιασμός, "Warvictims", "Shadow Song" και "Brain Driller" ως κορυφές, αλληλεγγύη, ευγνωμοσύνη, αντιπολεμικά μηνύματα, χαμόγελα, υψωμένες γροθιές. Συνυπολόγισε και τα μπλουζάκια Archivist και Chain Cult, μαζί με τα crust ραφτά, και αντιλαμβάνεσαι εύκολα πως οι Eastern Syndrome μετέδωσαν εξαιρετικά το αίσθημα κοινότητας που πρεσβεύει αυτή η κουλτούρα υπεράνω υπο-ιδιωμάτων.

Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, το An είχε πλέον γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά όταν οι Zounds πήραν θέσεις στο stage. Ο Lake, ακομπλεξάριστος, έφαγε τα πατατάκια του, άτμισε, φόρεσε άνετα παπούτσια, μας έβγαλε βίντεο, χαμογελούσε, και αποφάσισε να ξεκινήσει τη συναυλία όχι ορμητικά, αλλά με ένα ουσιώδη πρόλογο. Εξήγησε πως φοράει λευκά στη μνήμη του φίλου του Mark Astronaut, ποιητή και ηγέτη του επιδραστικού psych σχήματος των The Astronauts, με την τελευταία μετενσάρκωση των οποίων οι Zounds μοιράζονται και κοινά μέλη. Έτσι, η εκκίνηση της βραδιάς έγινε με μια συγκλονιστική διασκευή στον folk-punk ύμνο "Protest Song" μέσα από το "Peter Pan Hits The Suburbs" του 1981. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Lake έγραψε και ένα όμορφο πρόλογο στην μεταθανάτια κυκλοφορία της μπάντας που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο.

Η συνέχεια, ήταν γραμμένη με τις χρυσές σελίδες του μουσικού κεφαλαίου των Βρετανών anarcho/post-punks. Αρχής γενομένης από το "Fear", με σύμμαχο ένα διαυγή ήχο καθώς και τη σφιχτή μουσικότητα και τεχνική κατάρτιση των συνοδοιπόρων του Lake, μπορούσε το οποιοδήποτε να νιώθει την ένταση στον αέρα. Η μεγάλη πλειοψηφία των παρευρισκομένων, συντρόφευε τους Zounds τραγουδώντας τους στίχους, χορεύοντας, μπαίνοντας στο πόγκο, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό, και κυρίως, τη συγκίνησή τους. Η ικανότητα αυτών των διαχρονικών ύμνων να ξεσηκώνουν, να δημιουργούν ένα κλίμα ευδαιμονίας, αλλά και να διατηρούν την σπιρτάδα με τους αξεπέραστους στίχους τους, δεν έχει ξεθωριάσει ούτε στο ελάχιστο. Το "This Land" έγινε διαδήλωση και στο "Little Bit More" ήρθε η πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς με τον κόσμο να υπερκαλύπτει την μπάντα.

Τα λογύδρια του Lake, οξυδερκή και στοχευμένα, έδιναν έναν αέρα άλλης εποχής στην συναυλία. Ο πρόλογος του "Dirty Squatters" έφερε επιφωνήματα, και η συσσωρευμένη ένταση εκτονώθηκε μεγαλοπρεπώς στο συγκλονιστικό "Demystification", που όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό έκανε το venue να σεισθεί συθέμελα. ‘Εκτοτε, όλα φαίνονταν πιο απλά, πιο άμεσα, πιο στοχευμένα. Η μπάντα είχε λυθεί, ο Lake ήταν πλέον πιο κινητικός, το κοινό πιο εκδηλωτικό. Το stage dive, μελών του crew και των άλλων συγκροτημάτων, αλλά και του κοινού, έδινε και έπαιρνε. Ο χορός, παρομοίως. Ανά στιγμές, ήταν σαφές πως οι συγχορδίες των Zounds δεν αποδίδονταν στην εντέλεια. «Εδώ δεν είναι συναυλία των Dire Straits όμως, αλλά punk live», είπε «απολογούμενος» ο Lake και χειροκροτήθηκε. Αναμενόμενα, αφού ο κόσμος είχε αντιληφθεί πως μπροστά του διαδραματιζόταν κάτι ιστορικό, γεμάτο συμβολισμούς.

Στα "Did He Jump" και "Mommy’s Gone", δύο από τα πιο αιχμηρά κομμάτια της δισκογραφίας των Zounds, περνούσαν φανταστικές εικόνες μπροστά από τα μάτια μου. Βλέποντας τις αντιδράσεις του κόσμου, το πάθος και την πίστη στην ανατρεπτική δύναμη αυτής της μουσικής, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν τα πράγματα πριν 40 χρόνια, όταν οι Zounds όριζαν συνειδήσεις και άφηναν μια αξεπέραστη παρακαταθήκη. Στο ρυθμικό "Can’t Cheat Karma" επήλθε χάος, και αναμενόμενα, ενώ τα "More Trouble" και "Knife", έδειξαν το βάθος της δισκογραφίας της μπάντας και με τη συναυλία να φτάνει προς το τέλος της, ο Lake μας μίλησε για το αβέβαιο μέλλον, όσο και για τα όνειρα του παρελθόντος που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν.

Μπροστά σε ένα διψασμένο κοινό που τον λάτρευε, ο Lake κατακεραύνωσε την χώρα τους ως εκκολαπτόμενο φασιστικό κράτος, καθώς και την διαρκή απειλή του πολέμου. Έτσι, μας εισήγαγε στο τελευταίο μέρος μιας πλούσιας, φορτισμένης και έντονης εμφάνισης. "Mr. Disney" και "War" επέφεραν τις πιο έντονες και εκδηλωτικές αντιδράσεις, χαρίζοντας αξέχαστες punk στιγμές. Στο τέλος της ημέρας, είναι τέτοιες αναμνήσεις που επιτρέπουν την οικειοποίηση punk συμβόλων και συμβολισμών από το καθένα, που καθιστούν προσιτά όσα σπουδαία μαθαίναμε από τα βιβλία της μουσικής ιστορίας (sic).

Η αυλαία ήταν έτοιμη να πέσει και σε φορτισμένο κλίμα το "Subvert" τραγουδήθηκε από κάθε άτομο στο χώρο, στην αδιαπραγμάτευτη κορυφή της βραδιάς. Οι Zounds, δεν έφυγαν όμως ακόμα. Μας χάρισαν έναν ακόμη αντιφασιστικό ύμνο, με το συγκινητικό "Dancing", και με όση ενέργεια μας είχε μείνει, αφού χορέψαμε τους χειροκροτήσαμε. Ο Lake, φόρεσε το σακίδιό του και αποχώρησε μαζί με την εξαιρετική τριάδα μουσικών που τον πλαισιώνει. Ανεξαρτήτως του τι επιφυλάσσει το μέλλον, οι Zounds προσέφεραν μια φανταστική συναυλία. Ναι, τα πράγματα έχουν αλλάξει με τα χρόνια. Πολλά όμως, έμειναν αναλλοίωτα, όπως το ιστορικό βάρος, η κληρονομιά, αλλά και η ποιότητα των όσων πρεσβεύουν μέχρι και σήμερα, μουσικά και πολιτικά. Για αυτό, και μόνο η αίσθηση πως, σε μια συναυλία των Zounds μπορούν να μεταδοθούν τόσο έντονα συναισθήματα και να επικρατήσει ένα κλίμα ευδαιμονίας, είναι υπεραρκετά ώστε να μιλάμε για ένα από τα πλέον σημαντικά συναυλιακά γεγονότα των ημερών μας.

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση