Smoke The Fuzz Fest 2016: Fall of Doom edition (Yob, Bongzilla, Dopethrone, Sons Of Otis, Black Cobra, Suma, Love Sex Machine) @ Gagarin 205, 17/09/16

Πάνε πολλά χρόνια που ξεκίνησε να διοργανώνεται το Roadburn στην Ολλανδία. Κάθε χρόνο βλέπουμε τις μπάντες και κλαίμε με μαύρο δάκρυ που δεν μπορούμε να δούμε και κάτι αντίστοιχο εδώ στην Ελλάδα (εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο). Ε, λοιπόν έφτασε η ώρα να δούμε μια μικρογραφία αυτού. Φυσικά, επτά συγκροτήματα είναι εξωφρενικά λίγα μπροστά στα 60+ που παίζουν στο Roadburn αλλά ένα τέτοιο μίνι φεστιβάλ το θέλαμε και το ζητούσαμε επιτακτικά οι απανταχού doom-άδες και λοιποί περιθωριακοί τύποι. Το πρώτο "Fall Of Doom" είναι γεγονός και δεν θα το ξεχάσουμε εύκολα. Ο σχεδόν δέκα ωρών μαραθώνιος ήταν κουραστικός αλλά άξιζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, παρά τα μικροπροβληματάκια τα οποία προέκυψαν, κυρίως σε ό,τι αφορά τον ήχο, αφού η διοργάνωση ήταν υποδειγματική. Βαθιά, αργή, doom ανάσα και ξεκινάμε:

Love Sex Machine

Η είσοδος σε κλειστό συναυλιακό χώρο, 16:30 η ώρα το απόγευμα, για πρώτη φορά, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται εύκολα. Ειδικά όταν μπαίνεις μέρα, μέσα είναι μαύρο σκοτάδι, και πρέπει άμεσα να μπεις σε συναυλιακό mood. Οι Γάλλοι Love Sex Machine είχαν ήδη αρχίσει να βομβαρδίζουν τα αυτάκια των (περίπου 50-60 με γρήγορες αυξητικές τάσεις) παρευρισκόμενων με το -αν δεν κάνω κάποιο συγκλονιστικό λάθος- "Aujeszky" από το φετινό "Asexual Anger". Γενικά έπεσε πολλή αγάπη στο σετ των Love Sex Machine. Ή και όχι. Η μπάντα είχε εξαιρετική απόδοση αλλά και φανταστικό ήχο.

Για τα δεδομένα μίας sludge και χαμηλοκουρδισμένης μπάντας, ακουγόντουσαν όλα, πραγματικά, πολύ δυνατά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει (μουσικά) στην ακραία underground σκηνή της Γαλλίας, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι στα καλά τους. Εδώ δεν είχε ύμνους για μπάφους και ψυχοτρόπα. Σαδισμός -ηχητικός και σωματικός- με αρκετές επιρροές από doom κεντρικής Ευρώπης αλλά και core πράγματα από Σκανδιναβία και Γαλλία (Kickback ας πούμε). To τελευταίο τραγούδι του σετ τους ονομάζεται "Killed With A Monster Cock". Τι άλλο να συζητήσουμε;

Γ.Φ.

Suma

Προσωπική αποκάλυψη (μετά φυσικά του κυρίως πιάτου των Yob, αλλά θα πούμε αργότερα γι' αυτό) και μία μπάντα απωθημένο, καθώς έχουν ξαναέρθει στην Ελλάδα και δεν είχα καταφέρει να τους δω ζωντανά. Με αντάμειψαν και με το παραπάνω. Λοιπόν, οι Σουηδοί σε αυτό που ξεχωρίζουν είναι πως φεύγουν πολύ, μα πολύ, μακριά των υπολοίπων doom/sludge συνοδοιπόρων τους. Δεν αρκούνται σε ένα επαναλαμβανόμενο riff. Χτίζουν πνιγηρή ατμόσφαιρα και μεγάλο ρόλο σε αυτό έχουν και τα ηλεκτρονικά μπιμπλίκια που δίνουν τη βάση για να παίξουν την μπάλα τους τα έγχορδα και τα τύμπανα.

Έχουν μελετήσει πολύ σωστά τις επιρροές τους κάτι που τους καθιστά μία κρίσιμη μπάντα των καιρών μας. Τα φωνητικά δίνουν άλλο βάθος στη μουσική τους μιας και ακολουθούν τη σχολή Steve Von Till και Scott Kelly. Δεν παίζουν με εύκολα γρυλίσματα. Θα μπορούσες να τους κατατάξεις στην εμπροσθοφυλακή του σύγχρονου μετα-doom. Κάτι σαν τους Unearthly Trance, αλλά με περισσότερη αστική ευγένεια. To "Let The Churches Burn" σαρώνει κόσμους. Μας έπαιξαν και δύο (αν κατάλαβα σωστά) τραγούδια από την επερχόμενη δουλειά τους "The Order Of Things" και κάποιο πουλάκι (λέγε με Peter) μας είπε πως μάλλον θα μας ξαναέρθουν κατά Άνοιξη του 2017 μεριά.

Γ.Φ.

Black Cobra

Η πιο μεταλάδικη παρουσία του "Fall Of Doom". Όπως είχαμε γράψει και για την τελευταία τους κυκλοφορία "Imperium Simulacra" οι Black Cobra παίζουν τρομερά δυνατά και γρήγορα σε ένα μίγμα hardcore, Mastodon metal και κάτι από High On Fire. Το δίδυμο των Jason Landrian και Rafael 'Rafa' Martinez είναι τρομερά δεμένο μεταξύ του κάτι που κάνει μία ζωντανή τους εμφάνιση σχεδόν πάντα απολαυστική. Και λέμε σχεδόν πάντα γιατί αυτή τη φορά κάτι μας χάλασε στον ήχο.

Ενώ το σύνολο των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν είχαν καθαρό ήχο αλλά ελάχιστα γρήγορα σημεία, στους Black Cobra κάπως χανόταν η προσοχή μέσα στο συνεχές σφυροκόπημα. Αν δεν ήξερες δηλαδή τη μουσική τους δυσκολευόσουν να καταλάβεις τα riff. Όπως και να έχει οι άνθρωποι είναι μηχανές και με εξαιρετική σκηνική παρουσία. Έπαιξαν μπροστά σε αρκετό κόσμο, νωρίς το απόγευμα (κοντά στις 18:30) και φάνηκε πως συνεχίζουν να κάνουν γκελ στο εγχώριο κοινό.

Γ.Φ.

Sons Of Otis

Επιτέλους μετά τον μέτριο ήχο (τείνοντας προς τον κακό σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στους Black Cobra) που προηγήθηκε, επιτέλους φτιάχνει και υποδεχόμαστε όπως πρέπει τους τεράστιους Sons Of Otis. Οι συγκεκριμένοι ήταν και ο πρωτεύων λόγος που ενθουσιάστηκα όταν άκουσα το billing του φεστιβάλ και ένας από τους σημαντικότερους λόγους που εν τέλει παρευρέθηκα. Οι Καναδοί είναι μία από τις μπάντες που διαμόρφωσαν τον stoner ήχο στα μέσα της δεκαετίας του '90 και επιρροή για έναν σκασμό μεγάλες μπάντες που ακολούθησαν (βλέπε Ufomammut), αλλά πάνω στο σανίδι, δεν έβγαλαν και τον καλύτερό τους εαυτό, ξεκινώντας αρκετά δυνατά και εντυπωσιακά αλλά πέφτοντας πολύ στη συνέχεια.

Αρκετά στατικοί, χωρίς κρεσέντο και κλιμακώσεις. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα τα οποία πιθανότατα να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Σε κάποια φάση αρκετά νωρίς, ο Ken Baluke (κιθάρα/φωνή) άλλαξε κιθάρα λόγω κάποιων προβλημάτων, μετά του κόπηκε το λουρί και ξαναέφυγε, άντε να την ξανακουρδίζει και μετά απλά ξενερωμένοι συνέχισαν μέχρι να τελειώσουν το σετ τους σαν από αγγαρεία. Ο ντράμερ Ryan Aubin μεγάλη μορφάρα.

Μ.Κ.

Dopethrone

Δεν θα κρύψω ότι ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος με δαύτους πριν την έναρξη του φεστιβάλ, αφού ήταν οι μοναδικοί που δεν μου άρεσαν και μου τη χάλαγαν ανάμεσα σε τόσες ονοματάρες και μάλιστα όντες πάνω στο billing από τους πολύ αγαπημένους μου Suma, Black Cobra και Sons Of Otis. Τελικά, όμως, αποδείχτηκαν ως οι πιο κεφάτοι και πορωτικοί του φεστιβάλ (μετά τους Yob που αναλύονται στη συνέχεια).

Ο ήχος τους ήταν εξαιρετικός από την αρχή μέχρι το τέλος, το weed metal τους ήταν φουλ groove-άτο και πορωτικό, ο Vincent έκανε έναν μικρό χαμό όπως οφείλει να κάνει κάθε frontman παρά του ότι ήταν με σπασμένο πόδι, φορώντας νάρθηκα και κουτσαίνοντας και μας παρότρυνε με περίσσεια γραφικότητα να μείνουμε μαστουρωμένοι, έχοντας ένα τεράστιο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος της κιθάρας του που έγραφε “stay high, malakas".

Στο "Scum Fuck Blues" ανέβηκε ο Mike Scheidt των Yob και ο Muleboy των Bongzilla και τζάμαραν όλοι μαζί παρέα κάνοντας ένα μικρό χαμό. Συνεχίζουν να μην μου αρέσουν (τους βρίσκω μια μέτρια κόπια των Weedeater) αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ήταν από τις αποκαλύψεις της βραδιάς.

Μ.Κ.

Bongzilla

Και εδώ είναι που η γραφικότητα ξέφυγε πέρα από κάθε όριο. Πριν καλά καλά ξεκινήσουν ακόμα, ο Muleboy αρχίζει να εκλιπαρεί για λίγη φούντα, τελικά του έφεραν ένα bong από το οποίο ρούφαγε ανά τακτά διαστήματα καθόλη τη διάρκεια του σετ και ενώ από τη μία χαιρόμουν με τη γραφικότητα αυτής της weed-stoner-ο-κουλτούρας, από την άλλη αναρωτιέμαι αν τελικά πρέπει να υπάρχει όριο στην γραφικότητα.

Μάλλον όχι, τη θέλουμε αυτήν τη γραφικότητα αλλά σε τόσο μεγάλο βαθμό, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Στα μουσικά πλαίσια, οι Bongzillia ροκάρουν ωραία, παίζοντας μερικά εξαιρετικά διαστροφικά blues αλλά κάπου εδώ βγήκε όλη η κούραση της βραδιάς και δεν μπόρεσα να τους παρακολουθήσω τόσο συγκεντρωμένα όσο θα ήθελα. Μετά βγήκαν οι Yob και ένιωσα πάλι σαν εικοσάχρονος τζόβενος.

Μ.Κ.

Yob

To ρολόι γράφει 23:50 και κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Και όταν συνήλθα ήταν πολύ αργά το βράδυ. Ίσως και η επόμενη μέρα. Μετά από μία εξουθενωτική ζωντανή εμπειρία, κοντά στις εννιά ώρες, με «δύσκολα» ακούσματα ήρθε και η σειρά μας να αποζημιωθούμε με μία προσωπική κάθαρση. Δεν ξέρω πως βιώνει ο καθένας και η καθεμιά την παρακολούθηση μιας συναυλίας αλλά αυτό που ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου, στην εμφάνιση των Yob, ήταν εξωπραγματικό και σίγουρα είχε στοιχεία μεταφυσικής εμπειρίας.

Ξεκίνημα βγαλμένο από τα πιο υγρά μας όνειρα με το αδιανόητο έπος και προσωπικό αγαπημένο, "Ball Of Molten Lead". Σείστηκε η γη και βγήκε από μέσα της ό,τι κακό και βρώμικο υπάρχει. Ήταν η πρώτη και η τελευταία σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν της δισκογραφίας τους καθώς οι Yob δεν είναι μπάντα που θα πατήσουν πάνω σε περασμένα μεγαλεία. Έχουν ένδοξο παρόν και ένδοξο μέλλον. Ο ήχος τους ήταν τόσο ογκώδης και καθαρός που μπορούσες να καταλάβεις και να ευχαριστηθείς τη μουσική από οποιοδήποτε σημείο του Gagarin και αν καθόσουν.

Ο Mike Scheidt στέκει αγέρωχος καλώντας συνεχώς τον κόσμο σε εχθροπραξίες. Τα φωνητικά του, η σκηνική του παρουσία και το παίξιμο του είναι αντάξιου ενός πολέμαρχου. Είναι ένας τεράστιος frontman από τους πλέον επιδραστικούς που έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε live. Είναι τόσο πληθωρικός που κάνει τους Aaron Rieseberg (μπάσο) και Travis Foster (τύμπανα) να φαίνονται «λίγοι». Χα! Εδώ γελάμε. Μιλάμε για τεράστιους μουσικούς και παιχταράδες αφού η μισή μουσική της μπάντας (τουλάχιστον στις ζωντανές εμφανίσεις) είναι χτισμένη πάνω τους.

Πιστεύω πως η δυάδα των "Marrow" και "Nothing To Win" ήταν μία κορύφωση που δύσκολα βλέπω να ξαναβιώνουμε στο άμεσο μέλλον. Στο μεν πρώτο ο Scheidt αφήνει τις ψυχεδελικές (Pink Floyd λέμε) επιρροές του να έρθουν στο προσκήνιο γράφοντας ένα συγκλονιστικό 18λεπτο έπος. Στο δεύτερο ήρθε η ώρα να κατανοήσεις πως οι Yob έχουν έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να σε κατασπαράξουν.

The Unreal, εν τέλει, lived...

Γ.Φ.

Εν κατακλείδι, κάνοντας μια απότιμηση της βραδιάς, γουστάραμε, χτυπηθήκαμε και περάσαμε τέλεια, παρά τα όποια προβλήματα ήχου και παρά την κούραση που επήλθε προς το τέλος.

Κλείνοντας, βάζουμε σε μια άτυπη κατάταξη τις μπάντες από την καλύτερη στη χειρότερη της βραδιάς:

Yob (εύκολα και με μεγάλη διαφορά)
Suma
Dopethrone
Love Sex Machine
Black Cobra
Bongzilla
Sons Of Otis

Άντε και του χρόνου.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής