Serenity Broken, Sun, Rain In Life, Honeybadger @ Ίλιον Plus, 27/05/17

Κάποιες μουσικές είναι από τη φύση τους φτιαγμένες για να παίζονται σε μικρούς χώρους, ενώ κάποιες άλλες έχουν προοπτικές για να απευθυνθούν σε ευρύτερο κοινό. Αν έπρεπε να ταξινομηθούν σε μια από τις δύο παραπάνω κατηγορίες οι Serenity Broken, χωρίς πολλούς προβληματισμούς, θα πήγαιναν στη δεύτερη. Δεν μιλάμε για μουσική επιπέδου αρένας, σίγουρα, αλλά από το ύφος και τις στουντιακές παραγωγές τους, μέχρι τις μελωδίες και το στήσιμο των ζωντανών εμφανίσεών τους, τίποτα δεν φέρνει στο μυαλό τη λέξη underground.

Από την άλλη μιλάμε για μια μπάντα με σχετικά σύντομη παρουσία στον χώρο, που κινείται στο ευρύτερο πλαίσιο του μη-hip alternative σκληρού ήχου κι ακόμα περισσότερο λειτουργεί με ανεξάρτητη λογική. Συνδυάζοντας όλα αυτά με το φορτωμένο συναυλιακό πρόγραμμα, δεν ήταν τελείως παράλογο που μέχρι το τέλος της βραδιάς ο χώρος δεν έδειχνε κάτι περισσότερο από μισοάδειος (ή μισογεμάτος, ανάλογα με την οπτική). Όπως και να έχει, στην όλη κατάσταση έμοιαζε να υπάρχει κάτι παράταιρο που ουδεμία σχέση είχε με το μουσικό κομμάτι.

Ξεκινώντας από την αρχή, πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Honeybadger. Παρά τη μικρή καθυστέρηση σε σύγκριση με το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, ο κόσμος στο μεγαλύτερο μέρος του σετ ακόμα μαζευόταν και πηγαινοερχόταν. Παρ' όλα αυτά η τετράδα δεν έδειξε να πτοείται, αντιμετωπίζοντας τις ιδιαιτερότητες με χαμόγελο κι έχοντας ως σύμμαχο έναν καλά ισορροπημένο ήχο. Τα ρυθμικά μέρη έβαζαν τις βάσεις, ενώ τα φωνητικά και τα κιθαριστικά σημεία, συμπεριλαμβανομένων των παρεμβάσεων της δεύτερης κιθάρας, ξεχώριζαν πεντακάθαρα.

Τα ροκάδικα grooves άφηναν την πρωτοκαθεδρία μόνο για κάποιο μετρημένο solo ή για κάποιο ρεφρέν, και τα περίπου τριάντα λεπτά ολοκληρώθηκαν χωρίς κοιλιά. Το υλικό του πρώτου EP της μπάντας, "The Rain", και τα νεότερα κομμάτια δημιούργησαν μια όμορφη classic-meets-90s-rock ατμόσφαιρα, με αποκορύφωμα το ομότιτλο κομμάτι που ακούστηκε λίγο πριν το τέλος. Το όλο κλίμα μπορεί να μην ήταν αυστηρά ταιριαστό με τους headliners, αλλά ήταν αναμφίβολα ευχάριστο και ζέστανε χωρίς πολλά-πολλά την αρκετά δροσερή ατμόσφαιρα.

Μετά από μια μικρή παύση, τη σκυτάλη πήραν οι Sun, Rain In Life. Εξίσου μη προφανής επιλογή από άποψη ύφους, όσο και το πρώτο όνομα της βραδιάς, με εξίσου μικρή σημασία εν τέλει. Από την πρώτη στιγμή ο ήχος «βρώμισε» όσο έπρεπε για να βγάζει το απαραίτητο grung-y feeling, χωρίς όμως να αγγίξει βαθμούς που θα κόστιζαν στο τελικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, αυτές οι θορυβώδεις λεπτομέρειες, συνδυασμένες με την αυθόρμητη, μη στημένα προβαρισμένη σκηνική παρουσία ήταν που έδωσαν το κάτι παραπάνω.

Οι δύο κιθάρες βγήκαν ένα βήμα πιο μπροστά, με τα γεμίσματα των ντραμς να ακολουθούν και το μπάσο να είναι ελάχιστα πιο χαμηλά απ' το ιδανικό. Μεγαλύτερο θετικό, ωστόσο, ήταν η άψογη απόδοση των φωνητικών. Ιδιαίτερα στις στιγμές που ακούγονταν οι διφωνίες, τα ταξίδια προς Seattle μεριά ήταν αναπόφευκτα. Το σετ των οκτώ κομματιών που παρουσιάστηκαν ήταν καλά δεμένο και δεν χάλασε ούτε από το μικρό τεχνικό ζήτημα με τη μια κιθάρα προς το τέλος. Ξεχωριστή αναφορά αξίζει στο άψογο σερί των "Stool" και "80's", με τις υπέρ-κολλητικές μελωδίες.

Ήταν, αισίως, 23:15 όταν οι ενισχυτές έφυγαν από τη σκηνή και οι Serenity Broken πήραν τις θέσεις τους. Η εισαγωγή του "Fred's Story" ακούστηκε από τα ηχεία και το μπάσιμο στο υλικό του "Redefine" έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο ήχος επανήλθε σε γυαλισμένα επίπεδα, με τις κιθάρες και τα φωνητικά στην πρώτη γραμμή και το rhythm section να γεμίζει ιδανικά, χωρίς να θάβεται. Το γνωστό, από την κυκλοφορία του ως single, "Savior" ανέβασε ταχύτητες κι εντάσεις και λειτούργησε ως υπενθύμιση ότι η μπάντα περνάει μια κατάσταση φορμαρίσματος εδώ και καιρό.

Για κάποιον αδιανόητο λόγο το κοινό μολονότι «οικογένεια και φίλοι» όπως διαπιστώθηκε εύστοχα και παρά τη γεμάτη ενέργεια απόδοση της πεντάδας, αποφάσισε να κρατήσει τις αντιδράσεις του μετριασμένες. Αυτό από τη μία δεν έδειξε να μειώνει την όρεξη επί της σκηνής, αλλά από την άλλη σίγουρα κόστισε σημαντικά στην όλη ατμόσφαιρα. Γιατί, χωρίς αμφιβολία, κορυφές υπήρξαν αρκετές, αλλά αν είχε δημιουργηθεί αυτό το δέσιμο μεταξύ συγκροτήματος και κόσμου, θα μιλούσαμε με τελείως διαφορετικά στάνταρ.

Σε κάθε περίπτωση, το "Boom!", που όσοι είχαν παρευρεθεί σε εκείνη την εξαιρετική βραδιά πριν ενάμιση χρόνο στο KooKoo ή σε κάποια πρόσφατη συναυλία του σχήματος θα το θυμούνται, διατήρησε τα bpms σε υψηλά επίπεδα κι ο Άρης Λουζιώτης έδωσε μία από τις πιο δυνατές ερμηνείες της βραδιάς. Πρώτο από τα «παλιά» ακούστηκε το "Slip Up", με το δίδυμο Παπαδόπουλου/Μεθενίτη να ξεχωρίζει από την αρχή ως το τελος του. Επιστροφή στα νέα με τα "Faint Slit" και "Under My Skin", με τα heavy grooves να δίνουν τη θέση τους σε κοφτά riff και πάλι πίσω.

Η είσοδος του πολύ Γιώργου Κόλλια συνοδεύτηκε από τις αναμενόμενες φωνές και τα "Just Live" και "Cutaway" ακούστηκαν ακόμα πιο δυνατά απ' ό,τι στις στούντιο εκδοχές τους. Για τα γεμίσματα, δε, τα σχόλια περιττεύουν. Η εισαγωγή του "Shadows" γύρισε το κλίμα πίσω στο "Commercial Suicide", ενώ το κλείσιμο του σετ έγινε σε high-note με το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της μπάντας, το "Alone?". Οι εναλλαγές στις ταχύτητες, το χαρακτηριστικό ρυθμικό, τα lead, οι μελωδικές γραμμές, το break προς το τέλος, όλα ήταν εκεί που έπρεπε κι ακούστηκαν όσο δυνατά έπρεπε.

Η κάτι λιγότερο από μία ώρα πέρασε γρηγορότερα από το αναμενόμενο, αν και δεδομένων των συνθηκών η σύντομη διάρκεια δεν νομίζω πως παραξένεψε κανέναν. Εάν κάποιος προσέγγιζε τη βραδιά από άποψη απόδοσης και κομματιών που ακούστηκαν, θα είχε μόνο νίκες να σημειώσει. Βάζοντας στην εξίσωση τους εξωτερικούς παράγοντες, ο ενθουσιασμός (δυστυχώς) μετριάστηκε. Σε κάθε περίπτωση, τα θετικά ήταν αισθητά περισσότερα από τα αρνητικά και το νέο υλικό έδειξε στην πράξη ότι οι Serenity Broken δεν σκοπεύουν να ρίξουν την ταχύτητά τους σύντομα.