Athens Extreme: Enforcer, Warrant, Exarsis, White Tower, Sacrificial Death @ Κύτταρο, 12/12/25

Η φετινή επιστροφή του Athens Extreme Festival επεφύλασσε αλλαγή χώρου – συμβαίνοντας στο σαφώς μεγαλύτερο μαγαζί επί της οδού Ηπείρου, αλλά και δύο σπουδαίους headliners που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον. Στην πρώτη εκ των δύο ημερών του, οι πολυαγαπημένοι Enforcer θα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος ενός εξαιρετικού heavy/speed/thrash lineup, σε μια βραδιά που εξελίχθηκε ιδανικά για όσους παρευρέθηκαν.

Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά τους, οι Sacrificial Death θα είχαν τον «άχαρο» ρόλο του εναρκτήριου act, σε μια ώρα εκκίνησης που ακόμη δεν επέτρεπε σε αρκετό κόσμο να έχει δώσει το παρόν. Παρόλα αυτά, οι Αθηναίοι death/thrashers δεν πτοήθηκαν διόλου, παρουσιάζοντας μας αρκετά κομμάτια και από το επερχόμενο δισκογραφικό τους ντεμπούτο, “Absolute Katharsis”, που θα κυκλοφορήσει εντός του Γενάρη της νέας χρονιάς. Τίμιο ξυλίκι, πάθος και σοβαρή δουλειά στο riffing, το μέλλον μοιάζει δικό τους και αυτή η πρώτη γεύση που πήραμε για τις δυνατότητες τους, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Από την άλλη, οι White Tower ήδη έχουν κάνει κάποιον ντόρο γύρω από το όνομά τους – και δικαιολογημένα. Οι heavy metallers από τη συμπρωτεύουσα έχουν ήδη δύο δίσκους στο ενεργητικό τους, αλλά και το δικό τους κοινό να τους ενισχύει, κρίνοντας και από τις ένθερμες αντιδράσεις καθ’όλη τη διάρκεια του set τους. Στιβαροί, με μουσικό κι αισθητικό εικόνισμα τους Accept επί Udo κι έναν frontman που, αν μη τι άλλο, ξεχωρίζει, οι ίδιοι κέρδισαν το στοίχημα των εντυπώσεων, όντας καλά στημένοι και με μια ιδιαίτερη επικοινωνιακή άνεση.

Ο νέος τους κιθαρίστας εκτέλεσε αρκούντως πειστικά τα lead κιθαριστικά του καθήκοντα, με μια δόση επιπλέον βρωμιάς, την ίδια ώρα που ο μυστακοφόρος Γκάγκο Καραπετιάν στέκει ως η κεντρική περσόνα του σχήματος. Ερμηνευτικά, δε, έχει μεγάλη πρόοδο από το ντεμπούτο τους, με την συνολική εξέλιξη της μπάντας και το μπόλιασμα του ήχου τους με US power metal στοιχεία, να βρίσκει ιδανικό εκφραστή στο πρόσωπο του, με υψίφωνες εκρήξεις και στιβαρά χαμηλά.

Τους Exarsis, πάλι, τους παρακολουθώ από τα πρώτα χρόνια που δραστηριοποιήθηκαν, έχοντας διανύσει σαν ακροατής μαζί τους ολόκληρη την πορεία τους, τις αλλαγές lineup, αλλά και την εδραίωση ως μιας από τις καλύτερες thrash metal μπάντες της χώρας. Προφανώς, λοιπόν, από τις εμφανίσεις στο Κιάτο και το Ξυλόκαστρο και την αστυνομία να κάνει συστάσεις, μέχρι το σήμερα, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, με κοινό παρονομαστή το πάντα υψηλό συνθετικό κι εκτελεστικό επίπεδο.

Έτσι και το βράδυ της Παρασκευής κι εξαιρουμένων των headliners, οι εγχώριοι thrashers μπορούν να θεωρηθούν η πιο φτασμένη και με την πιο έντονη σκηνική παρουσία μπάντα της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ, αφού το set τους αποτέλεσε ένα ανελέητο, ασταμάτητο κοπάνημα με αμέτρητες speed metal κορυφώσεις. Ο Νίκος Τραγάκης έχει τη στόφα του ηγετικού frontman – αλλά και τις απαραίτητες, signature τσιρίδες στο ρεπερτόριο του – και το σχετικά νέο lineup σε κιθάρες και τύμπανα φαίνεται πως λειτουργεί άψογα σε συναυλιακές συνθήκες, παρουσία και του (μόνου, πλέον, ιδρυτικού μέλους) Χρήστου Πούλου. Το μόνο που απομένει είναι να επιστρέψουν και δισκογραφικά, αφού αισίως έξι χρόνια σιωπής είναι αρκετά.

Φτάνοντας στους Warrant, ομολογουμένως η εμφάνιση τους υπήρξε ιστορικής σημασίας, με τους ίδιους, μάλιστα, να παρουσιάζουν ολόκληρο το “The Enforcer” ντεμπούτο τους, παρουσία και της ομώνυμης μασκότ επί σκηνής σε διάφορες επί μέρους στιγμές του set τους. Οι βετεράνοι speed metallers υπήρξαν από τους πρωτοπόρους του ιδιώματος, πίσω στα ‘80s, αν και γρήγορα χάθηκαν στη λήθη του χρόνου, ξεχασμένοι από πολλούς και με τους Αμερικανούς συνονόματους glam metallers να τους «καπελώνουν» συνολικά.

Ο Jörg Juraschek, πάντως, κράτησε άσβεστη τη φλόγα, βρήκε νέα μέλη κι επανέφερε στην ενεργό δράση το σχήμα, το οποίο, μάλιστα, επέστρεψε φέτος δισκογραφικά με ένα άλμπουμ κάθε άλλο παρά αδιάφορο. Στα επί σκηνής, δε, φάνηκε περιχαρής κι επικοινωνιακότατος, με ένα μόνιμο χαμόγελο που δικαιολογούταν αν αναλογιστεί κανείς πως το ντεμπούτο τους έκλεισε 40 χρόνια και οι ίδιοι είναι ακόμη εδώ, έστω και χωρίς να πραγματοποιήσουν κάποια τρομερή μουσική καριέρα.

Όμορφη στιγμή αποτέλεσε η αφιέρωση του “Betrayer” στον εκλιπόντα – και συνθέτη του – Thomas Klein (ιδρυτικό μέλος της μπάντας), ενώ εντυπωσιακή υπήρξε η απόκριση του κοινού στα όσα μουσικά προστάγματα υπήρξαν, με μεμονωμένα pits να ανοίγουν και τον Michael Dietz να παρουσιάζει αξιοπρόσεκτη εκτελεστική συνέπεια, που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως στα διάφορα πηγαδάκια του κόσμου. Μακάρι να συνεχίσουν για όσο αντέχουν, αλλά και – γιατί όχι – να τους ξαναδούμε στα μέρη μας, σε κάποιο από τα ανάλογα underground φεστιβάλ του χώρου.

Με την ώρα να φτάνει για την επανεμφάνιση των Enforcer στη χώρα μας, τα πράγματα έμοιαζαν ξεκάθαρα. Οι Σουηδοί είναι άλλο επίπεδο, αλλά, το κυριότερο, κατέχουν μια πολύ σημαντική θέση στην καρδιά του ελληνικού κοινού, κρίνοντας και από τις ακραίες εκδηλώσεις λατρείας με την έναρξη του set τους.

Μάλιστα, με την δεκαετή επέτειο από το εξαιρετικό “From Beyond” να πέφτει εφέτος, θα ευεργετούμασταν με την πλήρη του, track by track, ζωντανή εκτέλεση, αρχής γενομένης με το “Destroyer” που ανέβασε για τα καλά τους παλμούς. Το κουαρτέτο, αμείλικτο, υπέροχα προβαρισμένο σε πόζα και πρόζα κι εκτελεστικά αλάνθαστο, με τον Olof Wikstrand στον Α’ αντρικό ρόλο, δεν γινόταν να λαθέψει.

Πώς, άλλωστε, όταν και μόνο το υλικό τους στέκει αλαβάστρινο, έχοντας ξεχωρίσει ως κλασικό όχι μόνο στους NWOTHM κύκλους, αλλά και γενικότερα για την classic metal σκηνή; Οι Enforcer, με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί να τους προσάψει κανείς, είναι δουλευταράδες και με συγκεκριμένο όραμα για τη μουσική τους, εξελίσσονται, και συνεχίζουν να αποτελούν εγγύηση, και δισκογραφικά κι επί σκηνής.

Άλλωστε, η εμφάνιση τους υπήρξε απαράμιλλη και με συνεχείς κορυφώσεις μέχρι το “Nostalgia” να ρίξει τόνους και ταχύτητες, απλώς για να έρθει η καταληκτική τριπλέτα των “Take Me At Of This Nightmare”, “Katana” και “Midnight Vice” και να ισοπεδώσει ό,τι τυχόν είχε μείνει ακλόνητο μέχρι τότε. Στο σύγχρονο heavy metal γίγνεσθαι, οι Enforcer μπορούν να χαρακτηριστούν μετά βεβαιότητας ως μια μεγάλη μπάντα, με κλασικούς δίσκους που μπορούν να υποστηρίξουν την ζωντανή, εξ ολοκλήρου εκτέλεση τους χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα – και αυτή η περίσταση φάνηκε να εκπληρώνεται στο απόλυτο και στην πρώτη, περισσότερο heavy ημέρα του Athens Extreme Festival.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας