Nektar @ Rodeo, 04/09/09

Από τον Κώστα Σακκαλή, 07/09/2009 @ 14:02
Η βασική απορία μου για τις συγκεκριμένες συναυλίες των Nektar στην Αθήνα ήταν αν θα δικαιολογούσε η προσέλευση του κοινού τις δύο εμφανίσεις. Κρίνοντας από τους θεατές της Παρασκευής, που γέμισαν λίγο παραπάνω από το ήμισυ το Rodeo (και υποθέτοντας ότι το Σάββατο ο κόσμος θα ήταν κατάτι περισσότερος), η απόφαση αποδεικνύεται μάλλον σωστή.



Κατά τα άλλα, πολλά περιθώρια για αμφιβολίες περί τίνος επρόκειτο να συναντήσουμε δεν υπήρχαν. Η αναδρομή στις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους ήταν αναμενόμενη, μία μικρή αναφορά στην πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά τους επίσης, η αξία των μουσικών αυταπόδεικτη. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις η μόνη σκιά που μπορεί να σκεπάσει την απόδοση του συγκροτήματος είναι το αν με το πέρασμα των χρόνων έχει βάλει νερό στο progressive κρασί του και ακουστεί είτε πιο AOR είτε πιο rock 'n' roll από όσο το παρελθόν του υποδηλώνει.



Ευτυχώς δεν ήταν τέτοια η περίπτωση των Nektar. Ξεκινώντας κατευθείαν με το "A Tab In The Ocean" δεν άφησαν περιθώρια παρεξηγήσεων και έκαναν σαφές πως ο λύκος και αν εγέρασε την τέχνη του δεν την ξεχνάει. Αν μη τι άλλο αυτό σίγουρα μπορεί να περιγράψει τον drummer, Ron Howden, εις εκ των ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος, που τα σημάδια της ηλικίας του είναι κάτι παραπάνω από εμφανή στο παρουσιαστικό του, σε καμία περίπτωση όμως στο εντυπωσιακό κατά διαστήματα παίξιμό του. Το έτερο ιδρυτικό μέλος, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Roye Albrighton, είναι εξίσου αξιόλογος με την εξάχορδη στα χέρια του, αλλά η φωνή του ομολογουμένως έχει σπάσει. Αυτό πάντως δεν έδειξε να απασχολεί κανέναν ιδιαίτερα, μια που δεν υπήρξε και ποτέ το δυνατό σημείο των Nektar.



Τα τρία πρώτα τραγούδια από το "A Tab In The Ocean", δίσκος που δικαίως, κατά τη γνώμη μου, είχε τη μερίδα του λέοντος στην παράσταση, έδωσαν τη θέση τους σε τρία από το τελευταίο studio πόνημά τους, "Book Of Days", όπου και σημειώθηκε και μία μικρή κοιλιά στη βραδιά, όχι τόσο γιατί τα κομμάτια ήταν άγνωστα στους θεατές, ούτε γιατί η ποιότητά τους ήταν χαμηλή - τουναντίον, αν αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του δίσκου σημαίνει ότι ούτε συνθετικά έχουν χάσει το άγγιγμά τους. Απλά έδειξαν να μην έχουν τον ίδιο πολυρυθμικό και μελωδικό ταυτόχρονα χαρακτήρα των παλιότερων, θυμίζοντας πιο «στρωτές» καταστάσεις τύπου Uriah Heep. Η απάντηση βέβαια ήρθε άμεσα με το απόλυτο highlight της βραδιάς, το medley στα "Dream Nebula" και "Desolation Valley" που ξεσήκωσε τον κόσμο.



Η ατάκα του Albrighton ότι θα μας παίξουνε και λίγο rock 'n' roll αποδείχθηκε άκρως παραπλανητική ως εισαγωγή στο "A Day In The Life Of A Preacher", αφού αν το άκουγε ο Elvis Presley και προσπαθούσε να κουνήσει του γοφούς του στο ρυθμό του μάλλον δε θα ήξερε που πάνε τα τέσσερα.



Το εξαιρετικό δέσιμο του γκρουπ αναδείχθηκε στο πιο πολύπλοκο ίσως κομμάτι της συναυλίας, το πρώτο μέρος του "Recycled", που με την υπερδεκαπεντάλεπτη διάρκειά του μας οδήγησε μέχρι το «encore». Χρησιμοποιώ εισαγωγικά γιατί, παρόλο που μας χαιρέτησαν τυπικά, δεν εγκατέλειψαν ποτέ την (ούτως ή άλλως άβολη) σκηνή του Rodeo. Αντίθετα, μας ευχήθηκαν "Good Day" και έκλεισαν με το "What Ya Gonna Do?", μετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες εξαιρετικού μελωδικού progressive rock.



Αντί επιλόγου, και ως απόδειξη ότι οι παρευρισκόμενοι προφανώς έμειναν ικανοποιημένοι από αυτό που παρακολούθησαν, θα αναφέρω απλώς το γεγονός ότι τα cd που είχαν φέρει προς πώληση ξεπούλησαν σα ζεστά κουλούρια.

Setlist:
A Tab In The Ocean
Crying In The Dark
King Of Twilight
Doctor Kool
King Of The Deep
Where Are You Now?
Dream Nebula / Desolation Valley
Waves
A Day In The Life Of A Preacher
Mr. H.
Recycled
------------------------
Good Day
What Ya Gonna Do?

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET