7ο Music Highway Festival (Mr. Highway Band, Rusty Bonez, Grey River & The Smoky Mountain κ.ά.) @ Κύτταρο, 16/02/18

Το καθιερωμένο φεστιβάλ με την συμμετοχή εγχώριων συγκροτημάτων που διοργανώνουν οι Mr. Highway Band στο Κύτταρο μας επεφύλασσε φέτος δύο twist: Το πρώτο ήταν η διεξαγωγή του όχι Σάββατο, αλλά Παρασκευή, ακριβώς μάλιστα πριν το τριήμερο που περιλαμβάνει την Καθαρά Δευτέρα. Το δεύτερο twist αφορούσε το χρονοδιάγραμμα, με την νέα μπάντα που είθισται να παρουσιάζεται κάθε χρόνο να εμφανίζεται αυτή τη φορά τελευταία στην σειρά, σε θέση ας πούμε post-headline.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όλα κύλησαν ιδανικά, καθώς αρκετός κόσμος βρέθηκε από νωρίς και μέχρι το τέλος στο αγαπημένο venue στην Ηπείρου. Όσον αφορά την ταυτότητα του Music Highway Festival, ο αριθμός επτά μπροστά από την ονομασία του ασφαλώς και προκαλεί τον θαυμασμό, περισσότερο όμως επιβεβαιώνει την καθιέρωσή του στα συναυλιακά δρώμενα της πρωτεύουσας και της χώρας. Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά όσα συνέβησαν επί σκηνής...

Την αρχή σήμανε στις 21.30 το "Dark Man" των Grey River & The Smoky Mountain, μιας απολαυστικής americana πεντάδας αποτελούμενης από μπάντζο, βιολί, κοντραμπάσο, ακουστική κιθάρα και ιταλικό μαντολίνο, συνοδεία των καθαρών φωνητικών της Ρένας Παπαγεωργίου.

Με μόλις έναν ολοκληρωμένο δίσκο στις αποσκευές τους [το "Captain Death" κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε από την Ikaros Records] του οποίου ένα μεγάλο μέρος μας παρουσίασαν ζωντανά με πολύ κέφι, οι Αθηναίοι απέδωσαν εξαιρετικά στο σχεδόν ωριαίο set τους και κέρδισαν πολλούς νέους πιστούς για την αυθεντικά feel good διάθεση που ταιριάζει γάντι στις country αναφορές τους.

Εξαιρετικές στιγμές η ιρλανδέζικη διασκευή στο "Beat The Devil's Tattoo" των Black Rebel Motorcycle Club που μας εξέπληξε ευχάριστα αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο πολύ ταιριάζει στο συγκεκριμένο riff το βιολί, αλλά και το αρχετυπικό "When Everybody's Gone" [από το "Something's Wrong" EP του 2016 - απείρως καλύτερο στα live] που μας θύμισε ότι οι καλές μουσικές συνθέσεις μπορούν να είναι και διασκεδαστικές. Θα φροντίσουμε να τους ξαναπετύχουμε σύντομα...

Setlist: Dark Man / Silver Line / Lucky Bastard / Drunken Hearted Man [Διασκευή The Devil Makes Three] / Beat The Devil's Tattoo [Διασκευή Black Rebel Motorcycle Club] / Shallow Grave / When Everybody's Gone / The Rambler's Way / Let The River Flow / Captain Death

Κ.Μ.

Οι Rusty Bonez έχουν δημιουργήσει το τελευταίο διάστημα αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά τους, κυρίως με την κυκλοφορία του πολύ καλού ντεμπούτου τους άλμπουμ με τίτλο "Wrath" στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, το κομμένο και ραμμένο για το σανίδι sabathικό rock 'n' roll με μεταλλικές ριπές στο οποίο επιδίδονται γέμισε με χαρακτηριστική άνεση το Κύτταρο, ικανοποιώντας τους γνωρίζοντες το ύφος της μπάντας αλλά και τους μη.

Από την τετράδα λογικά ξεχώρισε ο επιβλητικός frontman, με πολύ δυνατή φωνή (ίσως και πιο δυνατή από όσο χρειαζόταν), εξαιρετικές χαμηλές και γρέζι που ξεκινούσε από τον Bon Scott και έφτανε στις παρυφές του growl. Δίπλα του στάθηκε τουλάχιστον ισάξιος ένας εξαιρετικός και πολυδιαβασμένος κιθαρίστας που προσέφερε πολλές διαφορετικές πινελιές, ενώ το rhythm section ήταν μπετό, αποτυπώνοντας την εικόνα μιας πολύ δεμένης μπάντας.

Μεγαλύτερο ατού των Αθηναίων είναι ότι αφήνουν στοχευμένα στα κομμάτια χώρο να αναπνεύσουν, με έξυπνες παύσεις και περάσματα, αποφεύγοντας την «γιούργια» λογική που επικρατεί στα περισσότερα σχήματα του είδους. Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν, τουλάχιστον όσον αφορά τα δικά μου γούστα, και το όνομα των Rusty Bonez προστίθεται εύκολα στην λίστα των σχημάτων που είδα για πρώτη φορά σε Music Highway Festival και θα ξαναέβλεπα με την πρώτη ευκαιρία.

Setlist: Nameless Hero / Wrath / Scream Οf Souls / King Οf Τhe Road / Stoned Skin / Ball Ν' Chain / Burn Τhe Sun / Broken Mold / Goldman Shagged

Θ.Ξ.

Λίγο μετά το και μισή της ενδεκάτης βραδινής, είχε φτάσει η ώρα για τους οικοδεσπότες να πάρουν θέση στη σκηνή, όπως και έγινε. Με το δυναμικό "Time Machine", οι Mr. Highway Band άρχισαν ακόμη ένα ταξίδι τους στον μουσικό χρόνο και άνοιξαν τον γνώριμο πια χορό των αγαπημένων τραγουδιών που μας πήραν από το χέρι και μας στροβίλισαν στον ρυθμό τους για μια ολόκληρη ώρα.

Οι headliners της βραδιάς βρέθηκαν φέτος στο Κύτταρο χωρίς τον Θύμιο (Σπηλιωτόπουλο) στις κιθάρες, ο οποίος όμως ήταν ανάμεσα στο κοινό και ανέβηκε κι αυτός για λίγο στη σκηνή, τραγουδώντας το "Revolution" αγκαλιά με τον frontman Γρηγόρη Ψαλτάκο, που απολαύσαμε σε μεγάλες φόρμες. Όπως σε μεγάλες φόρμες ήταν και ο νέος κιθαρίστας της μπάντας, Mr. Vag Duncan, που αποδείχθηκε καλά διαβασμένος και αρκούντως εξοικειωμένος με το υλικό της νέας του μουσικής οικογένειας. Με το καθαρό και αρκετά τεχνικό παίξιμό του, προσέθεσε μια vintage χροιά σε πολλά σόλο, «γεμίζοντας τα παπούτσια» του πολύ ενεργητικού αλλά πιο heavy Σπηλιωτόπουλου.

Τα τραγούδια του πρόσφατου "The Rebel Artist" μπλέχτηκαν πολύ ωραία με το παλιότερο υλικό και δημιούργησαν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο που έκανε την ώρα να περάσει νεράκι. Προς το τέλος ακούστηκε το ανατριχιαστικό "Turn The Page" σε μια διασκευή-medley του πρωτότυπου road-song του Bob Seger και της τεράστιας διασκευής του από τους Metallica, ενώ οι Guns N' Roses κατάφεραν κι αυτοί να μπλεχτούν κάπου ανάμεσα στα μέτρα του αποχαιρετιστήριου "The River And The Town".

Οι Mr. Highway Band διαθέτουν ποικιλότροπο και ποιοτικό υλικό που μπορεί άνετα να υποστηρίξει πάνω από μία ώρα σκηνικής παρουσίας και με την σταθερά καλή τους απόδοση αποτελούν εγγύηση ενός live - γι’ αυτό και είναι πλέον μια σταθερή αξία των εντός Ελλάδας συναυλιακών δρώμενων.

Setlist: Time Machine / I'm Gonna Give You Love / Greed / Forever / Open The Door / Masquerade Costume / Turn The Page (Διασκευή Bob Seger) / Revolution / The River And The Town

Κ.Μ.

Ο άτυπος και νεότευκτος ρόλος του post-headline σχήματος για το φεστιβάλ άνηκε στους «πιτσιρικάδες» Τhe Jet Black, οι οποίοι βρέθηκαν επί σκηνής Κυττάρου περίπου στη μία μετά τα μεσάνυχτα. Η εμφάνιση του (κιθαρίστα και τραγουδιστή) frontman πρόδιδε, τουλάχιστον στυλιστικά, τις grunge ή Seattle υφολογικές καταβολές της μπάντας, κάτι που εν μέρει επαληθεύτηκε όταν μίλησε η μουσική, καθώς ό,τι ακούσαμε ήταν τρόπον τινά η συνέχεια του αμερικάνικου σκληρού ήχου των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Παρά την απειρία τους και το προχωρημένο της ώρας, τα παιδιά κατάφεραν να συντηρήσουν το ενδιαφέρον, έχοντας ως όπλο τον (μουσικό και μη) αυθορμητισμό, τις αρκετές παρότι ανακατεμένες ιδέες και έναν πολυπροβαρισμένο ντράμερ με πολύ γεμάτο παίξιμο που σίγουρα ανέβαζε επίπεδο την μπάντα. Από τα αρκετά τραγούδια που παρουσιάστηκαν συγκράτησα την τσαμπουκαλεμένη διασκευή στο κλασικό "White Room" των Cream και την δυναμική της τετράδας, που φαίνεται ικανή να βγει στον αφρό, αρκεί όμως να δουλέψει σκληρά σε αρκετούς τομείς.

Κάπως έτσι έκλεισε και το έβδομο κατά σειρά Music Highway Festival, επιτυχημένο για ακόμη μια φορά σε οργανωτικό και μουσικό επίπεδο. Το ραντεβού ανανεώθηκε ήδη για το 2ο Music Highway Festival - Mountain Edition, το ερχόμενο καλοκαίρι κάπου στα ορεινά του Ταΰγετου, με επιβεβαιωμένη για αρχή την συμμετοχή των Circus Caravan, έπειτα από κλήρωση που πραγματοποιήθηκε από την σκηνή του Κυττάρου. Όπως κάθε χρόνο, σημειώνουμε «συν ένα» και περιμένουμε τα επόμενα.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography