Chelsea Wolfe, Sofia Sarri & Chrysa Chaltampasi @ Gagarin 205, 18/11/24

Η καλλιτεχνική πορεία του μεθυστικού αυτού μεταφυσικού πλάσματος που ακούει στο όνομα Chelsea Wolfe, μπορεί να περιγραφεί μόνο με τα χαρακτηριστικά της συνεχούς ανόδου. Δίσκο με το δίσκο, το μαγικό αυτό κορίτσι εξερευνά πτυχές του εαυτού και του μουσικού της κόσμου που συνεχώς νομίζεις ότι θα συναντήσουν κάποιο τέλμα, εκείνη όμως αντίθετα, ανοίγει μονοπάτια μέσα σε χαλάσματα με τη φωνή και τις συνθέσεις της εξερευνώντας κάθε φορά νεογέννητους γαλαξίες. Το πρόσφατο πόνημά της άλλωστε, "She Reaches Out To She Reaches Out To She" μαρτυρά σε όλο του το μεγαλείο την κατάθεση του ταλέντου της. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτός ο λόγος που το κοινό, και δη το ελληνικό την αγαπά, καθώς και οι προηγούμενες δουλειές τους έχουν χαράξει τα δικά τους σημάδια στις καρδιές μας. Η λαοθάλασσα επομένως που μαζεύτηκε έξω από το Gagarin, ήταν λίγο παραπάνω από αναμενόμενη και μάλιστα δημιουργήθηκε ευχάριστα νωρίς δεδομένης και της ύπαρξης εναρκτήριου σχήματος. Το sold out που συνεπώς ακολούθησε, εξίσου προφανές. (Ε.Τ.)

Στην ώρα τους, ανέβηκαν τα κορίτσια του opening act. Η εμφάνιση τους, διάρκειας περίπου μισής ώρας, περιλάμβανε μια ποικιλία μουσικών στοιχείων που ανέδειξαν το βάθος και την πολυμορφία του καλλιτεχνικού τους κόσμου. Η συναυλία ξεκίνησε με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς, όπου οι Σαρρή και Τσαλταμπάση έδωσαν τον τόνο με την έκταση και την ευχέρεια των φωνών τους, δημιουργώντας κάτι περίεργο που όμως έκανε το κοινό να γυρίσει και να τις ακούσει! Οι αυτοσχεδιασμοί ήταν αλήθεια κάποιες ενδιαφέρουσες τεχνικές φωνητικής έκφρασης. Όπως μας είπαν όλο το set φτιάχτηκε αποκλειστικά για την βραδιά αυτή.

Στη συνέχεια, αφού ανέβηκαν και οι μουσικοί τους (τύμπανα, κιθάρα, μπάσο) παρουσίασαν τραγούδια ατμοσφαιρικά τριγύρω από το παλιομοδίτικο metal και το εναλλακτικό rock με τη Σοφία να αναδεικνύει τις επιρροές από μια πιο παραδοσιακή σκοτεινή ιδέα και την avant-garde αισθητική της, ενώ η Χρύσα πρόσθεσε την ιδιαίτερη θεατρικότητα και δυναμική (έως και τα ουρλιαχτά) της ερμηνείας της. Ακούσαμε το "The Moon" και το "Ariadne" της Σοφίας και τα "Me" και "Human Monster" της Χρύσας (από Spineless). Φυσικά ότι ακούσαμε ήταν εμπνευσμένο από την ατμόσφαιρα της Chelsea Wolfe και τη σκοτεινή, ατμοσφαιρική διάθεση της βραδιάς και είχε όση πειραματική διάθεση χρειαζόταν. Το κλείσιμο ήρθε με τo "My World Is Empty" των Supremes, εμπνευσμένο βέβαια από την διασκευή της Diamanda Galas. Συνολικά, η εμφάνιση τους αποτέλεσε έναν άψογο προάγγελο για την συνέχεια. (Θ.Γ.)

Η ώρα δέκα. Κρατιέμαι σφιχτά από το gin tonic μου, ενώ κλείνω το κινητό. Υπάρχει κάτι που συνδέει άρρητα, φρικτά ενδεχομένως με τη μουσική της Chelsea Wolfe και την ύπαρξή μας στον κόσμο και ως θηλυκότητες σε αυτή τη σκηνή. Δεδομένης της πρότερης εμπειρίας της ομάδας μας εντός της χρονιάς με την εμφάνισή της στο Roadburn Festival τον περασμένο Απρίλη, γνωρίζαμε τι να περιμένουμε. Συγκριτικά με την προηγούμενη, παρθενική εμφάνισή της στη χώρα μας σε εποχές που μοιάζουν μια ζωή πίσω, η Chelsea Wolfe αναδύεται ως μια καλλιτέχνης που έχει διεκδικήσει και κερδίσει τη θέση της πάνω στη σκηνή. Μια θέση με την οποία πάλευε μέσα της. Με το άγχος, την αγοροφοβία, τους προσωπικούς της δαίμονες. Πλέον, βλέπουμε μια γυναίκα που έχει βρει τους τρόπους διαχείρισης του κάθε της πόνου, κρύβεται πίσω από τα χέρια της, χορεύει, χρησιμοποιεί τα μαλλιά της ως κουρτίνα προστασίας από τον έξω κόσμο και αφήνει την συγκλονιστική φωνή της να οδηγήσει τον εαυτό της, τη μπάντα της και τα περισσότερα από χίλια άτομα που βρέθηκαν να την παρακολουθήσουν.

Όπως ήταν λογικό, η εμφάνιση της Chelsea κυριεύθηκε από τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου της, πράγμα καθόλου ενοχλητικό όμως μιας που έχει πρώτον αγαπηθεί άμεσα από το κοινό, μα και επίσης έχει προλάβει να φωλιάσει μέσα μας με αρκετούς μήνες να μεσολαβούν από την κυκλοφορία του. Το "Whispers In The Echo Chamber" αποτελεί το έναυσμα μιας βραδιάς που θα μας άφηνε σημάδια. Το σκοτάδι απλώνεται στη σκηνή. Η Chelsea, δειλά, αρχίζει τις φωνητικές διαδρομές της σε έναν κόσμο που απλώνει το χέρι μόνο στον εαυτό της. Είμαστε η σωτηρία μας, κι αυτό πρέπει να το θυμόμαστε. Το οξύμωρο σχήμα της επιβλητικής εμφανισιακής παρουσίας της Chelsea σε συνδυασμό με τον λεπτεπίλεπτο και εσωστρεφή χαρακτήρα της συνεπαίρνει. Το ταξίδι στο "She Reaches Out…" συνεχίζεται, μέχρι που φτάνει στην πρώτη του κορύφωση με το "House Of Self-Undoing", κομμάτι που ξεχωρίζει για λόγους πολλούς. Κλείνοντας τα μάτια, οι στίχοι "devoid of all direction, all foes hidden" παγώνουν την ατμόσφαιρα.

Κάπου εδώ, αρχίζεις να παρατηρείς, όταν το βλέμμα σου απαγκιστρωθεί από τα άρτια σκηνοθετημένα φώτα που θαρρείς χορεύουν μαζί με την Chelsea. Παρατηρείς το θηρίο μέσα στην Jess Gowrie που με τα κρουστά της σε πρώτο πλάνο, ενισχύουν τη φεμινιστική παρουσία στο σύνολο της Chelsea Wolfe. Παρατηρείς αντίστοιχα, πως ο Bryan Tulao ταπεινά αποδίδει στην κιθάρα, παραμένοντας σκηνικά στο πίσω μέρος, το καλλιτεχνικό όραμα της Chelsea Wolfe όσο εκείνη ανασύρει νότες από απόκοσμα τοπία. Παρατηρείς τέλος, πως μπορεί η Chelsea να απλώνει το χέρι πια μόνο στον εαυτό της, αλλά υπάρχει κι αυτό το πλάσμα που είναι εντάξει να κρύβεται στα σκοτάδια, ο Ben Chisolm, που ήταν, και πιστεύω θα είναι, πάντα εκεί. Η μουσική τους χημεία είναι άξια θαυμασμού και η προσφορά του στο μπάσο και όλα τα ηλεκτρονικοπληκτροφόρα του ήχου της Chelsea Wolfe, αναντικατάστατη. Η φωνή της ιέρειας, έχει πλέον ζεσταθεί, και συναρπάζει στο "Tunnel Lights", ειδικά στο σημείο που το μπλέκει με τους στίχους του "Zombie" των Cranberries. Αλήθεια σας λέω, έχοντας κάνει περήφανη κοπάνα από το σχολείο στα δεκάξι μου για να πάω ολομόναχη στη συναυλία των τελευταίων τότε στο Θέατρο Βράχων, ένιωσα λες κι έγινε μια σχισμή στο χωροχρόνο και για λίγο το πνεύμα της Dolores, βρέθηκε στη σκηνή για να ευλογήσει με λίγο φως αυτή την κατασκότεινη βραδιά.

Ο ήχος όλων αυτών των ανθρώπων, αναδεικνύεται άψογος από το πρώτο λεπτό, μα και συνεχίζεται τέτοιος ακόμη και τη στιγμή που η Chelsea Wolfe πιάνει την ηλεκτρική της κιθάρα. Το "16 Psyche" αποτελεί ίσως το πιο δυνατό συναυλιακό κομμάτι της πρόσφατης δισκογραφίας της Chelsea, ενώ το πέρασμα στο παρελθόν με το "After The Fall" ανατριχιάζει και δίνει το χώρο στο σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, ώστε η φωνή της Chelsea να δαγκώσει επιθετικά άγρια θηρία στο "The Culling". Η ατμόσφαιρα αλλάζει γρήγορα, και η κιθάρα της Chelsea μεταμορφώνεται σε ακουστική. Το "The Mother Road" μας ταξιδεύει δέκα χρόνια πίσω και συγκινεί, μα ακόμη περισσότερο, το "Flatlands", η συνεργασία της με τον Mark Lanegan που ιδιαίτερα πρόσφατα χάσαμε, αποτέλεσε το δεύτερο φόρο τιμής στους νεκρούς.

Μουσικοί σαν την Chelsea Wolfe γνωρίζουν πως να τιμάνε όσους χάθηκαν, πολύ περισσότερο από το κοινό που τους παρακολουθεί γνωρίζει πως να φερθεί σε ακουστικά σημεία μιας παράστασης και προσπαθώντας να μην μακρηγορήσω για τον απαράδεκτα πολύ κόσμο που μίλαγε με ένταση λες και ήταν σε μπαρ σε απαράδεκτα σημεία. Τσιγάρο πολύ δεν συναντήσαμε, μα στον Έλληνα δεν μπορείς να κόψεις πάνω από μια κακή συνήθεια τη φορά. Σίγουρα είναι ευτυχές μια συναυλία να είναι sold out, ειδικά αν αυτό σημαίνει σεβασμό στην χωρητικότητα του χώρου και όχι σαρδελοποίηση, όμως ρε γαμώτο, όσοι περνούν τυχαία κάπως πρέπει να μπουν σε μια διαδικασία εκμάθησης ότι ο άλλος είναι εκεί για να νιώσει. Εγώ έχω αποκτήσει ένα κακό συνήθειο εκτόξευσης άδειων ποτηριών, ίσως να ήταν χρήσιμο να γίνει συνήθεια σε πολλούς εξ ημών. Αποκορύφωμα του μοναδικού αυτού ενοχλητικού στοιχείου της βραδιάς, ο μάγκας που ακριβώς εκεί που πάει να χωθεί το "Feral Love" φώναζε μια φίλη του και ακούγεται σε όλο το χώρο, καταστρέφοντας όλο το κλίμα μυσταγωγίας. Ευχαριστούμε πολύ αδερφέ, μόλις κέρδισες τη θέση σου στην ιστορία σε αυτές τις γραμμές.

Γυρνώντας πίσω στην πραγματική ουσία, μετά το ακουστικό αυτό διάλειμμα, η ουσιαστική παρουσία του "Feral Love" στο συγκεκριμένο σημείο της εμφάνισης της Chelsea Wolfe, ήταν καθηλωτική. Όχι μόνο γιατί αποτελεί το πιο γνωστό της κομμάτι, αλλά επειδή τη φετινή χρονιά το αποδίδει με έναν ξεχωριστό τρόπο, σχεδόν διασκευή της ίδιας της της σύνθεσης, που αν δεν έλειπε το προηγούμενο παραστράτημα εκ μέρους του κοινού θα μιλούσαμε με ευκολία για το highlight της βραδιάς. H Chelsea αν και ιδιαίτερα ντροπαλή, ευχαριστεί και τρόπον τινά αποχαιρετά λέγοντας μας πως θα παίξουν μερικά ακόμη καινούρια κομμάτια. Πράγματι αυτό συμβαίνει με το μυσταγωγικό "Salt", την απόλυτη στιχουργική ερμηνεία των "Place In The Sun" και "Dusk", την παράσταση όμως κλέβει το άρτια χορογραφημένο "Eyes Like Nightshade" με την Chelsea να χρησιμοποιεί τους ήχους από διάφορα μικρά κρεμαστά, όργανα και κουδούνια, εξαγνίζοντας το χώρο που η ίδια «μολύνει» με έναν χορό βγαλμένο από τελετή μαύρης μαγείας – γιατί μας έκανε κακό. Το βασικό κομμάτι του set, κλείνει η εκτέλεση του "The Liminal" από το πρόσφατο EP της, "Unbound". Η Chelsea Wolfe όμως και το σχήμα της επιστρέφουν στη σκηνή για το καταιγιστικό κλείσιμο του "Carrion Flowers", ολοκληρώνοντας μιάμιση ώρα απόλυτου μουσικού διαλογισμού.

Έχοντας να συγκρίνω με μακρινό μα και πρόσφατο παρελθόν, η ιστορία είναι ένα κορίτσι που έγινε γυναίκα και πλέον δεν ρωτά, ούτε περιμένει. Πάει μπροστά και καταπίνει αμάσητα όποιον της φέρει αντίρρηση. Η εξέλιξη της Chelsea Wolfe σκηνικά είναι ιστορία παράδειγμα προς μίμηση, ενώ αντιθέτως η φωνή της, αμίμητη και από τους καλύτερους. Τολμήσαμε να πούμε στο πηγαδάκι μας έπειτα, πως τώρα που ο νέος δίσκος ζεστάθηκε στα χέρια τους, η εμφάνιση της Chelsea Wolfe και της μουσικής της οικογένειας ίσως και να ήταν καλύτερη εκτελεστικά από αυτή του Roadburn. Σε ένα βράδυ που η θηλυκή δυναμική προσωπικότητα και φωνή αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο, εμείς βγήκαμε πιο γεμάτοι, και πιο μεγάλοι οπαδοί αυτού του πλάσματος. (E.T.)

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη