Kylesa, Dark Castle, Lucky Funeral @ Σφεντόνα, 25/04/2010

Τελικά η Σφεντόνα διαθέτει ωραία αίθουσα, ευρύχωρη, με μεγάλη σκηνή και καλή οπτική από παντού. Αν διόρθωνε λίγο τον ήχο, τα φώτα και τις τιμές στο μπαρ, το σύνολο θα ήταν πολύ καλύτερο. Ο κόσμος δεν ήταν λίγος (πάνω από 300 άτομα), ήταν όμως σχετικά αραιός, με αποτέλεσμα από τη μία να μην είμαστε στριμωγμένοι, αλλά από την άλλη να απουσιάζει κάπως η θέρμη από τις αντιδράσεις.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Lucky Funeral. Ορεξάτοι, κινητικοί, δεμένοι και καλοδουλεμένοι, έστρωσαν το sludge δρόμο. Αρχικά πρέπει να πω ότι είναι ένα πάρα πολύ καλό συγκρότημα, τόσο συνθετικά, όσο εκτελεστικά και σκηνικά. Στηρίζονται κυρίως στις γραμμές του μπάσου και πλαισιώνονται από πολύ καλό κιθαρίστα, ταλαντούχο drummer και φωνή που «βρομίζει» την ατμόσφαιρα. Σπανίως ελληνικές μπάντες λαμβάνουν τόσο θερμό χειροκρότημα και ζεσταίνουν έτσι τον κόσμο. Βαριά stoner κομμάτια με ασήκωτες sludge δόσεις, συνοδευόμενα από «σάπια» φωνητικά. Ατμόσφαιρα που βοήθησε την πορεία της βραδιάς και συνθέσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από Αμερικάνους συνοδοιπόρους τους. Το κλου της εμφάνισης τους, το περήφανο και ζηλευτό μπυρόκοιλο του Mike, που έκανε την εμφάνιση του στα μέσα του set τους. Εμένα με έφτιαξαν για τα καλά.

Και δεν έφταναν οι Lucky Funeral, έρχεται αμέσως το ντουέτο, σε κιθάρα και τύμπανα, των Dark Castle. Ομολογώ πως δεν είχα ασχοληθεί με την μπάντα και ειλικρινά δεν γνώριζα κανένα κομμάτι τους. Τίποτα όμως δε με εμπόδισε από το να κλείσω τα μάτια, να γείρω το κορμί προς τα πίσω και να «εκραγώ» σε κάθε «σπάσιμο» τους. Εκκωφαντικό drone, με μυρωδιά από ένα μοντέρνο και ατμοσφαιρικό sludge metal, που έχει κλέψει λίγο από τη μαγεία και την μαυρίλα του doom. Ακραία και κατά βάση minimal μπάντα, κάτι το οποίο τη φέρνει στην άχαρη θέση που δε χρήζει αντικειμενικότητας, να αγαπιέται ή να μισείται δηλαδή από την πρώτη στιγμή. Η Stevie στην κιθάρα και τα φωνητικά έδωσε ρεσιτάλ εκτέλεσης και παρουσίασης. Μεγάλες παραμορφώσεις και ασταμάτητο distortion με τη συνοδεία σκισμένων και άσχημων φωνητικών, είτε δικών της, είτε του drummer, ο οποίος αεικίνητος, εκρηκτικός και βαρύς, έδωσε το στίγμα του και την ενέργεια του στα τύμπανα. Τα δικά τους κλου ήταν σίγουρα η έντασή τους και τα απίστευτα πολύχρωμα τατουάζ που κοσμούσαν τα κορμιά τους.

Έτσι, φτάσαμε στη μικρή μεν αλλά ισοπεδωτική δε εμφάνιση των Kylesa. Εκρηκτικοί εξαρχής, παρόλα τα ηχητικά προβλήματα, ικανοποίησαν με το set τους και «έφτιαξαν» όλο τον κόσμο. Όσο και να έπαιζαν, κανείς δε θα έφευγε από εκεί μέσα. Είναι υπερβολικά μικρό το set των 50 λεπτών και άλλες φορές θα τρελαινόμασταν και μόνο στην ιδέα. Όταν όμως έχεις ακούσει τόσο όμορφα support (και Baroness στα ενδιάμεσα διαλείμματα από τα decks!) και στην συνέχεια σχεδόν ό,τι επιθυμούσες από τους Kylesa, με φοβερή σκηνική παρουσία και απλόχερη κατάθεση ψυχής, τότε τα παράπονα μετριάζονται. Ακόμα και για τους πιο απαιτητικούς, ήρθε το λίκνισμα της Laura στο “Unknown Awareness” και το head banging στα μισά και πλέον κομμάτια τους, και δεν έμειναν περιθώρια για παραπάνω απαιτήσεις.

Οι δύο drummer έκαναν άψογα τη δουλειά τους, συγχρονίζονταν τέλεια, έφτιαχναν απίστευτα «τείχη» όταν εναλλάσσονταν μεταξύ τους και γέμιζαν το χώρο με γδούπους και ξέφρενους ρυθμούς. Στο μπάσο, ο Corey είχε το ρόλο του τρελού. Χοροπήδαγε ασταμάτητα, ενάλλασσε το μπάσο με τα πλήκτρα ανά φάσεις και δίπλωνε το κορμί του επικίνδυνα. Ο Phillip Cope, εμβληματικός και αρχηγικός, έδινε το σύνθημα και γκάριζε όπως μόνο αυτός ξέρει και μπορεί. Μερικές φωνές δεν είναι όμορφες, ούτε αντικειμενικά ωραίες, αλλά όταν αυτή η έμφυτη… «ντουντούκα» του Phillip σε ανεβάζει επίπεδα και με τη συμβολή των τεράστιων riff σε ρίχνει στο βούρκο, τότε τι πάει να πει καλή και κακή; Ο συνδυασμός αυτής της αγριοφωνάρας, που όμοια της δεν υπάρχει λοιπόν, με τα μελωδικά post-punk περάσματα και τις διάφορες βραχνές εκπλήξεις της Laura, έκαναν για άλλη μία φορά το χώρο να τρίζει και το τέρας των Kylesa να βρυχάται άγρια. Είναι μοντέρνοι και μπλέκουν πανέμορφα το sludge και το crust, με thrash ταχύτατα στοιχεία και heavy περάσματα. Τα διπλά τύμπανα κρατάνε τα μπόσικα και η τριάδα μπροστά επιδίδεται σε κοπάνημα σωμάτων, εγχόρδων και ενίοτε ψυχών. Φτιάχνουν σιγά σιγά ένα τεράστιο μηχάνημα, ξεκινούν από τις βίδες και καταλήγουν στην μπροστινή ατσάλινη ενιαία ρόδα του οδοστρωτήρα, για να περάσουν τελικά από πάνω μας, να μας λιώσουν και να φύγουν.

Περήφανα θα πω ότι ήταν πολύ καλύτεροι από το Rockwave και τραγούδια όπως τα “Where The Horizon Unfolds”, “Scapegoat”, “No Remorse”, “Running Red”, “Bottom Line”, “Perception”, “Only One”, “Said And Done”, “Unknown Awareness” και “Hollow Severer” (μπορεί να λείπει και κάποιο) μας άφησαν ξερούς. Νομίζω πως πέρασε στην ιστορία ως μία από τις καλύτερες εμφανίσεις heavy μπάντας στην Ελλάδα. Μας έλιωσαν, μας άρεσε κι έφυγαν…

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης